H ατμόσφαιρα πριν το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ, οι ειδικές συνθήκες που ”έπρεπε” να διαμορφωθούν για να γίνει ένας αγώνας μπάσκετ, η λογική του παραλόγου που κυριαρχεί ξανά στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, αποτελούσαν το καλύτερο προμήνυμα πως αυτό που θα ακολουθούσε στις τέσσερις γραμμές του παρκέ, θα ήταν παρανοϊκό.
Πριν σχολιάσουμε οτιδήποτε μπασκετικό, οφείλουμε να σχολιάσουμε όσα συνέβησαν για να γίνει αυτό το ματς. Δεν πάνε ούτε δύο χρόνια, από την ημέρα που η Ρωσία εισέβαλλε στην Ουκρανία. Ανήμερα της εισβολής, το ημερολόγιο έγραφε Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου και ήταν προγραμματισμένο να διεξαχθεί το παιχνίδι ΤΣΣΚΑ Μόσχας – Μπαρτσελόνα. Η επίθεση των Ρώσων σε ένα κυρίαρχο ξένο κράτος, αντιμετωπίστηκε από την υπόλοιπη Ευρώπη με μαζικές κυρώσεις. Μια από τις πρώτες κυρώσεις που εφάρμοσε η διοργανώτρια αρχή λοιπόν, ήταν να αναβάλλει με συνοπτικές διαδικασίες το ματς εκείνο και να αποβάλλει τις ρωσικές ομάδες από τον θεσμό. Αυτό έπρεπε να συμβεί, ήταν δίκαιο και έγινε πράξη. Ακόμα δεν έχουν επιστρέψει οι ρωσικές ομάδες στην Ευρωλίγκα και όσο κι αν λείπει το πρεστίζ της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η αίγλη της Ούνιξ και η… ομορφιά του να βλέπεις ένα παιχνίδι νωρίς το απόγευμα, μέχρι να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, να μην σώσουν και επιστρέψουν.
Την ίδια στιγμή, την ώρα που το Ισραήλ ισοπέδωσε προ ημερών ένα νοσοκομείο στη Λωρίδα της Γάζας, σκοτώνοντας εκατοντάδες αμάχους, ψάχνουμε να βρούμε ποιος είναι ο ιδανικός τρόπος για να εξυπηρετηθούν οι ισραηλινές ομάδες, την ώρα που οι αγώνες τους έπρεπε -τουλάχιστον- να μπουν σε αναστολή και εν συνεχεία αν το Ισραήλ εξακολουθεί να έχει ανάμειξη σε εχθροπραξίες, να αποβληθούν. Τέλεια και παύλα. Το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ δεν έπρεπε να γίνει… Για τον απλούστατο λόγο ότι ο κόσμος δεν ένιωσε ασφάλεια να πάει στο γήπεδο, βλέπαμε δεκάδες σεκιουριτάδες και αστυνομικούς στο ΟΑΚΑ, για να μπουν οι φίλαθλοι μέσα έπρεπε να περάσουν μια σειρά από ”βασανιστικούς” ελέγχους και όλα αυτά για να δουν έναν αγώνα που είχε χαρακτηριστεί υψηλού κινδύνου. Έτσι διαφημίζει η Ευρωλίγκα το προϊόν της. Με τη «La Fonteta» την Τετάρτη και το ΟΑΚΑ την Παρασκευή άδεια, με τον κόσμο να φοβάται να πάει στο γήπεδο, το οποίο η ίδια η διοργανώτρια αρχή βαπτίζει ”υψηλού” κινδύνου και όλα αυτά για να εξυπηρετηθεί η Μακάμπι, την στιγμή που μόλις πριν από 72 ώρες, το κράτος του Ισραήλ φέρεται να προκάλεσε τον αποτροπιασμό, με ένα έγκλημα άνευ προηγουμένου. Διαφορετικά μέτρα και διαφορετικά σταθμά, από μια διοργάνωση που ποτέ δεν διακρίθηκε για την ισότιμη αντιμετώπιση των μελών της.
