Κάνοντας έναν απολογισμό του τι έχει ζήσει ο μπασκετικός Παναθηναϊκός τα τελευταία 13 χρόνια, στην μετά Ομπράντοβιτς εποχή, θα βρεις αρκετές κακές στιγμές, αρκετές στεναχώριες, που οι ”πράσινοι” την χρυσή 15ετία 1996-2011 δεν βίωσαν. Τότε, η συνταγή Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου μαζί με τον Ζοτς και ιερά τέρατα της ιστορίας του ”τριφυλλιού” (Διαμαντίδης, Αλβέρτης, Μπατίστ, Μποντιρόγκα, Φώτσης, Βράνκοβιτς κλπ.) δημιούργησαν ένα ”δεδικασμένο”, που το να μην επιτυγχάνει ο Παναθηναϊκός είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Το τρίπτυχο κόσμος – ομάδα – διοίκηση δεν έσπασε ποτέ, οι επιτυχίες ήταν αδιανόητες και αναπόφευκτα ο σύλλογος μετατράπηκε στον παντοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ και έναν ”γίγαντα” για το ευρωπαϊκό στερέωμα. Η επόμενη – σχεδόν – 15ετία σαφώς πιο δύσκολη, με πολλά UP&DOWN. Η παρουσία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στην διοίκηση μέχρι και σήμερα είναι αμφιλεγόμενη, με στιγμές που ο ισχυρός άνδρες της ΚΑΕ θυμίζει έντονα τον πατέρα του και τον θείο του στον τρόπο διοίκησης της ομάδας του και άλλες που προβαίνει σε ενέργειες που δεν συνάδουν με το… μεγαλείο του συλλόγου. Προπονητές πέρασαν με το τσουβάλι και πλην του Αταμάν, με κανέναν άλλον δεν ταυτίστηκε στον απόλυτο βαθμό, κάτι που ήταν και λογικό. Όπως στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ισχύει ακόμα το ”Φέργκιουσον και μετά το χάος”, έτσι και στον Παναθηναϊκό κάτι αντίστοιχο ίσχυε και στην περίπτωση του Σέρβου ”άρχοντα των δαχτυλιδιών”. Η απόσυρση και του Διαμαντίδη, δημιούργησε ένα ακόμα ”κενό”. Ο κόσμος χρειαζόταν ήρωες, χρειαζόταν παίκτες να ταυτιστεί, παίκτες που θα συνδυάζουν το μπασκετικό ταλέντο, με mental skills και θα καταφέρνουν όλα αυτά να τα ισορροπούν, να ξεχωρίζουν πνευματικά και να ηγούνται.
Στα χρόνια πριν μπει το ”τριφύλλι” σε καθεστώς εσόδων – εξόδων, υπήρχαν άλλοι δύο παίκτες που θα μπορούσαν να έχουν πολύ μεγάλο έρεισμα στον κόσμο – ίσως και να το είχαν -. Ο Νικ Καλάθης ήταν πάντα μια αδιανόητη παικτάρα, ένας παίκτης που πάντα έβγαζε άσους από το μανίκι, ωστόσο ήταν και ένας ”στυγνός” επαγγελματίας, που πέρα από συναισθηματισμούς, κοιτούσε το καλό για την δική του καριέρα. Σε θέμα νοοτροπίας ήταν ένα κλασικό ”Αμερικανάκι” για τον κόσμο του Παναθηναϊκού, που δεν δέθηκε με τον κόσμο, ενώ πολλοί τον αδίκησαν με υπερβολική κριτική προς το πρόσωπό του, καταλογίζοντάς του την ”αδυναμία” να βάλει μεγάλα σουτ και να οδηγήσει σε ένα Final 4 την ομάδα του ως ηγέτης. Ο άλλος ήταν ο Νίκος Παππάς, ο οποίος είχε υπερβολική σύνδεση με την εξέδρα, ίσως παραπάνω απ’ όσο χρειαζόταν, είχε αστείρευτο μπασκετικό ταλέντο, όμως πολλές φορές ο χαρακτήρας – πέραν των τραυματισμών του – αποτέλεσαν τροχοπέδη στο να καθιερωθεί και να έχει διάρκεια. Το καλοκαίρι του 2018, σε μια μεταγραφή που άλλαξε το ρου της ιστορίας, ο Ιωάννης Παπαπέτρου, μεταπήδησε από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό, σε μια μεταγραφή που ήταν το