Στις 21 Μαρτίου ολοκληρώνεται η 30η αγωνιστική της Euroleague και το κλίμα στον κόσμο του Ολυμπιακού δεν παραπέμπει απαραίτητα σε αυτό της μοναδικής ομάδας που έχει ήδη εξασφαλίσει την παρουσία της στα playoff, 5 αγωνιστικές πριν πέσει η αυλαία της regular season. Για αυτό, φυσικά, ευθύνεται η εικόνα των “ερυθρολεύκων” σε τέσσερα από τα τελευταία πέντε δεκάλεπτα που έχουν παίξει στη διοργάνωση.
Η ανησυχία-εκνευρισμός των φίλων της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα, ασφαλώς ξεκινά από τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Εκεί ήρθε η νίκη που έφερε ίσως το λιγότερο πανηγυρικό κλίμα του τελευταίου χρόνου, με την αιτία να είναι ξεκάθαρη. Πρόκειται ξεκάθαρα για την εικόνα των Πειραιωτών στο τελευταίο δεκάλεπτο, όπου οι “πράσινοι” με ένα επιμέρους 14-24, έφτασαν ένα σουτ μακριά από τη νίκη, σε ένα ματς που ήταν εντελώς μονόπλευρο για σχεδόν 30 λεπτά. Η κακή εικόνα συνεχίστηκε και στον αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα, με εξαίρεση το 3ο δεκάλεπτό του, με αποτέλεσμα να έρθει η 8η ήττα στη σεζόν και η χαμηλότερη επιθετική παραγωγή του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ, για αγώνα της Euroleague, με 73 πόντους.
Η αλήθεια είναι πως έχω αλλεργία στη χρήση των απόλυτων αριθμών για την εξαγωγή συμπερασμάτων, αλλά εδώ θα κάνω μία εξαίρεση, γιατί θεωρώ πως το πλαίσιο μου το επιτρέπει. Ο φετινός Ολυμπιακός έχει κάνει συνήθειά του τη νίκη, βρίσκοντας τρόπους να την πάρει, σχεδόν ανεξάρτητα από το αν παίζει όντως καλά. Πρόκειται για μία απόλυτα σεταρισμένη ομάδα, με ξεκάθαρες αρχές για τέταρτη συνεχόμενη σεζόν πλέον, που έχει περισσότερη ποιότητα από ποτέ σε αυτό το διάστημα. Παράλληλα, αποτελεί την καλύτερη επίθεση στη Euroleague βάσει offensive rating (πόντοι που σκοράρει ανά 100 κατοχές), με 122,3. Επομένως, το να μείνει στους 73 πόντους στην έδρα του, προξενεί μία κάποια εντύπωση ή τουλάχιστον, σε όποιον δεν έχει δει το παιχνίδι, τον βάζει στη διαδικασία να μελετήσει λίγο παραπάνω το τι συνέβη απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα.
Δείξε μου τα guard σου να σου πω ποιος είσαι
Ο κοινός παρονομαστής, λοιπόν, της μέτριας εικόνας του Ολυμπιακού στα διαστήματα που προαναφέραμε (4ο δεκάλεπτο με Παναθηναϊκό και όλα εκτός του 3ου με τον Ερυθρό Αστέρα), είναι σαφής: ποιος είναι στο κουμάντο. Ο Thomas Walkup είναι εκτός εδώ και καιρό με πρόβλημα στη μέση και στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό τραυματίστηκε ελαφρά ο Nigel Williams-Goss. Μετά το ντέρμπι, ο Γιώργος Μπαρτζώκας δήλωσε πως η ομάδα έχασε τον καλύτερό της παίκτη έως εκείνο το σημείο, αλλά στην πραγματικότητα έχασε πολλά περισσότερα.
