H αλήθεια είναι πως μπαίνοντας στη διαδικασία να γράψεις ένα τέτοιο κείμενο, είναι ένας ρόλος άχαρος και δεν εύκολο να αποφασίσεις από πού να το πιάσεις. Είναι τόσο χαοτικό το χθεσινοβραδινό σκηνικό στο Δ. Τόφαλος που υπάρχουν 10-15 σημεία στα οποία μπορείς να πιαστείς. Υπάρχουν πολλά πράγματα να σχολιάσεις, να καυτηριάσεις, σε ένα βράδυ που όποιο κι αν ήταν το τελικό αποτέλεσμα, είτε κέρδιζε είτε έχανε η ομάδα που υποστήριζες, στο τέλος της ημέρας η γεύση θα ήταν πικρή, η παγωμάρα έντονη και σίγουρα η διάθεση να μιλήσεις για μπάσκετ μηδαμινή. Βλέπετε, η Πάτρα είναι μια πόλη που δεν έχει συνηθίσει σκηνικά σαν τα χθεσινοβραδινά. Σε αγώνα του Προμηθέα στο Δ. Τόφαλος δεν είχαμε ποτέ ξανά επεισόδια, πόσο μάλλον τέτοιας έκτασης, ενώ ακόμα και στα ματς του Απόλλωνα στο παρελθόν, ποτέ δεν φτάσαμε σε σημείο να παγώσει το αίμα μας από αυτά που βλέπουμε. Το πιο πρόσφατο περιστατικό θλιβερών επεισοδίων στην πόλη, είναι ένα Παναχαϊκή – Ολυμπιακός το 2012 για το Κύπελλο, κάτι πιο κοντινό προσωπικά δεν θυμάμαι και δεν νομίζω κιόλας πως έχει υπάρξει.
Χθες, στο βωμό ενός μπασκετικού αγώνα στην Επαρχία, μεταξύ δύο ομάδων που δεν έχουν δα και καμία σπουδαία αντιπαλότητα, παραδοσιακή ή οπαδική, όσοι βρέθηκαν στο Τόφαλος έγιναν αυτόπτες μάρτυρες καταστάσεων που δεν πίστευαν ότι θα ζήσουν. Καταστάσεων, που όσο κλισέ κι αν ακούγεται, είναι πέρα για πέρα αλήθεια, πως πάνε πίσω το ελληνικό μπάσκετ. Πάνε πίσω το ελληνικό μπάσκετ, γιατί σε ένα γήπεδο γεμάτο με παιδάκια, όταν αυτά τα παιδάκια τρομάζουν και κλαίνε και θέλουν να φύγουν από το γήπεδο, απευθείας το προϊόν το ίδιο έχει δυσφημιστεί. Όταν βλέπεις ανθρώπους που είναι στις εξέδρες, εργαζόμενους του γηπέδου κ.ο.κ να θέλουν να βγουν από το γήπεδο, φοβούμενοι μην τους έχουν σπάσει τα αυτοκίνητα, στα επεισόδια που συνεχίστηκαν και εκτός παρκέ, αλλά ταυτόχρονα να διστάζουν να βγουν υπό τον φόβο μην φάνε καμιά πέτρα αδέσποτη, αυτομάτως έχουμε υποβαθμιστεί για ακόμα μια φορά. Όταν μέσα σε ένα γήπεδο, που μέσα υπάρχουν εκατοντάδες παιδιά και οικογένειες, πρώτα είμαστε υποχρεωμένοι να υπομένουμε ένα ντουμάνι σε κλειστό, στη συνέχεια έναν σεξιστικό οχετό και κατόπιν όλη αυτή την παράνοια που εκτυλίχθηκε αμέσως μετά την εντολή που δόθηκε για την εκκένωση και στη συνέχεια την απαράδεκτη και προκλητική στάση ανθρώπων που βρίσκονται στο γήπεδο για να… καταστείλουν τη βία, τότε έρχεται η στιγμή που πολλοί θα πουν ”Εγώ παύω να ασχολούμαι, δεν ξανάρχομαι γήπεδο, δεν ξαναφέρνω το παιδί μου σε κίνδυνο” και δυστυχώς για όλους μας, το δίκιο θα είναι όλο με το μέρος τους.
