Ο “Γιατρός” αναρωτιέται πότε η Πάτρα έγινε ξαφνικά Los Angeles ή αν θέλετε ένα πλησιέστερο γεωγραφικό παράδειγμα, Βελιγράδι και απέκτησε τόσο απαιτητικούς φιλάθλους στο μπάσκετ.
Βλέπω τις τελευταίες μέρες στα social media αλλά και σε τοπικά ραδιόφωνα και εφημερίδες μια διαρκή γκρίνια και αγανάκτηση για την εικόνα των ομάδων της πόλης μας στο μπάσκετ. Και απορώ αν έχουμε τους Lakers και τους Clippers στην πόλη μας ή αν εδρεύουν στην Πάτρα η Παρτιζάν και ο Ερυθρός Αστέρας. Ο Προμηθέας από ομαδάρα που μοιράζει 100άρες μεταμορφώθηκε σε ομαδούλα της σειράς και ο Παπαθεοδώρου από φοβερός προπονητής κατέληξε προπονητής για Α1 ΕΣΚΑΗ στην καλύτερη. Επειδή ο Προμηθέας τόλμησε και έχασε από την Ντιζόν με 3 πόντους -που μπορούσε να κερδίσει με τις βολές του Στήβενς αλλά έχω την αίσθηση πως επεδίωξε να τα παίξει όλα για όλα στην παράταση -χωρίς τους δύο MVP του μέχρις ώρας Cowan και Hale που εκτός από τους σχεδόν 40 πόντους ανά παιχνίδι του δίνουν ρυθμό και οργάνωση, μηδενίστηκαν και ξεχάστηκαν όλα τα προηγούμενα αποτελέσματα που τον είχαν χαρακτηρίσει την πιο θεαματική ομάδα της λίγκας (εκτός “αιωνίων” πάντα). Επειδή ο Απόλλωνας έκανε ομολογουμένως κακό ξεκίνημα και θα επιδιώξει να γυρίσει έστω και καθυστερημένα το έργο και να σωθεί έγινε ξαφνικά η χειρότερη ομάδα της ιστορίας της Α1 με Έλληνες “συνταξιούχους”, με ξένους από το πανέρι και ερασιτέχνες διοικούντες.
Και όλα τα σχόλια και η γκρίνια από ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους δεν ξέρουν που πέφτει το Τόφαλος και η Περιβόλα.
Δεκτή η κριτική και σίγουρα βοηθάει να γίνεις καλύτερος αλλά όχι από “πανηγυρτζήδες” οπαδούς του πληκτρολογίου που θεωρούν δεδομένες τις νίκες και περιμένουν στη γωνία να “κράξουν” στις ήττες. Οι ομάδες μας θα μπορούσαν να έχουν πολύ μεγαλύτερα μπάτζετ και να έχουν υψηλότερους στόχους αν ο κόσμος στήριζε πηγαίνοντας στο γήπεδο ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ εισιτήριο, είτε μεμονωμένο, είτε διαρκείας. Αν οι τοπικές επιχειρήσεις ΣΤΗΡΙΖΑΝ έμπρακτα τις ομάδες μέσω χορηγιών-συνεργασιών με αμοιβαία κέρδη και αν η ΠΟΛΗ και οι ΑΡΧΕΣ έβαζαν το δικό τους λιθαράκι με τον δικό τους τρόπο.
Μεγαλουπόλεις σαν την Λάρισα, τα Ιωάννινα, το Ηράκλειο θα έδιναν τα πάντα να (ξανά)αποκτήσουν ομάδες στην Basket League για την ψυχαγωγία τους και την διασκέδαση τους, για την ανάπτυξη του αθλητικού τουρισμού τους και για την ταύτιση τους με κάποια αθλητική ιδέα.
Επειδή αποδεδειγμένα λοιπόν, εκτιμάς κάτι μόνο όταν το χάσεις, νομίζω πως πρέπει να αναθεωρήσει ο κόσμος της Πάτρας τι θέλει από τις ομάδες μας. Νιώθει περήφανος που η Πάτρα έχει επί σειρά ετών 2 ομάδες στην κορυφαία κατηγορία της χώρας αλλά ταυτόχρονα σφυρίζει αδιάφορα όταν καλείται να τις στηρίξει έμπρακτα. Θεωρεί αυτονόητο πως ο Προμηθέας πρέπει να τερματίζει στην πρώτη τετράδα κάθε χρόνο και να παίζει Ευρώπη κάνοντας επιτυχημένες πορείες και ο Απόλλωνας ,τώρα που “νοικοκυρεύτηκε” οικονομικά, να αναγεννηθεί και αγωνιστικά και -για αρχή τουλάχιστον -να μπαίνει 8άδα εύκολα χωρίς την συμβολή του. Όμως όπως και στην ζωή έτσι και στον αθλητισμό οι σχέσεις είναι δούναι και λαβείν και εκτός από απαιτήσεις ο φίλαθλος κόσμος έχει και υποχρεώσεις.
Αν συνυπολογίσουμε επίσης πως η Παναχαϊκή λείπει 20 χρόνια από την Α’ Εθνική, η ΕΑΠ που πρωταγωνιστούσε στο βόλεϊ δεν υπάρχει πια και αντί να στηρίξουμε μαζικά το μοναδικό προϊόν που ευδοκιμεί στην περιοχή, εμείς πετάμε χαρταετό τότε (θα) είμαστε άξιοι της μοίρας μας!