μεγάλο γεγονός εκείνου του καλοκαιριού και μια από τις μεγαλύτερες μεταγραφές του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Ο 24χρονος τότε Έλληνας φόργουορντ, προερχόμενος από μια εξαιρετική σεζόν με τα ”ερυθρόλευκα”, έπαιρνε την γενναία και δύσκολη απόφαση να αλλάξει στρατόπεδο, για να φορέσει τη φανέλα της ομάδας που αγαπούσε από μικρό παιδί. Κάτι που δεν είχε πράξει το 2014, όταν οι δύο ”αιώνιοι” πάλεψαν για να τον αποκτήσουν από το κολλέγιο, εκείνος όμως τότε επέλεξε να πάει στο ”λιμάνι”. Έμελλε λοιπόν αυτή η μετακίνηση να τον τοποθετήσει από πολύ νωρίς, πάρα πολύ ψηλά στις καρδιές των φιλάθλων του Παναθηναϊκού. Τόσο ψηλά, που γρήγορα βρήκαν στο πρόσωπό του έναν νέο ”ήρωα”, έναν παίκτη στον οποίον πίστεψαν πως μπορεί να αποτελέσει έναν νέο ηγέτη για την νέα εποχή. Τα πνευματικά του skills και το μέταλλό του σαν παίκτης ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα, δεν πουλούσε οπαδιλίκι, όμως η αγάπη του για την ομάδα και το πάθος του για αυτήν μύριζαν από χιλιόμετρα και κάπως έτσι, όλα αυτά δημιούργησαν στο πρόσωπο του την τέλεια ισορροπία, για να γίνει ο αγαπημένος παίκτης όλων των Παναθηναϊκών.
Την πρώτη διετία, πριν γίνει αρχηγός, θυμάμαι πολλές φορές τον εαυτό μου να λέει ”Δώστε στον Παπαπέτρου το περιβραχιόνιο”. Το αν είχα τότε δίκιο ή άδικο, αποδείχθηκε στη συνέχεια. Το καλοκαίρι του 2020, όταν ο Παναθηναϊκός περνούσε τη μεγαλύτερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας του, όταν όλοι πηδούσαν από το καράβι, ο Ιωάννης επέλεξε να μην αφήσει την ομάδα της καρδιάς του. Θα μπορούσε να βγει στην αγορά με το στάτους ενός από τα καλύτερα small forward στην Ευρώπη, με εξαιρετικά νούμερα την προηγούμενη σεζόν, σε ηλικία 26 ετών, έτοιμος να μπει στα ”prime” του και να ζητήσει… τον ουρανό με τ’ άστρα. Ίσως τότε έκανε μια λάθος επιλογή για την καριέρα του. Αρνήθηκε χρήμα, δόξα, επιτυχίες και την ευκαιρία να εξελιχθεί ως παίκτης στην καλύτερή του ηλικία, προκειμένου να γίνει αρχηγός και ηγέτης με την ομάδα που αγάπησε όταν ήταν παιδί. Ποιος μπορεί να τον ψέξει για αυτό; Το πόσο του κόστισε η συγκεκριμένη επιλογή, αποτυπώνεται πλήρως σε μια από τις πρώτες ”WEAK SIDE”, από καταβολής του Sportstherapy.gr και καλό θα ήταν να ρίξετε μια ματιά. Aναγκάστηκε, προσπαθώντας να καλύψει τις ανορθογραφίες του τραγικά χτισμένου ρόστερ να αλλάξει το στυλ παιχνιδιού του, να πάει σε… αχαρτογράφητα για εκείνον νερά και στο τέλος – επειδή είμαστε αχάριστοι συνολικά ως λαός -, να γίνει και αντικείμενο χλευασμού. Όλο εκείνο το διάστημα, ο Ιωάννης τραβούσε τον δικό του Γολγοθά με τραυματισμούς, είχε θυσιάσει ένα σωρό πράγματα για να μην αφήσει τον Παναθηναϊκό στα δύσκολα χρόνια. Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης και Εφές ήταν μόνο κάποιες από τις ομάδες που ”χρύσωναν” τον Παπαπέτρου, εκείνος όμως συνέχιζε να φοράει τα ”πράσινα”, σαν να έχει προαποφασίσει να… κουβαλήσει κάποιον σταυρό, αντί να κοιτάξει το προσωπικό του όφελος, το οποίο εκείνη την περίοδο δεν ήταν στο ΟΑΚΑ.
