To ότι η WEAK SIDE έχει απλώσει τα… πλοκάμια της σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ελληνικού μπάσκετ, με φρέσκο ρεπορτάζ, αποκαλύψεις και αναλύσεις, είναι κάτι που πλέον το έχουν διαπιστώσει οι φαν της στήλης μας. Και για να είμαστε και δίκαιοι και ολίγον αυτοσαρκαστικοί, έχουμε πέσει μέσα σε πολλά, έχουμε πέσει και έξω σε κάποια άλλα θέματα, γιατί πολλές φορές στον χώρο του αθλητισμού, οι καταστάσεις είναι τόσο εύκολα μεταβαλλόμενες, που μια στιγμή, ένα αποτέλεσμα, μια ατυχία, είναι παράγοντες ικανοί να αλλάξουν τα πάντα. Όπως για παράδειγμα, στην περίπτωση του Ουότσον, ο οποίος τη μέρα που γράψαμε πως είναι το φαβορί για αντί – Λεσόρ, τραυματίστηκε στον αγώνα της Καρδίτσας με τον ΠΑΟΚ. Αυτά για αρχή, ώστε να είστε ελαστικοί μαζί μας, γιατί εντός του σωτηρίου έτους 2025, αναμένονται πολλά και ενδιαφέροντα. Το πρώτο θέμα που θα θίξει η στήλη, λοιπόν, είναι ένα ζήτημα που δεν έχει απασχολήσει ιδιαίτερα τον Τύπο, υπάρχει μια σιγή ασυρμάτου, την ώρα που η πιάτσα οργιάζει. Και μιλάμε φυσικά για το μέλλον του Γιάννη Καστρίτη στον Άρη, για το οποίο ακούγονται πολλά δεξιά και αριστερά, ωστόσο στην πραγματικότητα δεν έχουν γραφτεί σχεδόν πουθενά οι διαστάσεις του συγκεκριμένου ζητήματος.
Η σχέση αγάπης και εκτίμησης με τον κόσμο του Άρη
Ένα μεγάλο κατόρθωμα του Γιάννη Καστρίτη στα 3,5 χρόνια που βρίσκεται στον πάγκο του Άρη, είναι η τρομερή σχέση που έχει χτίσει με τον κόσμο της ομάδας. Οι οπαδοί του ”Αυτοκράτορα” έψαχναν εναγωνίως ένα πρόσωπο στην άκρη του πάγκου να ταυτιστούν και η αλήθεια είναι πως ο 43χρονος τεχνικός το κέρδισε αυτό με το σπαθί του. Σε σημείο που πέρυσι, στη χρονιά που σχεδόν κάθε ματς ήταν sold out, στην υποδοχή του Έλληνα τεχνικού γινόταν ”σεισμός”, σαν να μπαίνει στο ”Nick Gallis Hall” κάποιο ”ιερό τέρας”. Ο Καστρίτης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ιερό τέρας, ειδικά σε μια ομάδα με καντάρια ιστορίας, σαν αυτή των ”κιτρίνων”, όμως αποτελεί τον άνθρωπο που έκανε ξανά τους οπαδούς του συλλόγου να ονειρεύονται. Συνδέθηκε με την επιστροφή του Άρη σε μια κανονικότητα, να μην παλεύει δηλαδή πια για την παραμονή, αλλά να βρίσκεται εντός της οχτάδας, συνδέθηκε με την επιστροφή της ομάδας στην τετράδα του ελληνικού μπάσκετ μετά από 7 χρόνια, με την επιστροφή στην Ευρώπη και με κάποιες μεγάλες νίκες στο Eurocup, αλλά και με τις 3 νίκες επί του Παναθηναϊκού. Αυτός και ο Τολιόπουλος (γιατί πάντα υπάρχει ένας παίκτης που κλέβει τη δόξα των προπονητών) γέννησαν ξανά ελπίδα στους Θεσσαλονικείς και μέχρι τον φετινό Σεπτέμβριο, ήταν και στο… απυρόβλητο της κριτικής.