Nα μιλήσουμε για το αγωνιστικό(;)
Aς κάνουμε μια απόπειρα να πούμε και δύο πράγματα για μπάσκετ. Άλλωστε όπως έχουμε ξαναπεί πολλάκις, όταν δημιουργήθηκε αυτό το site και αυτή η στήλη, σκοπός μας ήταν να προβάλουμε μια διαφορετική οπτική των πραγμάτων και όχι να αναλωνόμαστε σε παθογένειες της κοινωνίας μας και του αθλητισμού μας. Δυστυχώς όμως, αυτές τις παθογένειες τις βρίσκουμε μπροστά μας και όσο κι αν θέλουμε, δεν μπορούμε να τις παρακάμψουμε. Επειδή λοιπόν, για τον φετινό Προμηθέα η κριτική είναι αρκετά έντονη, μετά το μέτριο ξεκίνημα στη χρονιά και τα κακά αποτελέσματα στις πρώτες αγωνιστικές, το χθεσινό παιχνίδι και κυρίως το χθεσινό Β’ Ημίχρονο, ήταν το καλύτερο φετινό των Πατρινών ως τώρα στη σεζόν. Σε ένα ματς που και πάλι έρχονταν με πάρα πολλά προβλήματα. Με τον Κένι Ουίλιαμς στα pits, τον Βαρνάντο ανέτοιμο, τον Ερνάντεζ να μην χρησιμοποιείται λόγω τραυματισμού και τον Κέι Τζέι Ουίλιαμς να μπαίνει από το ”παράθυρο” στην αποστολή, σφίγγοντας τα δόντια για να ξεπεράσει το οστικό οίδημα που υπέστη στο ΣΕΦ. Οι ”πορτοκαλί” είχαν στο ματς ως απόλυτο πρωταγωνιστή τον Αντώνη Καραγιαννίδη, για τον οποίον ήδη έχουν γραφτεί αρκετοί διθύραμβοι, ίσως όχι αρκετοί για να αντιληφθεί κάποιος το impact του στη χθεσινή επικράτηση των Πατρινών. Πέραν του ψηλού τους, οι ”Προμηθείς” είχαν για πρώτη φορά φέτος μια εξαιρετική περιφέρεια. Ο Λούντζης, που σε αρκετά ματς στο ξεκίνημα είχε βρεθεί μακριά από τον καλό του εαυτό, χθες έκανε τα πάντα (18 πόντοι, 7 ασίστ, 5 ριμπάουντ), ενώ αντίστοιχα και ο Ουόκερ μοίρασε άλλες 7 ασίστ. Το πόσο μεστοί ήταν χθες οι γηπεδούχοι αποτυπώνεται στην αναλογία ασίστ/ λαθών (19-7), σε αντίθεση με παιχνίδια όπως με τη Γαλατασαράι φερ’ ειπείν, που τα καλά τους διαστήματα βασίστηκαν στο ”hero ball”. Από την άλλη, η ΑΕΚ έχει για ακόμα μια χρονιά χτυπητές αδυναμίες, παρά το γεγονός πως το ρόστερ της μοιάζει – και είναι – μια σκάλα καλύτερο από το περσινό. Χέιλ, Χαμπ και Μπράις, τρεις παίκτες στους οποίους βασίζει πολλά ο Σάκοτα για το instant score τους τελείωσαν το ματς με 7/32 σουτ παρέα. 4/13 ο πρώην παίκτης του Προμηθέα, ο οποίος πέτυχε 20 πόντους, αλλά έμοιαζε πολύ μονοδιάστατος και τον έσωσε η ευστοχία στις βολές (12/13), 3/12 ο Χαμπ, ο οποίος συνεχίζει και παίρνει τραβηγμένες και ακατανόητες επιλογές, 0/7 σουτ και ο Μπράις, ο οποίος για πρώτη φορά φέτος τελείωσε παιχνίδι άποντος. Ο Γκόλντεν έχασε όλες τις μονομαχίες στους αιθέρες από Καραγιαννίδη και Κέι Τζέι Ουίλιαμς, με μοναδικούς πραγματικά διασωθέντες για την ΑΕΚ να είναι ο Κουζμίνσκας ανά διαστήματα, ο Κουζέλογλου πνευματικά και ο Γκρέι.
