Από χθες το βράδυ, ο Απόλλων Πάτρας βαδίζει σε εντελώς αχαρτογράφητα νερά. Με την αποχώρηση του Νίκου Βετούλα από τον πάγκο των ”μελανόλευκων” γράφεται ένα τέλος εποχής (;) και η πατρινή ομάδα καλούνται να σχεδιάσουν μια νέα κατάσταση, άβολη και πρωτόγνωρη για αυτούς. Άβολη και πρωτόγνωρη, γιατί μιλώντας για το κεφάλαιο ”Βετούλας”, δεν λέμε απλώς για μία αλλαγή προπονητή, αλλά για τους τίτλους τέλους της ζωντανής ιστορίας της ομάδας. Το φινάλε ενός ανθρώπου που υπηρέτησε τον σύλλογο από κάθε πόστο, τον οδήγησε σε δύο ανόδους σε διαφορετικές θητείες και αποτελούσε ένα πρόσωπο που αποτελούσε ”δικλείδα ασφαλείας” για τους ”Αχαιούς”, αφού βγήκε μπροστά σε δύσκολες συγκυρίες και πάντα έβρισκε τον τρόπο, η ομάδα του να τελειώνει τις σεζόν με θετικό πρόσημο. Το να κακολογείς τον Βετούλα για έναν ”άστοχο” σχεδιασμό, στα τόσα χρόνια επιτυχιών με μικρά και περιορισμένα μπάτζετ μοιάζει τουλάχιστον άκυρο και εκτός πραγματικότητας, πόσο μάλλον αν αναλογιστεί τις δυσκολίες που πέρασε ο Πατρινός coach, σε προσωπικό επίπεδο το φετινό καλοκαίρι. Για να μιλήσουμε όμως επί του παρόντος, οφείλουμε να καταγράψουμε και να δούμε σε βάθος σαν στήλη τι έχει πάει στραβά ως τώρα στον φετινό Απόλλωνα και τα αποτελέσματα (αλλά κυρίως εμφανίσεις) είναι αντιστρόφως ανάλογα των προσδοκιών που είχαν χτιστεί στην Περιβόλα, μετά τις μεταγραφές του καλοκαιριού. Μια γεύση την πήρατε στην WEAK SIDE της περασμένης Τετάρτης, όπου σας δώσαμε μια πρώτη ιδέα για τις αστοχίες που δεδομένα υπήρχαν στον ”μελανόλευκο” σχεδιασμό. Πάμε τώρα να δούμε τα βασικά σημεία, που φταίνε για τα κακά αποτελέσματα:
1) Δεν γίνεται να ξεκινάς τη σεζόν με 4 ξένους: Όταν ανεβάζεις το μπάτζετ σου και πηγαίνεις στην 1η αγωνιστική με μόλις 4 ξένους (εκ των οποίων ο ένας είναι ο Μπλέιλοκ που δεν υπολογίζεται), έχεις υποπέσει άμεσα στο πρώτο μεγάλο ”φάουλ”. Τα τελευταία πολλά χρόνια στην Ελλάδα, αυτοί που πρωταγωνιστούν και κρίνουν νίκες και παραμονές δεν είναι οι Έλληνες, ούτε θα γίνουν φέτος. Βλέπετε πόσο καλά τα πηγαίνει το Λαύριο που βρήκε ξένους – λαβράκια, βλέπετε τον ΠΑΟΚ όλα αυτά τα χρόνια να βασίζεται αποκλειστικά στους ξένους του, το ίδιο ισχύει για όλους πάνω – κάτω, οι Έλληνες στην πραγματικότητα κρίνουν πόσο καλοί θα είναι οι ”ρολίστες” που θα έχεις και κάποιοι εξ αυτών βοηθούν με την προσωπικότητά τους στα αποδυτήρια. Στον Απόλλωνα έπεσαν στην παγίδα των καλών Ελλήνων (για τα δεδομένα των στόχων τους) και αγνόησαν το βασικό προαπαιτούμενο που πρέπει να έχει μια ομάδα τέτοιου βεληνεκούς, που δεν είναι άλλο από το να έχει 6 καλούς ξένους, που μπορούν να σου προσφέρουν όσα δεν μπορούν οι Έλληνες (σωματοδομικά, σουτ, spacing, αθλητικότητα).
2) Η απίστευτη ”τρύπα” στη Front Line: Ακόμα ένα στοιχείο που προκαλεί μεγάλη αίσθηση για ομάδα του Νίκου Βετούλα, που συνήθως έβγαζε τόνους ενέργειας στην άμυνα και ξεκινούσε όλη του τη φιλοσοφία γύρω από αυτή. Το κενό στο ”4” και στο ”5” αμυντικά ήταν τεράστιο και τα χαρακτηριστικά των παικτών που διαθέτουν οι Πατρινοί δεν βοηθούσαν να λυθεί αυτό. Με λίγα λόγια το πρόβλημα ήταν κυρίως δομικό και όχι θέμα διάθεσης. Ο Απόλλωνας ξεκίνησε τη σεζόν χωρίς αθλητικό 5άρι, κάποιοι πίστεψαν ότι η σεζόν στα Center μπορεί να βγει με τον 36χρονο Σκορδίλη, ο οποίος ξεχειλίζει από ποιότητα, αλλά το σώμα πλέον δεν ακολουθεί, τον τίμιο πλην… φτωχό Φιλιππάκο (ο οποίος ήταν ο πιο συνεπής στα πρώτα ματς της σεζόν, αλλά φαίνεται να έχει ταβάνι) και τον ”παγιδευμένο” σωματικά Όσμπορν, ο οποίος είναι βαρύς και ασήκωτος για 4άρι και τρομερά soft για 5άρι, με αποτέλεσμα όλα τα σχήματα με τον Αμερικάνο στην πεντάδα να μοιάζουν δυσλειτουργικά.
