Ένας από τους βασικούς λόγους που δεν μου αρέσουν τα άρθρα που εμβαθύνουν πάρα πολύ στο τακτικό, το προπονητικό κομμάτι, αναλύουν στατιστικές, αναλύουν με τεχνικούς όρους (δημοσιογράφοι και όχι προπονητές), είναι πως αποτελούν ουσιαστικά μια ψυχρή ματιά στο εκάστοτε σπορ, σαν να μιλάμε για ρομποτάκια ή για πιόνια σκάκι. Αν επιχειρούσα να το κάνω αυτό, για βραδιές σαν τη χθεσινή δεν θα μπορούσα να βρω εξήγηση. Για ανατροπές σαν αυτή που έκανε χθες ο Παναθηναϊκός απέναντι στη Ζαλγκίρις, δεν θα μπορούσα να βρω μπασκετικούς όρους να το περιγράψω. Διότι αυτό που συνέβη χθες στο ΟΑΚΑ είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από το ίδιο το μπάσκετ. Ή μάλλον, αποτυπώνει πλήρως την ομορφιά του μπάσκετ. Είναι η νίκη του μήνα, της σεζόν της ίδιας για τον Παναθηναϊκό. Και μπορεί να ακούγεται πολύ υπερβολικό, ωστόσο αυτό που έχει γίνει χθες στα 40 λεπτά του αγώνα με την Ζαλγκίρις, θέλει τόμους ολόκληρους για να αναλυθεί και οι διαστάσεις του ξεπερνούν έναν αγώνα μπάσκετ. Σε τέτοιου είδους βραδιές, η πραγματική μου δυσκολία, αυτό που ειλικρινά με ζορίζει πάντοτε, είναι ”από πού να πρωτοπιάσω και τι να πρωτοπώ”.
Ξεκινώντας να βλέπουμε τα πράγματα με μια λίγο πιο ψυχρή ματιά, η αλήθεια είναι πως το ματς που βλέπαμε επί ένα ημίχρονο, 99 στις 100 φορές δεν γυρίζει. Απομονώνοντας την εικόνα των δύο ομάδων, καθαρά μπασκετικά, δεν υπήρχε τρόπος να το φέρει τούμπα ο Παναθηναϊκός. Οι ”πράσινοι” έμοιαζαν μπερδεμένοι από την ιδιότυπη άμυνα της Ζαλγκίρις (που πάντα είναι κακός μπελάς), είχαν πάρα πολύ κακό spacing στην επίθεσή τους και η αστοχία τους ήταν απόρροια αυτού, δεν υπήρχε οντότητα μέσα στη ρακέτα, με τον Αταμάν να ψάχνεται συνεχώς. Από την άλλη, έβλεπες μια ομάδα με στόχευση, καθαρό μυαλό και ”ρέντα”. Και ναι, οκ, κάποιοι έλεγαν πως ”η ρέντα θα τελειώσει”, όμως οι Λιθουανοί όταν τα πράγματα ζόρισαν από το τρίποντο, βρήκαν εναλλακτικές θέσεις και με τα συνεχόμενα κάθετα drive τους προς την άμυνα του Παναθηναϊκού, μετέτρεψαν τον αριστερό διάδρομο σε… αεροδρόμιο και δημιούργησαν τις ιδανικές συνθήκες για να φύγουν από το ΟΑΚΑ με ένα τεράστιο διπλό. Το 29-49 ήταν η κορυφή στο… βουνό που είχε να ανέβει το ”τριφύλλι”, το 34-51 του ημιχρόνου έμοιαζε… Everest, σε σχέση με την εικόνα που είχαν οι δύο ομάδες. Στο ημίχρονο, κάνοντας μια βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, περίμενα πως οι αντιδράσεις για τα απανωτά χαστούκια του Α’ μέρους δεν θα ήταν και πολύ ψύχραιμες. Άλλωστε, σε αυτό έπαιζαν τον ρόλο τους και οι δύο διαδοχικές ήττες από Μπασκόνια και Μπαρτσελόνα, που βάρυναν το κλίμα. Διάβασα τα πάντα. Πως έτσι όπως πάει το ματς, ο Παναθηναϊκός θα διασυρθεί, πως το άστρο αρχίζει σιγά σιγά να ”σβήνει”, ακόμα και πως οι Πρωταθλητές Ευρώπης θα παλέψουν για τα Play In. Παράνοια. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως ”το ματσάκι θα γυρίσει”. Δεν είχα μπασκετική εξήγηση για το πώς θα μπορούσε να αλλάξει η εικόνα αυτού του ματς, αλλά , ξέρετε κάτι, στο ΟΑΚΑ δεν χρειάζεται πάντα να πηγαίνεις με τη λογική. Πολλές φορές αυτή τερματίζεται. Πόσο μάλλον, όταν το συγκεκριμένο γκρουπ παικτών έχει καταθέσει διαπιστευτήρια, αποδεικνύοντας πως μέσα από κάθε δυσκολία γίνεται πιο δυνατά. Όταν βρέθηκε πέρυσι, στον 4ο αγώνα με την Μακάμπι στο -7 λίγο πριν το