Έχοντας αφουγκραστεί εδώ και πάρα πολύ καιρό την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στον Άρη, ήταν πασιφανές πια πως το γυαλί με τον Γιάννη Καστρίτη είχε ραγίσει. Η διοίκηση στήριζε, όμως έκανε δεύτερες σκέψεις, την ώρα που το ένα στραπάτσο διαδεχόταν το άλλο, ο κόσμος ζητούσε επιτακτικά την απομάκρυνσή του και κάπως έτσι μετά την ήττα στο Περιστέρι, πατήθηκε το κουμπί, όπως ήταν αναμενόμενο. Η γεύση που άφησε ο 43χρονος τεχνικός ήταν πικρή στο φινάλε, ωστόσο κάθε οπαδός που επιτάσσει την αποπομπή του προπονητή της ομάδας του, δεν σκέφτεται πως αυτή την περίοδο δεν είναι ελεύθερος ούτε ο Πόποβιτς, ούτε ο Ομπράντοβιτς, ούτε ο Σάρας. Για αυτό το λόγο, το πρώτο άκουσμα του ονόματος του Νίκου Βετούλα, προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα και σίγουρα όχι ντελίριο ενθουσιασμού. Από τη μία, οι φίλοι των ”κίτρινων” αναγνώριζαν πως ο Πατρινός τεχνικός έχει γερό στομάχι, για να αναλάβει σε αυτή τη συγκυρία τον Άρη, που έχει λίγα να κερδίσει και πολλά να χάσει, αναλαμβάνοντας ένα ρόστερ… καμένη Γη. Από την άλλη, υπήρχαν και οι αμφισβητίες, οι οποίοι είχαν σαν οδηγό στο μυαλό τους την τελευταία διετία, όπου ο Βετούλας προπονητικά ήταν μάλλον… ντεφορμέ. Καθρέπτης όμως για όλους, είναι το γήπεδο.
Ο Νίκος Βετούλας βρέθηκε έστω και από συγκυρίες, έστω και από σπόντα, στον πάγκο μιας από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Ελλάδα, σε ένα γήπεδο που μπαίνεις και… μυρίζει μπάσκετ. Το ότι ανέλαβε τη συγκεκριμένη δουλειά, είναι μια πραγματικότητα, μάλλον αντιστρόφως ανάλογη, σε σχέση με τις τελευταίες του δουλειές. Φέρει τεράστιο μερίδιο ευθύνης στην κάκιστη περσινή στελέχωση του Απόλλωνα, που φτιάχτηκε για να σωθεί εύκολα και τελικά υποβιβάστηκε με κάτω τα χέρια, φέρει εξίσου μεγάλη ευθύνη για την τραγική εικόνα του Αμαρουσίου φέτος στις πρώτες αγωνιστικές, μια ομάδα που το καλοκαίρι έριξε ένα τσουβάλι λεφτά, με σκοπό να πρωταγωνιστήσει και αυτή τη στιγμή κινδυνεύει άμεσα με υποβιβασμό. Κοινός παρονομαστής για τον 51χρονο τεχνικό, το γεγονός πως τόσο από τους ”μελανόλευκους”, όσο και από τους ”κιτρινόμαυρους”, απομακρύνθηκε την τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου, μετά την 4η αγωνιστική, φέροντας στις πλάτες πολύ βαριές ήττες και αποτελέσματα αντιστρόφως ανάλογα των προσδοκιών. Κάποιοι τον έβγαλαν ξοφλημένο, παρωχημένο και ξεπερασμένο προπονητικά, θεωρώντας πως πλέον η… μπογιά του έχει σβήσει και δεν θα μπορέσει ξανά να βρει καλές δουλειές στην ελληνική Α1.
Η πραγματικότητα για τον Νίκο Βετούλα, είναι κάπως διαφορετική… Έχει υπάρξει ένας πάρα πολύ καλός προπονητής, ένας άνθρωπος που φημίζεται για την εργατικότητά του και για το… ταλέντο του να βρίσκει παίκτες – λαβράκια. Έτσι πορευόταν στον Απόλλωνα όλα τα χρόνια και υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητός από τον κόσμο των ”μελανόλευκων”, μακροημερεύοντας στον πάγκο της πατρινής ομάδας, το ίδιο έκανε και στο Ρέθυμνο και τον Ιωνικό, όταν ακόμα θεωρούταν ένας πολύ καλός προπονητής για συλλόγους του midfield της Basket League. Ανέλαβε τώρα μια ομάδα, που ιστορικά κατατάσσεται πολύ πιο πάνω από το midfield, όμως τα αρνητικά αποτελέσματα των πρώτων τεσσάρων μηνών της σεζόν την έχουν φέρει σε πολύ δύσκολη θέση. Ο Πατρινός τεχνικός δεν έδειξε να… μασάει από αυτή την πρόκληση, αντιθέτως ανέλαβε στην πιο κρίσιμη καμπή και έχει ήδη κερδίσει την συμπάθεια των φίλων του ”Αυτοκράτορα”. Ήταν μεγάλη νίκη αυτή που έκανε ο Άρης μέσα στο Μαρούσι, ήταν όμως ακόμα πιο πειστικός ο τρόπος που ήρθε, με ανατροπή από το -11 στην Γ’ Περίοδο και με πίστη στο πλάνο, χωρίς κανέναν απολύτως πανικό (κάτι που σε αντιδιαστολή, χρέωναν σε μεγάλο βαθμό στον Καστρίτη). Είδαμε τον καλύτερο και πιο απελευθερωμένο Τολιόπουλο της φετινής χρονιάς, με τον ηγέτη του Άρη να τελειώνει το ματς με 17 πόντους και 6 ασίστ, βλέπουμε συνεχώς τον Γκιουζέλη να ανεβάζει στροφές και παίκτης – ανέκδοτο στα στόματα των φίλων του Άρη, να εξελίσσεται σε ένα πολύτιμο γρανάζι για τους Θεσσαλονικείς και υπάρχει μια μετατόπιση της ψυχολογίας προς το καλύτερο.
Οι Αρειανοί, που δεν ξεχνούν την προσφορά του Βετούλα στον σύλλογο και ως παίκτης, έχοντας συνδεθεί μάλιστα με τον τελευταίο τίτλο του τμήματος, το 2004 στον τελικό της Λαμίας με αντίπαλο τον Ολυμπιακό και τον εκτιμούν απεριόριστα, έχουν αρχίσει ήδη να κάνουν στροφή και να τάσσονται υπέρ του Πατρινού προπονητή, ο οποίος θέλει να τους ανταμείψει και να πάει τους ”κίτρινους” όσο πιο ψηλά γίνεται. Κάπως έτσι, γεννιέται μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για εκείνον να κάνει ένα πραγματικό προπονητικό restart και να αφήσει πίσω του τις πληγές της τελευταίας διετίας.
