Όλοι εμείς οι… ΑΡΔ, κατά καιρούς ψάχνουμε πράγματα που έχουμε πει στο παρελθόν και έχουμε πέσει μέσα, ώστε να ευλογήσουμε τα γένια μας και να το παίξουμε ξερόλες, με ύφος πολλών καρδιναλίων και μεγάλο τουπέ. Σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε το ακριβώς ανάποδο και να σας παραθέσουμε ένα βίντεο στο οποίο τα κάναμε σαλάτα, με το ίδιο το άθλημα να έρχεται και λίγες εβδομάδες αργότερα να μας δίνει ένα ηχηρό χαστούκι. Όλο το βίντεο προβλέψεων και Power Rankings ήταν μια σκέτη αποτυχία και μια παταγώδης πανωλεθρία, ωστόσο στην περίπτωση της Παρί δεν μιλάμε απλά για ένα χαστούκι, αλλά για μια μπουνιά ανάμεσα στα δόντια. Οι Γάλλοι μας τιμωρούν που τους απαξιώσαμε, δυστυχώς για εμάς, αλλά ευτυχώς για την Ευρωλίγκα. Διότι από το… πουθενά, από εκεί που κανένας δεν το περίμενε, προέκυψε η πιο ωραία μπασκετική ιστορία, η πιο ”fun to watch ομάδα” των τελευταίων ετών και ένας ακόμα – από το πολλούς – λόγος να λατρεύεις την Ευρωλίγκα.
Για την ομάδα του Τιάγκο Σπλίτερ λοιπόν, που είναι και ο αρχιτέκτονας αυτής της ”παλαβής” ομάδας, δεν μπορείς να αλλάξεις πολύ την εισαγωγή από όσα είπαμε. Όχι απλά δεν έκανε διθυραμβικές κινήσεις, αλλά αντιθέτως απογοητεύτηκαν πολλοί από τον τρόπο που κινήθηκε στο μεταγραφικό παζάρι του καλοκαιριού. Κοίταζες το ρόστερ της πριν ξεκινήσει η σεζόν και έψαχνες να βρεις αν μετά βίας γνωρίζεις 4-5 από τους παίκτες των Παριζιάνων και αυτό δεν το λέμε χάριν υπερβολής. Όλοι ξέραμε τον Μάοντο Λο, λόγω της μακροχρόνιας παρουσίας του στην Ευρωλίγκα, γνωρίζαμε τον Γιακούμπα Ουατάρα, κυρίως επειδή ήταν χαρακτηριστικός στη σειρά Ολυμπιακός – Μονακό το 2022, ενώ κάποιοι πιο μυημένοι θυμόντουσαν τον Χομς και τον Χέιζ, λόγω των περασμάτων τους από Μπασκόνια και Βιλερμπάν αντίστοιχα στο παρελθόν. Άντε, θα βάλουμε στην εξίσωση και τον Τι Τζέι Σορτς, τον οποίον πολλοί τον ήξεραν ως τον MVP του προπέρσινου BCL με τη Βόννη και του περσινού Eurocup με την νυν ομάδα και ήταν και ο παίκτης που μας δημιουργούσε την μεγαλύτερη προσμονή, για το αν μπορεί να σταθεί και σε επίπεδο… Euroleague. Κάποιος πολύ ψαγμένος λοιπόν, από τη γαλλική ομάδα ήξερε μετά βίας 5 παίκτες. Ποιος Χίφι τώρα μεταξύ μας και ποιος Καβαλιέρ και ποιος Γιάντουνεν και ποιος Ουόρντ… Λευκή πετσέτα λέγαμε και μάλιστα το αιτιολογούσαμε κιόλας, πως αφού η ομάδα του Παρισιού δεν έχει εγγυημένη θέση στην Ευρωλίγκα, δεν είχε και κανένα λόγο να ανεβάσει κατακόρυφα το μπάτζετ της.
Ε λοιπόν, έπεσε το ταβάνι και μας πλάκωσε… Από τις πρώτες δύο αγωνιστικές κιόλας, η Παρί έχασε δύο παιχνίδια οριακά από Ερυθρό Αστέρα και Μιλάνο και πολλοί αντιλήφθηκαν πως τουλάχιστον οι Γάλλοι έχουν να δώσουν μάχες στη διοργάνωση. Για να έρθει η τρίτη αγωνιστική και να κάνουν την πρώτη, εκκωφαντική νίκη τους, απέναντι στον πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό. Τη μέρα εκείνη, το πράσινο tl έπεσε με ανελέητο κράξιμο στην ομάδα του Εργκίν Αταμάν, αλλά και σχόλια του τύπου ”η ήττα αυτή μπορεί να στοιχίσει, γιατί ελάχιστες ομάδες θα χάσουν στο Παρίσι από όσες θέλουν πλεονέκτημα έδρας”. Ήρθε στη συνέχεια μια ακόμα οριακή ήττα από την Μπάγερν και μετά… προσδεθείτε. Οι Παριζιάνοι αρχικά νίκησαν θριαμβευτικά τη Μονακό στο ”Πριγκιπάτο”, πολλοί άρχισαν να καταλαβαίνουν από εκείνη τη μέρα πως η συγκεκριμένη ομάδα δεν θα είναι… κομπάρσος στην Ευρωλίγκα, όμως ταυτόχρονα απέδωσαν την αξία αυτού του διπλού στις πάντα υπαρκτές ιδιαιτερότητες των τοπικών ντέρμπι και αυτό είχε μια δόση ρεαλισμού. Στη συνέχεια, άρχισαν τα πράγματα να… σοβαρεύουν όμως.
