Επειδή τα γραπτά μένουν, σε αυτή τη στήλη θα δει κανείς πως έχουν επισημανθεί τα πάντα, κυριολεκτικά τα πάντα, σχετικά με την πορεία του φετινού μπασκετικού Παναθηναϊκού. Για τις ατέλειες, που δεδομένα υπάρχουν, τα έχουμε πει πάρα πολλές φορές, ιδιαίτερα για την έλλειψη επιλογών από των πάγκων, κάτι που έχει εξελιχθεί σε… πληγή, αφού με αυτό τον τρόπο αυξάνεται η καταπόνηση των ”έξι”. Έτσι χωρίζεται ο φετινός Παναθηναϊκός, καλώς ή κακώς, στους έξι που τραβάνε όλο το κουπί και στους άλλους έξι, που είτε λόγω δυνατοτήτων έχουν τον ρόλο του 11ου και 12ου παίκτη (Μωραΐτης, Καλαΐτζάκης, Μαντζούκας), είτε λόγω απόδοσης έχουν απογοητεύσει τους πάντες και ο Αταμάν δεν τους εμπιστεύεται (Χουάντσο, Βιλντόζα, Μπαλτσερόφσκι).
Εύλογα, έχουν καταλογιστεί ευθύνες στον Τούρκο για το γεγονός πως δεν έχει βγάλει τον καλό εαυτό κάποιων παικτών, εύλογα υπάρχει ανησυχία για το ότι η φύση του μπάσκετ μπορεί να τιμωρήσει τον Παναθηναϊκό, αφού υπάρχει ο κίνδυνος να κλατάρουν οι βασικοί, αλλά πάντα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις. Ο Μπαλτσερόφσκι σήμερα, στην ευκαιρία που πήρε να μπει και να δείξει κάτι, δέχτηκε δύο γκολ – φάουλ. Ο Ερναντγκόμεθ, που πληρώνεται αδρά, με ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο (και τον έχουμε υπερασπιστεί ουκ ολίγες φορές από αυτή τη στήλη, εκθειάζοντας τις αμυντικές του αρετές), επιθετικά αποδίδει, όχι απλά κάτω του μετρίου, αλλά δίνει την αίσθηση πως προτιμά να μην έχει τη μπάλα στα χέρια και θέλει όταν την παίρνει να την ξεφορτώνεται. Ναι άγχος, ναι κακή ψυχολογία, ναι πίεση πρωταθλητισμού, αλλά κάποια στιγμή όταν φτάνει Μάρτης και σφίγγουν τα λουριά, οι δικαιολογίες και η περίοδος χάριτος τελειώνουν. Το ίδιο ισχύει και για τον Βιλντόζα, το ίδιο ισχύει για κάθε παίκτη σε μια ομάδα πρωταθλητισμού, που μπαίνει στο παρκέ και δεν μπορεί να υπηρετήσει το ρόλο του.
Κάπως έτσι λοιπόν, ο Αταμάν κατέληξε και πάλι κόντρα στη Μπαρτσελόνα να παίζουν με τους συνήθεις έξι… κομάντος. Αυτούς που εμπιστεύεται, αυτούς που τον έχουν βγάλει ασπροπρόσωπο και έχουν φέρει το ”τριφύλλι” σε τροχιά πλεονεκτήματος έδρας. Και σήμερα έκανε το δυσκολότερο πράγμα που είχε να φέρει εις πέρας στη φετινή Ευρωλίγκα. Αξίζει ιδιαίτερη μνεία και θα πάρει το hype που του αξίζει. Γύρισε από το -17 του Α’ ημιχρόνου με τη Μπαρτσελόνα, η οποία έκανε ό,τι ήθελε στο παρκέ στα πρώτα 20 λεπτά, είχε μπει στην απόλυτη ”comfort zone” και σου έδινε την εντύπωση πως με την εικόνα της, θα μπορούσε να διασύρει τον Παναθηναϊκό. Αφελώς σκεπτόμενος, έλεγα στο ημίχρονο πως αυτό το παιχνίδι δεν μπορεί να γυρίσει αν οι ”πράσινοι” δεν βγάλουν κάτι εξεζητημένο από την άκρη του πάγκου. Να έμπαινε ένας Παπαπέτρου να δώσει λίγη σκληράδα πίσω, σε ένα ματς που η Μπάρτσα είχε διαβάσει όλα τα miss match και δημιουργούσε συνεχώς τις προϋποθέσεις για να φτιάξει