Η απομάκρυνση των Σλούκα και Βεζένκοφ από τον Ολυμπιακό ήταν ηλίου φαεινότερο πως θα ανάγκαζαν τον Γιώργο Μπαρτζώκα να μεταβάλλει το κέντρο βάρους στο παιχνίδι της ομάδας του. Και όπως ο ίδιος ο Έλληνας προπονητής είχε λίγο – πολύ γνωστοποιήσει από το καλοκαίρι, αυτή η μεταβολή θα γινόταν μέσα από τη ρακέτα. Mε την απόκτηση του Μιλουτίνοφ, οι ”ερυθρόλευκοι” απέκτησαν έναν δεύτερο ισχυρό πόλο μέσα στο ”ζωγραφιστό” και μετά το φοβερό Μουντομπάσκετ που έκανε ο Σέρβος το καλοκαίρι, πολλοί πίστεψαν ότι ενδεχομένως θα βάλει από κάτω του στο rotation και τα λεπτά συμμετοχής τον Γάλλο γίγαντα. Κάτι τέτοιο, όπως βλέπουμε το τελευταίο διάστημα, όχι μόνο δεν συμβαίνει, τουναντίον βλέπουμε μια… version του Γάλλου, που ίσως ούτε ο ίδιος ο Μπαρτζώκας δεν περίμενε να δει. Η επιδραστικότητα, ο τρόπος που διαβάζει τις αντίπαλες άμυνες, η οικονομία που εκτελεί και η τρομακτική οντότητα που προβάλλει, ως ένα ”σκιάχτρο” κοντά και μακριά από το καλάθι, όταν οι Πειραιώτες αμύνονται, είναι το… κάτι άλλο, με τον Μουσταφά Φαλ να απογειώνει το + – του Ολυμπιακού όταν βρίσκεται μέσα στο παρκέ, ενώ όταν κάθεται στον πάγκο, συνήθως η ομάδα… χωλαίνει.
Παρακολουθώντας κανείς το ματς του Ολυμπιακού με την Ολύμπια Μιλάνο, καθώς και τους προηγούμενους αγώνες με Άλμπα και Βιλερμπάν, αντιλαμβάνεται την χρησιμότητα του συγκεκριμένου παίκτη, ακόμα και σε στιγμές που αυτή δεν αποτυπώνεται στην στατιστική. Η οντότητά του μέσα στη ρακέτα, καθιστά απαγορευτικό για κάθε αντίπαλο γκαρντ να διεισδύσει, η μπάλα δεν περνάει στους ψηλούς γιατί… παραμονεύει ο Γάλλος, ενώ είδαμε στις τελευταίες άμυνες, πόσο συγκλονιστικός και dominant ήταν, κρύβοντας τον ήλιο στους αντίπαλους περιφερειακούς, που ουσιαστικά δεν μπορούσαν καν να κοιτάξουν το καλάθι, με τον Φαλ να τους κυνηγάει σαν ”σεληνιασμένος”, σε… ημιάγρια κατάσταση. Μπορεί λοιπόν κάποιες φορές η στατιστική του να μην είναι τόσο πλούσια, αλλά στην πραγματικότητα είναι ο πιο χρήσιμος παίκτης του φετινού Ολυμπιακού, ακόμα και αν πολλοί αποθεώνουν (και όχι άδικα) τους Κάναν και Πίτερς, ακόμα κι αν αρκετοί θεωρούν πως οι ”ερυθρόλευκοι” θα παίξουν πολύ καλύτερα όταν ανέβει ο Ουόκαπ και η απόδοση του Τεξανού είναι το ”κλειδί” για τους Πειραιώτες φέτος. Λάθος, ο Φαλ είναι το κλειδί και μάλιστα ”γαλλικό κλειδί” (για να ευθυμήσουμε και λίγο).
Πάμε να δούμε λίγο τι συνέβη όταν υπήρχε ο Μιλουτίνοφ στο παρκέ σήμερα. Κοιτάζοντας τα stats του Σέρβου, θα πει κανείς πως έχει κάνει ένα πολύ μεστό παιχνίδι (13 πόντοι, 5 ριμπάουντ, 1 ασίστ). Ο δείκτης του + – ωστόσο είναι αμείλικτος, με τον Σέρβο να έχει -16 στη συγκεκριμένη κατηγορία και τον Γάλλο +21. Αυτό δεν συνέβη παράλογα και δεν αποτελεί μια από τις φορές που ο συγκεκριμένος δείκτης, συχνά βασίζεται στις συγκυρίες και την τυχαιότητα. Με τον Μιλουτίνοφ στο παρκέ, ο Ολυμπιακός ήταν ένα κλικ πιο αργός, ένα κλικ λιγότερο aggressive και πολλά κλικ λιγότερο ”φόβητρο”. Αντίθετα, η αρμάδα του Μεσίνα, με τον Γάλλο στο παρκέ ήταν πολλά κλικ πιο διστακτική, δεν μπορούσε να διεισδύσει ή να πάει τη μπάλα στους ψηλούς και αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι επιθέσεις της να μην έχουν αρχή, μέση και τέλος. Με τον Μιλουτίνοφ (και τον Πετρούσεφ) στο παρκέ, οι Ιταλοί χτυπούσαν στοχευμένα τις αδυναμίες του Ολυμπιακού και απολύτως φυσιολογικά, εκείνες τις στιγμές είχαν τα καλά τους διαστήματα στο ματς.
