Η Εφές νίκησε με…Παναθηναϊκό τρόπο στο ΟΑΚΑ και τώρα ο Ataman καλείται να βρει λύση σε μια πολλή δύσκολη εξίσωση.
Για μία ακόμα φορά, ο Παναθηναϊκός δεν έσπασε την παράδοση που τον θέλει να χάνει το ένα από τα δύο εντός έδρας παιχνίδια του στα playoff ως κάτοχος του πλεονεκτήματος έδρας. Πλέον χρειάζεται νίκη στην Κωνσταντινούπολη για να υπερκεράσει το εμπόδιο της Αναντολού Εφές και να βρεθεί στο Άμπου Ντάμπι.
Οι κακές συνήθειες δεν κόπηκαν
Μετά τον αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα, ο Ergin Ataman είχε δηλώσει πως αν η ομάδα του συνεχίσει να έχει αυτή τη νοοτροπία, θα μείνει εκτός Final Four. Σε εκείνον τον αγώνα είχε συμβεί κάτι παρόμοιο με αυτό που είδαμε στο Game 1 στο ΟΑΚΑ: οι “πράσινοι” έδειξαν χαλαρότητα, βασίστηκαν στο ταλέντο τους για να πάρουν το ματς και κατέληξαν να επικρατήσουν στην παράταση. Απέναντι στην Εφές, δε χρειάστηκε φυσικά το έξτρα πεντάλεπτο, αλλά μία εξαιρετική τέταρτη περίοδος για να έρθει η νίκη.
Το ίδιο έχει συμβεί φέτος απέναντι στη Μακάμπι, την Άλμπα, τον Ολυμπιακό (χωρίς να ολοκληρωθεί η ανατροπή), τη Ζάλγκιρις και σε αρκετές ακόμα περιπτώσεις. Έχουμε αναλύσει το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός είναι η καλύτερη ομάδα της Euroleague στις τέταρτες περιόδους, ωστόσο ήταν σαφές εξ’ αρχής πως δεν μπορούσε να συνεχίσει να προκαλεί την τύχη του.
Η Εφές τον πλήρωσε με το δικό του νόμισμα
Από τα 80 λεπτά των δύο αγώνων στο ΟΑΚΑ, οι πρωταθλητές Ευρώπης ήταν ανώτεροι των αντιπάλων τους στα μισά, μετρώντας (αρκετά) χοντρικά. Παρόλα αυτά, η ήττα ήρθε στο ματς στο οποίο ήταν καλοί για 30 λεπτά και όχι σε εκείνο στο οποίο απέδωσαν μόνο για 10. Η διαφορά; Ήταν τα τελευταία 10′ του Game 1 στα οποία επικράτησε ολοκληρωτικά ο Παναθηναϊκός.
Στο χθεσινό ματς, η Εφές έδειχνε ακόμα και όταν οι γηπεδούχοι δεν είχαν ρυθμό, ανίκανη πνευματικά να αρπάξει την ευκαιρία. Μέχρι που αρχικά ο Dozier και στη συνέχεια ο Larkin, ένιωσαν πως μπορούν να πάρουν το ματς. Οι παίκτες του Ataman έδειξαν να επαναπαύονται, έχοντας δώσει απαντήσεις κάθε φορά που οι αντίπαλοί τους πλησίαζαν, ώσπου φτάσαμε στην τελευταία φορά και δεν είχαν άλλη αντίδραση.
Αυτό που μοιάζει βέβαιο, είναι πως με τέτοια εικόνα και νοοτροπία, δε θα έρθει το πολυπόθητο “διπλό” στην Κωνσταντινούπολη. Έχουμε, βέβαια, κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι οι “πράσινοι” θα είναι σαφώς πιο συγκεντρωμένοι, αφού έχουν δείξει σε πολλές περιπτώσεις την τελευταία διετία, ότι ξέρουν να αντιδρούν όταν βρεθούν σε δύσκολη θέση. Αυτό θα μεταφραστεί σε μεγάλα σουτ και περισσότερη ενέργεια στην άμυνα, στοιχεία αναγκαία για τέτοιας σημασίας αγώνες. Από εκεί και πέρα, όμως, υπάρχουν και ζητήματα σε επίπεδο προσωπικού.
Οι τραυματισμοί περιορίζουν τον Ataman
Ο Ergin Ataman έχει μεν στα χέρια του ένα πλούσιο ρόστερ, αλλά στην πραγματικότητα έχει προβλήματα σε σημεία στα οποία η Εφές χτυπάει. Πρώτα από όλα, ο Wenyen Gabriel αγωνίζεται με ενοχλήσεις στο γόνατο, γεγονός που σημαίνει ότι δεν μπορεί να φορτωθεί με πολλά λεπτά, ακόμα και αν η μορφή του αγώνα το απαιτεί. Ο Yurtseven από τη μεριά του, δίνει πράγματα στην επίθεση, αξιοποιώντας τη δημιουργία κυρίως του Σλούκα για να πάρει μέρος του βάρους από την περιφέρεια, αλλά παράλληλα αποτελεί τεράστιο στόχο στην άμυνα.