Από τα όνειρα του καλοκαιριού, στον εφιάλτη του Δεκεμβρίου
Η παραμονή του Τολιόπουλου με αυξημένες αποδοχές, η απόκτηση Μαντζούκα με μορφή δανεισμού, η συμφωνία με Ντε Τζούλιους και Λαζέφσκι και το γεγονός πως οι ”κίτρινοι” θεωρητικά είχαν πλέον το ”know how” της ισορρόπησης δύο καρπουζιών κάτω από την ίδια μασχάλη (Ελλάδα – Ευρώπη), έκαναν πολλούς να ονειρεύονται πως φέτος η χρονιά θα είναι ακόμα καλύτερη από την περσινή. Όμως, πολλές φορές, το συνεχόμενο overachieving, κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι, ειδικά όταν ξεχνάς ποιος ήσουν. Ο Άρης έχασε δύο παίκτες, οι οποίοι ήταν το ”Α” και το ”Ω” στο μπάσκετ του Καστρίτη, που αρέσκεται να παίζει… ξύλο και να πηγαίνει τα ματς στη δύναμη. Ο λόγος για τους Χάρελ και Σανόγκο, οι οποίοι στην ουσία δεν αντικαταστάθηκαν ποτέ, αφού οι ”κίτρινοι” έγιναν πολύ πιο soft, την ώρα που αντί να υπάρξει upgrade στη θέση ”5”, όπου ο Άρης φέτος πονούσε πάρα πολύ, τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα, με τους Θεσσαλονικείς να έχουν πολύ μεγάλο πρόβλημα στη front line. Κάπως έτσι, από εκεί που ο Άρης πέρυσι ήταν μια ομάδα που έστρωνε τις νίκες της και ειδικά στην έδρα του… κατάπινε τους πάντες με την άμυνά του, έφτασε στο σημείο στην Ελλάδα να έχει χάσει εντός έδρας από ομάδες – θεωρητικά – δεύτερης διαλογής, όπως το Μαρούσι και η Καρδίτσα (το 69-96 από τους Θεσσαλούς αποτελεί μαύρη σελίδα), ενώ στην Ευρώπη οι μόλις 3 νίκες σε 13 ματς μετατρέπουν το υπόλοιπο της ευρωπαϊκής χρονιάς σε ένα… μαρτύριο, αφού ελπίδες πρόκρισης στην ουσία δεν υπάρχουν, ενώ παράλληλα υπάρχει τεράστια καταπόνηση, που δυσκολεύει και τις εν Ελλάδι αποστολές της ομάδας του Καστρίτη.
Από το απυρόβλητο στην κριτική
Από εκεί που ο κόσμος του Άρη έπινε… νερό στο όνομα του Γιάννη Καστρίτη, οι συνεχόμενες κακές εμφανίσεις, το αποκρουστικό μπάσκετ και η απώλεια βασικών στόχων (Final 8 Κυπέλλου, Play In Eurocup), έφεραν έντονη μουρμούρα και λογική αμφισβήτηση. Η ήττα εντός προγράμματος, αλλά με το ταπεινωτικό 126-73 ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ενώ στο ματς κόντρα στον ΑΕΚ, ο Άρης που πέρυσι μάσαγε σίδερα στην άμυνα και έβγαζε… το λάδι σε κάθε αντίπαλο, δέχτηκε 100άρα για μια ακόμα φορά (102-89), με το μαχαίρι να μπαίνει πιο βαθιά στην πληγή. Στα αυτιά μας λοιπόν, ένα 24ωρο ΠΡΙΝ την ήττα του Άρη στα Άνω Λιόσια, έφτασε το σενάριο πως ο Καστρίτης είναι υπ’ ατμόν και μάλιστα υπάρχει και προπονητής που… παραμονεύει και περιμένει στη γωνία, σε περίπτωση που τελικά υπάρξει ”διαζύγιο”. Επειδή όμως όλα αυτά τα χρόνια, πέρα από το τι ακούμε, έχουμε μάθει και να φιλτράρουμε, το συγκεκριμένο σενάριο δεν φαίνεται στην παρούσα φάση να συγκεντρώνει και πολλές πιθανότητες. Θα έπρεπε να γίνει κάτι πολύ βαρύ για να τεθεί επί τάπητος θέμα Καστρίτη: Για παράδειγμα να έχαναν οι Θεσσαλονικείς σε δύο αγωνιστικές από τον Κολοσσό στην έδρα τους, κάτι που αν συνέβαινε θα τους έβαζε σε χοντρούς μπελάδες. Εκεί, ΙΣΩΣ το εν λόγω ”κουτσομπολιό” να είχε κάποια βάση, διότι στη διοίκηση του Άρη, ναι μεν βλέπουν πως τούτη την ώρα κάτι δεν πάει καλά, ωστόσο θα ήταν άδικο ο Καστρίτης των επιτυχιών να κλείσει τον κύκλο του στην ομάδα με την πρώτη αναποδιά.
