Έχει γραφτεί, ειπωθεί και αναλυθεί άπειρες φορές το τι παρέλαβε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς όταν κάθισε για πρώτη φορά στον πάγκο του Παναθηναϊκού πριν από δύο χρόνια και πόσο έχει εξελίξει τον οργανισμό του Παναθηναϊκού. Έχει συζητηθεί ακόμα πιο πολλές φορές το πόσο σωστά, μεθοδικά και προσηλωμένα δουλεύει αυτός ο άνθρωπος, έχοντας σαν μότο και φιλοσοφία το «ένα βήμα τη φορά». Ο Παναθηναϊκός πρώτα έγινε ομάδα με τον Γιοβάνοβιτς, μετά πήρε κύπελλο, μετά έγινε διεκδικητής του πρωταθλήματος, την προηγούμενη εβδομάδα εξασφάλισε συμμετοχή σε ομίλους μετά από 7 χρόνια και σήμερα νίκησε τη Μαρσέιγ, Πόσο ξένο έμοιαζε ένα τέτοιο σενάριο αν το συζητούσαμε δύο χρονιές πίσω και πόσο ρεαλιστικό φαινόταν σήμερα παραμονές του αγώνα; Η εξήγηση έχει ονοματεπώνυμο: Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Την κέρδισε με το δικό του ποδόσφαιρο
Το μεγαλύτερο κέρδος της μεγάλης αυτής ευρωπαϊκής βραδιάς για την ομάδα του Γιοβάνοβιτς δεν ήταν η νίκη. Αυτή θα μπορούσε να έχει έρθει με κλεφτοπόλεμο, με τύχη, με χίλια δύο σενάρια. Οι «πράσινοι» όμως κέρδισαν παίζοντας αυτό που ήθελε ο προπονητής τους. Ανάγκασαν ολόκληρη Μαρσέιγ να είναι 90 λεπτά πίσω από τη μπάλα, πρέσαραν τόσο πολύ τους Γάλλους, που τους ώθησαν σε απομακρύνσεις και λανθασμένες μεταβιβάσεις και τους υποχρέωσαν σε ένα ακραίο στατιστικό, αν αναλογιστεί κανείς τα μεγέθη. Η Μαρσέιγ είχε 32,5% κατοχή, το μικρότερο ποσοστό κατοχής από τις 4 Οκτωβρίου του 2020 και έναν αγώνα με τη Λυών για τη Ligue 1. Θυμίζω πως έκτοτε, οι Μσσαλοί είχαν αντιμετωπίσει ομάδες όπως η Μάντσεστερ Σίτι, η Παρί Σεν Ζερμέν, η Τότεναμ, ωστόσο ποτέ δεν είχαν πέσει κάτω από αυτό το ποσοστό. Όχι ότι η κατοχή είναι το παν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, ωστόσο τα νούμερα αυτά αποτελούν ένα δείγμα πως το «τριφύλλι» βγήκε στον αγωνιστικό χώρο με ξεκάθαρο προσανατολισμό να παίξει κυριαρχικά και να μην αφήσει τη Μαρσέιγ να κάνει το δικό της παιχνίδι και να επιβάλλει τις σταθερές της. Κάτι που πέραν του στατιστικού που αναφέρθηκε πιο πάνω, αποτυπώθηκε και σε άλλους τομείς του αγώνα. Όπως οι τελικές προσπάθειες. 14 οι «πράσινοι», 2 οι Γάλλοι. Χάος…
Μια «old- school» ευρωπαϊκή βραδιά
Για όσους έχουν προλάβει τις ευρωπαϊκές βραδιές του Παναθηναϊκού στα τέλη των 90’s και στις αρχές των 00’s, αυτή ήταν η συνταγή που χρησιμοποίησε σήμερα ο Γιοβάνοβιτς ήταν παρόμοια με αυτή που διαχρονικά επέλεγε ο Παναθηναϊκός σε μεγάλα ευρωπαϊκά παιχνίδια και έδινε τις μεγάλες ευρω – νίκες στον Παναθηναϊκό και ήταν η βασική αιτία που πήρε το παρατσούκλι «πρέσβης» και η Ελλάδα εκτοξεύτηκε μέχρι την 6η θέση της βαθμολογίας της UEFA. Τότε ήταν οι εποχές που το «τριφύλλι» φιλοξενούσε ομάδες όπως η Άρσεναλ, η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ, το Αμβούργο, η Σάλκε, η Μαγιόρκα και πολλές ακόμα δυνάμεις της εποχής και δεν περνούσαν από τη Λεωφόρο. Ο Παναθηναϊκός είχε πάντα τον τρόπο εκείνη την περίοδο να παίζει το δικό του ποδόσφαιρο, με έμφαση στον έλεγχο του ρυθμού και εξαφανίζοντας τα «ατού» των αντιπάλων και παρότι πολλές φορές έμπαινε σαν αουτσάιντερ στο γήπεδο, κάτι τέτοιο δεν φαινόταν στο χορτάρι. Αυτό ακριβώς έγινε και σήμερα. Όλοι πριν από το παιχνίδι έψαχναν τρόπους και έφτιαχναν σενάρια, που ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να περιορίσει την αδιανόητη της Μαρσέιγ και πώς θα μπορούσε η ελληνική ομάδα, έστω με δόση τύχης, να μείνει ζωντανή για τη ρεβάνς και τελικά αυτό απλά συνέβη, αλλά έγινε πολύ πιο εύκολα από ότι περίμενε ακόμα και πιο αισιόδοξος φίλος του Παναθηναϊκού.