Πηγαίνοντας στο κομμάτι του αγώνα, η αλήθεια είναι πως για το αγωνιστικό σκέλος δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να αναλύσεις, για τον απλούστατο λόγο πως αυτό που είδαμε ήταν χαοτικό και δεν έχεις από κάπου να το πιάσεις. Ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο ήταν τραγικός και εκνευριστικά άστοχος, στο δεύτερο γύρισε τον διακόπτη και μαζί και το παιχνίδι, το οποίο όμως εν τέλει δεν κατάφερε να πάρει. Αν τα είχε καταφέρει, θα μιλούσαμε για μια ακόμα ψυχωμένη ανατροπή, για τον Παναθηναϊκό που αρνήθηκε να χάσει, για τον Βιλντόζα που επιτέλους έδειξε κάτι από το ταλέντο του, τον Αταμάν που γύρισε το… μομέντουμ με την αποβολή τους και game changers Κώστα Αντεντοκούνμπο και Μήτογλου. Τώρα, αφού οι λεπτομέρειες έγειραν προς την πλευρά των Ισραηλινών, οι «πράσινοι» έχουν μεγάλο πρόβλημα, ο Σλούκας είναι overpaid, ο Χουάντσο είναι σε κάθε αγώνα και χειρότερος και επίσης δεν υπάρχουν παίκτες Μπαλτσερόφσκι και Γκάι για αυτό το επίπεδο. Απλά σκεφτείτε πόσα διθυραμβικά άρθρα θα γράφονταν αν το «τριφύλλι» έπαιρνε το τελευταίο ριμπάουντ και πόσα αναθέματα θα ακούσουμε τώρα. Αυτό είναι το μπάσκετ όμως, ας μη γελιόμαστε. Μια στιγμή αρκεί για να αλλάξει τα πάντα, μια λεπτομέρεια κρίνει τα πάντα και διαμορφώνει ιστορίες και μύθους, γι’ αυτό το λατρεύουμε και το παρακολουθούμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ο Παναθηναϊκός μέχρι τώρα δεν έχει τις λεπτομέρειες μαζί του. Και αυτό γιατί ενώ οι «πράσινοι» δεν παίζουν καλά, ένα μπες – βγες της μπάλας στο τρίποντο του Σλούκα στο ματς με τον Ολυμπιακό και ένα χαμένο ριμπάουντ με τη Μακάμπι, θα μπορούσαν αντί για το 1-3 να τους έχουν στο 3-1. Και αυτό εννοώ πρακτικά δεν λέει πολλά, στο κομμάτι της ψυχολογίας θα μπορούσε να έχει αλλάξει τα πάντα.
Το δεύτερο πράγμα που πραγματικά προκαλεί οργή και ντροπή είναι η αδιανόητη ανικανότητα των τριών διαιτητών της αναμέτρησης, να διαχειριστούν το συγκεκριμένο παιχνίδι. Προσέξτε κάτι, εκνευρισμό δεν προκαλεί το ποιον ευνοείς και ποιον αδικείς, αλλά το να μη βλέπεις τα εξόφθαλμα ή να βλέπεις άλλα αντί άλλων. Και μάλιστα, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις έχεις τη δυνατότητα να διορθώσεις το σφάλμα σου με τη βοήθεια της τεχνολογίας, εσύ να συνεχίζεις να εμμένεις στο αρχικό σου σφύριγμα, βλέποντας κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που βλέπει όλος ο κόσμος. Η φάση που προκάλεσε την αποβολή του Αταμάν, αποτελεί απτό παράδειγμα της αδυναμίας των συγκεκριμένων ανθρώπων να φέρουν εις πέρας ένα ως τότε σχετικά εύκολο για αυτούς παιχνίδι, αγνοώντας εις διπλούν, πρώτα με γυμνό μάτι και στη συνέχεια με το instant replay, ένα πεντακάθαρο αντιαθλητικό. Μία φάση για την οποία πλέον ο ίδιος ο κανονισμός δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης και μάλιστα οι νέες οδηγίες προς τους διαιτητές ζητούν να γίνει πιο αυστηρό το πλαίσιο των σφυριγμάτων σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ακόμα, κανείς δεν έχει καταλάβει πώς γίνεται στη φάση 20 δευτερόλεπτα πριν το τέλος που προσπαθεί ο Γκραντ να κλέψει και η μπάλα χτυπάει ολοφάνερα στο σώμα του Ντι Μπαρτολομέο και βγαίνει εκτός, ενώ το είδαν ξανά, από τόσες διαφορετικές λήψεις, δεν δίνουν τη μπάλα στους «πράσινους». Είναι αντικείμενο μελέτης, το πώς γίνεται οι συγκεκριμένοι άνθρωποι να κοιτούσαν επί 3-4 λεπτά και να μην είδαν αυτό που φαίνεται ξεκάθαρα από το πρώτο replay και από όλες τις υπόλοιπες λήψεις. Το τελικό «νυστέρι» μπήκε στη φάση του φάουλ που σφυρίχτηκε εναντίον του Λεσόρ και υπέρ του Σόρκιν, σε μια φάση που είναι τουλάχιστον non call, σε ένα παιχνίδι που επί 40 λεπτά έχει πάει στο physical και δεν έχουν σφυριχτεί άλλα και άλλα, και από τις δύο πλευρές, για τον απλούστατο λόγο πως οι διαιτητές σε ένα ματς που έχει ξύλο εκατέρωθεν, δεν γίνεται να σφυρίζουν τα πάντα. Κι όμως σφυρίχτηκε αυτό το πράγμα και έκρινε αποτέλεσμα.
Υ.γ 1: Ένα σκόρπιο συμπέρασμα από το ματς, άσχετο με το ύφος του υπόλοιπου κειμένου. Ο Κόλσον είναι η πιο πλήρης έκδοση παίκτη που μπορεί να παίξει ”3” και ”4” αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, με την ίδια ευκολία. Απίθανος παίκτης, με τρομερή ποικιλία στις κινήσεις και σταθερότητα στο παιχνίδι του.
Υ.γ 2: Ο Αταμάν αν θέλει ο Παναθηναϊκός να κερδίζει τα παιχνίδια, πρέπει να κάνει πιο σφιχτό και στοχευμένο rotation. Το να έχουν παίξει οι 11 από τους 12 παίκτες στην Α’ περίοδο θυμίζει rotation Basketaki, με λογική του τύπου ”Αν δεν με βάλεις να παίξω, δεν πληρώνω”.
