Ο Παναθηναϊκός γύρισε από το Αμπού Ντάμπι με άδεια χέρια, μην μπορώντας να επαναλάβει το περσινό άθλο της κατάκτησης της Ευρωλίγκας, αδυνατώντας να κάνει το πολυπόθητο ”repeat”. Για να ξεκινήσουμε πρώτα από τα αρνητικά, θα πω για την οικονομία της συζήτησης πως η εικόνα που παρουσίασε του ”τριφύλλι” είναι μια από τις χειρότερες που έχει επιδείξει ποτέ σε Final 4. Έβλεπες απέναντί του μια Φενέρ που διψάει, μια Φενέρ που προσαρμόζεται στα πάντα, έναν Παναθηναϊκό που ήταν σε όλα ένα κλικ πίσω, μια ομάδα που δεν έδειχνε ικανή να κερδίσει με κανέναν μπασκετικό τρόπο, παρά μόνο με τον ”refuse to lose” χαρακτήρα που χτίζει δύο χρόνια τώρα. Μπασκετικά είναι μεταφυσικό το ότι οι ”πράσινοι”, 2 λεπτά πριν τη λήξη ήταν στο -4 και όχι στο -15, βάσει της εικόνας τους και παρότι το ματς φώναζε από χιλιόμετρα πως ανήκει στην μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, κάθε τρεις και λίγο έλεγες: ”Μην ξεγράφεις αυτή την ομάδα μέχρι να τελειώσει το ματς”. Τελικά, οι ”πράσινοι” έπεσαν μαχόμενοι, ωστόσο αυτό δεν αναιρεί πως δεν άξιζαν σε καμία περίπτωση να κερδίσουν. Πως δεν προσαρμόστηκαν σε κανένα εμπόδιο που τους έβαλε ο Γιασικεβίτσιους και παραδόξως έμοιαζαν σχεδόν όλοι ανέτοιμοι πνευματικά να διεκδικήσουν το repeat.
Κριτική προφανώς πρέπει να γίνει. Τα λάθη, οι ανορθογραφίες, τι ήταν αυτό που στο τέλος έφταιξε και δεν έγιναν οι ”πράσινοι” back to back πρωταθλητές Ευρώπης. Τι έλειψε, ποιο είναι το μερίδιο ευθύνης του Αταμάν, του Γιαννακόπουλου, του Σλούκα, του Ναν και των υπόλοιπων. Όχι όμως να φτάνουμε σε σημείο ισοπέδωσης και απαξίωσης της συγκεκριμένης ομάδας, αυτό δεν είναι θεμιτό. Τρεις μέρες τώρα έχω διαβάσει σημεία και τέρατα, που αποδεικνύει πόσο εύκολα κάποιοι ξεχνούν. Και όταν ξεχνάς το παρελθόν σου είσαι καταδικασμένος να το ξαναζήσεις. Πριν δύο χρόνια, τέτοια εποχή, ο κόσμος του Παναθηναϊκού σε μια μεγάλη πλειοψηφία του επικροτούσε το ”ντου” στον 4ο τελικό με τον Ολυμπιακό, προκειμένου ”να μην σπάσει η 35άρα”. Πολύς κόσμος αποδεχόταν το 14-0 σερί νικών των ”ερυθρόλευκων” και ήταν ευχαριστημένος όταν το ”τριφύλλι” επεδείκνυε κάποια μαχητικότητα και δεν παραδινόταν άνευ όρων. Στην Ευρωλίγκα, μια τριετία η ομάδα είχε γίνει ο ”σάκος του μποξ” της διοργάνωσης. Ναι, δεν είναι αυτό το στάτους και το DNA του συλλόγου, αλλά πολύ εύκολα ορισμένοι πέρασαν στο άλλο άκρο. Μέσα σε ένα χρόνο π Παναθηναϊκός πήρε Ευρωλίγκα, πήρε Πρωτάθλημα, πήρε Κύπελλο, δημιούργησε ένα από τα μεγαλύτερα… revenge stories στην ιστορία της Ευρωλίγκας και πήγε σε back to back Final 4, έχοντας σημαδευτεί όλη τη χρονιά από όσκαρ γκίνιας. Έγινε πάλι ο Αταμάν ταβερνιάρης, ο Σλούκας τρώει τα λεφτά του Γιαννακόπουλου, ο Ναν τα ”τσέπωσε” πήρε και το MVP και τώρα είναι αδιάφορος, ο Χουάντσο έγινε πάλι ηθοποιός και πάει λέγοντας. Η πρώτη αυθόρμητη σκέψη είναι: ”Δεν μπορεί να κυκλοφορείτε ανάμεσά μας”. Η δεύτερη αυθόρμητη σκέψη: ”Ε ρε Σέλβικ Μακ και Ντέρικ Ουίλιαμς που θέλετε για να στρώσετε”. Και η τρίτη και ίσως πιο ρεαλιστική: ”Πόσο εύκολα γινόμαστε όλοι χαμαιλέοντες από τη μια στιγμή στην άλλη”. Ο μέσος Παναθηναϊκός που πριν δύο χρόνια μετά από μια ήττα από τον Ολυμπιακό χειροκροτούσε και έλεγε ”Μπράβο στα παιδιά που πάλεψαν και έφτασαν κοντά”, που αν τον ρωτούσες αν πιστεύει πως η ομάδα του θα πάρει ξανά ευρωπαϊκό σε ορίζοντα δεκαετίας θα τον έπιανε νευρικό γέλιο, δύο χρόνια μετά είναι έξαλλος επειδή η ομάδα ”απέτυχε” να πάρει την δεύτερη σερί Ευρωλίγκα. Ακούγεται παρανοϊκό, όμως δεν είναι: Είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας και του πόσο εύκολα μπορούμε να προσαρμοστούμε σε καταστάσεις, χωρίς όμως να φιλτράρουμε το background της κάθε ιστορίας και ξεχνώντας πάρα πολύ γρήγορα τι έχουμε ζήσει.