Την ίδια ώρα, η άμυνα των Τούρκων στην αδύναμη πλευρά αφήνει αρκετά περιθώρια δράσης στα “φτερά” του “τριφυλλιού”, όμως οι λύσεις και εκεί είναι περιορισμένες. Ο Παπαπέτρου είναι εκτός, ο Grigonis ουσιαστικά ποτέ δεν μπήκε στη εξίσωση με την ατυχία που είχε με τη μέση του και ο Osman είναι το τελευταίο “θύμα”. Άπαντες στον Παναθηναϊκό ελπίζουν να μην έχει κάτι σοβαρό ο διεθνής Τούρκος forward, που έμεινε εκτός τελευταίου δεκαλέπτου του Game 2 με κράμπες, καθώς πέραν του ότι έχει μείνει μόνος του, όσο έπαιξε εκμεταλλεύθηκε ιδανικά τους χώρους που βρήκε.
Κάπως έτσι, λοιπόν, η εξίσωση αρχίζει να μην βγαίνει για τον Ataman. Ο Poirier και στα δύο παιχνίδια και ο Oturu στο δεύτερο, δείχνουν να μην έχουν αντίπαλο όταν βρίσκουν απέναντί τους τους Yurtseven και Μήτογλου. Ο Hernangomez κάνει υπερωρίες και δε μπορεί να κάνει συνεχώς τα πάντα στο γήπεδο όπως συνέβη την Τρίτη. Όλα τα παραπάνω έχουν αποτέλεσμα να πέφτει όλο το βάρος στην περιφέρεια, πράγμα που έχει διαγνώσει εγκαίρως και ο Luca Banchi.
Ο Ιταλός έχει αποφασίσει να αναγκάσει τον Kendrick Nunn να διώξει την μπάλα από τα χέρια του, πάση θυσία. Ο MVP της regular season έχει καλές και κακές στιγμές μέσα στη σεζόν όταν αντιμετωπίζει άμυνες με τέτοια λογική, όμως στα playoff ως τώρα έχει επιβεβαιωθεί κυρίως το δεύτερο σενάριο. Στο 4ο δεκάλεπτο του Game 1 είδε τις πάσες που χρειαζόταν, αλλά ουσιαστικά στο υπόλοιπο της σειράς δεν το έχει κάνει με συνέπεια. Ο Σλούκας πάντα λειτουργούσε ως ιδανικό αντίβαρο σε αυτό, όμως αποτελεί στόχο στην άμυνα. Έτσι, ο Τούρκος τεχνικός καλείται να βρει μια ισορροπία σε όλο αυτό, έχοντας παράλληλα παρόμοιο πρόβλημα και στη θέση του center, όπως προαναφέραμε.
Μετά το Game 1 είχαμε όλοι την αίσθηση ότι το νερό μπήκε στο αυλάκι. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να επικρατήσει στο βράδυ στο οποίο δεν ήταν τόσο καλός, την ώρα που η Εφές έδειξε να πνίγεται υπό συνθήκες πίεσης. Τελικά οι Τούρκοι απέδειξαν πως έχουν τα ψυχικά αποθέματα και τώρα το μπαλάκι είναι στη μεριά του “τριφυλλιού”. Μένει να δούμε αν θα αντιδράσει με τον τρόπο που έχει κάνει πολλές φορές από πέρσι.
ΥΓ 1: Δεν είναι δυνατόν μετά από το τέλος ενός αγώνα μπάσκετ να βλέπουμε εικόνες σαν αυτές που εκτυλίχθηκαν στο ΟΑΚΑ με τον λίγο κόσμο της Εφές. Καμία ήττα και κανένα παράπονο για τους διαιτητές δε δικαιολογεί να πέφτουν νερά και μπίρες στην κατεύθυνση στην οποία βρίσκονται μικρά παιδιά.
ΥΓ 2: Το χειρότερο σφύριγμα της βραδιάς είναι η τεχνική ποινή στον Jerian Grant. Δεξιόχειρας που πέφτει προς τα δεξιά, δεν μπορεί να περιστρέψει το σώμα του δίχως να τεντώσει έστω και λίγο το πόδι του. Δυστυχώς, όμως, στη Euroleague γίνεται διαρκώς το λάθος αυτό από πλευράς διαιτητών.
ΥΓ 3: Το “high-five” στο σουτ δεν είναι φάουλ, όπως είχαμε δει και στην άμυνα του Nunn στον Hayes-Davis στο ΟΑΚΑ. Ο Poirier βρίσκει και την μπάλα εκτός των άλλων, αλλά ακόμα και αν μπορεί να θεωρηθεί πως υπάρχει παράβαση, δεν είναι τόσο εξόφθαλμη ώστε να μιλάμε για συνωμοσίες…
