Το χθεσινό παιχνίδι του Προμηθέα με αντίπαλο τη Ρίτας ήταν ένα καλό δείγμα του τι μπορούν να κάνουν οι «Αχαιοί» όταν το παιχνίδι δεν πηγαίνει στο… run n’ gun, που έχουν δείξει ότι αρέσκονται, ειδικά μέσα στο Τόφαλος, αλλά στη δύναμη, στο ξύλο, στο ”χάος”. Το «Παλαί των Μποζαϊτίκων» το απόγευμα της Τρίτης έσφυζε από ζωή, αλλά οι οπαδοί των Πατρινών, σε αντίθεση με τα προηγούμενα ματς, στα οποία θαύμασαν μια επιθετική μηχανή να ”σμπαραλιάζει” τις άμυνες της Καρδίτσας, της Οπάβα και του Αμαρουσίου, χθες πήραν μια εντελώς διαφορετική δόση από τον φετινό Προμηθέα. Αυτόν που σε μια μέρα που το σουτ και η ευστοχία δεν είναι σύμμαχος, οι παίκτες μετατρέπονται σε… αγρίμια και ”καταβροχθίζουν” τον αντίπαλο, ο οποίος και την ποιότητα είχε, αλλά και μια τρομακτική ευκαιρία να περάσει από το Τόφαλος, αλλά δεν το έπραξε. Δεν το έπραξε για τον απλούστατο λόγο πως οι παίκτες του Προμηθέα, μπορεί να μην ήταν στην ιδανική τους μέρα εκτελεστικά (άλλωστε τα ποσοστά πέφτουν όταν όλο το βράδυ τρως, αλλά και ρίχνεις πάρα πολύ ξύλο), όμως έγιναν ”refuse to lose” και πήραν το ματς λόγω της ατέρμονης ενέργειας που κατέθεσαν στο παρκέ, της οξυδέρκειάς τους να μην αφήσουν ούτε μια επίθεση της Ρίτας, χωρίς να ψάχνουν μανιωδώς το deflection και της άριστης τακτικά προσέγγισης του Ηλία Παπαθεοδώρου. Οι «πορτοκαλί» χθες πήραν ένα ματς με τον Χέιλ σε… ρηχά – για τα στάνταρ του νερά -, τον Ρέινολντς σε κακή μέρα, τον Κούρουκς πολύ άστοχο και τον Ετσενίκε κορυφαίο, αλλά με τον Κολομβιανό να παίζει μόλις 16 λεπτά (και λογικό γιατί με τόσο ξύλο που δέχτηκε ήταν σαν να έχει παίξει 45).
Κάπου εδώ στην εξίσωση ας βάλουμε τον αρχηγό, Άντονι Κάουαν, ο οποίος για ακόμα μια φορά έκανε το… κομμάτι του, γιατί πολύ απλά είναι μια κατηγορία μόνος του. Βλέπετε είναι σπάνιο είδος παίκτη ο Κάουαν, που αν απλά έβλεπες τα χαρακτηριστικά του, θα έλεγες πως αποκλείεται να είναι Αμερικάνος. Ένας παίκτης που στις μεγάλες του εμφανίσεις, μετά από 30άρες, 35άρες, Buzzer Beater και σπουδαίες νίκες του Προμηθέα έχει ένα μειδίαμα σαν της ”Τζοκόντα” και φεύγει από το παρκέ σαν να τελείωσε ακόμα μια μέρα στη δουλειά. Ένας παίκτης που μετά από μεγάλες ήττες των ”πορτοκαλί” είναι ο πρώτος που σκύβει το κεφάλι και στο επόμενο παιχνίδι εμφανίζεται πεισμωμένος και αλλαγμένος προς το καλύτερο. Ούτε σταριλίκι, ούτε φρου – φρου και αρώματα, ούτε το ”εγώ” πάνω από την ομάδα. Για να πάμε και λίγο στο αγωνιστικό του στυλάκι, αν και πλέον μετά από 14 μήνες παρουσίας, όλοι τον έχουν παραδεχτεί και έχουν σωπάσει, υπάρχουν στιγμές που το ”overdribbling” του, το λεγόμενο ”ντάπα – ντούπα” που λέμε, κουράζει αφάνταστα, ακόμα και τους μεγαλύτερους fans του. Είναι όμως κι αυτό κομμάτι της όλης διαδικασίας. Ο Κάουαν, σε αντίθεση με άλλους Αμερικανούς που κατά κόρον συναντάμε στο ελληνικό μπάσκετ και όχι μόνο, δεν παίζει για τα νούμερά του, παίζει για να βγει το σύστημα. Παίζει για να εφαρμόσει στον μέγιστο βαθμό, αυτό που προηγουμένως του έχει ζητήσει ο προπονητής του και το κάνει με απίστευτη συνέπεια. Παίρνει το τελευταίο σουτ, όχι επειδή έχει το ”ψώνιο” να γίνει… ήρωας, το κάνει όταν ο προπονητής του έχει ζητήσει να πάει η μπάλα σε αυτόν ή δεν έχει βρει κάποια καλύτερη πάσα. Έτσι έβαλε το Buzzer Beater πέρυσι στο Βρότσλαβ, το έκανε ξανά με την Παρί στο ματς που έκρινε πλεονέκτημα έδρας στο Eurocup. Kαι όταν το έκανε, ούτε έδειξε αυτιά, ούτε έβγαλε… γλώσσα, μειδίασε ξανά και έδειξε τη φανέλα του Προμηθέα, σαν να έχει κάνει νωρίτερα το πιο απλό πράγμα στον κόσμο.
Για να πάμε και λίγο στο χθεσινό παιχνίδι, ο Κάουαν δεν έχει κάνει κανένα συγκλονιστικά καλό παιχνίδι. Αντιθέτως, για 34-35 λεπτά θα τον χαρακτήριζα από μέτριο έως απλά καλούτσικο. Κάπου εκεί, ως συνήθως, μπαίνει σε clutch… mode και παίρνει την ομάδα στις πλάτες του. Είναι πολύ μεγάλο πράγμα για έναν παίκτη που δεν κάνει τίποτα το ιδιαίτερο σε όλο το ματς, να γίνεται ο πιο επιδραστικός στο τέλος και ο αρχηγός των «Αχαιών» χθες δεν έκανε κάποια εξαίρεση για τον εαυτό του, αλλά επιβεβαίωσε τον δικό του ”σπάνιο” κανόνα. Γκολ – φάουλ για το 70-64, ξανά γκολ – φάουλ (ζογκλερικό) για το 73-73, ασίστ στον Κόφεϊ για το 75-73, σε μια φάση που έχει τραβήξει όλη την άμυνα πάνω του και δίνει πάρε – βάλε στον συμπατριώτη του και κατόπιν κλέψιμο και… καληνύχτα. Το ”ντάπα – ντούπα” που για 34-35 λεπτά κάποιες φορές εκνευρίζουν, στο τελευταίο κομμάτι μετατρέπεται σε ”ευλογία”, ο ίδιος ο Κάουαν δημιουργεί το ”χάος” και ο Προμηθέας έχει βρει τον ιδανικό… closer για τα παιχνίδια του.
Υ.γ: Αν εξετάσει κανείς και τη σωματοδομή του Κάουαν, αυτό που κάνει δεν είναι απλώς δύσκολο, αλλά… παρανοϊκό. Με αυτό το δεδομένο ο Αμερικάνος παίρνει διπλό και τριπλό respect για τα πεπραγμένα του!
