Ο Ολυμπιακός ακολούθησε τη Φενέρμπαχτσε και έγινε η δεύτερη ομάδα που εξασφάλισε τη θέση της στο Final Four του Άμπου Ντάμπι, όπου φυσικά ο στόχος είναι ένας: η κατάκτηση του τροπαίου της Euroleague. Όπως δήλωσε και ο Γιώργος Μπαρτζώκας, πολλοί πίστευαν ότι η ομάδα του έκανε το αυτονόητο παίρνοντας την πρόκριση και παρότι -εύλογα- διαφώνησε με τη σκέψη αυτή, ο ίδιος με τους παίκτες του έδωσαν αυτό το…δικαίωμα σε όσους παρακολουθούσαν όλη τη σεζόν να την κάνουν.
Η συνήθεια της νίκης τον έφερε ως εδώ χωρίς συγκινήσεις
Η φετινή χρονιά ήταν από κάθε άποψη η πιο “βαρετή” (ή και χωρίς εισαγωγικά) της εξαιρετικής τετραετίας που διανύουν οι “ερυθρόλευκοι”. Φρόντισαν από νωρίς στη σεζόν να χτίσουν τη συνήθεια της νίκης, η σημασία της οποίας είχε τονιστεί από τον προπονητή τους και έδωσαν την εντύπωση πως έφτασαν μέχρι την τετράδα στον…αυτόματο πιλότο. Λίγες συγκινήσεις, λίγο άγχος παρά τους πολλούς τραυματισμούς, μία κυνικότητα σε ό,τι αφορά στο να πάρουν το αποτέλεσμα ανεξάρτητα από την εμφάνισή τους κάθε εβδομάδα.
Ο Ολυμπιακός τερμάτισε μεν πρώτος, αλλά αυτό δεν προκάλεσε αίσθηση όπως έγινε το 2023, αφού πρώτον το είχε ξανακάνει και δεύτερον ήταν και λιγότερο εκκωφαντικό αυτή τη φορά. Δεν έπαιξε το ίδιο εντυπωσιακό μπάσκετ, πράγμα που πέρα από τους τραυματισμούς έγινε και ηθελημένα ως ένα βαθμό, προκειμένου να προπονηθεί στα αντίμετρα των αντιπάλων του στην περίφημη motion επίθεσή του, αλλά και για να βρει αρκετή ελευθερία ο Evan Fournier.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι παίκτες του επί της ουσίας φρόντισαν να μην έχουμε πολλούς λόγους να τους συζητάμε μέσα στη σεζόν. Αρκετά καλοί για να φτάσουν χωρίς κάποια υπέρβαση στην πρώτη θέση (πράγμα που φυσικά είναι εντυπωσιακό με τον τρόπο του), αλλά όχι τόσο τρομακτικοί ώστε να διαλύουν αντιπάλους που ατυχώς βρέθηκαν στο διάβα τους. Ο στόχος ήταν εξ’ αρχής ξεκάθαρος (θυμηθείτε τις δηλώσεις του Παναγιώτη Αγγελόπουλου κατά την παρουσίαση του Σάσα Βεζένκοβ), η προσήλωση σε αυτόν σαφής.
Το…πολλάκις εξαμαρτείν και η φυσιολογική ανησυχία του κόσμου
Κατά μία έννοια, το τέταρτο ματς απέναντι στη Ρεάλ, αποτέλεσε μικρογραφία και όλης της σεζόν. Ένα πρώτο ημίχρονο στο οποίο αρκετά πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, αλλά δεν υπάρχει πανικός και έτσι η αναβάθμιση που υπάρχει στο κομμάτι της ατομικής ποιότητας κρατάει τη διαφορά χαμηλά. Στο δεύτερο, σταδιακή άνοδος απόδοσης και πλάνο, που ακολουθείται από ένα ξέσπασμα που ξεσηκώνει άπαντες και ενθουσιάζει δείχνοντας πόσο υψηλό είναι το ταβάνι της ομάδας. Και στη συνέχεια, η παθογένεια των τελευταίων ετών, με το “σβήσιμο” στο τελευταίο πεντάλεπτο. Ένα φαινόμενο που η αλήθεια είναι πως έχει επαναληφθεί αρκετές φορές, εύλογα ξενερώνει μερίδα του κόσμου χαλώντας την εικόνα. Και πάλι, όμως, η νίκη ήρθε, ο στόχος επετεύχθη.
