Ήταν 19 Δεκεμβρίου του 2024, όταν για πρώτη φορά φέτος παρευρέθηκα στο κλειστό του ΟΑΚΑ για ένα παιχνίδι απέναντι στην Μπασκόνια. Ήταν εκείνη η σκληρή μέρα που η γιορτή έδωσε τη θέση της στην παγωμάρα, τα γέλια και το πράσινο “show” έκαναν χώρο για κλάματα, ακόμα και για… λιποθυμίες. Ήταν η στιγμή που με το σκορ στο 56-35 υπέρ του “τριφυλλιού”, ένα γήπεδο 19.000 θέσεων είδε έναν γίγαντα σαν τον Ματίας Λεσόρ να σφαδάζει από τους πόνους, έχοντας διαλύσει την κνήμη του, ήταν η στιγμή που όλοι συνειδητοποίησαν πως από εδώ και πέρα τίποτα δεν θα είναι ίδιο για την ομάδα του Εργκίν Αταμάν. Το impact του Γάλλου ήταν τέτοιο από πέρυσι, που θα λέγαμε πως ο θηριώδης center κινούταν βάσει αριθμών σε τροχιά MVP. Και πέρυσι συζητιόταν γιατί το πήρε ο Τζέιμς και όχι εκείνος, και φέτος βάσει PIR εναλλασσόταν στην πρώτη θέση με Σορτς και Βεζένκοφ.
Ήταν η στιγμή που οι Πρωταθλητές Ευρώπης έχαναν την βασική τους σταθερά στη front line, τον παίκτη που ουσιαστικά όριζε τον ρυθμό και αποτελούσε πηγή εύκολων πόντων, σε σημεία που η περιφέρεια κολλούσε. Η συνειδητοποίηση πως το σχεδόν… κλειδωμένο στο μυαλό όλων Final 4, όχι απλά δεν είναι εύκολο πια, αλλά ο Παναθηναϊκός βαδίζει σε αχαρτογράφητα νερά, σε βαθμό που δεν ξέρουμε καν αν πρέπει να θεωρείται φαβορί. Ο τραυματισμός του Λεσόρ δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό ατυχίας για τους “πράσινους”. Είχε ήδη χαθεί ο Γκριγκόνις, που εν τέλει η επιστροφή του δεν ήρθε ποτέ, είχε ήδη προβλήματα ο Παπαπέτρου, ενώ υπήρχαν και αγωνιστικά ζητήματα που “πονούσαν”. Ένα εξ αυτών ήταν ο ωσεί παρών Λορέντζο Μπράουν, η αγωνιστική πτώση του Μήτογλου σε σχέση με το αντίστοιχο περσινό πρώτο μισό και το γεγονός πως ο Γιούρτσεβεν δεν έδινε σημαντικά περισσότερα πράγματα σε σχέση με τον Μπαλτσερόφσκι. Κοινώς, μπλέξαμε.
Ένας Παναθηναϊκός που πέρυσι είχε μάθει να κλείνει το rotation και να πορεύεται με 7-8 παίκτες και όλοι αναρωτιούνταν “Τι θα γίνει αν τραυματιστεί ο Λεσόρ ή ο Γκραντ” και πολλοί μιλούσαν για αδιανόητη τύχη που το απουσιολόγιο ήταν σχεδόν πάντα “λευκό”, φέτος είδε την άλλη, την σκληρή όψη του νομίσματος. Ο Αταμάν άνοιξε το rotation και είδαμε από αυτόν τα πάντα… Ακόμα και αν κάποιοι νευριάζουν με το κοουτσάρισμά του και κάποιοι λένε πως”‘κάνει αλλαγές στην τύχη”, στην πραγματικότητα ο Τούρκος δοκίμασε τα πάντα. Παρά το γεγονός, πως περίπου ένα μήνα αργότερα έχασε και τον δεύτερο ψηλό του, τον Γιουρτσεβέν και η γκίνια έφτασε σε ένα σημείο που ορισμένοι έλεγαν “Κάψε την φετινή χρονιά και πάμε παρακάτω”. Κάπως έτσι, με τα υπάρχοντα προβλήματα είδαμε το “τριφύλλι” να πέφτει σε σοβαρές παγίδες. Οι ήττες σε Βαρκελώνη, Βιτόρια και Μιλάνο ανέδειξαν ακριβώς αυτά τα ζητήματα και ήρθαν να μας θυμίσουν πως το ποιοτικό, αλλά και ποσοτικό downgrade δημιουργεί μια δυσεπίλυτη εξίσωση και πως ακόμα και η είσοδος στην εξάδα δεν είναι ένα εύκολο εγχείρημα.