τέλος, ένιωθες πως το τέλος πλησιάζει, αλλά το τέλος δεν ήρθε. Όταν βρέθηκε στο -14 στον τελικό με την Ρεάλ, ένιωθες πως ο τελικός παίρνει μια άσχημη τροπή, αλλά τελικά το έβδομο ήρθε με πανηγυρικό τρόπο. Όταν στους τελικούς με τον Ολυμπιακό. οι ”ερυθρόλευκοι” πήραν κεφάλι με 2-0, όλοι πίστεψαν πως η σειρά βαδίζει προς το τέλος της. Όχι ο Αταμάν, όχι οι παίκτες του… Και κατ’ επέκταση, κανένας πλέον. Όσο και να κλωτσάς τον Βασιλιά, αν δεν τον σκοτώσεις, αυτός θα σηκωθεί. Γιατί ο πληγωμένος Βασιλιάς δεν έχει αίμα, έχει νερό
Η τελευταία κλωτσιά που δέχτηκε ο Βασιλιάς στο χθεσινό ματς, ήταν από τον ανεκδιήγητο Γιαβόρ. Δεν θα σταθώ αν η τεχνική ποινή ήταν στον φίλαθλο ή στον Αρώνη. Υπάρχουν πολλά replay τις φάσεις για να καταλάβει κανείς τίνος κίνηση κοιτάζει ο ρέφερι του αγώνα, την ώρα που επιδεικτικά σχηματίζει το ”Τ” μπροστά στη γραμματεία, ώστε να καταλάβει αν ο Γιαβόρ έχασε τα αυγά και τα πασχάλια και στη συνέχεια ”καμούφλαρε” το λάθος του τεκμηριώνοντας πως η τεχνική ποινή δόθηκε στον Team Manager του ”τριφυλλιού”. Ακόμα κι έτσι να είναι όμως, ο διαιτητής σε έναν αγώνα με τόση ένταση και τόσες διαμαρτυρίες, επιλέγει να δώσει τρίτη (!) τεχνική ποινή στον πάγκο του ”τριφυλλιού” και ενώ την προηγούμενη την είχε δώσει μόλις δύο λεπτά νωρίτερα, στη φάση που ο Παναθηναϊκός διαμαρτυρήθηκε – κακώς – για το επιθετικό φάουλ στον Σλούκα. Ήταν μια φάση – iconic, που θα μας μείνει χαραγμένη για το ξέσπασμα του Εργκίν Αταμάν, ο οποίος με τις υψωμένες μπουνιές, έδωσε το σύνθημα για την επερχόμενη καταιγίδα. Οι Πρωταθλητές Ευρώπης, παίκτες με τρομερό mentality και τρομερές παραστάσεις από διαχείριση τέτοιων καταστάσεων, έμοιαζαν με οργισμένα θηρία, που ξαφνικά το κίνητρό τους είχε φτάσει στο… κόκκινο. Και ας με συγχωρέσει η συμπαθέστατη Ζαλγκίρις, αλλά μπροστά σε όλη αυτή τη ”λάβα” που είχε δημιουργηθεί, οι Λιθουανοί έμοιαζαν πολύ μικροί για να ορθώσουν ανάστημα.
Ο Σλούκας ενεργοποίησε το κουμπί ”Play Off” λίγο νωρίτερα από το συνηθισμένο, σαν κουμπί έκτακτης ανάγκης για μια ειδική περίσταση, ο Ναν ξεθόλωσε το μυαλό του και άρχισε να κοιτάζει μόνο πώς θα κερδίσει η ομάδα του και τίποτε άλλο, ο Γκάμπριελ έγινε ξαφνικά… Λεσόρ, καταπίνοντας σπαθιά μπροστά και πίσω και ο Χουάντσο ήταν σε ένα ακόμα ματς καταλύτης, με τη σεμνή τελετή να λαμβάνει τέλος, ακόμα πιο γρήγορα και πιο εύκολα από ό,τι είχα σκεφτεί στο ημίχρονο, όταν είπα πως ”Θα γυρίσει το ματσάκι”. Και ένα μικρό bonus. Όχι ότι θα ισοβαθμήσουν στην βαθμολογία, αλλά επειδή σε αυτή τη θεοπάλαβη Ευρωλίγκα ποτέ δεν ξέρεις, ο Παναθηναϊκός πήρε στο τέλος και τη διαφορά με το τελικό 89-76, αφού στο ”Zalgirio Arena” είχα χάσει για 12 (80-68). Πιθανότατα δεν θα παίξει κανέναν ρόλο, όμως σε μια τέτοια διοργάνωση το ρητό ”φύλαγε το ρούχα σου, για να έχεις τα μισά” ταιριάζει γάντι και οι ”πράσινοι” έδωσαν ακόμα ένα λόγο για χαμόγελα στο φινάλε.
Υ.γ: Ο αθλητής Χουάντσο Ερναντγκόμεζ δεν είναι ο σπουδαιότερος παίκτης στην ιστορία του Παναθηναϊκού, δεν είναι καν το καλύτερο 4άρι και έχει πολλά ψωμιά να φάει για να μπει σε κουβέντα με άλλα ιερά τοτέμ των ”πράσινων”. Ο άνθρωπος Χουάντσο Ερναντγκόμεζ είναι από τα ομορφότερα πράγματα που έχουν συμβεί ποτέ στον συγκεκριμένο σύλλογο. Και μιλάμε για έναν σύλλογο που έχουν συμβεί πολλά όμορφα πράγματα…