Δεν υπάρχει κομψός τρόπος να το πούμε: Αυτές οι καταρρεύσεις που βιώνει ο Ολυμπιακός την κρίσιμη ώρα, δε συνάδουν με το επίπεδο του ρόστερ, του τεχνικού επιτελείου, του συνόλου που έχει χτιστεί όλα αυτά τα χρόνια. Από τον τελικό του 2023 και έπειτα, βλέπουμε τους Πειραιώτες πολύ πιο συχνά από όσο θα έπρεπε, να χάνουν τη σπίθα τους στο τελευταίο πεντάλεπτο κλειστών αγώνων.
Για να πάμε στο πιο πρόσφατο παράδειγμα, δεν είναι η ανατροπή από το -15 που έκανε η Ρεάλ. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι από το σημείο που κάνει το 67-82 ο Παπανικολάου, ξεσπώντας και φέρνοντας τον Ολυμπιακό με το ένα πόδι στο Άμπου Ντάμπι με την ψυχολογία στα ύψη, οι παίκτες του Μπαρτζώκα δεν έχουν κάνει ούτε μία κανονική επίθεση. Μιλάμε για διάστημα 6,5 λεπτών, στο οποίο έχουν γίνει δύο λάθη σε επαναφορές και άλλο ένα προτού περάσει το κέντρο, ενώ επί της ουσίας, όλες οι επιθέσεις είναι…της πυρκαγιάς.
Έχει εξελιχθεί όσο θα έπρεπε;
Το παραπάνω με φέρνει στο βασικό που προβληματισμό για τη σεζόν που έχει πραγματοποιήσει ο Ολυμπιακός. Λέω πολύ συχνά τους πρώτους μήνες κάθε αγωνιστικής περιόδου, πως τα αποτελέσματα τότε δεν είναι τόσο σημαντικά, όσο είναι η πρόοδος. Και στο κομμάτι αυτό, δεν μπορώ να πω ότι είμαι απόλυτα ευχαριστημένος από όσα είδα από τους “ερυθρολεύκους”.
Η αδυναμία στην transition άμυνα, η ευκολία με την οποία δίνει spot-up εκτελέσεις και η διαχείριση των τελευταίων πενταλέπτων ήταν βασικά σημεία στα οποία έπρεπε να υπάρχει βελτίωση. Το physicality που είδαμε στην άμυνα κυρίως στους αγώνες του ΣΕΦ, έδειξε πως σε περιβάλλον playoff υπάρχει το ειδικό βάρος και τεχνογνωσία. Όμως, το τελευταίο σκέλος, δε φαίνεται να έχει επιλυθεί. Και αν στο περσινό ρόστερ δεν υπήρχε ο κατάλληλος παίκτης για να αναλάβει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, φέτος δεν μπορεί να σταθεί αυτή η σκέψη. Ούτε το 2023 μπορούσε, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Στη στήλη αυτή έχουμε αφιερώσει ολόκληρο κείμενο για τη συνέπεια που έχει δείξει ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια, η οποία είναι αξιοσημείωτη και αποτελεί επίτευγμα. Σε αυτό το κομμάτι της σεζόν, όμως, μετράνε άλλα πράγματα. Με κάποιο μαγικό τρόπο, οι Πειραιώτες προκρίθηκαν πιο εύκολα από τις άλλες χρονιές και ταυτόχρονα δε μας έπεισαν ότι έχουν όλα όσα χρειάζονται.
Είμαι βέβαιος πως κάποια από τα παραπάνω θα παρερμηνεθούν και θα εκληφθούν ως μομφές προς την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα. Στην πραγματικότητα, όμως, όποιος τα διαβάσει με καθαρό μυαλό και πάει λίγο πίσω στο χρόνο, θα καταλάβει ακριβώς τι εννοώ. Επαναλαμβάνω: το επίγευμα είναι τεράστιο και η συνέπεια της τελευταίας τετραετίας είναι πολύ σπάνιο πράγμα στο επίπεδο της Euroleague. Το αν αρκούν για να ικανοποιήσουν όχι μόνο τον κόσμο, αλλά και τη φιλοδοξία των ίδιων των παικτών εξετάζουμε. Ραντεβού στο Άμπου Ντάμπι για αποδείξεις, λοιπόν.