Ο Αμερικανός guard, ειδικά με την απουσία του Walkup, είναι ο μοναδικός που μπορεί να λειτουργήσει αξιόπιστα και με συνέπεια στο κομμάτι της απόφασης. Είναι, επίσης, σαφώς καλύτερος αμυντικός από όλους τους περιφερειακούς της ομάδας, πλην του Τεξανού φυσικά, αλλά δε θα εστιάσουμε σε αυτό τώρα. Διότι αυτά που κάνει στην επίθεση, είναι αυτά που δεν μπορεί να βρει από άλλον ο Γιώργος Μπαρτζώκας.
Δεν είναι ψέμα το ότι ο William-Goss έχει λοιδορηθεί αρκετά από μεγάλη μερίδα του κόσμου του Ολυμπιακού. Δεν είναι ο πιο φανταχτερός παίκτης που θα βρει κανείς, αλλά η αλήθεια είναι πως οι εμφανίσεις του τους τελευταίους μήνες, έχουν αναγκάσει αρκετό κόσμο να κάνει στροφή 180 μοιρών. Ακόμα, όμως, και χωρίς την εκπληκτική του παρουσία στο διάστημα αυτό, ένα είναι το δεδομένο: ο Williams-Goss μπορεί να λειτουργήσει ως καθαρός point guard, πράγμα που είναι απολύτως απαραίτητο για ομάδα με στόχους, πόσο μάλλον όταν αυτή βασίζεται σε μία πολύπλοκη επίθεση, όπως αυτή των “ερυθρολεύκων”.
Η αξία της απόφασης πολλές φορές δεν είναι εμφανής σε πραγματικό χρόνο και απαιτεί γρήγορη σκέψη και άρτια γνώση του αθλήματος για να την παρατηρήσει κανείς. Δε θα κάνω τον έξυπνο, λέγοντας ή υπονοώντας πως διαθέτω τα παραπάνω, αφού υπάρχει και πιο έμμεσος τρόπος. Σε μία ομάδα που λειτουργεί όπως ο Ολυμπιακός, από το αποτέλεσμα μπορεί κανείς να κρίνει τη δουλειά των οργανωτών. Με πολύ απλά λόγια, δεν κοιτάμε το πώς παίζει ο ίδιος ο παίκτης, αλλά πόσο καλά παίζει η ομάδα όταν αυτός βρίσκεται στο παρκέ. Σκεφτείτε το και αλλιώς: πόσες πάσες κάνει ο Ολυμπιακός σε μία κατοχή όταν την ομάδα τρέχει ο Walkup και πόσες όταν αναλαμβάνει ο Vildoza; Και πιο συγκεκριμένα, πόσες φορές παίρνει την μπάλα ο Βεζένκοβ στα καθιερωμένα του κοψίματα και πόσες ντρίμπλες χρειάζεται να κάνει σε κάθε περίπτωση; Είναι παραπάνω από εμφανής η διαφορά και αυτό είναι και το στοιχείο που μας δίνει πάσα για το επόμενο σημείο όπου θα σταθούμε.
Το value of replacement
Αφορμή για το παρόν σχόλιο αποτέλεσε μία άποψη που διατυπώθηκε μετά το “αιώνιο” ντέρμπι (από άνθρωπο του οποίου τη γνώση και τη δουλειά εκτιμώ απεριόριστα, πράγμα που δε θα αλλάξει από τη διαφωνία μου στο συγκεκριμένο θέμα). Αυτή συνοψιζόταν στο ότι η απώλεια του Williams-Goss δεν αποτελεί δικαιολογία για την εικόνα του Ολυμπιακού, αφού η επίθεσή του δε βασίζεται σε εμπνεύσεις του Αμερικανού. Το τελευταίο ισχύει, σαφώς, αλλά και αυτό με αστερίσκο, αφού στα δύσκολα ματς συχνά ο Μπαρτζώκας αφήνει τη motion επίθεση, για μία προσέγγιση με έμφαση περισσότερο στο pick and roll.
Το σημαντικό στοιχείο εδώ, όμως, είναι άλλο. Δεν έχει σημασία μόνο πόσο βασίζεται στον Williams-Goss και τον εκάστοτε παίκτη μία ομάδα, αλλά και στην ικανότητα αυτού που τον αντικαθιστά. Εν προκειμένω, δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ο 30χρονος guard αποχώρησε, αλλά και το γεγονός ότι η συνθήκη αυτή έριξε όλο το βάρος της οργάνωσης του παιχνιδιού πάνω στον Saben Lee.