3) Το ανύπαρκτο spacing στην επίθεση: Σταρκς και Ουάσινγκτον είναι δύο παίκτες που ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ για να παίζουν μαζί, για τον απλούστατο λόγο πως αμφότεροι έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Και οι δύο είναι σκόρερ ενστίκτου, αμφότεροι θέλουν μια μπάλα μόνοι τους και αμφότεροι βγαίνουν εκτός ρυθμού, όταν τις κατοχές τις παίρνει ο άλλος. Ντάπα- Ντούπα ο ένας, ντάπα – ντούπα ο άλλος, την ώρα που μέσα στο παρκέ είναι και ένας Μουράτος που δεν μπορεί να προσφέρει spacing, ένας Σαλούστρος που μέχρι στιγμής μοιάζει αποκομμένος από το επιθετικό πλάνο της ομάδας, γιατί ως τώρα οι Αμερικάνοι κοιτάζουν να φτιάξουν φάση για τον εαυτό τους και όχι να αξιοποιήσουν τα 3-4άρια, οπότε ακόμα κι όταν παίρνει τη μπάλα κι είναι ελεύθερος δεν έχει ρυθμό και ψυχολογία για να το βάλει, ένας Όσμπορν που το μόνο play που υπάρχει για αυτόν είναι ένα pop out και ο Αμερικάνος σουτάρει μετριότατα. Ψηλός με προσωπική φάση δεν υπάρχει, προσπάθησε να το κάνει αξιοπρεπώς ο Φιλιππάκος στα δύο τελευταία ματς και έδωσε κάποιες λύσεις, όμως είναι ξεκάθαρο, ακόμα και για κάποιον μπασκετικά ανίδεο, πως έτσι δεν βγαίνουν τα κουκιά.
Ποιος θα αναλάβει τον ”ηλεκτρικό” πάγκο του Απόλλωνα;
Όποιος και να αποτελέσει τον επόμενο προπονητή του Απόλλωνα, καλείται να αναλάβει μια πάρα πολύ δύσκολη και επικίνδυνη αποστολή. Ποια θα είναι αυτή; Να σουλουπώσει αυτή την ομάδα και να τα καταφέρει να την ”δέσει”. ώστε ο Απόλλωνας να μην κινδυνεύσει με υποβιβασμό. Πάμε να δούμε ποια ονόματα θα μπορούσαν να απασχολήσουν τους ”μελανόλευκους”, χωρίς πάντως αυτή τη στιγμή να υπάρχει κάτι χειροπιαστό:
1) Γιώργος Σκαραφίγκας: Παρήγαγε έργο στο Μαρούσι και ανέβασε τους ”κιτρινόμαυρους” στη Basket League, παρά το γεγονός πως η ομάδα των Βορείων Προαστίων δεν φτιάχτηκε με σκοπό να ανέβει κατηγορία πέρυσι. Απομακρύνθηκε μετά τις πρώτες 3 ήττες στο πρωτάθλημα (από Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ και Προμηθέα), σε μια από τις πιο ακατανόητες αποφάσεις που έχουν δει τα μάτια μας τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό μπάσκετ (εκτός αν υπάρχει κάποιου είδους παρασκήνιο και η απόλυσή του δεν σχετίζεται με αμιγώς αγωνιστικά ζητήματα). Είναι από τα ονόματα που σίγουρα θα βρεθούν στη λίστα, είτε χαμηλά σαν plan b ή plan c, είτε ακόμα και στην κορυφή.
2) Άρης Λυκογιάννης: Μετά από 2,5 χρόνια με καλές παρουσίες, αλλά και σκαμπανεβάσματα στον ΠΑΟΚ, ο Λυκογιάννης απομακρύνθηκε από την τεχνική ηγεσία του ”δικεφάλου” μετά τον αποκλεισμό στο Final 8 του Κυπέλλου από το Περιστέρι, έχοντας νωρίτερα ”στρώσει” τον δρόμο για τον Φώτη Τακιανό, με την παρουσία του ΠΑΟΚ στην τετράδα της Basket League μετά από 6 χρόνια, να αποτελεί δικό του δημιούργημα. Έκτοτε δεν έχει δουλέψει αλλού, αλλά είναι δεδομένο πως δεν θα μείνει για πολύ καιρό μακριά από τους πάγκους, αφού είναι ένα από τα πιο ”hot” ονόματα ελεύθερων Ελλήνων προπονητών. Μοιάζει δύσκολο να μην απασχολήσει, πάντως η ιστορία για τον Λυκογιάννη έχει αποδείξει πως είναι ένας εκ των προπονητών που δεν βιάζονται να αναλάβουν μια δουλειά και θα σταθμίσει πρώτα όλα τα δεδομένα, αφού σύντομα θα ”τσιμπήσει” κι άλλες προτάσεις.
3) Γιάννης Χριστόπουλος: Προπονητής με προϊστορία στον Απόλλωνα, επέστρεψε πέρυσι στην Ελλάδα για να αναλάβει τον Προμηθέα (περίπου τέτοια εποχή, ανακοινώθηκε 30 Νοεμβρίου) και τηρουμένων των συνθηκών έδειξε μια αξιοπρεπέστατη εικόνα, οδηγώντας τους «πορτοκαλί» σε σερί νικών στις αρχές του 2023 και στους «8» του Eurocup. Πατρινός είναι, με καλό βιογραφικό, ίσως στην παρούσα φάση να είναι και η πιο εφικτή και ρεαλιστική επιλογή για τον Απόλλωνα.
