Έχοντας πλέον συμπληρώσει μια εβδομάδα σχεδόν από τη μέρα που ο Παναθηναϊκός έραψε το έβδομο αστέρι στη φανέλα του και μερικές ώρες αφότου το λάβαρο υψώθηκε στον ουρανό του ΟΑΚΑ, άρχισα να συνειδητοποιώ πως αυτό που έχει συμβεί φέτος, είναι κάτι που θα πάρει χρόνια να αντιληφθείς τις πτυχές του. Ο Παναθηναϊκός είναι Πρωταθλητής Ευρώπης, έγινε Επτάστερος, όμως αλήθεια, το φετινό ευρωπαϊκό μοιάζει τόσο διαφορετικό, τόσο ξεχωριστό από τα προηγούμενα, που θα μπορούσε να γραφτεί σε μυθιστόρημα ή να γίνει κάποιου είδους ντοκιμαντέρ. Όλη αυτή η τρέλα, γιατί περί τρέλας πρόκειται, από την μέρα που ανέλαβε ο Αταμάν, από το… 32-4 στο Super Cup με τον Ολυμπιακό, από την 17η θέση της Ευρωλίγκας στην κορυφή μέσα σε μια σεζόν, είναι κάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει μια ωραιότατη… χολιγουντιανή παραγωγή, να διαπρέψει ανά τον κόσμο, ακόμα κι αν βασιζόταν σε προϊόν μυθοπλασίας. Όλες οι δηλώσεις του Αταμάν, αιρετικές και υπεραισιόδοξες, όταν η ομάδα πήγαινε μέτρια έλεγε ”εμείς θα πάμε Βερολίνο και θα σηκώσουμε την κούπα”. Τόσο σίγουρος, σαν να είχε δει κάποια προφητεία, σαν να μην αμφέβαλλε ποτέ (και μάλλον δεν αμφέβαλλε κιόλας) για το υλικό του. Και δικαιώθηκε…
Βλέποντας σκηνές ζωής να περνούν από μπροστά, σαν ένα φιλμ όσων έχει βιώσει αυτό το τμήμα όλα αυτά τα χρόνια, ένιωσα λίγος και ανεπαρκής, μπροστά σε αυτό που επαγγέλλομαι. Είχα μπροστά μου ένα ατόφιο χρυσάφι, ένα ολόκληρο χρυσωρυχείο εμπειριών, παραστάσεων, βιωμάτων και συναισθημάτων, τα οποία δεν μπορούσα να τα συντάξω και να φτιάξω ένα κείμενο της προκοπής. Έγραφα, έσβηνα, το παράταγα, έλεγα ”θα το κάνω αύριο με καθαρό μυαλό” και τελικά από την Κυριακή φτάσαμε στο επόμενο Σάββατο, για να καθαρίσει κάπως το μυαλό και να συντάξω ένα κείμενο, που τώρα που είναι ακόμα στην αρχή του, σας το λέω, δεν θα βγει καλό. Όταν μια γενιά ολόκληρη έχει γαλουχηθεί στις… 10 πίκρες για μια χαρά, το να είσαι μετρ στην κριτική και την ανθρωποφαγία είναι εύκολο, το να μπορείς να αποτυπώσεις συναισθήματα χαράς, με λογική και ρεαλισμό στην πένα σου, είναι κάτι τόσο δύσκολο, που ούτε εγώ ο ίδιος μπορούσα να φανταστώ. Τόλμησα να γράψω ο αθεόφοβος πως η σεζόν κινδυνεύει να εκτροχιαστεί, με ευθύνη Αταμάν, μετά την ήττα του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ. Δεν θα σας αφήσω καν να με κάνετε expose, θα το κάνω μόνος μου στον εαυτό μου. Τόλμησα, αμέσως μετά το διπλό στη Βαλένθια να μιλήσω για κακή προπονητικά βραδιά του Αταμάν και ότι τον έσωσε ο Χουάντσο, που έπρεπε να παίξει περισσότερο. Έκανα και υποδείξεις τρομάρα μου, σε έναν προπονητή που μακράν του δεύτερου, είναι ο πιο επιτυχημένος την τελευταία πενταετία, έχοντας κατακτήσει τρεις φορές το βαρύτιμο τρόπαιο. Και όλα αυτά, ενώ για το 7ο ευρωπαϊκό, για το ”ξεχαρβάλωμα” της Φενέρ και την εποποιΐα απέναντι στην πανίσχυρη Ρεάλ, δεν βρήκα λέξεις να τα περιγράψω και να τα αναλύσω. Δεν πειράζει, όλα αυτά προς γνώσιν και συμμόρφωση. Ίσως και στο δικό μου DNA, και όλων των συναδέλφων, πρέπει να περαστεί το μικρόβιο πως πλέον ”γράφουμε για τον πρωταθλητή Ευρώπης, όχι για τον Παναθηναϊκό των εσόδων – εξόδων” και πως πια ”έχουμε απέναντί μας τον Αταμάν, όχι τον Ράντονιτς”.