Η αποχώρησή του για την Παρτιζάν το καλοκαίρι του 2022, ευτυχώς δεν του στοίχισε το να βρεθεί στη μεγαλύτερη στιγμή του συλλόγου από το 2012 και έπειτα. Όταν ο Παναθηναϊκός κατακτούσε την Ευρωλίγκα το 2025, το κλάμα του Ιωάννη Παπαπέτρου, μέσα σε όλα τα συγκινητικά και ανατριχιαστικά πράγματα που συνέβησαν εκείνο το βράδυ στο Βερολίνο, ίσως ήταν το πιο συγκλονιστικό γεγονός, που ”μίλησε” στην καρδιά κάθε Παναθηναϊκού. Βλέπετε, όταν το ”τριφύλλι” τη διετία 2020-22, έπαιζε σε ένα άδειο ΟΑΚΑ, έτρωγε τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη, έχανε με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο και το μπάτζετ ήταν στα τάρταρα, ο Σλούκας, ο Αταμάν, ο Λεσόρ, ο Χουάντσο, ο Ναν, ο Γκραντ και οι λοιποί αστέρες δεν ήταν εκεί. Ο Παπαπέτρου ήταν εκεί να παλεύει, να προσπαθεί να περισώσει ό,τι μπορούσε να σωθεί. Στην εικόνα του δακρυσμένου Ιωάννη αποτυπώνονταν με τον πιο γλαφυρό τρόπο όλα όσα πέρασαν οι φίλοι των ”πράσινων”, όλος ο οργανισμός συνολικά, κάτι την διάρκεια αυτής της άγονης περιόδου. Τα δάκρυα λύπης των προηγούμενων ετών έγιναν δάκρυα λύτρωσης και καθρεπτίστηκαν στο πρόσωπο του Έλληνα forward. Του ανθρώπου που είχε το προνόμιο να κάτσει στον πάγκο της αγαπημένης του ομάδας ως παιδί, αγκαλιά με τον πατέρα του, Αργύρη Παπαπέτρου, που ήταν ο πρώτος της οικογένειας που έπαιξε στην ομάδα για μια ολόκληρη δεκαετία και αγαπήθηκε και εκείνος από τον κόσμο. Μια Ευρωλίγκα, στην οποία όχι απλά ο Ιωάννης ήταν παρών, αλλά αποδείχθηκε καταλύτης. Το Game 2 με την Μακάμπι Τελ Αβίβ στο ΟΑΚΑ το πήρε πατριωτικά και ερχόμενος από τον πάγκο σφυροκόπησε τους Ισραηλινούς, στο Game 4 με το σκορ στο 82-75 υπέρ της Μακάμπι έβαλε το τρίποντο που κράτησε όρθιο το ”τριφύλλι”, όταν έμοιαζε πιο κοντά από ποτέ στον αποκλεισμό, στο Game 5 η προσποίησή του και η πάσα στον Ναν με το σκορ στο 61-56, είναι η φάση που ξεκλείδωσε την πρώτη παρουσία σε Final 4 έπειτα από 12 χρόνια. Στον ημιτελικό με την Φενέρ ήταν εξαιρετικός, στον τελικό με τη Ρεάλ ήταν στην πεντάδα που γύρισε το ματς, μετατρέποντας το 41-27 σε 43-39 και άναψαν τη σπίθα εν όψει του Β’ μέρους, που ο Επτάστερος πήρε… αμπάριζα τους Μαδριλένους. Όλα αυτά σε μια σεζόν που ο Παπαπέτρου έχασε το πρώτο πεντάμηνο, επέστρεψε τον Φεβρουάριο και πριν τη σειρά με τη Μακάμπι έμοιαζε ανενεργός. Είπαμε όμως: Για τα ”mental skills” αυτού του παιδιού δεν αμφιβάλαμε ποτέ. Είχε αποφασίσει πως η ιστορία του στον Παναθηναϊκό αξίζει να του δώσει κάτι πολύ μεγάλο. Και έβαλε το λιθαράκι του, ώστε να γίνει πρωταθλητής Ευρώπης. Όχι ως κομπάρσος, αλλά ως game changer.