Το πρώτο overachieving ήρθε με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος, ενώ δύο νίκες “statements” με Ζαλγκίρις (από το -20) και με Φενέρ έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα: “Μην ξεγράφετε την καρδιά του Πρωταθλητή Ευρώπης”. Ο Γκάμπριελ έγινε αξιόπιστος πόλος μέσα στο ζωγραφιστό, ο Μήτογλου μετά τον Φεβρουάριο γύρισε στα περσινά του στάνταρ, Οσμάν και Χουάντσο έδιναν τρομερό “boost” και σε συνδυασμό με τις συνεχόμενες… MVP εμφανίσεις του Ναν, οι “πράσινοι” κέρδισαν ένα ακόμα παράσημο. Έγιναν η πιο “clutch” ομάδα στην Ευρώπη, που αν δεν την σκοτώσεις, θα το πληρώσεις. Πρώτο παράδειγμα αυτού το Παναθηναϊκός – Ζαλγκίρις, δεύτερο παράδειγμα το ματς με την Φενέρ, τρίτο παράδειγμα η “εξωγήινη” ανατροπή στην έδρα της Μακάμπι, ενώ ακόμα και οι ήττες στο καλάθι από Ολυμπιακό και Παρί, σε ματς που οι “πράσινοι” κυνηγούσαν με 15 και 20 πόντους και στο τέλος είχαν σουτ παράτασης ή ισοφάρισης, ανέδειξαν του λόγου το αληθές. Κάπως έτσι, ήρθε το πλεονέκτημα έδρας, αλλά η τύχη δεν ήταν απόλυτα γενναιόδωρη με τους “πράσινους”, στους οποίους “έκατσε” η πιο φορμαρισμένη ομάδα στην Ευρώπη, που ερχόταν με 9 νίκες στα τελευταία 10 ματς.
Η Εφές είναι μια ομάδα με πραγματικό ταλέντο, με μια από τις πιο πλήρεις front line στην φετινή – άδεια από καλούς center – Ευρωλίγκα (Πουαριέ, Οτούρου), με φοβερούς περιφερειακούς (Λάρκιν, Τόμπσον), με πάρα πολύ καλούς πλαϊνούς (Μπράιαντ, Νουόρα) και έναν αμυντικό εξολοθρευτή όπως ο Ντόζιερ, που στην πορεία της σειράς, μαζί με τον Μπράιαντ έθεσαν… εκτός σειράς τον MVP Ναν – με εξαίρεση το τρίτο ματς -. Ο τρόπος με τον οποίον ήρθε η πρόκριση, αναδεικνύει στον μέγιστο πως οι “πράσινοι” πλέον είναι μια Λερναία Ύδρα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που όσα κεφάλια κι αν της κόψεις, εμφανίζονται κι άλλα. Αλήθεια ποιος περίμενε ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να προκριθεί με τα παρακάτω δεδομένα;
- Ναν εκτός κλίματος, περισσότερο αρνητικός για την ομάδα και απίστευτα νευρικός, με εξαίρεση το Game 3
- Σλούκας μέτριος για τα δεδομένα του, με εξαίρεση το Game 4 που οι “πράσινοι” έχασαν
- Γκάμπριελ με τενοντίτιδα και υπερπροσπάθεια για να αγωνιστεί
- Οι δύο καλύτεροι παίκτες στη σειρά, Χουάντσο και Οσμάν, έχασαν σημαντικά κομμάτια των αγώνων λόγω μικροτραυματισμών. Ο Ισπανός δεν έπαιξε στα τελευταία 12 λεπτά του Game 5, αφού υπέφερε από κράμπες. το ίδιο και ο Τούρκος στο Game 2.
Κι όμως ο Αταμάν βρήκε την άκρη του, ακόμα και έτσι. Γύρισε το ματς στο Game 1, με πεντάδα Γκραντ, Οσμάν, Καλαϊτζάκη. Χουάντσο και Γκάμπριελ. Ένα σχήμα που αποδείχθηκε αδόκιμο, όμως αποδείχθηκε ευεργετικό. Έκανε “break στο break”, με X Factor τον – έως τότε άφαντο στη σειρά – Ντίνο Μήτογλου. Και στο Game 5, ενώ όλοι περίμεναν Σλούκα και Ναν να το πάρουν πάνω τους, ο πρώτος δεν έβαλε καλάθι εντός παιδιάς, ο δεύτερος είχε 4/16 σουτ, κι όμως βρέθηκε ο τρόπος να επικρατήσουν οι “πράσινοι”. Με όργια του Οσμάν, με τερατώδη παρουσία στην άμυνα του Χουάντσο και του Γκάμπριελ, που έπαιζε με 4 φάουλ από το 23′ και με έναν απόλυτα μεστό Γκραντ, που έγινε ξανά “clutch” εκεί που χρειάστηκε.