Τα ελαφρυντικά και η επόμενη μέρα
Η χρονιά για τον Άρη κινδυνεύει να εκτροχιαστεί πλήρως (για να μην πούμε ότι εκτροχιάστηκε ήδη), όμως πέραν των δεδομένων λαθών και αστοχιών, υπάρχουν και ένα σωρό αναποδιές. Ποιες είναι αυτές; Επί παραδείγματι, ο Λαζέφσκι ήρθε με περγαμηνές και ήταν ένα από τα πιο hot ονόματα του καλοκαιριού, ωστόσο τραυματίστηκε πριν το πρώτο επίσημο ματς της χρονιάς, με τους ”κίτρινους” να μην τον αλλάζουν, αλλά να μπαίνουν στη διαδικασία να τον περιμένουν, κάτι που σημαίνει πως από το πρώτο ματς της χρονιάς δεν έπαιζαν πλήρεις. Σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε η αποχώρηση του Ντε Τζούλιους για την Μακάμπι Τελ Αβίβ, με τον Αμερικάνο να φεύγει σε ένα διάστημα που έκανε… παπάδες και ήταν υπερβολικά χρήσιμος για την ομάδα του, ενώ ο Μαντζούκας αποχώρησε, αφού δεν ταίριαξαν τα χνώτα του με τον Καστρίτη. Ενώ οι ιθύνοντες του συλλόγου έψαχναν επί περίπου τρεις εβδομάδες για τον αντί Ντε Τζούλιους, ο οποίος βρέθηκε στο πρόσωπο του Κούπερ, που ντεμπούταρε κόντρα στον ΠΑΟΚ, στο ίδιο ματς η ζημιά ήταν διπλή, αφού τραυματίστηκαν Μποχωρίδης και Τολιόπουλος. Ο πρώτος δεν έχει γυρίσει ακόμα, ενώ η απουσία του δεύτερου συνέβαλε στο να ακολουθήσει ένας Δεκέμβριος… σκέτη καταστροφή.
Μπορεί λοιπόν τα αποτελέσματα για τον Άρη να ήταν… οικτρά σε αυτό το διάστημα, όμως την ίδια στιγμή υπάρχουν υπαρκτές απτές δικαιολογίες, που δεν πρέπει να παραγνωρίζονται. Η επιστροφή του Τολιόπουλου στη δράση, η απόκτηση του Φιγκερόα, που δείχνει να είναι… κανονικός παίκτης και η επικείμενη επανένταξη του Μποχωρίδη στις προπονήσεις, θα κάνουν την κατάσταση λίγο πιο ορθολογική. Εκεί πια, ο τεχνικός του ”Αυτοκράτορα” θα μπορεί να κριθεί και να αξιολογηθεί κάτω από ανθρώπινες και… μπασκετικές συνθήκες, ώστε να διαπιστωθεί αν ο κύκλος του στην ομάδα δεν έχει κλείσει ή εάν το τέλος εποχής πλησιάζει.
