Ήταν 15 Ιανουαρίου και έχουν περάσει 50 ημέρες από όταν ο Προμηθέας Βίκος Cola νικούσε την Καρσίγιακα στην Πάτρα, έκανε το 2-0 στη σειρά των Play In με τους αποδυναμωμένους Τούρκους και εξασφάλιζε την είσοδό του στο Top16. Οι ”Προμηθείς” είχαν πετύχει τον αρχικό στόχο τους στην Ευρώπη και ετοιμάζονταν για μια αγωνιστική πρόκληση στο Top16, με τις μνήμες νωπές από την εξαιρετική περσινή τους παρουσία, βρίσκονταν στην 3η θέση της GBL και στο Final 8 του Κυπέλλου Ελλάδος. Μπορεί η αγωνιστική εικόνα των ”πορτοκαλί” να μην έθελγε, να είχε σκαμπανεβάσματα και τρομερές αυξομειώσεις ακόμα και μέσα στα ίδια τα παιχνίδια, ωστόσο κανένας δεν μπορούσε να παραγνωρίσει πως οι Πατρινοί βρίσκονταν μέσα σε όλους τους στόχους τους και μπορούσαν να γυρίσουν το διακόπτη. Έκτοτε, τι ακολούθησε; Κατάρρευση… Αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο σκληρή κι αν ακούγεται. Και αν δόθηκε… άφεση αμαρτιών ένα διάστημα, διότι είναι γεγονός πως ο Προμηθέας έχει χτυπηθεί όσο καμία ομάδα στην Ελλάδα από τραυματισμούς και ατυχίες, κάποια στιγμή και αυτή η ”καραμέλα” δεν πουλάει πλέον. Ποτέ ξανά στην ιστορία του ο Προμηθέας δεν έκανε εννέα ήττες σε δέκα ματς. Ακόμα και στα χειρότερά του, ακόμα και σε παρόμοιες άσχημες συγκυρίες, πάντα έδειχνε να έχει σφυγμό και αντιδρούσε μετά από χαστούκια. Τώρα, μέσα σε 10 ημέρες έφαγε δύο ξεγυρισμένες 20άρες από την ΑΕΚ, έπειτα κατάφερε να χάσει δικό του παιχνίδι 20 πόντων από την Βούρτζμπουργκ, να ηττηθεί από τον ουραγό Κολοσσό Ρόδου και να παραδοθεί αμαχητί στην έδρα της Τορτόνα. Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα, μοναδική νίκη ήταν επί της Μεγαρίδας, ομάδας Elite League στο Κύπελλο Ελλάδος. Εικόνες που δεν παραπέμπουν ούτε στο στάτους, ούτε σε αυτό που έχει δημιουργήσει η πατρινή ομάδα όλα αυτά τα χρόνια.
Βλέποντας τα σχόλια και ψυχανεμίζοντας την κατάσταση που επικρατεί στα social media, καταλαβαίνει κανείς πως ο κόσμος του Προμηθέα (θα μιλήσουμε και για αυτόν στην πορεία) ζητάει το κεφάλι του Ηλία Παπαθεοδώρου στο πιάτο. Πολλοί έχουν την τάση όμως, είτε να ξεχνούν πως ο Έλληνας τεχνικός έχει παίξει και σπουδαίο μπάσκετ με τον Προμηθέα και στην Ελλάδα κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε να δίνουμε πίστωση χρόνου στους προπονητές και να έχουμε την υπομονή μαζί τους, είτε να αγνοούν πως δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή ουσιαστικά τίποτα διαθέσιμο και αξιόλογο στην ελληνικό αγορά, που να είναι έστω ένα όνομα συγκρίσιμο με του Παπαθεοδώρου. Αρκετοί λένε ”Φέρε πίσω τον Γιατρά”, όμως επιτρέψτε μου να διαφωνήσω κάθετα μαζί τους. Είναι άδικο για τον Προμηθέα, αλλά και τον ίδιο τον Γιατρά, που είναι ο πιο εμβληματικός προπονητής στην ιστορία του συλλόγου, να δημιουργηθεί μεταξύ τους μια σχέση ”Παναθηναϊκού – Πεδουλάκη”, ”Ολυμπιακού – Λεμονή”, ”ΑΕΚ – Κωστένογλου”. Ήταν μια πορεία που έκανε τον κύκλο της, ο Προμηθέας υπάρχει και μετά τον Γιατρά, ο Γιατράς υπάρχει και μετά τον Προμηθέα.
Μέσα σε όλα αυτά που λέμε για τον νυν προπονητή του Προμηθέα, ωστόσο, θέλω να σταθώ σε μια δήλωση που μου έκανε τρομακτική εντύπωση, μετά το παιχνίδι με τον Κολοσσό: “Ο Κολοσσός το ήθελε περισσότερο από εμάς. Ξέραμε ότι για αυτούς είναι τελικός, αλλά και για εμάς ήταν ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν καταφέραμε να πείσουμε τους παίκτες μας για το πόσο σημαντικό ήταν το ματς. Υστερήσαμε πολύ στη θέληση και ο Κολοσσός έχοντας ποιοτικούς παίκτες, έκανε μία καλή εμφάνιση και πήρε το παιχνίδι”.