ανισορροπίες στην άμυνα του ”τριφυλλιού”; Να δοκίμαζε λίγο Χουάντσο στο ”3”; Να έβαζε ένα τρίλεπτο τον Βιλντόζα, μήπως γυρίσει ο Ανάδρομος Ερμής και μπορέσουν οι ”πράσινοι” να πάρουν κάτι και από τον Αργεντίνο; Tίποτα από αυτά… Γκραντ, Σλούκας, Γκριγκόνις, Μήτογλου, Λεσόρ. Αυτοί οι πέντε, για αρχή. Με αυτούς πίεσε στη μπάλα σαν να μην υπάρχει αύριο, με αυτούς τραμπούκισε την επίθεση των Καταλανών, που πιθανόν πίστεψαν στην ανάπαυλα πως όλο το βράδυ θα παίζουν αυτό που θέλουν οι ίδιοι χωρίς να χρειαστεί ποτέ να προσαρμοστούν σε κάτι διαφορετικό και κάπως έτσι γύρισε το παιχνίδι μέσα σε ένα δεκάλεπτο. Με τον Ναν εκτός σε πρώτο χρόνο, για να καθαρίσει το μυαλό του. Αυτοί οι πέντε, κουρασμένοι, εξουθενωμένοι και χωρίς ενέργεια, όπως πιστεύαμε πολλοί, έβγαλαν το… λάδι σε όποιον παίκτη των ”μπλαουγκράνα” πατούσε στο παρκέ. Και οι ίδιοι έμειναν ατσαλάκωτοι, με τον κόσμο παράλληλα να τους δίνει φοβερό κουράγιο, με ένα από τα πιο ”καυτά” ΟΑΚΑ που έχουμε δει τα τελευταία πολλά χρόνια. Ο Σλούκας ήταν ο σημαιοφόρος της αντεπίθεσης και αυτό έχει μια πολύ βασική ανάγνωση. Όταν ο ηγέτης του ”τριφυλλιού” είναι καλά, αγωνιστικά, σωματικά και πνευματικά, όταν ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση, μοιάζει σαν να… ζωγραφίζει στο παρκέ. Στο διάστημα που επέστρεφε ο Παναθηναϊκός, κάθε επιλογή του αρχηγού του Παναθηναϊκού ξεχείλιζε από ποιότητα και έφτιαχνε όλα όσα χρειάζονταν, είτε για τον εαυτό του, είτε για τους συμπαίκτες του.
Ήρθε και το τέταρτο δεκάλεπτο και εκεί είδαμε την πιο ώριμη version συνύπαρξης Σλούκα – Ναν, που έχουμε δει φέτος. Δέκα λεπτά παιχνιδιού και οι κατοχές μοιράστηκαν ισόποσα, ο ένας δημιουργούσε για τον άλλον και μαζί υπέγραψαν μια επιθετική ραψωδία για το ”τριφύλλι”, που σκόραρε 57 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο, κάνοντας… φύλλο και φτερό την άμυνα των ”μπλαουγκράνα”. Δεν εκβίασαν τίποτα, ο καθένας έκανε αυτό που του αναλογούσε στο παρκέ και την κρισιμότερη ώρα, ο ένας δίπλα στον άλλον, έδωσαν την μεγαλύτερη φετινή νίκη του Παναθηναϊκού. Μαζί με τον εκπληκτικό Μήτογλου, που όλη τη χρονιά καταπίνει… σπαθιά, μαζί με τον Λεσόρ, που σε ακόμα ένα παιχνίδι έδωσε τα πάντα μέσα στη ρακέτα, όντας σε ακόμα ένα ματς 1 VS 3 στη μάχη της front line, και φυσικά των Γκριγκόνις και Γκραντ, που σε ακόμα ένα παιχνίδι ήταν αυτοί που έπρεπε, με ώριμες και μετρημένες επιλογές.
Φτάνοντας πλέον στην τελική ευθεία αυτής της φοβερής και ανατρεπτικής σεζόν, η εύρεση φόρμουλας συνύπαρξης Σλούκα και Ναν στα τελευταία κομμάτια των αγώνων, είναι το μεγαλύτερο ”στοίχημα” για τον Αταμάν και το σημερινό ματς με τη Μπαρτσελόνα πρέπει να είναι ο οδηγός του Τούρκου τεχνικού. Αν οι ”πράσινοι” μπορούν να παίρνουν τα μάξιμουμ και από τους δύο, κυρίως όταν η μπάλα ”καίει”, τότε το ”τριφύλλι” πραγματικά δεν έχει ταβάνι στη φετινή Ευρωλίγκα.
