Αυτά που συμβαίνουν φέτος στον πλανήτη που λέγεται “ποδοσφαιρική ΑΕΚ” δεν μπορούν να εξηγηθούν ούτε από ένα γιατρό, σαν και του λόγου μου.
Είναι μεταφυσικά φαινόμενα και η επιστήμη δεν έχει προχωρήσει σε τέτοιο επίπεδο ακόμα για να μπορέσει να δώσει μια λογική εξήγηση. Μια απίστευτη αλληλουχία λαθών από διοίκηση, προπονητή και παίκτες -που δεν είναι άμοιροι ευθυνών- συνέθεσαν από το καλοκαίρι και μετά ένα ντόμινο, που όμοιο του δεν βρίσκεις εύκολα ούτε στο βιβλίο με τα ρεκόρ Γκίνες.
Με την αλλαγή σελίδας στη διοίκηση το καλοκαίρι και την πώληση των μετοχών στον “άγουρο” και άπειρο ποδοσφαιρικά Μάριο Ηλιόπουλο από τον “μπαρουτοκαπνισμένο” Δημήτρη Μελισσανίδη, όλοι αναρωτιόντουσαν τι μέλλει γενέσθαι στην ομάδα που την προηγούμενη χρονιά έχασε το πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική με χαρακίρι (στην διαδικασία των play offs), ενώ την αμέσως προηγούμενη σεζόν είχε κατακτήσει το double και έμοιαζε άτρωτη στα μάτια εχθρών και φίλων εντός και εκτός γηπέδου (και τι γηπέδου).
Ο νέος ιδιοκτήτης με μια “essence τρέλας” (sic) μπήκε με χίλια στην εκκίνηση (ραλίστας γαρ) θέλοντας να κάνει τους πάντες να ξεχάσουν γρήγορα τον προκάτοχο του. Μεγαλεπήβολες δηλώσεις (δέστε ζώνες), φανταχτερές και ακριβές μεταγραφές (Μαρσιάλ, Λαμέλα, Περέιρα, Στρακόσα, αριστερό μπάκ μην ψάχνετε…), ευφάνταστες (sic) παρουσιάσεις μεταγραφών με γορίλες, αντάρτες και συνοδηγούς σε WRC και τυφλή εμπιστοσύνη στον αρχιτέκτονα των επιτυχιών Αλμέιδα (venga Matias) συνέθεσαν ένα σουρεάλ αλλά συνάμα εντυπωσιακό σκηνικό.
Από την άλλη, ένας Αλμέιδα με απίστευτη αυτοπεποίθηση και καθολική αναγνώριση από τον κόσμο της “Ένωσης” (παρόλο το χαρακίρι που αναφέραμε νωρίτερα) έβλεπε πως παρότι αποχώρησε ο πρόεδρος που τον πίστεψε και τον έφερε στην Ελλάδα (και του επέκτεινε πριν φύγει για πολλά χρόνια το συμβόλαιο), αυτός συνέχιζε να είναι το απόλυτο αφεντικό του συλλόγου και να ικανοποιούνται στο έπακρο τα ακριβά του γούστα σε ότι ζητούσε (παραμονή Λιβάι και Πινέδα, “ξήλωμα” τερματοφυλάκων, μεταγραφές ακριβών συμπατριωτών του προχωρημένης ηλικίας).
Η χρονιά λοιπόν ξεκίνησε με το μεγαλύτρο ευρωπαϊκο κάζο στην ιστορία των κιτρινόμαυρων και τον αποκλεισμό από κάποια Νόα της Αρμενίας, αφού νωρίτερα όμως είχαν καταφέρει να αποκλείσουν με τα χίλια ζόρια την Ίντερ, όχι του Μιλάνου, αλλά της Ανδόρας. Μετά το σοκ του πρόωρου αποκλεισμού, τα κουκιά άρχισαν να μην βγαίνουν και το ρόστερ έμοιαζε -και ήταν- υπεράριθμο. Ο “Πελάδο” άρχισε τις αλχημείες για να χωρέσουν όλα τα αστέρια στην ενδεκάδα -ακόμα και στην δεκαοκτάδα- παρότι μπορεί να μην εξυπηρετούσαν τα αγωνιστικά του θέλω και η ταυτότητα και ο χαρακτήρας της ομάδας των προηγούμενων δύο ετών χάθηκαν στον βωμό της αποφυγής της γκρίνιας και του ξενερώματος των βεντετών.