Η ερώτηση πάνω σε αυτές τις δηλώσεις είναι πολύ σαφής: Πόση προσπάθεια χρειάζεται για να πειστούν οι παίκτες για την κρισιμότητα ενός αγώνα, όταν έχουν να κερδίσουν ενάμιση μήνα και παίζουν με τον τελευταίο; Δηλαδή τι άλλο θα έπρεπε να έχει γίνει, ώστε να δούμε τη φετινή ομάδα του Προμηθέα να μπαίνει σε ένα ματς με το μαχαίρι στα δόντια και να στείλει μήνυμα πως ”Εγώ σήμερα θα σας κερδίσω γιατί θέλω να παίξω Play Off”. Πιθανότατα στη Ρόδο χάθηκαν και οι ελπίδες των Πατρινών για την είσοδό τους στην εξάδα, όμως οι παίκτες δεν είχαν πειστεί για την κρισιμότητά του; Και ποιος παίκτης, ο οποίος αμείβεται από το μπάσκετ, βρίσκεται σε μια νοικοκυρεμένη ομάδα της GBL και έχει όλα τα κομφόρ, είναι σε θέση να διαλέγει ματς, αγνοώντας τα ”θέλω” και τις ανάγκες ενός ολόκληρου Οργανισμού. Όσον αφορά τον Ηλία Παπαθεοδώρου, που – επαναλαμβάνω -, υπεραμύνομαι πως είναι κακό το timing για να φύγει, πρέπει να απαντήσει – ίσως και δημόσια – αν πιστεύει πως με το υλικό του – τώρα που γύρισαν και οι τραυματίες – μπορεί να γυρίσει τον διακόπτη. Πρέπει να μας πει αν πιστεύει στο ρόστερ του, εάν πιστεύει πως οι ίδιοι οι παίκτες του παίζουν για εκείνον ή εάν έχει χαθεί τελείως η μπάλα και απλά περιμένουν όλοι να τελειώσει η χρονιά με τη μικρότερη δυνατή ζημιά. Στην περίπτωση που ισχύσει το δεύτερο, τότε ναι, ίσως είναι μονόδρομος η αποχώρηση, ώστε να μην υπάρξει άλλη φθορά.
Πάμε στους παίκτες. Άσχετα με το αν θα μείνει ή όχι ο Παπαθεοδώρου, οι περισσότεροι παίκτες χρειάζονται ένα πολύ γερό ηλεκτροσόκ. Στο δικό μου το μυαλό, εξαιρώ από αυτούς τον overachiever φετινό Καραγιαννίδη, που κι αυτός είναι ντεφορμέ, αλλά μιλάμε για ένα παιδί που από τρίτος center βρέθηκε πρώτος και έχει υπηρετήσει τον ρόλο του με τρομερή αξιοπρέπεια, τον ”ξεζουμισμένο” Βαρνάντο, που έχει κληθεί να παίξει από το ”3” μέχρι το ”5” και μάλιστα μεγάλα διαστήματα και ίσως λίγο τον Ρις και τον Μπαζίνα, όχι εντελώς όμως. Κανένας άλλος στο απυρόβλητο. Είναι εξοργιστικό να βλέπεις τον Ιγούντου να φαίνεται σαν διαλέγει παιχνίδια και σε κάποια ματς να είναι ωσεί παρών να βρίσκεται μέσα στο γήπεδο. Είναι εξοργιστικό να βλέπεις έναν παίκτη σαν τον Λούντζη, που μετά από μια τριετία στα χέρια του Μπαρτζώκα στον Ολυμπιακό περίμενες να έχει εξελίξει πολλά επίπεδα το παιχνίδι του και να κάνει τη διαφορά, να βρίσκεται στο παρκέ και να τρέμει το φυλλοκάρδι σου κάθε φορά που κατεβάζει τη μπάλα. Είναι αποκρουστικό να βλέπεις σε ένα ολόκληρο δεκάλεπτο τον Ουόκερ να την ”μπουμπουνάει” από παντού, να κάνει τη μπάλα… κομπολόι και να αγνοεί επιδεικτικά τους πάντες, λες και παίζει street basketball. Και δυστυχώς, διακρίνω από πολύ νωρίς την αύρα ”Πάμε να γράψουμε νούμερα για να πάρουμε κάνα συμβόλαιο” από πάρα πολλούς παίκτες στον φετινό Προμηθέα και δεν ξέρω πώς αυτό μπορεί να γίνει βιώσιμο.
