Το συγκεκριμένο άρθρο θα βρει απέναντί του αρκετούς haters. Ένας εκ των haters θα ήταν ο ίδιος ο γραφών πριν από μερικά χρόνια, αν διάβαζε το συγκεκριμένο κείμενο. Γιατί και ο ίδιος ο γραφών μεγάλωσε σε μια προπαγάνδα, του ”πιπίλιζαν” το μυαλό μέρα νύχτα, με αποτέλεσμα να έχει μια τρομερά διαστρεβλωμένη οπτική της πραγματικότητας. Το τεράστιο… beef της ελληνικής σχολής με την ισπανική σχολή στο δικό μου το μυαλό ξεκινάει κάπου το 2007, με αφορμή την αναμέτρηση Ισπανία – Ελλάδα για το Ευρωμπάσκετ 2007. Σημειωτέο, το παιχνίδι αυτό γινόταν επί ισπανικού εδάφους. Η διαιτησία μας… έσφαξε χωρίς αναισθητικό, ο Ναβάρο, ο Ρούντι και οι υπόλοιποι έκαναν φλόπινγκ όλη νύχτα, οι ρέφερι της αναμέτρησης ήταν αποφασισμένοι να στείλουν τους ”φούριας ρόχας” στον τελικό, ενώ είχε υπάρξει και σύρραξη στο παρκέ, μεταξύ παικτών των δύο ομάδων. Ξαφνικά, όλοι οι μπασκετόφιλοι Έλληνες μίσησαν τους Ισπανούς, με αποτέλεσμα η ”κηδεία” που τους έκαναν οι Ρώσοι δύο μέρες αργότερα στον τελικό, με καλάθι του Χόλντεν και απίστευτο μπες – βγες στο τελευταίο σουτ του Γκασόλ, που θα έδινε το τρόπαιο στην Ισπανία, να πανηγυριστεί στην Ελλάδα, σαν να το πήραμε εμείς. ”Karma is a bitch”, ”θεία δίκη”, ”Ball Don’t Lie” και άλλα τέτοια γραφικά ακούστηκαν τότε και εν μέρει ίσχυαν.
Με τα χρόνια να περνούν, τα ελληνικά ΜΜΕ και οι μπασκετικοί δημοσιογράφοι της χώρας μας έκαναν σημαία το παιχνίδι εκείνο, δημιουργώντας μια σειρά προκαταλήψεων απέναντι στην Ισπανία. Τόσο σε εθνικό, όσο και σε διασυλλογικό επίπεδο. Ο Ναβάρο, ένας θρύλος του ευρωπαϊκού μπάσκετ βαπτίστηκε ”μπασκετικό σίχαμα”, τον Ρούντι Φερντάντεθ τον αντιμετωπίζουμε σαν τον μεγαλύτερο αλήτη των ευρωπαϊκών παρκέ, το ίδιο συνέβαινε κατά κόρον με τον Φελίπε Ρέγες, το ίδιο πάει να συμβεί και τώρα με τον Ρίκι Ρούμπιο, στη σειρά του Ολυμπιακού με την Μπαρτσελόνα. Ένα από τα καλύτερα παιδιά των ευρωπαϊκών παρκέ και του ΝΒΑ, ένας παίκτης που ποτέ δεν έχει προκαλέσει στην μακροχρόνια καριέρα του, ξαφνικά γίνεται αντικείμενο στοχοποίησης και μάλιστα με έναν τρόπο που θα τον χαρακτήριζα χυδαίο. Είναι χυδαίο να χρησιμοποιείς την κατάθλιψη που πέρασε κάποιος, για να χλευάσεις, να υποτιμήσεις και να τον απαξιώσεις σαν αθλητή. Γιατί όλο αυτό; Για δύο φορές που έκανε φλόπινγκ στα δύο Μπαρτσελόνα – Ολυμπιακός; Αλήθεια, ο Λαρεντζάκης πόσα φλόπινγκ κάνει ανά παιχνίδι; Ο Σλούκας πόσα φλόπινγκ έχει κάνει ως τώρα στη σειρά με την Μακάμπι; Ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης, ο Πρίντεζης και ο Αλβέρτης, δεν είχαν αναγάγει σε επιστήμη το τίναγμα και το φλόπινγκ; Την απάντηση όλοι την γνωρίζετε…
Το σύνδρομο της ηττοπάθειας από τους Ισπανούς όλα αυτά τα χρόνια (εθνικά και διασυλλογικά), μας έκανε να βλέπουμε τα πράγματα με έναν τρόπο, που υποδηλώνει κόμπλεξ και μικροπρέπεια. Παλεύουμε για τη νίκη, όπως παλεύουν και αυτοί. Είναι πλέον μεγαλύτερη οντότητα από εμάς στο άθλημα, για αυτό το λόγο έχουν και πιο ευνοϊκή μεταχείριση από την Ευρωλίγκα, κάποτε όμως οι δικές μας ομάδες είχαν τρομερά καλές διαιτησίες και βρίσκονταν στην αντίστοιχη θέση που είναι τώρα οι Ίβηρες. Ο Παναθηναϊκός επί Ομπράντοβιτς είχε πολύ μεγάλη αβάντα ανά τα χρόνια, ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια έχουν υπάρξει συγκυρίες, που οι διαιτητές σφυρίζουν ακριβώς με τα κριτήρια που θα ήθελε ο Μπαρτζώκας ή ακόμα και ο Σφαιρόπουλος παλαιότερα, με τους ρέφερι να δείχνουν φοβερή ανοχή στο ανελέητο ξύλο των Πειραιωτών. Αλλά για τον ελληνικό Τύπο, εμείς πάντα θα είμαστε οι καλοί, που παλεύουν κόντρα σε όλους και σε όλα, απέναντι σε Θεούς Δαίμονες. Από την άλλοι, οι Ισπανοί θα είναι πάντα αυτοί που έχουν την αβάντα, αυτοί που προκαλούν, τα κακά παιδιά του μπάσκετ. Νομίζουμε ότι έχουμε κάποιο ηθικό πλεονέκτημα απέναντί τους και τους αντιμετωπίζουμε σαν να είναι οι κακοί της υπόθεσης.
Το 2007 έχει περάσει προ πολλού, οι Ισπανοί ανά τα χρόνια έχουν ευνοηθεί αρκετά, έχουν αδικηθεί κιόλας όμως, οι Ισπανοί παίκτες κάνουν φλόπινγκ, όπως κάνουν και οι Έλληνες και κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτή η μονόπλευρη αποτύπωση των πραγμάτων και η εμπάθεια, με σκοπό να χαϊδεύουμε αυτιά. Γιατί όσο έχουμε συμπλέγματα απέναντι στους Ισπανούς και τα αφήνουμε να βγαίνουν στην επιφάνεια, τόσο πιο δύσκολο θα είναι στο μέλλον να τους πάρουμε τα πρωτεία, τα οποία δεδομένα έχουν αυτή τη στιγμή σε όλα τα επίπεδα.