Επενδύσεις ακριβών και φερέλπιδων παικτών (Κοϊτά, Ελίασον) κάηκαν για να παίζουν αυτοί που “έπρεπε” και το γλυκό έδεσε στην χειμερινή μεταγραφική περίοδο. Οι αποχωρήσεις των Τσούμπερ, Γαλανόπουλου και Άμραμπατ βαφτίστηκαν ξεσκαρτάρισμα και το κερασάκι στην τούρτα μπήκε με την συμφέρουσα ομολογουμένως πώληση Λιβάι Γκαρσία στην παγωμένη Μόσχα (Σπαρτάκ) ανήμερα της λήξης της διορίας των μεταγραφών που άφησαν παγωτό την ΑΕΚ και χωρίς επιθετικό. Για αριστερό μπακ ούτε λόγος βέβαια. Έτσι χάθηκαν οι παίκτες και που θα μπορούσαν να κρατήσουν τα αποδυτήρια σαν πιο παλιοί και γνώστες της ΑΕΚτζήδικης πραγματικότητας και που πιθανόν θα μπορούσαν να δώσουν επιθετικές λύσεις και να μπουν στα παπούτσια του Λιβάι.
Κάπου εδώ, πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες και από τον ακριβοθώρητο κ. Ριμπάλτα, με την πολυδιαφημισμένη ατζέντα του και τις εκλεκτές “άκρες” του σε όλο τον κόσμο. Από καμία αποχώρηση πλην Γκαρσία δεν μπήκαν λεφτά στα ταμεία της ΠΑΕ -σε μια χρονιά χωρίς ευρωπαϊκά έσοδα- και ούτε λύσεις δόθηκαν στην αποχώρηση του Λιβάι (όσο απρόσμενη και αν παρουσιάστηκε), ούτε αριστερό μπακ της προκοπής βρέθηκε ποτέ.
Όλα τα παραπάνω παραδόξως και τεχνηέντως, κρύφτηκαν κάτω από το χαλάκι, όσο η ΑΕΚ ήταν εντός διεκδίκησης των εγχώριων τίτλων παρότι δεν έπειθε κανέναν, μέχρι που ήρθε το ματς με τον Ολυμπιακό για το κύπελλο και την ξεγυρισμένη εξάρα. Εκεί, όλα κατέρρευσαν σαν πύργος στην άμμο που τον πήρε το κύμα. Έκει αποδείχθηκε πως το οικοδόμημα ήταν σαθρό, πως δεν υπήρχε καμιά επικοινωνία μεταξύ διοίκησης, προπονητή και γενικού κουμανταδόρου του ποδοσφαιρικού τμήματος, πράγμα που φαινόταν βέβαια από την αρχή της χρονιάς με αποκορύφωμα τα “ναζάκια” φέυγω-μένω μετά το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και το “κρυφτούλι” Αλμέιδα με αλλοπρόσαλλες δηλώσεις, αποποίηση ευθυνών και απαίτηση να μην δέχεται κριτική!
Όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά που για να τα αναφέρουμε θα χρειαστούμε βιβλίο, έφεραν την “Ένωση” από 2η στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, 4η και καταϊδρωμένη με 4/4 ήττες στα play offs. Λαϊκά δικαστήρια στην “Αγιά Σοφιά” και την τελευταία της νίκη στο πρωτάθλημα να είναι στις 23 Φεβρουαρίου για μια ομάδα που εθίστηκε στις ήττες.
Με δεδομένη την τελευταία θέση λοιπόν στα play offs και το “κακό” ευρωπαϊκό εισιτήριο για τη νέα σεζόν, που σημαίνει πως θα παίζει προκριματικά μέσα στο κατακαλόκαιρο, ο οργανισμός της ΑΕΚ πρέπει ήδη να έχει έτοιμη την λύση για αντικατάσταση του Αλμέιδα (που πρόσφερε τα μέγιστα στην ομάδα και θα μνημονεύεται για χρόνια όπως ο ίδιος είπε πρόσφατα) γιατί πλέον αυτή η σχέση μόνο κακό μπορεί να κάνει και στις δύο πλευρές.
Gracias Pelado..