H είδηση της απόσυρσης ενός από τους αγαπημένους μου παίκτες ever, του παίκτη που ερωτεύτηκα στη σειρά του Ολυμπιακού με την Ζαλγκίρις το 2018 και ήταν η αρχή μιας διαρκούς ”καψούρας”, που γιγαντώθηκε τη διετία 2018-20, ήταν κάτι που πίστευα πως θα συμβεί σε 4-5 χρόνια. Ίσως σε ένα γεμάτο ΟΑΚΑ που θα του δώσει το standing ovation που του αξίζει. Ίσως είχε πράγματα να δώσει ακόμα στο μπάσκετ και προσωπικά, πριν 4-5 μέρες, όταν κυκλοφόρησε η φήμη πως ο παίκτης αποτελεί διακαή πόθο του Άρη, ”ψήθηκα” απίστευτα για ένα τέτοιο πρότζεκτ. Ξέρω την ”τρέλα” του κόσμου των ”κίτρινων”, όλοι περιμένουμε τη μέρα που αυτός ο κοιμώμενος γίγαντας θα αναστηθεί και θα ήταν πολύ όμορφο να συμβεί αυτό με ηγέτη τον Ιωάννη Παπαπέτρου. Του άξιζε να βρεθεί σε ένα περιβάλλον που θα λατρεύεται ξανά σαν Θεός, του άξιζε να αποτελέσει τον λόγο που θα ζωγραφιστεί ξανά η ελπίδα στο πρόσωπο χιλιάδων Αρειανών. Το άξιζε λίγο παραπάνω, ειδικά από τη στιγμή που ο Αταμάν φέτος (αν διαβάσετε προηγούμενες WEAK SIDE ξέρετε πως τον λατρεύω), του φέρθηκε οικτρά, με την αντιμετώπισή του στο rotation να αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ψεγάδια φέτος του Τούρκου. Όχι για το πόσο έβαζε ή δεν έβαζε τον Παπαπέτρου, αλλά για τον τρόπο που τον μεταχειριζόταν σαν να ήταν ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Για τον τρόπο που τον έθεσε εκτός ομάδας τον Δεκέμβριο, κάνοντας τους πάντες να τον δείχνουν… με το δάχτυλο, σαν να ήταν εκείνος ο υπαίτιος που οι ”πράσινοι” δεν τα πήγαιναν καλά, ενώ υπήρχαν πολλά και σημαντικότερα εσωτερικά προβλήματα, για τα οποία είχε και ο Αταμάν μερίδιο ευθύνης. Επειδή όμως τα ”mental skills” αναφέρθηκαν ξανά και συνοδεύουν με ωραία χροιά το κείμενο, ο Παπαπέτρου φρόντισε να τα δείξει και στο τέλος της σεζόν. Επειδή η τελευταία γεύση από κάποιον είναι αυτή που μένει, θα θυμόμαστε τον παραγκωνισμένο Παπαπέτρου να τα δίνει όλα στους τελικούς και να κάνει μια απολαυστική ματσάρα στο Game 2, τη στιγμή που σε όλη τη διάρκεια της σειράς όλος ο οργανισμός, από την διοίκηση μέχρι το αγωνιστικό τμήμα, είχαν παραδώσει πνεύμα. Εξαίρεση εκείνος, ο Οσμάν, ο Σλούκας και ο Γκραντ. Ας είναι, τουλάχιστον η τελευταία γεύση από αυτόν τον σπουδαίο παίκτη θα είναι γλυκιά, κι ας τον απολαύσαμε λιγότερο από ό,τι θα θέλαμε.