Ένα από τα βασικά ζητήματα που υπάρχουν στον Προμηθέα είναι πως οι ”πορτοκαλί” δεν έχουν το ποδοσφαιρικό brand της ΑΕΚ, του Άρη, του ΠΑΟΚ ή ακόμα και του Πανιωνίου ή το Περιστέρι. Στον Πανιώνιο για παράδειγμα, όταν οι ”κυανέρυθροι” έφαγαν 20 πόντους στο κεφάλι από τον Κολοσσό Ρόδου, μπήκαν 50 οργανωμένοι στην προπόνηση και τους τα έψαλλαν. Στον Άρη, στον ΠΑΟΚ, δεν δικαιούσαι να είσαι χαλαρός. Φυσικά και δεν υποστηρίζουμε τέτοιου είδους ενέργειες, ωστόσο προσπαθούμε να κάνουμε και μια νύξη στο θέμα κινήτρου ή και φόβου που έχουν κάποιοι. Στον Προμηθέα δεν θα δούμε ποτέ οργανωμένους να τα κάνουν… λαμπόγιαλο σε ένα παιχνίδι, δεν θα δούμε ποτέ εισβολή ή γιούχα σε προπόνηση. Όμως, για παίκτες και συμπεριφορές σαν αυτά που βλέπουμε φέτος, για νοοτροπίες δημοσίων υπαλλήλων που ριζώνουν μέσα στον σύλλογο και στο αγωνιστικό τμήμα, με παίκτες που απλώς περιμένουν την επόμενη εκκαθάριση, ο Οργανισμός πρέπει να βρει τρόπο να γίνει ένα ηλεκτροσόκ. Για την ακρίβεια, ίσως αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει ήδη…
Υ.Γ 1: Αν η φετινή χρονιά κλείσει τελικά με αρνητικό πρόσημο για τον Προμηθέα, μέσα σε όλη την αρνητικότητα, γεννιέται και μια πραγματική ευκαιρία. Η ευκαιρία αυτή έγκειται στο να γίνει μια καλή ενδοσκόπηση μέσα στην ομάδα, να βρεθούν οι λόγοι που οδήγησαν στα φετινά καταστροφικά αποτελέσματα, αλλά κυρίως σε αυτό το κάκιστο θέαμα και να γίνουν οι απαιτούμενες ενέργειες ώστε του χρόνου να φτιαχτεί κάτι πραγματικά δυνατό, που θα φέρει ξανά στην Πάτρα… vibes προηγούμενων ετών. Για παράδειγμα, ένα από τα ”μαθήματα” που ενδεχομένως να πήραν φέτος οι ”πορτοκαλί” είναι πως δεν γίνεται να βασίζεσαι σε παίκτες όπως ο Ερνάντεζ ή ο Άνταμς, οι οποίοι προέρχονταν από τόσο μεγάλη αγωνιστική απραξία. Το να μετρήσεις το τι ρίσκα πήρες, τι σου βγήκε και τι όχι, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά τα λάθη σου, αποτελεί ένα πρώτο βήμα προς το να τα πας καλύτερα του χρόνου. Σε περίπτωση που τα καμπανάκια δεν εισακουστούν ή επικρατήσει η νοοτροπία ”Έλα μωρέ, δεν πάθαμε και κάτι” και ”Σιγά, μια κακή χρονιά ήταν”, τότε ο Προμηθέας κινδυνεύει να μπει σε μια πολύ παράξενη λούπα.
Υ.Γ 2: Το παιχνίδι του Σαββάτου με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ, που ίσως να παίζεται σε αυτό όλη η χρονιά στην Ελλάδα, αποτελεί και μια καλή ευκαιρία για κάποιος να… μετρηθούν. Ποιοι πήγαιναν Τόφαλος πέρυσι επειδή η ομάδα έπαιζε ωραίο μπάσκετ και κέρδιζε, ποιοι πάνε Τόφαλος μόνο με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό και ποιοι γουστάρουν πραγματικά τον Προμηθέα, σε όλες τις εκφάνσεις του, ακόμα και όταν τα πράγματα σκουραίνουν. Έχω πει σε ανύποπτο χρόνο, όταν οι ”πορτοκαλί” τα πήγαιναν περίφημα πέρυσι, πως η Πάτρα δεν έχει την πολυτέλεια να ”σνομπάρει” την μοναδική ομάδα εδώ και δεκαετίες, που της δίνει μια σοβαρή αθλητική διέξοδο και δεν αντανακλάται σε καμία περίπτωση στην μιζέρια και την έλλειψη φιλοδοξίας που εκπέμπει ολόκληρη η πόλη, τόσο στον αθλητικό χώρο, όσο και σε άλλα, περισσότερο φλέγοντα ζητήματα. Ίσως να είναι κάτι που θα εκτιμηθεί (στον βαθμό του να αγκαλιαστεί όπως θα έπρεπε) μόνο αν ”σβήσει”, προς το παρόν όμως μένει να δούμε ποιοι κόπτονται, ώστε η φλόγα να μείνει αναμμένη.