Το σωστό διάβασμα και οι κομβικές αλλαγές
Με την πρώτη ανάγνωση των ενδεκάδων, πολλοί παραξενεύτηκαν με τις επιλογές του Σέρβου τεχνικού. Κυρίως με την είσοδο του Βαγιαννίδη αντί του Κώτσιρα, καθώς πολλοί περίμεναν να αγωνιστεί ο πιο έμπειρος και στιβαρός αμυντικά Κώτσιρας, απέναντι σε μια ομάδα που ξεχειλίζει από επιθετική ποιότητα και σε δεύτερη ανάγνωση, με την παρουσία του Βέρμπιτς αντί του Μπερνάρντ στο αρχικό σχήμα. Δεν αναφέρω το Μαντσίνι αντί Παλάσιος, το οποίο μετά τον επαναληπτικό με τη Ντνίπρο έμοιαζε αναμενόμενο και μονόδρομος. Ο Γιοβάνοβιτς δικαιώθηκε απόλυτα, πρώτα από όλα τον «μικρό» δεξιά. Όχι μόνο για την επιθετική αύρα που έδωσε, αλωνίζοντας από τη δεξιά πτέρυγα με τον Αργεντίνο εξτρέμ, αλλά και για την αμυντική του συνέπεια, ειδικά στο Β’ ημίχρονο, με τον Βαγιαννίδη να μην χάνει μονομαχία. Τέτοια παιχνίδια, για αθλητές σε τέτοια ηλικία, μπορούν είτε να «εκτοξεύσουν» την αυτοπεποίθηση του παίκτη και να του φτιάξουν την καριέρα, είτε να τον… κάψουν. Δεν λέω ξαφνικά πως μετά από τη σημερινή εμφάνιση ο Βαγιαννίδης θα μετατραπεί σε… Χακίμι, σίγουρα πάντως η εμφάνισή του είναι ένα μεγάλο boost για τη συνέχεια.
Όσο για τις αλλαγές, φέτος φαίνεται πως υπάρχει ένας παράγοντας που μπορεί να διαφοροποιήσει τα δεδομένα, σε σχέση με τα δύο προηγούμενα χρόνια. Ο Γιοβάνοβιτς θα κοιτάζει τον πάγκο και θα βλέπει βάθος. Σήμερα, είχε την πολυτέλεια να τραβήξει από τον πάγκο τον φρέσκο Μπερνάρντ, τον μόνιμό του… game changer Ιωαννίδη, τον Τσέριν που πέρυσι ήταν βασικός και αναντικατάστατος και να αφήσει έξω για όλο το ματς τον Παλάσιος. Υπάρχει όμως και μια κίνηση που έκανε ο Σέρβος και ίσως ήταν και αυτή που έκρινε πολλά και θα συζητηθεί λίγο. Το πέρασμα του Κλέινχέισλερ στο ματς αντί του Βέρμπιτς. Ο Ούγγρος ήταν μια έξτρα λύση στο μεσοεπιθετικό κομμάτι για τον Παναθηναϊκό, ένας ακόμα παίκτης με δυνατότητες να κρατήσει μπάλα και να μοιράσει και ουσιαστικά με την έλευσή του στο ματς, το «τριφύλλι» είχε έναν έξτρα παίκτη στη μεσαία γραμμή και η Μαρσέιγ υπέφερε, στην προσπάθειά της να κρατήσει τη μπάλα. Σε εκείνο το διάστημα, οι γηπεδούχοι αρχίζουν και κατασκηνώνουν στην περιοχή των Μασσαλών, πρεσάρουν δίχως αύριο και αναγκάζουν τους αντιπάλους να μην μπορούν να αλλάξουν δεύτερη πάσα. Σε εκείνο το σημείο έρχεται και η αποβολή, η οποία είναι απόρροια του εκνευρισμού των φιλοξενούμενων από την ανελέητη και ασταμάτητη πίεση του Παναθηναϊκού. Για αυτό ο Γιοβάνοβιτς έβαλε πρώτα τον Ούγγρο και όχι έναν εκ των Μπερνάρντ ή Ιωαννίδη, που πέρασαν μετά στο ματς. Ειρήσθω εν παρόδω, αυτοί οι τρεις είναι που συνεργάστηκαν στο γκολ, για να γραφτεί η ιστορία του αγώνα. Το… άγγιγμα του Μήδα δηλαδή ο Γιοβάνοβιτς!