Εν όψει του Game 5, οι “πράσινοι” είχαν χάσει ακόμα έναν παίκτη. Τον Ομέρ Γιουρτσεβέν. Κόντρα σε όσα ισχυρίζονται πολλοί, ο Τούρκος center δεν ήταν τόσο τραγικός στη σειρά. Ήταν θετικός επιθετικά στο Game 1 και το Game 2, καταλύτης στο Game 3 και ακόμα και στο Game 4 είχε καλές στιγμές, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος. Η έλλειψη συγκέντρωσής του στο δεύτερο ημίχρονο του τέταρτου αγώνα και 1-2 λάθη σε στιγμές που ο Σλούκας είχε μπει σε mode “Θα το πάρω μόνος μου” εξόργισαν τον αρχηγό του “τριφυλλιού”, ο οποίος σε μια στιγμή έντασης έκανε νεύμα στον προπονητή του “Βγάλε τον”. Ο Γιουρτσεβέν είτε θα επέστρεφε στο Game 5 με ένα mindset “Θα κάνω ματς καριέρας απόψε”, είτε θα καταρρακωνόταν ψυχολογικά. Και εδώ επιτρέψτε μου να υπερασπιστώ τον Τούρκο: Δεν είναι όλοι οι παίκτες με το ίδιο μέταλλο πνευματικά, ώστε να μπαίνουν στο γήπεδο με νοοτροπία νικητή. Ο Γιουρτσεβέν εμφανίστηκε ανέτοιμος πνευματικά για ένα τέτοιο ματς, όμως δεν αξίζει να τα ισοπεδώνουμε όλα. Και συγγνώμη, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, είναι ένα από τα ελάχιστα και μεμονωμένα περιστατικά, όπου και ο Σλούκας έχει λειτουργήσει παρορμητικά και η κίνησή του, έστω και στιγμιαία, ήταν παντελώς άκομψη για τον συμπαίκτη του.
Όσο για το ΟΑΚΑ, αν και ο Οργανισμός του Παναθηναϊκού υποδέχθηκε τους Τούρκους με τις ιαχές του “welcome to the jungle”, η διοίκηση έβαλε άτομα της Θύρας 13 πίσω από τον πάγκο της Εφές και οι “πράσινοι” θέλησαν να δημιουργήσουν μια αποπνικτική – για τον αντίπαλο – ατμόσφαιρα, το γήπεδο απείχε πολύ από το θεωρηθεί “ζούγκλα”. Η αρχική ευφορία το 36-13, μετατράπηκε σε “παγωμάρα” όταν η Εφές πλησίαζε, ο κόσμος σε ελάχιστες στιγμές είχε “εκρήξεις”, δεν βοήθησε άλλωστε και ο ρυθμός του αγώνα για να συμβεί. Οι φίλαθλοι των “πράσινων” έμοιαζαν πιο αγχωμένοι από τους ίδιους τους παίκτης, έβλεπες στην κερκίδα ανθρώπους να κάνουν τον σταυρό τους, να φυσάνε, να ξεφυσάνε, να μην μπορούν να διαχειριστούν την πιθανότητα πως “Μπορεί ο Παναθηναϊκός να μην κερδίσει”. Στο τέλος όμως, ακόμα και με το ΟΑΚΑ να μην δίνει την ώθηση που θα μπορούσε στο 100%, η Λερναία Ύδρα του Αταμάν βρήκε τρόπο να δώσει μια μεγάλη χαρά σε όλο τον σύλλογο, ο οποίος φέτος έχει περάσει πολλά σε όλα τα επίπεδα.