Θα σας πάω σε ένα υποθετικό σενάριο, όχι πάρα πολύ μακρινό από αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή. Για να καταλάβετε πως όλα τα ιερά τέρατα, όπως τα έχουμε τώρα στο μυαλό μας σαν Θεούς, στην εποχή της παράκρουσης των Social Media θα μπορούσαν να έχουν σημαδευτεί και να ακούγαμε απίστευτα πράγματα. Φανταστείτε το 2010 τι θα μπορούσε να γράφεται – και ενδεχομένως να γραφόταν σε μικρότερη κλίμακα – στο Twitter. Θυμίζω πως ο Παναθηναϊκός εκείνη τη χρονιά μπαίνει στη διοργάνωση με στάτους Πρωταθλητή Ευρώπης, ως φαβορί για να το πάρει και τελικά αποκλείεται από το Top16, μαθηματικά δύο αγωνιστικές πριν το φινάλε, σε όμιλο με Μπαρτσελόνα, Μαρούσι και Παρτιζάν, έχοντας ξεκινήσει με 0-4. Θυμίζω πως τελευταία φορά ως τότε, που το ”τριφύλλι” μπήκε με στάτους Πρωταθλητή Ευρώπης, το 2008, είχε αποκλειστεί ξανά στο Top16 σε όμιλο με Εφές, Σιένα και Παρτιζάν. Γιατί τα γράφω αυτά; Πολλοί μεγαλώσατε με τον ”μύθο” πως την εποχή του Ομπράντοβιτς ο Παναθηναϊκός ήταν ανίκητος και βίωνε μόνο χαρές. Πολλοί έχετε στο μυαλό σας παίκτες όπως ο Διαμαντίδης, ο Μπατίστ, ο Σάρας, ο Σπανούλης, ο Τσαρτσάρης, ο Νίκολας, σαν να ήταν ρομπότ και όλα να τους πήγαιναν πάντα πρίμα. Συγγνώμη που θα σας το χαλάσω, αλλά έχω δει και τον Διαμαντίδη ντεφορμέ και τον Σάρας αλλού να πατάει και αλλού να βρίσκεται, τον Μπατίστ να τον κάνει γιογιό, τον Ομπράντοβιτς να μπερδεύεται σε ρόστερ γεμάτο αστέρια. Και προσέξτε: Δεν μιλάμε για ένα χαμένο Final 4, που οκ είναι ένα ματς, σε όλους μπορεί να συμβεί, μιλάμε για αποκλεισμούς στους ”16”. Για να σας το κάνω πιο λιανά, οι ”πράσινοι” έμεναν εκτός Ευρώπης από τον Φλεβάρη. Και όχι από μεγαθήρια με μεγάλα μπάτζετ, αλλά από ομάδες που στην πλειοψηφία τους δεν άγγιζαν ούτε το μισό από το μπάτζετ του Παναθηναϊκού.