Η ρεβάνς στη Μασσαλία θα είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία και το ξέρουν όλοι αυτό. Η Μαρσέιγ παρά τη λάμψη των αστεριών της και του προπονητή της είναι μια ολοκαίνουρια ομάδα, η οποία χρειάζεται χρόνο και υπομονή για να δέσει. Κάθε 90λεπτο για τους Γάλλους είναι ένα μάθημα και προσωπικά δεν βρίσκω τρόπο να παρουσιαστούν πάλι τόσο κακοί, ειδικά στο καυτό «Velodrom». Υπάρχει στο ενδιάμεσο και το παιχνίδι τους με τη Ρεμς για τη Ligue 1, που θα τους δώσει την ευκαιρία να βρουν σιγά σιγά τα πατήματά τους και να πάρουν ρυθμό από ένα επίσημο ματς. Οι Μασσαλοί παραμένουν φαβορί, όμως ο Παναθηναϊκός πλέον τους έχει βάλει όλη την πίεση και – το κυριότερο – έστειλε μήνυμα πως μπορεί να επιστρέψει και στην Ευρώπη και να παλεύει απέναντι σε μεγαθήρια.
Υ.γ 1: Άφησα ένα μεγάλο «ζουμί» του κειμένου μου για το υστερόγραφο. Υπό άλλες συνθήκες, το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έπαιζε ένα από τα μεγαλύτερα ματς της δεκαετίας στη Λεωφόρο, απέναντι σε μια τεράστια ομάδα με αστρονομικό μπάτζετ και φοβερούς παίκτες, θα έπρεπε να είναι αφορμή για μια γιορτή, εντός και εκτός γηπέδου, πριν και μετά το ματς. Αντί αυτού, πριν από το παιχνίδι άνθρωποι όλων των ηλικιών έβαζαν τα εισιτήριά τους προς πώληση, άνθρωποι με εισιτήρια διαρκείας επέλεξαν να μην πλησιάσουν το γήπεδο, αρκετές θέσεις κυρίως στην ΠΑΛΕΦΙΠ έμειναν κενές και υπήρχε ένα μούδιασμα στον κόσμο, πριν τους… ζεστάνουν οι παίκτες με την εξαιρετική τους εμφάνιση. Όλοι ξέρουμε την αιτία του φόβου. Ένα μεγάλο γιατί και ένα μεγάλο κρίμα, για όλα αυτά που πέτυχε για ακόμα μια φορά μια θλιβερή μειοψηφία, που κανονικά δεν έχει θέση, όχι απλά στα γήπεδα, αλλά συνολικά στην κοινωνία.
Υ.γ 2: Στο 90ο λεπτό του αγώνα, μια μερίδα οπαδών ξεκινάει να τραγουδάει σύνθημα κατά της ΑΕΚ. Υπό άλλες συνθήκες αυτό θα συνέβαινε σε ολόκληρο το ματς, λόγω της αδερφοποίησης της Original με τους οπαδούς της Μαρσέιγ. Και δεν θα ήταν κάτι κατακριτέο, σε όλα τα γήπεδα υπάρχουν συνθήματα για άλλες ομάδες, είναι η λεγόμενη καζούρα και είναι κάτι που δεν θα σταματήσει, τα γήπεδα δεν μπορούν να μετατραπούν σε εκκλησία. Σήμερα όμως δεν ήταν η μέρα, δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Ήταν φάουλ, ήταν λάθος…timing, όταν πριν από 48 ώρες έχουμε θρηνήσει ένα νεαρό παλικάρι σε ακόμα ένα περιστατικό τυφλής οπαδικής βίας. Το υγιές κομμάτι της κερκίδας το αντιλήφθηκε και αντανακλαστικά αντέδρασε και αποδοκίμασε. Το σύνθημα κόπηκε… μαχαίρι και το πέταλο άλλαξε…τροπάριο. Αυτή η αντίδραση ίσως είναι μια μικρή χαραμάδα ελπίδας, ένα παράδειγμα υγείας, μέσα στις ζοφερές καταστάσεις που βιώνουμε για ακόμα μια φορά. Μια ακόμα απόδειξη, πως δεν είναι «δολοφόνοι» ή…wannabe δολοφόνοι όσοι πάνε γήπεδο, αλλά μια πολύ μικρή μερίδα. Αν αποδοκιμαστούν μαζικά και πεταχτούν έξω από τα γήπεδα, έξω από τους συνδέσμους, έξω από τον αθλητισμό, μπορεί κάποια στιγμή να μειωθούν τα κρούσματα βίας στα γήπεδα…