Η ομάδα του Σπλίτερ κέρδισε θριαμβευτικά στο Βερολίνο την Άλμπα, ενώ στη συνέχεια στα τρία εντός έδρας παιχνίδια, που οριοθετούσαν σε μεγάλο βαθμό το ταβάνι της, με ομάδες μπαρουτοκαπνισμένες όπως η Μπασκόνια, η Παρτιζάν και η Ζαλγκίρις τα πήρε και τα τρία. Άλλα με το μπάσκετ της και ανελέητο ”run & gun”, όπως είχε κερδίσει και τον Παναθηναϊκό, που ήταν το πρώτο της ”θύμα”, άλλα με κοντρολαρισμένο τέμπο και winning mentality στα φινάλε των αγώνων, σαν να παίζει δεκαετίες στην Ευρωλίγκα και σαν να έχει παίκτες που έχουν φάει τέτοια ματς με το κουτάλι. Το πράγμα είχε σοβαρέψει, αλλά οι περισσότεροι πίστευαν ότι αυτό το τρελό σερί των 6 συνεχόμενων νικών θα σταματούσε στη Βαρκελώνη. Είναι σοβαρή φέτος η Μπάρτσα, προερχόταν και από μεγάλο διπλό στο Βελιγράδι, είναι και γενικά σε καλό φεγγάρι και κάποια στιγμή θα σταματούσε αυτό το παρά φύσει σερί της Παρί. Ε, 87-103… Μέσα στο ”Παλαού”. Δεν την κέρδισε απλά… Τη διέλυσε! Με κατοστάρα μέσα στη Βαρκελώνη. Η νεοφώτιστη, άσημη σταχτοπούτα του θεσμού έδωσε τη μεγαλύτερη παράσταση της ιστορίας της, κατακρεουργώντας τους Καταλανούς. Αν αυτό δεν είναι ένα μεγαλοπρεπές statement ”Ήρθα για να μείνω” ή καλύτερα ”Ήρθα για να σας τρελάνω”, τότε ποιο είναι;
Κοιτάς μια ματιά στα στατιστικά και σε πιάνει ίλιγγος. Μια ομάδα που μέχρι τώρα ”ζούσε και πέθαινε με το τρίποντο” στη Βαρκελώνη πήγε και εκτέλεσε 42 δίποντα για 23 τρίποντα. Εκτέλεσε με 67% (28/42) στα δίποντα, ενώ σε ένα ματς που πήγε σε έναν τέτοιο τρελό ρυθμό, έκανε μόλις 11 λάθη. Θέλετε κι άλλα; Σε μια τέτοια βραδιά, που άλλοι προπονητές θα έκλειναν το rotation στο ”βωμό” της νίκης, χρησιμοποιήθηκαν και οι 12 παίκτες. Δέκα εξ αυτών είχαν διψήφιο αριθμό λεπτών στο παρκέ, ενώ πρώτος σε χρόνο συμμετοχής ήταν ο Τι Τζέι Σορτς που έμεινε στο παρκέ 25 λεπτά. Σε αυτά τα 25 λεπτά βέβαια, ο MVP του περσινού Eurocup πρόλαβε να πετύχει 24 πόντους, να μοιράσει 9 ασίστ, να κάνει 3 κλεψίματα και να κερδίσει 11 φάουλ, τελειώνοντας το ματς με 36 βαθμούς στο σύστημα αξιολόγησης. Παρόλα αυτά, ο Βραζιλιάνος προπονητής του δεν τον ”ξεζούμισε” στο παρκέ, αλλά αντιθέτως μοίρασε τον χρόνο και τον άφησε και αρκετή ώρα στον πάγκο. Πάμε σε κάτι ακόμα αξιοσημείωτο. Πλην του Ερέρα, που έπαιξε μόλις 1 λεπτό και ουσιαστικά ήταν και ο μοναδικός της δωδεκάδας που δεν είχε ρόλο στο ματς, όλοι οι υπόλοιποι είχαν θετικό + -. Και όλοι πλην του Κρέιτζερ είχαν θετικό Efficiency. Απλά για να αντιληφθεί κανείς πως οι Γάλλοι δεν είχαν σύμμαχο την τύχη, αλλά αντιθέτως σέβονται τις αρχές του μπάσκετ και ό,τι έχουν πετύχει ως τώρα δεν τους έχει χαριστεί, αλλά αντιθέτως, είναι απόρροια ακριβώς αυτού.
Και μέχρι τώρα, από μια ομάδα άσημη, που όλοι μας πιστεύαμε πως δεν έχει λόγο και νόημα ύπαρξης στην Ευρωλίγκα, πλέον μας έχει κάνει να ανυπομονούμε να την ξαναδούμε. Και να κυκλώσουμε στο πρόγραμμά μας το Εφές – Παρί της επόμενης Πέμπτης, ως ένα ματς ”must watch”.
