Η πιο όμορφη περίοδος του ευρωπαϊκού μπάσκετ ολοκληρώθηκε, με τις συγκινήσεις και την…αγνή μπασκετίλα να ξεχειλίζει για μία ακόμα φορά. Τα playoff της Euroleague αποτελούν πλέον παρελθόν, έχοντας προσφέρει πολύ θέαμα, εναλλαγές συναισθημάτων, αλλά και μερικές όμορφες ιστορίες, που έχουν κοινό παρονομαστή για τρεις από τις τέσσερις ομάδες του Final Four.
Σε όλες τις σειρές των φετινών playoff, με εξαίρεση τον περίπατο της Ρεάλ κόντρα στην Μπασκόνια, υπήρξαν διαφορετικοί πρωταγωνιστές. Τρομεροί παίκτες και πρωτίστως μεγάλες προσωπικότητες, που ήταν σε θέση να κρίνουν παιχνίδια τέτοιας βαρύτητας. Είχαν και ένα άλλο κοινό στοιχείο, όμως, οι πρωταγωνιστές των σειρών του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και της Φενέρμπαχτσε: το ότι αμφισβητήθηκαν στο μέγιστο βαθμό πριν φτάσουν σε αυτό το σημείο. Γιατί, βλέπετε, η μοίρα έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο μερικές φορές, να αποκαθιστά αδικίες και ο αθλητισμός δεν αποτελεί εξαίρεση.
Ας ξεκινήσουμε από τη σειρά που κρίθηκε πρώτη χρονικά, αυτή του Παναθηναϊκού κόντρα στη Μακάμπι. Δε χωράει αμφιβολία πως μεγάλος της πρωταγωνιστής ήταν ο Σλούκας όσο ήταν υγιής και ο Nunn, ειδικά στα τελευταία τρία παιχνίδια. Η σειρά δε θα έφτανε ποτέ στο σημείο αυτό, χωρίς τη συμβολή ενός παίκτη που χαρακτηρίστηκε μέχρι και…παλαίμαχος. Ο λόγος φυσικά για τον Ιωάννη Παπαπέτρου, που έπειτα από μία regular season στην οποία δεν είχε ουσιαστική συμμετοχή, πραγματοποίησε την καλύτερη σειρά αγώνων της καριέρας του. Με τον Grigonis να μην μπορεί να τα βάλει με τον Colson και με τον Grant, που εκτελούσε χρέη back-up small forward όλη τη χρονιά να μη βρίσκεται στην καλύτερή του φάση, ο 30χρονος forward βγήκε μπροστά και μάλιστα με τρόπο απόλυτο. Είτε πρόκειται για μεγάλα σουτ, είτε για σκληρές άμυνες, ο Παπαπέτρου είχε γενικότερα σχεδόν άψογη παρουσία, φέρνοντας τον Παναθηναϊκό σε θέση να διεκδικήσει και να πάρει τελικά μία πρόκριση, παρά την ψυχρολουσία του πρώτου αγώνα, που παρεμπιπτόντως είναι και ο μοναδικός στον οποίο δεν είχε ουσιαστική συμμετοχή (μόλις 2 λεπτά και 44 δευτερόλεπτα).
Όσα αναφέραμε για τον Παπαπέτρου, μπορούμε να πούμε σε λίγο μικρότερη κλίμακα και για τον Juancho Hernangomez. Ο Ισπανός ήρθε με περγαμηνές, πήρε ένα ομολογουμένως τεράστιο συμβόλαιο, αλλά έως τα playoff είχε μόνο κάποια ξεσπάσματα. Είτε πρόκειται για κακή δουλειά του ιδίου, για λάθος διαχείριση του Ataman, ή απλά για κακή τύχη, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Άλλωστε το παρόν άρθρο δεν εξετάζει το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Ο MVP του τελικού του πιο πρόσφατου Eurobasket είχε τεράστια συνεισφορά στην πρόκριση των “πρασίνων” στο Final Four, αφού πέρα από τις λεπτομέρειες, στις οποίες είναι σχεδόν πάντα άρτιος, έδωσε και σκορ, με αποκορύφωμα το τεράστιό του τρίποντο στο Game 5, στο οποίο ειρήσθω εν παρόδω, έπαιξε με τραυματισμό. Αν δεν είχε χάσει τους δύο αγώνες του Βελιγραδίου, θα μπορούσαμε να λέμε όσα είπαμε παραπάνω και για τον Παπαπέτρου. Το νόημα, όμως, δεν αλλάζει. Από την ακραία αμφισβήτηση που δέχθηκε, ο Ισπανός έκανε το step-up την κρισιμότερη ώρα.
Το ίδιο ισχύει και για παίκτες του έτερου “αιωνίου”. Ο Ολυμπιακός πέτυχε κάτι που έμοιαζε αδιανόητο, νικώντας εκτός έδρας σε Game 5, με τη Φενέρμπαχτσε να του παίρνει τα πρωτεία πριν από μερικές ώρες. Δίχως καμία αμφιβολία, πρωταγωνιστής της βραδιάς εκείνης ήταν ο Milutinov. Ο Σέρβος πιθανότατα έχει αμφισβητηθεί λιγότερο από όλους όσοι θα αναφερθούν στο κείμενο αυτό, αλλά μάλλον ήταν ο πιο κυριαρχικός. Με τον Wright να έχει “κουμπώσει” πολύ καλά στον Ολυμπιακό και να παίρνει τα λεπτά που δεν ανήκουν στον Fall μέχρι το Game 3 της σειράς, ο Milutinov ήταν πολύ καλός στο Game 4 και κυριολεκτικά κράτησε μόνος του τους Πειραιώτες στο Game 5. Σε ένα διάστημα που δε δούλευε τίποτα τακτικά για τους παίκτες του Μπαρτζώκα, ο ψηλός από το Νόβι Σαντ όρισε τα πάντα, μέχρι που οι συμπαίκτες του στάθηκαν στα πόδια τους και βρέθηκαν συμπαραστάτες στην περιφέρεια.