Η γαλλική μονομαχία του Twitter και ο ”θησαυρός” διαφορετικής αξίας για τους δύο ”αιωνίους”
Με αφορμή το Ολυμπιακός – Μιλάνο (και όχι μόνο), τις τελευταίες ώρες υπάρχει μια κόντρα των μεν και των δε για το αν είναι καλύτερος ο Φαλ ή ο Λεσόρ. Πάντα στην Ελλάδα έχουμε την ανάγκη να συγκρίνουμε και σόνι και καλά να βγάζουμε με το ζόρι τον παίκτη της ομάδας μας καλύτερο, αλλά τουλάχιστον φέτος συγκρίνουμε δύο εν ενεργεία παίκτες, σε αντίθεση με το περσινό εντελώς ρηχό, ηλίθιο και πέραν κάθε λογικής Φώτσης ή Βεζένκοφ. Πάμε λοιπόν να δούμε κάποια βασικά στοιχεία για τους δύο παίκτες, σε μια μάχη που θα κρίνει ενδεχομένως και τίτλους, σίγουρα εγχώριους, ίσως και ευρωπαϊκούς.
1. Ο Λεσόρ είναι καλύτερος από άποψη στατιστικών. Αν κοιτάξει κανείς ψυχρά την στατιστική, ο Center του Παναθηναϊκού είναι καλύτερος από τον Φαλ σε πόντους (14,3 πόντοι έναντι 7,7), ριμπάουντ (5,8 ριμπάουντ έναντι 5), ranking (18,9 έναντι 15,4) και κλεψίματα (0,8 έναντι 0,3). Την ίδια στιγμή ο Φαλ τα πηγαίνει σαφώς καλύτερα δημιουργικά (3 ασίστ έναντι 0,6) και μπλοκ (1,4 έναντι 0,8).
2. Ο τρόπος με τον οποίον διαβάζει το γήπεδο ο Φαλ είναι επιπέδου Γιόκιτς και Σαμπόνις (υπερβάλλω ίσως, αλλά καταλαβαίνετε το point). Από την άλλη, ο Λεσόρ έχει σαν κύρια αδυναμία στο παιχνίδι του την δυσκολία του να διαβάσει την αντίπαλη άμυνα και να δει την κατάλληλη έξτρα πάσα, όταν έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για να δημιουργήσει (είχε γραφτεί σχετική WEAK SIDE για αυτό το θέμα).
3. Ο Λεσόρ είναι μετρ στις PNR καταστάσεις, και αν αναλογιστεί κανείς πως έχει μπροστά του γκαρντ με τρομερή ποιότητα στο να δημιουργούν σε τέτοιες συνθήκες (Σλούκας, Βιλντόζα) αποτελεί το τέλειο fit για τον Παναθηναϊκό. Την ίδια στιγμή, έχει βελτιώσει πολύ τα τελειώματά του και ξέρει πολύ καλά πως να τελειώσει τις φάσεις όταν υπάρχει το miss match. Ο Φαλ από την άλλη, δεν παίζει σχεδόν καθόλου pick n’ roll, μπορεί όμως με τον όγκο του να βάλει τους αντιπάλους του μέσα στα καλάθια, καθώς και να δημιουργήσει με άριστη αντίληψη και βλέποντας πάσες που δεν βλέπουν ούτε γκαρντ.
4. Πρέπει να ληφθεί υπόψιν το πόσα ποιοτικά αναλογούν στον καθέναν τους και πόσο παραπάνω ή λιγότερο παίζουν από αυτό που τους αρμόζει. Για παράδειγμα, για τον Ολυμπιακό είναι πολυτέλεια να έρχεται πίσω από τον Γάλλο ο Μιλουτίνοφ και να τον ξεκουράζει όταν και όποτε χρειάζεται, την ώρα που για το ”τριφύλλι” ο άγουρος Μπαλτσερόφσκι δεν έχει ”κουμπώσει” στα ”θέλω” του Αταμάν, ενώ ο Κώστας Αντετοκούνμπο τώρα αρχίζει δειλά δειλά να κερδίζει πόντους και να παίρνει περισσότερα λεπτά στο rotation του Τούρκου προπονητή.
Τα παραπάνω παραδείγματα δεν τα παραθέτω για να βγει στο τέλος ένα πόρισμα για το ποιος από τους δύο καλύτερος. Γούστα είναι αυτά, συγκυρίες και φόρμα, fit ανάλογα με το τι υπάρχει γύρω σου και είναι ευχή για τους φιλάθλους των ”αιωνίων” να απολαμβάνουν δύο τόσο ποιοτικούς και παράλληλα τόσο διαφορετικούς center στις ομάδες τους, που όλη η Ευρώπη θα τους ήθελε με κλειστά μάτια.
Υ.γ : Ωμά μου ήρθε και ωμά το γράφω, χωρίς ιδιαίτερο φιλτράρισμα. Ο Μουσταφά Φαλ είναι όλα όσα θα θέλαμε να γίνει ο Παπαγιάννης. Από παρόμοια αφετηρία ξεκίνησαν, όμως ο Γάλλος έχει αφήσει έτη φωτός πίσω του τον Έλληνα center, ο οποίος αυτά που κάνει ο center του Ολυμπιακού τα βλέπει μόνο στον… ύπνο του.