Στο διά ταύτα, θα πω κάτι που δεν θα αλλάξει, όποια κι αν είναι η τελική έκβαση της χρονιάς. Η χρονιά για τον Παναθηναϊκό είναι ήδη επιτυχημένη, απλά μένει να δούμε σε ποιο βαθμό θα είναι επιτυχημένη. Ακόμα κι αν η Ευρωλίγκα και το πρωτάθλημα καταλήξουν στον “αιώνιο αντίπαλο”, η κατάκτηση ενός τροπαίου (κύπελλο) κάτω από αυτές τις συνθήκες, με τόσες αναποδιές και η καθιέρωση στα Final 4 (ακόμα και στην ένδοξη 15ετία 1996-2011 σπανίως πήγαινε σε back to back Final 4) αναδεικνύουν πως πλέον το “τριφύλλι” είναι εδώ, μεταξύ των γιγάντων του ευρωπαϊκού μπάσκετ και έχει αφήσει οριστικά την μαύρη δεκαετία ευρωπαϊκά, 2013-2023. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο παράσημο για τον Αταμάν, που ακόμα και τώρα μετά από όλα αυτά τα κατορθώματα, σε κάποιος δεν γεμίζει το μάτι, για τον Σλούκα που ακόμα κάποιοι “τσινάνε” με τα χρήματα που παίρνει, λες και τα βάζουν οι ίδιοι.
Υ.γ 1: Πολλοί γράφουν και λένε δημόσια ότι αν η Εφές είχε τον Μπομπουά στη σειρά θα πέρναγε. Πρόκειται για μια παντελώς άστοχη τοποθέτηση και δυστυχώς βλέπω να γράφεται αρκετά. Αν ο Παναθηναϊκός είχε τον Λεσόρ, τον Παπαπέτρου, τον Γκριγκόνις, τον Σλούκα στα περσινά στάνταρ των Play Off, τον Ναν σε ένα 60-70% όσων μπορεί να κάνει, τότε τι θα γινόταν; Η ιστορία γράφεται με τους παρόντες, ο Παναθηναϊκός φέτος χτυπήθηκε αλύπητα από τραυματισμούς, έτυχε να έχουν και οι Τούρκοι έναν τέτοιο. Βέβαια, θεωρώ πως ακόμα κι αν η Εφές είχε τον Γάλλο, ο Αταμάν και η ομάδα του έχουν δείξει πως πάντα βρίσκουν τρόπο να προσαρμόζονται.
Υ.γ 2: Μια γενική ιδέα για όσα είδαμε στα Play Off: Αρχικά ο Σπανούλης έδειξε πως έχει ακόμα πολλά “ψωμιά” να φάει κι ας προκρίθηκε. Τον εξέθεσε χθες ο Παπαγιάννης, που για 4 ματς ήταν DNP και χθες χάρισε στην ομάδα του την πρόκριση με εκπληκτική εμφάνιση, τον εξέθεσε ο Πεναρόγια που με ένα μετριότατο ρόστερ λίγο έλειψε να κάνει “reverse sweep”. Από εκεί και πέρα, φάνηκε για ακόμα μια φορά πως ομάδες όπως η Παρί, η Μπάγερν (βάζω μέσα και το κλείσιμο της regular season”, όσο “fun to watch” κι αν είναι και τις απολαμβάνουμε μέσα στη χρονιά, είναι πολύ δύσκολο να διακριθούν στα Play Off. Εκεί παίζεται άλλο μπάσκετ εντελώς. Έβλεπα φίλους μου Παναθηναϊκούς και Ολυμπιακούς να μου λένε πως “δεν θέλουν με τίποτα να τους κάτσει Μπάγερν ή Παρί” και πραγματικά έβαζα τα γέλια. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έπεσαν στα χειρότερα δυνατά fit, όμως είχαν το σθένος να επιβληθούν.
Υ.γ 3: Ένα σχόλιο και για την διαιτησία, που το κρατάω σε όλα τα Play Off, ήθελα να το κάνω και ξεχωριστό άρθρο, αλλά κρατήθηκα για να μην δημιουργηθούν λανθασμένες εντυπώσεις. Το να βλέπεις λάθος σφυρίγματα είναι θεμιτό και ανθρώπινο. Το να βλέπεις τρεις ανθρώπους να επισκιάζουν όσα βλέπουμε στο παρκέ και να προσπαθούν να υποτιμήσουν την νοημοσύνη μας, είναι εξοργιστικό. Είδα όλα τα Play Off, όλες τις σειρές και ακόμα και σε ουδέτερα ματς ήθελα να σπάσω την τηλεόραση με κάποια πράγματα που βλέπαμε. Διαφορετικά κριτήρια στις δύο όχθες του παρκέ, έγινε μόδα πλέον να σφυρίζονται καμιά 10αριά επιθετικά φάουλ σε κάθε ματς, γενικότερα το κομμάτι της διαιτησίας στην Ευρωλίγκα πρέπει να το δουν οι ιθύνοντες, διότι μιλάμε για μια απίστευτη υποβάθμιση του προϊόντος πλέον.
