Το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με την Ζαλγκίρις ήταν η επιτομή αυτού που λέμε ”αίμα και άμμος”. Μου αρέσει πολύ να χρησιμοποιώ αυτή την έκφραση για αγώνες σαν τον προχθεσινό των ”πράσινων”, ο οποίος είχε αδιανόητη σωματική επαφή, πάρα πολλή τακτική με έμφαση στις άμυνες, πάρα πολλές αμφισβητούμενες φάσεις και δύο ομάδες που πάλεψαν μέχρις εσχάτων για το ροζ φύλλο. Ένας από τους παίκτες που βρέθηκαν στο επίκεντρο της συγκεκριμένης… παράνοιας ήταν ο Ματίας Λεσόρ. Σε ένα παιχνίδι με τόση επαφή, τόσο ξύλο, τόσες μονομαχίες κοντά και μακριά από τη μπάλα, ο Γάλλος ήταν εκεί σε κάθε φάση, σε σημείο που δεν θυμάμαι άλλο παιχνίδι με άλλο παίκτη, τόσο επιδραστικό. Κάποιες φορές με την καλή έννοια, κάποιες άλλες (μάλλον περισσότερες) με την κακή, σε ένα ματς που οι Λιθουανοί φανέρωσαν τις αδυναμίες του Γάλλου center, περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα.
Όλα ξεκίνησαν από το κακό spacing
Η άμυνα της Ζαλγκίρις στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ, ήταν ένα ”κατενάτσιο”, που όλοι κατάλαβαν σε τι αποσκοπούσε η τακτική του Μακσβίτις, αλλά δεν ήταν καθόλου εύκολο να αντιμετωπιστεί. Ο Λιθουανός τεχνικός προσπάθησε να περιορίσει την δημιουργία του Σλούκα και να μπλοκάρει το κεντρικό pick and roll των ”πράσινων”. Και αν ανατρέξετε στα highlights της αναμέτρησης ή θυμάστε την εξέλιξη του αγώνα, θα διαπιστώσετε πως οι περιπτώσεις που ο Παναθηναϊκός έβγαλε ένα επιτυχημένο pick and roll ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Γι’ αυτό και ο Σλούκας έμεινε πολύ χαμηλά δημιουργικά και ίσως είναι και ένας λόγος που ο αρχηγός του ”τριφυλλιού” επέλεξε να ψάξει πολύ περισσότερο το σκοράρισμα. Αφού η Ζαλγκίρις κατάφερε να περιορίσει τη δημιουργία του αρχηγού λοιπόν, και με δεδομένο ότι το περιφερειακό σουτ του Παναθηναϊκού έγινε ”πληγή” για τον Παναθηναϊκό, το επόμενο τρικ της Ζαλγκίρις ήταν να μην αφήσει τον Λεσόρ να πάρει ανάσα.
Η άμυνα των Λιθουανών μαζεύτηκε μέσα στη ρακέτα και ο Μασκβίτις έδωσε εντολή να μην βάλει ο Γάλλος center ούτε ένα εύκολο καλάθι. Έπαιρνε τη μπάλα ο Λεσόρ χαμηλά, έσπευδε κατευθείαν παίκτης για βοήθεια πάνω του, έπαιρνε επιθετικό ριμπάουντ ο Λεσόρ, όλοι έβγαιναν πάνω του (Μπιρούτις, Χέιζ, Σμιτς), ώστε να τον ζορίσουν και να μην του επιτρέψουν να κοιτάξει το αντίπαλο καλάθι. Και το πέτυχε και αυτό. Για τον απλούστατο λόγο πως ο Λεσόρ δεν διαβάζει καλά την αδύνατη πλευρά, δεν μπορεί να δημιουργήσει και να βρεθεί ο ελεύθερος συμπαίκτης του και όσες φορές έχει προσπαθήσει να το κάνει, συνήθως υποπίπτει σε λάθος. Και μιας και το ανέφερα, ξέρετε με πόσα λάθη τελείωσε το παιχνίδι ο Λεσόρ; Με 7! Kαι μάλιστα τα λάθη αυτά είχαν… ποικιλία. Και βήματα είχε το μενού, σε περιπτώσεις που προσπάθησε να τα κάνει όλα μόνος του, την ώρα που αντιμετώπιζε double (και ενίοτε triple) team, και δύο επιθετικά φάουλ, τα οποία ήταν περισσότερο αποτέλεσμα του εκνευρισμού του και των ατελείωτων μαχών που έδινε μέσα στη ρακέτα, σε ένα ματς που οι Λιθουανοί χρησιμοποιούσαν πληθώρα ιδεών για να τον βγάλουν έξω από τα νερά του. Και λάθος πάσες έκανε ο Γάλλος, για τον απλούστατο λόγο που ανέφερα και παραπάνω, την αδυναμία του center του ”τριφυλλιού” να διαβάζει σε κάποιες περιστάσεις ό,τι του δίνει απλόχερα η αντίπαλη άμυνα και η έλλειψη εύρεσης σωστού timing, για να βρει την κατάλληλη πάσα, τον κατάλληλο παίκτη και να πάρει την πιο ορθολογική επιλογή που δύναται.
Μέσα σε όλα αυτά, σε μια βραδιά που έχει κάνει σωρεία λαθών, ο Λεσόρ καταφέρνει στο τέλος να γίνει ξανά επιδραστικός για τον Παναθηναϊκό. Παίζοντας καταπληκτικές άμυνες, κλέβοντας με τη σειρά του αρκετές μπάλες πίσω και σκοράροντας 13 πόντους, όντας οικονομικότατος στις προσπάθειες που πήρε (5/8 βολές και 4/5 δίποντα). Σε ένα ματς που κλήθηκε να παίξει 29:53 λεπτά, τα περισσότερο εκ των οποίων… non stop, καθώς δεν ξεκίνησε το ματς βασικός, αλλά έπαιξε σχεδόν όλο το Β’ ημίχρονο, όταν ο Αταμάν αποφάσισε να κλείσει το rotation. Φανταστείτε λοιπόν, σε αυτό το παιχνίδι και γενικά στο mindset, η δημιουργία από τη θέση ”5” να γινόταν έστω μέτρια προς καλή. Έχοντας όλα τα υπόλοιπα στοιχεία στο παιχνίδι του που τον καθιστούν dominant μέσα στη ρακέτα, αυτό θα τον απογείωνε και θα τον καθιστούσε στην πράξη ως ένα από τα elite πεντάρια της Ευρωλίγκας. Μένει να φανεί, αν στα χέρια του Αταμάν, θα μπορέσει να εξελίξει αυτή την πτυχή του παιχνιδιού του.
