Η μπασκετική ΑΕΚ βρίσκεται πολύ κοντά στην μεγαλύτερη αποτυχία της σύγχρονης ιστορίας της, μετά την επάνοδο στη Basket League, επί ημερών Μάκη Αγγελόπουλου. Το να μένει η ”Ένωση” εκτός εξάδας και μάλιστα τελειώνοντας την κανονική διάρκεια, με το ντροπιαστικό για την ιστορία της ρεκόρ 9-13, αποτελεί μια αδιανόητη αποτυχία, για ένα τμήμα που μετά τον κορωνοϊό δεν κάνει απλά βήματα, αλλά άλματα προς τα πίσω και πλέον η κατάσταση δεν δείχνει να μαζεύεται. Ακόμα κι αν σήμερα τα αποτελέσματα έρθουν έτσι, ώστε οι ”κιτρινόμαυροι” να μπουν από το… πανέρι στα Play Offs και σωθούν κάπως τα προσχήματα, η πραγματικότητα είναι πως έχουν μαζευτεί πάρα πολλά και δεν μπορεί η υπάρχουσα κατάσταση, να εξακολουθήσει για πολύ καιρό να σέρνεται και ο κόσμος της ΑΕΚ που ονειρεύεται αλλαγές και τίτλους, να συνεχίσει να αποδέχεται τον βιασμό της λογικής.
Η επιλογή του Πλάθα ήταν ένα από τα τελευταία χαρτιά της ”Ένωσης”, να στείλει ένα μήνυμα κανονικότητας, να δημιουργήσει ένα όμορφο πρότζεκτ, γύρω από το όνομα ενός πολύπειρου προπονητή, με τρομερές περγαμηνές, που υπήρχε η ευκαιρία να ”ξεβλαχέψει” ορισμένους εντός της ομάδας και να εξευρωπαϊστεί ένα κλαμπ, που κουβαλούσε πολλές πληγές και θέματα δυσλειτουργίας. Αντί να συμβεί αυτό και να βγάλει ο Ισπανός την ΑΕΚ από τον βούρκο, η ”Βασίλισσα” τον τράβηξε και αυτόν μέσα εκεί. Αποδομήθηκε από την ΑΕΚ του Μάκη Αγγελόπουλου, ένας άνθρωπος που τα τελευταία χρόνια, όπου έχει πάει έχει παραγάγει έργο. Και όταν λέμε ”όπου”, δεν εννοούμε σε χωριά και εξωτικούς προορισμούς, αλλά σε σοβαρά κλαμπ, σε ομάδες Ευρωλίγκας (Ρεάλ Μαδρίτης, Μάλαγα, Ζενίτ). Κι όμως, ο συγκεκριμένος άνθρωπος, έφυγε ως ”κλόουν”, ”απατεώνας”, ”παπατζής” και με δεκάδες ακόμα κοσμητικά επίθετα να τον συνοδεύουν, ως τρανή απόδειξη πως δεν υπάρχει πλέον ελπίδα στο συγκεκριμένο τμήμα. Όταν δε, η έλευση Ζούρου αντιμετωπίστηκε ως upgrade για την ΑΕΚ, που είχε γλιτώσει από τον ”Ισπανό απατεώνα”, αυτό δημιούργησε μια πελώρια λαχτάρα για αυτομαστίγωμα.
Ο Ηλίας Ζούρος, ο οποίος έχει να παρουσιάσει ένα επιτυχημένο και ολοκληρωμένο σε κάποιον σύλλογο από την θητεία του στον Πανελλήνιο (2007-10) και από την παρουσία του στη Ζαλγκίρις την επόμενη χρονιά, πίστεψαν κάποιοι ότι θα μπορέσει να περισώσει την κατάσταση στη φετινή ΑΕΚ, η οποία είχε ένα σωρό εσωτερικά προβλήματα, ένα ρόστερ προβληματικό και ηχηρές αποχωρήσεις χωρίς αντικατάσταση. Ο 58χρονος τεχνικός, υπήρξε κάποτε ένας εξαιρετικός προπονητής, ιδανικός να φέρει εις πέρας αποστολές με ομάδες του midfield (αποκορύφωμα ο Πανελλήνιος του 2009-10), εξαργύρωσε τις επιτυχίες αυτές, δουλεύοντας και στο εξωτερικό, αλλά εδώ και μια δεκαετία περίπου, φαίνεται πως το ίδιο το άθλημα τον έχει ξεπεράσει. Και το ακόμα χειρότερο για εκείνον, είναι πως όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά για εκείνον, δυσκολεύεται πάρα πολύ να παραδεχτεί πως κάτι δεν έκανε ο ίδιος καλά, αλλά πάντα κάποιος εξωγενής παράγοντας τον έχει προδώσει.