Ο σημαντικότερος από τους συμπαραστάτες φυσικά δεν ήταν άλλος από τον McKissic, που ολοκλήρωσε εμφατικά μία εξαιρετική σειρά για τον ίδιο. Ο παίκτης του οποίου το κεφάλι ζήτησαν ουκ ολίγες φορές οι οπαδοί του Ολυμπιακού κατά τη διάρκεια της σεζόν, έμελλε να είναι και αυτός που θα βάλει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στην πιο υπερβατική πρόκριση της τελευταίας τριετίας. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ύψωσε τείχος στη σφοδρότατη κριτική που δέχθηκε ο Αμερικανός (δίκαια ως ένα βαθμό) κατά τη διάρκεια της σεζόν και εκείνος του το ανταπέδωσε με τον καλύτερο τρόπο. Πέντε τρομερές εμφανίσεις και όλα τα μεγάλα σουτ στο ματς της πρόκρισης από έναν παίκτη που συνεχίζει να πραγματοποιεί υπερβάσεις στην καριέρα του.
Μία μικρή αναφορά θα πρέπει, φυσικά, να κάνουμε και στον Κώστα Παπανικολάου, που και αυτός μέσα στη σεζόν πέρασε από το-καθιερωμένο πλέον-διάστημα της έντονης αμφισβήτησης και της-ανούσιας από ένα σημείο και μετά-κριτικής. Ασφαλώς, δεν ξεχάσαμε τον Williams-Goss, που επίσης άκουσε τα πάντα μέσα στη σεζόν. Το καλοκαίρι άκουσε ότι ήταν…λίγος (δε θα πάψει ποτέ να είναι γελοίο το “Γκοσάκι” που τον αποκαλούν κάποιοι), και μέσα στη σεζόν σε κάθε τραυματισμό του, η μουρμούρα αυξανόταν. Έκλεισε τρομερά τη regular season, ήταν εκπληκτικός στα playoff, με το Game 5 να είναι το λιγότερο καλό του ματς στο διάστημα αυτό, και μπαίνει επάξια στη λίστα όσων αμφισβητήθηκαν και έδωσαν απαντήσεις με εμφατικό τρόπο.
Κλείνουμε με δύο παίκτες που δεν ανήκουν στις ελληνικές ομάδες, αλλά επίσης αποτέλεσαν πυλώνες για την πρόκριση της ομάδας τους στο Final Four και τυγχάνει να έχουν περάσει από τον Παναθηναϊκό. Ο λόγος για τους Καλάθη και Παπαγιάννη, που πέρασαν από το στάδιο της αμφισβήτησης, η οποία έφτασε στα όρια της ισοπέδωσης, όσο φορούσαν τα πράσινα. Ο ψηλός πέρασε δύσκολη σεζόν πέρσι και οδηγήθηκε ουσιαστικά στην έξοδο, παρότι ο Ataman και η διοίκηση του Παναθηναϊκού ήθελαν να τον κρατήσουν, αλλά και στην Τουρκία δεν έπαιξε αμέσως όσο καλά θα ήθελε. Ειδικά μετά την αλλαγή προπονητή, δυσκολεύτηκε να βρει το χώρο του, ενώ και στην αρχή της σειράς με τη Μονακό δεν ήταν αρκετά καλός. Έκανε πολλά βήματα στο πνευματικό κομμάτι και ανέκαμψε ψυχολογικά, ακόμα και μετά από άσχημα ξεκινήματα σε αγώνες, που σε άλλες περιπτώσεις τον επηρέαζαν σε τεράστιο βαθμό.
Αφήσαμε σκόπιμα για το τέλος τον Καλάθη, γιατί βρέθηκε στο χειρότερο σημείο από όλους. Αμφισβητήθηκε στον Παναθηναϊκό, έκανε κακές σεζόν στην Μπαρτσελόνα και το καλοκαίρι βρέθηκε στην έξοδο από τη Φενέρμπαχτσε. Έμεινε μόνο λόγω του τραυματισμού του Neto, με τον Ιτούδη αρχικά να κάνει σαφές με το rotation του πως δεν τον υπολογίζει. Ακόμα και όταν έφυγε ο Ιτούδης, ήρθε ο Jasikevicius, ο προπονητής με τον οποίο έφτασε να έχει κάκιστη σχέση μετά την κοινή τους πορεία στη Βαρκελώνη. Παρόλα αυτά, οι δύο τους συνεργάστηκαν άψογα στο νέο τους ξεκίνημα και τα playoff αποτέλεσαν το κερασάκι στην τούρτα. Σε αυτά, σε βάθος πέντε αγώνων ο 35χρονος guard έχει καταπιεί τον Mike James στην άμυνα και επιθετικά εξακολουθεί να καθοδηγεί την ομάδα εξαιρετικά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δύο δικά του τρίποντα έφεραν το πρώτο “διπλό” σε Game 5 στην ιστορία της Euroleague. Υπάρχει, άραγε, μεγαλύτερη δικαίωση από αυτή;