Να μιλήσουμε και για τη διαιτησία(;)
Παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά, η ΑΕΚ πήγε στο ”Δ. Τόφαλος” με την προκατάληψη πως θα… σφαχτεί. Δημιουργήθηκε ένα κλίμα από την προηγούμενη μέρα με ανακοινώσεις του στυλ ”Μην απαντάτε σε προκλήσεις”, ενώ από το πρώτο λεπτό του αγώνα, χωρίς ακόμα καν να έχει παιχτεί μπάσκετ, από τη μία υπήρχαν τα γνωστά συνθήματα για την Βάσω Τσαρούχα, που δημιούργησαν από νωρίς μια αχρείαστη ένταση και συνεχόμενες διακοπές, από την άλλη ο πάγκος σε κάθε σφύριγμα βρισκόταν εν εξάλλω, αδικαιολόγητα και σε ένα ματς που το διακύβευμά του δεν ήταν και τόσο ισχυρό, ώστε να πυροδοτήσουν τέτοια ένταση. Σωστά έγιναν οι συνεχιζόμενες εκκλήσεις από τα μεγάφωνα να σταματήσουν τα υβριστικά συνθήματα (ο ΕΣΑΚΕ ίσως πρέπει να το ξανακοιτάξει αυτό με τις πέντε προειδοποιήσεις γιατί μετά από ένα σημείο καταντάει κωμικοτραγικό), σωστά χρεώθηκε με 3ο και 4ο (αντιαθλητικό) φάουλ ο Κουζμίνσκας (ναι είναι παίκτης – κόσμημα, αλλά τα φάουλ είναι φάουλ, πώς να το κάνουμε;), λανθασμένα όπως φαίνεται από το τελευταίο replay της ΕΡΤ3 σφυρίζεται φλόπινγκ στο επίμαχο τρίποντο του Κουζμίνσκας, ωστόσο ακόμα και το εν λόγω σφύριγμα το πήρε ο διαιτητής Χριστινάκης και όχι η Τσαρούχα που έβριζαν εν χορώ στη συνέχεια οι οπαδοί της ”Ένωσης”. Εδώ λοιπόν γυρνάμε ξανά στη λέξη – προκατάληψη που χρησιμοποιήσαμε αρχικά, για να αντιληφθούν άπαντες πως πλέον η σχέση των οπαδών των ”κιτρινόμαυρων” με τη συγκεκριμένη διαιτητή καταντάει να έχει χαρακτηριστικά εμμονής και μέσα σε όλο αυτό να χάνεται το νόημα.
Να μιλήσουμε και για την αστυνομία(;)
Mέσα σε όλο αυτό το σουρεάλ σκηνικό που είδαμε λοιπόν, από τη στιγμή που διατάχθηκε η εκκένωση κυρίως, υπήρχαν κάποιες κόκκινες γραμμές που ΔΕΝ είχαν ξεπεραστεί. Οι οπαδοί της ΑΕΚ έβρισαν κατ’ εξακολούθηση, δεν πήραν στα σοβαρά τις προειδοποιήσεις για εκκένωση του γηπέδου, δεν εισάκουσαν ούτε και τις παραινέσεις των δικών τους παραγόντων, που τους εκλιπαρούσαν να απομακρυνθούν για να συνεχιστεί το ματς και έμεναν μέσα στο γήπεδο, με κίνδυνο ακόμα και να χάσει η ”Ένωση” το ματς στα χαρτιά και να μηδενιστεί. ΌΜΩΣ, ως εκείνη τη στιγμή δεν είχε χρησιμοποιηθεί από κανέναν σωματική βία. Επειδή έτυχε να έχουμε πολύ καλή εικόνα για το περιστατικό, είναι εμφανές πως ξαφνικά τα ΜΑΤ την ώρα που γίνονται διαβουλεύσεις, ξαφνικά αρχίζουν και χτυπούν βίαια τον κόσμο της ΑΕΚ, απωθώντας τους με τη βία προς την έξοδο. Για ακόμα μια φορά, σε ένα ακόμα ελληνικό γήπεδο, η Αστυνομία είναι εκείνη που συμβάλλει στο να εκτραχυνθούν τα πνεύματα. Οι δυνάμεις… καταστολής που επιστρατεύτηκαν για να διασφαλίσουν την ομαλή διεξαγωγή ενός αγώνα έκαναν το απονενοημένο διάβημα, ώστε κατ’ επέκταση να τεθούν περιουσίες, ακόμα και ζωές σε κίνδυνο και οι απλοί φίλαθλοι, τα εκατοντάδες παιδάκια μέσα στο Τόφαλος να τρομάξουν. Από τη βία, από τις κροτίδες και με κορωνίδα του περιστατικού, τη σοκαριστική και απόκοσμη σκηνή με τον Αστυνομικό που δέχεται κλωτσιά και πέφτει περίπου 10-11 σειρές, που όλοι πάγωσαν μέχρι να τον δουν να σηκώνεται και αυθόρμητα η πρώτη σκέψη ήταν ”Ε όχι να θρηνήσουμε και θύματα για το Προμηθέας – ΑΕΚ”.