Η ΑΕΚ έχει να κερδίσει στα Άνω Λιόσια από τις 9 Δεκεμβρίου, πέρασαν 4 μήνες και η ”Ένωση” δεν μπορεί να σταυρώσει νίκη στο γήπεδό της. Έχασε δύο φορές από τον Προμηθέα, μια φορά από Περιστέρι, Παναθηναϊκό, Μούρθια, Χάποελ Χολόν, Άρη, Ολυμπιακό. Ναι, οκ, δεν είχε εύκολο πρόγραμμα, δεν θα μπορούσε κάποιος να έχει την απαίτηση να κερδηθούν όλοι αυτοί οι αγώνες. Αλλά ούτε ένας; Είναι δυνατόν να χάθηκαν όλοι, με τον κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο; Και άντε, πες, χάθηκαν. Δεν ήρθε το τέλος του σύμπαντος. Ποια είναι η προσέγγιση ενός σοβαρού ανθρώπου, την ώρα που οι οπαδοί της ΑΕΚ βρίσκονται στα κάγκελα και περιμένουν να ακούσουν μια εξήγηση για όλα όσα συμβαίνουν;
Δικαιολογίες… Η μία δικαιολογία, πιο αστεία από την άλλη. Στο παιχνίδι με τον Προμηθέα στο πρωτάθλημα έφταιγαν τα διαφορετικά κριτήρια των διαιτητών, στο αντίστοιχο ματς με τους Πατρινούς στο Basketball Champions League έφταιγε το – πεντακάθαρο – φάουλ για τρεις βολές που δόθηκε στον Χέιλ 2 λεπτά πριν τη λήξη, ενώ οι απουσίες αποτελεί ένα μόνιμο ευαγγέλιο. Το ξαναλέμε, όλα αυτά ενώ είσαι προπονητής της ΑΕΚ, όχι του Λαυρίου ή της Καρδίτσας (με όλο το σεβασμό στις συμπαθέστατες αυτές ομάδες, που τουλάχιστον κάνουν μια αξιόλογη και άκρως νοικοκυρεμένη προσπάθεια). Το ειδικό βάρος του ”δικεφάλου” είναι τέτοιο, που όταν εκπροσωπείς μια ομάδα σαν την ΑΕΚ, πρέπει να έχεις το απαραίτητο τακτ και στις δηλώσεις σου και όχι να ψάχνεις… ψύλλους στα άχυρα, για να δικαιολογήσεις την ανεπάρκειά σου.
Η δήλωση μετά τον αγώνα με το Περιστέρι ήταν το ”κερασάκι” στην τούρτα από τον Έλληνα τεχνικό. Κατηγόρησε την διοργανώτρια αρχή για το γεγονός πως δεν γίνονται όλα τα ματς ίδια ώρα. Και πράγματι, δεν έχει άδικο, για να λέμε και του στραβού το δίκιο. Θα έπρεπε όμως, αυτή η δήλωση να έχει γίνει από πριν ή μάλλον, να μην έχει γίνει καθόλου. Γιατί όπως προαναφέραμε, όταν εκπροσωπείς ένα κλαμπ σαν την ΑΕΚ, δεν γίνεται να ρίχνεις το φταίξιμο σε εξωγενείς. Όταν έχεις να κάνεις μια δουλειά, να κερδίσεις το αδιάφορο και κουρασμένο Περιστέρι, για να γλιτώσεις τον… διασυρμό των Play Out, όταν δεν τα καταφέρνεις, απλά σκύβεις το κεφάλι, ζητάς συγγνώμη και αναλαμβάνεις την ευθύνη. Οτιδήποτε άλλο, προσβάλλει το πρεστίζ της ομάδας που υπηρετείς.
Τα 100 χρόνια της ΑΕΚ βρίσκουν το μπασκετικό τμήμα της να βαδίζει σε επικίνδυνα μονοπάτια, που θυμίζουν σε εφιαλτικά μεγάλο βαθμό την κατάσταση που βίωνε ο σύλλογος λίγα χρόνια πριν υποβιβαστεί. Όραμα πλέον δεν υπάρχει, το πιθανά πρότζεκτ ”καίγονται” το ένα μετά το άλλο, οι τακτικές είναι ξεπερασμένες και παρωχημένες, το νέο γήπεδο δεν έχει δώσει την αύρα που περίμεναν ορισμένοι, αντιθέτως το μότο ”κάθε πέρυσι και καλύτερα” αρχίζει και ταιριάζει… γάντι στην ΑΕΚ, με τη λαμπερή τριετία 2018-20 να αρχίζει πια να απομακρύνεται και τις αποτυχίες να μαζεύονται… πολλές. Και επειδή εμείς εδώ είμαστε για να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου θα πούμε το εξής. Ή αλλάζει ή βουλιάζει!