Αμφιβάλλει κανείς πως η αποδόμηση και η απαξίωση, με τις σημερινές συνθήκες θα είχε φτάσει στο απόγειο; Ήδη μας έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη το πρωτοσέλιδο της ”Πράσινης” με τίτλο ”Πετάξτε τις φανέλες”, μετά την ήττα από το Μαρούσι. Φανταστείτε τι θα μπορούσε να γραφτεί από ανώνυμα accounts ή αναλυτές του καφενείου. Σίγουρα για το Ζοτς ”Ο κύκλος θα είχε κλείσει”, διότι δεύτερη φορά εκτός προημιτελικών πάει πολύ και ”σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση”, ακόμα και θεωρίες συνωμοσίας για το γεγονός πως ο Ομπράντοβιτς αποκλείστηκε δις από την αγαπημένη του Παρτιζάν. Για το πόσο κακό fit ήταν τελικά ο Διαμαντίδης, με τον Σάρας και τον Σπανούλη, πως υπάρχει κακό κλίμα και κάποιοι πρέπει να φύγουν και ένα σωρό ακόμα άκυρα πράγματα, που θα απαξίωναν την συγκεκριμένη ομάδα. Γνωρίζοντας την εξέλιξη της ιστορίας, όσοι διαβάζετε το άρθρο αυτό θα γελάτε και θα λέτε ”Έλα μωρέ σιγά μην έβγαινε κανείς να πει κουβέντα για εκείνη την ομαδάρα”. Και ξαναλέω: Εκείνη η ομαδάρα δύο φορές σε τρία χρόνια έμεινε έξω από το Top16. Προσπαθήσετε λίγο να το χωρέσετε στο νου σας και να το επεξεργαστείτε. Ενώ λοιπόν σας φαίνεται αφύσικο να δέχτηκε εκείνη η ομάδα κριτική, την ίδια στιγμή σας φαίνεται θεμιτό να υπάρχει ισοπέδωση γύρω από την ομάδα του Αταμάν, που από την 17η θέση έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης και την επόμενη χρονιά – άκουσον άκουσον – έχασε στον ημιτελικό του Final 4.
Για να περάσουμε και λίγο στο διά ταύτα, ξέρετε γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των Πρωταθλητών Ευρώπης, ενώ θεωρητικά μπαίνουν στην επόμενη διοργάνωση ως το πρώτο φαβορί, μόνο σε ένα ποσοστό 10-15% καταφέρνουν να κάνουν το repeat; Γιατί η δίψα είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Έβλεπες την Φενέρ να μπαίνει στο γήπεδο σαν μια πεινασμένη αγέλη και να λέει ”Φέτος θα το πάρω”, είχε δεχτεί πολλές συνεχόμενες σφαλιάρες, φέτος με τα προβλήματα που της παρουσιάστηκαν έχτισε mentality, πήγε στο Final 4 και τους πάτησε όλους μπασκετικά. Το ίδιο έκανε πέρυσι ο Παναθηναϊκός. Το ίδιο έκανε το 2019 η ΤΣΣΚΑ, το 2012 ο Ολυμπιακός και πάει λέγοντας. Η θέληση και η δίψα, η χαλάρωση, είναι πράγματα έμφυτα, που όσο κι αν τα ξορκίζεις, μετά από μια τεράστια επιτυχία αδειάζεις. Καλώς ή κακώς, οι ”πράσινοι” ήξεραν πως θα ζήσουν και χωρίς να πάρουν το 8ο, δεν είχαν την ίδια λύσσα με πέρυσι, ήξεραν από πολύ νωρίς φέτος πως δεν έχουν το άστρο που είχαν πέρυσι (φάνηκε από τους τραυματισμούς) και αυτό πιστοποιείται από το γεγονός πως ενώ η ομάδα περίμενε ένα Final 4, υπήρχε μεγάλη κινητικότητα στο μεταγραφικό παζάρι, ώστε να καλυφθούν οι φετινές αδυναμίες. Αν το έπαιρνε, όλοι Θεοί και θα μιλούσαμε για έναν πραγματικό άθλο, έτσι όπως δημιουργήθηκαν οι συνθήκες. Δεν το πήρε… Ε και;
Υ.γ: Το να βγαίνει ο Γιαννακόπουλος και να λέει ”αποτύχαμε” με τρομάζει για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την επένδυσή του, αν δεν πρόκειται βέβαια για επικοινωνιακά τρικ σε συνεννόηση με τον Αταμάν για να ”κουρδιστούν” οι παίκτες. Αν δηλαδή του χρόνου οι ”πράσινοι” αποκλειστούν στα Play Off, τι θα είναι; Φιάσκο; Το ”κάζο του αιώνα”; Ή θα ξηλωθεί ο Αταμάν επειδή τόλμησε να αφήσει την ομάδα 2 χρόνια χωρίς ευρωπαϊκό αστέρι; Ας σοβαρευτούμε λίγο και να δούμε τα πράγματα από τη σωστή οπτική επιτέλους…