Έχει περάσει ένας χρόνος, από την μέρα που ο Ολυμπιακός στεφόταν πρωταθλητής Ελλάδος μέσα στο ΟΑΚΑ, με έναν τρόπο ντροπιαστικό και ανάρμοστο για την ιστορία του Παναθηναϊκού. Δεν είναι το 35-63, που μπορεί να μεγάλωνε, μπορεί και να μίκραινε, αν δεν είχαμε διακοπή, είναι η ίδια η διακοπή, αυτή καθαυτή, που ουσιαστικά συνέβη στον βωμό της αποφυγής της συντριβής. Στο ίδιο παιχνίδι, ένα παιδί που λίγο αργότερα θα έβαζε το λιθαράκι του για το 7ο αστέρι, ο Μάριους Γκριγκόνις, χλευαζόταν με ειρωνικά ”Όλε” όταν έβαζε τρίποντα στην προθέρμανση του ημιχρόνου και αποδοκιμαζόταν όταν γινόταν αλλαγή, ένα χρόνο πριν αποθεωθεί στο πούλμαν της επιστροφής, από 50.000 κόσμο – ίσως και παραπάνω – του ”τριφυλλιού”. Έχουν περάσει δύο χρόνια, από τη σειρά Παναθηναϊκός – Λάρισα, που οι ”πράσινοι” κατάφεραν να φτάσουν… σε Game 5, μη μπορώντας στα εκτός έδρας ματς να ματσάρουν τον Μούντι, τον Τσαϊρέλη και τον Καράμπελα. Στο περίφημο Game 5, που έτυχε να είμαι παρών, μερίδα του κόσμου αποδοκίμαζε και έβριζε εν χορώ τον μεγαλομέτοχο, Δημήτρη Γιαννακόπουλο, ο οποίος εκείνη τη μέρα βρισκόταν και αυτός στις κερκίδες του ΟΑΚΑ, για να αποχωρήσει πριν το φινάλε του ημιχρόνου, την ώρα που οι κερκίδες του ΟΑΚΑ υπήρχε ”εμφύλιος”, αφού άλλοι γιούχαραν τον Γιαννακόπουλο, άλλοι γιούχαραν αυτούς που τον έβριζαν και κάπως έτσι δημιουργούταν μια… ωραία ατμόσφαιρα. Έχει περάσει μια ολόκληρη τετραετία, από τότε που το ”τριφύλλι” έμπαινε σε πολιτικές εσόδων – εξόδων, από τότε που ο κόσμος των ”πράσινων” έπρεπε να προσαρμοστεί σε μια νέα, ασυνήθιστη και δύσκολη πραγματικότητα, με τον σύλλογο να βαδίζει σε… αχαρτογράφητα νερά. Μια πραγματικότητα που έφερε μεγάλη εσωστρέφεια, απογοήτευση, ελπίδες… με το σταγονόμετρο και – το κυριότερο – καμία απολύτως εξέλιξη όλα αυτά τα χρόνια.
Η εξέλιξη και η ελπίδα ήρθαν με την έλευση του Αταμάν, ο οποίος είχε την τεχνογνωσία για να ξαναφέρει τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ευρώπης, με τον Σλούκα, που ανέλαβε ρόλο ηγέτη στο ”τριφύλλι” και ανταποκρίθηκε στο 100%, με παικταράδες όπως ο Ναν και ο Λεσόρ, με παίκτες ”του προπονητή”, όπως ο Γκραντ, ο Γκριγκόνις και ο Καλαϊτζάκης. Και πάνω απ’ όλα, εκεί που το DNA του συλλόγου έμοιαζε να έχει απαλλοτριωθεί και το mentality του μπασκετικού Παναθηναϊκού να έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, στο πρώτο σοβαρό εγχείρημα που φτιάχτηκε στο ΟΑΚΑ έπειτα από πάρα πολλά χρόνια, οι ”πράσινοι” στέφθηκαν ξανά πρωταθλητές Ευρώπης. 7/7 τελικοί (ο ένας χαμένος το 2001 από την Μακάμπι ήταν στη Σουπρολίγκα) και το DNA του νικητή, όχι μόνο δεν χάθηκε, αλλά αντίθετα φώναξε πως δεν πρόκειται να χαθεί τόσο εύκολα.