Χωρίς καμία διάθεση μείωσης του ταλέντου του τελευταίου, ο οποίος έχει πραγματικά καλή προοπτική, με μόλις δύο εβδομάδες στην ομάδα και με ένα τόσο απαιτητικό σύστημα, ήταν αδύνατο σε ένα ματς τέτοιες απαιτήσεις, να μπορέσει να λειτουργήσει για 13 συνεχόμενα λεπτά ως point guard. Η εναλλακτική λύση σε αυτό ήταν να πάει η μπάλα στον Vildoza, ο οποίος όμως επίσης δεν μπορεί να λειτουργήσει ως primary ball-handler, αποδεδειγμένα πλέον. Για να επιστρέψουμε στο παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα, εν τέλει την καλύτερη δουλειά στο να στήσει μερικά pick and roll, την έκανε ο…Παπανικολάου στην τρίτη περίοδο, γεγονός που καταδεικνύει και την αδυναμία των δύο guard.
Η ανησυχία για τη συνέχεια
Το ερώτημα, φυσικά, σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πάντα το ίδιο: υπάρχει λόγος ανησυχίας ενόψει του πιο κρίσιμου σημείου της σεζόν; Το βέβαιο είναι πως δεν υπάρχει κανένας λόγος για πανικό. Ο Ολυμπιακός είναι ίσως σε καλύτερο σημείο από αυτό που θα περίμενε κανείς στην έναρξη της σεζόν, σε ό,τι αφορά στη Euroleague πάντοτε. Ουσιαστικά δε χάνει την πρώτη θέση εκτός και…προσπαθήσει να τη χάσει και ταυτόχρονα έχει χρόνο να αποφορτιστεί πνευματικά.
Το μόνο ερώτημα που γεννάται εδώ, έχει να κάνει με το momentum. Είναι σίγουρα καλύτερο για μία ομάδα να μπει στα playoff νιώθοντας καλά, με αυτοπεποίθηση και καλές εμφανίσεις πίσω της. Δεν είναι διακόπτης για να γυρίσει εύκολα το κομμάτι της έντασης, αλλά ακόμα και έτσι, έχει μέρες μπροστά του ο Γιώργος Μπαρτζώκας για να δουλέψει σε αυτό με τους παίκτες του.
Το ντεφορμάρισμα ορισμένων παικτών και κυρίως του Fournier, είναι επίσης ένα σημείο προβληματισμού, αλλά η ποιότητά του δεν αμφισβητείται και υπάρχει περιθώριο να γυρίσει και αυτό. Ο πιο εύκολος τρόπος είναι να πάει η μπάλα στα χέρια ενός αξιόπιστου χειριστή και ο Γάλλος να ανακτήσει το ρυθμό του με ορισμένα εύκολα για τον ίδιο σουτ, οπότε και εδώ επιστρέφουμε στο αρχικό point: (τουλάχιστον) ένας καθαρός point guard είναι απαραίτητος για την κατάκτηση μεγάλων στόχων και η παρουσία του κάνει τους πάντες χαρούμενους. Η απρόοπτη απουσία ενός τέτοιου δε, κάνει ακόμα πιο προφανή την αξία του.
ΥΓ: Λογικά μετά τα χθεσινά θα έχουν κοπάσει, σε ένα βαθμό τουλάχιστον, και οι αντιρρήσεις όσων πίστευαν ότι τα 1.700.000€ είναι υπερβολικό ποσό για τον Williams-Goss. Τσιμπημένο ίσως, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε και τις εναλλακτικές που προσφέρει η αγορά. Αν πήρε τόσα ο Vildoza από τον Παναθηναϊκό για κλειστό 3ετές και από τη στιγμή που παίρνει 2,5 εκατομμύρια ο Darius Thompson, δε χωράει αμφιβολία στο αν υπάρχει λόγος για μία μικρή υπέρβαση.
