Η ώρα για την πρεμιέρα του πρωταθλήματος της Superleague 2 έφτασε. Άλλες ομάδες προσεγγίζουν αυτή τη νέα σεζόν ως μια ευκαιρία για διάκριση, τα όνειρα και οι φιλοδοξίες τους φτάνουν πολύ ψηλά, την ώρα που η Παναχαϊκή ακροβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ο κόσμος της είναι ιδιαίτερα «μουδιασμένος» και δεν ξέρει τι να περιμένει από τη νέα σεζόν. Πολύ στρες, τεράστια καχυποψία και ένας μικρός χώρος για όνειρα, ως άμυνα του οργανισμού στη μιζέρια, με την ελπίδα πως κάτι θα συμβεί και η φλόγα θα ξαναζωντανέψει.
Όπως μου αρέσει να γράφω (μακάρι να μην έφτανα σε σημείο να το έγραφα), η Παναχαϊκή της μετά Κούγια εποχής ζει την ημέρα της μαρμότας, η ελπίδα με την παραίτηση απέχουν ελάχιστα, τα όνειρα καταλήγουν γρήγορα σε εφιάλτες. Η απομάκρυνση του Αλέξη Κούγια από το ιδιοκτησιακό καθεστώς της πατρινής ΠΑΕ, γέμισε τους φιλάθλους της πατρινής ομάδας με αισιοδοξία, όμως η θητεία του Τσιριμπή ήταν καταστροφική και οι «κοκκινόμαυροι» διαλύθηκαν και υποβιβάστηκαν στη Γ’ Εθνική τη σεζόν 2015-16. Ακολούθησε η πιο ελπιδοφόρα περίοδος της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου, με την Παναχαϊκή Συμμαχία να ανεβάζει γρήγορα την ομάδα στη Β’ Εθνική και τους «Αχαιούς» να φτάνουν δύο σερί σεζόν κοντά στην άνοδο στη Super League, χωρίς όμως να πίνουν νερό από την πηγή. Αφού δεν ευοδώθηκε ο μεγάλος στόχος της ανόδου στη μεγάλη κατηγορία, ήρθε το νέο πισωγύρισμα, ο κόσμος απογοητεύτηκε, άνθρωποι αμφιβόλου προελεύσεως και με «σκοτεινές προθέσεις» ανέλαβαν τον σύλλογο και όλα όσα διαδραματίζονται την τετραετία 2019-2023 είναι γνωστά σε όλους.
Το ζήτημα πλέον για τον κόσμο, για τον πατρινό φίλαθλο που πονάει αυτή την ομάδα, αλλά έχει κουραστεί είναι το «τώρα». Τώρα τι; Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν πάρει στις πλάτες τους την Παναχαϊκή; Γιατί να συνεχίσω να στηρίζω εγχειρήματα που αποτυγχάνουν παταγωδώς; Eύλογες απορίες, απόλυτα θεμιτές και κατανοητές. Κάποια ερωτήματα θα απαντηθούν στην πράξη, θα τα δείξει ο χρόνος και δεν έχει κανείς απάντηση, ίσως εκτός από τους ίδιους τους ανθρώπους που «τρέχουν» το τωρινό πρότζεκτ της Παναχαϊκής. Υπάρχει και μια αλήθεια όμως, η οποία πρέπει να υιοθετηθεί και να μπει για τα καλά στον… σκληρό δίσκο. Διοικήσεις έρχονται και παρέρχονται, το όνομα, το σήμα και η ιστορία μένουν πάντα. Η Παναχαϊκή συνεχίζει να υφίσταται, έστω κι αν τα τελευταία χρόνια δεν βρίσκεται στην ιδεατή της μορφή, η ιστορία συνεχίζει να γράφεται, έστω κι αν τώρα τελευταία η πένα δεν είναι χρυσή, αλλά… μαύρη, η Πάτρα συνεχίζει να χρειάζεται την δυνατή Παναχαϊκή. Δεν πρόκειται να κουνήσω το δάχτυλο σε αυτούς που έχουν κόψει το γήπεδο, δεν είναι στις προθέσεις μου να υποδείξω ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, αλλά στα δικά μου μάτια, η αγάπη για την ομάδα πρέπει να βρίσκεται πάνω από την καχυποψία, η ανάγκη να βρεθείς κάθε Κυριακή στην Αγυιά και να τη δεις ξανά να σφύζει από ζωή, ξεπερνά την απογοήτευση του: «δεν έχω την ομάδα που θα ήθελα να έχω».
Κλείνοντας, θέλω να κάνω και μια επισήμανση, χωρίς να θέλω να χρυσώσω το χάπι καθενός. Δεν είναι όλοι οι πρόεδροι σκάρτοι και λαμόγια, δεν είχαν όλοι διαχρονικά κακές προθέσεις για την Παναχαϊκή. Σας συνιστώ να ρίξετε μια ματιά στο τι συμβαίνει και στους υπόλοιπους συλλόγους της Superleague 2. Όσες ομάδες κατάφεραν έστω για λίγο να βρεθούν στη Superleague 1 και να απολαύσουν τα προνόμιά της (Ιωνικός, Λεβαδειακός, Λάρισα), έχουν και τα πιο δυνατά ρόστερ της κατηγορίας. Όσες έμειναν στον «βούρκο», είτε καταδικάστηκαν σε διάλυση, είτε είναι καταδικασμένες να διαλυθούν αργά ή γρήγορα, αν δεν μπορέσουν να κάνουν την υπέρβαση και να καρπωθούν τους κόπους τους, αγωνιστικά και οικονομικά. Κανένας δεν θέλει να επενδύει σε ένα πρωτάθλημα απαξιωμένο από τη διοργανώτρια αρχή, απαξιωμένο από την ΕΡΤ και την πολιτεία, με κάκιστες διαιτησίες, ομάδες δορυφόρους και ύποπτα ματς. Κάποιοι έχουν το μεράκι και την άγνοια κινδύνου να το κάνουν στην αρχή, όμως βλέποντας τα χάλια του πρωταθλήματος εκ των έσω, στην πρώτη στραβή την κάνουν με ελαφρά. Όχι γιατί είναι λαμόγια, αλλά γιατί έχουν λογική στο κεφάλι τους. Είδατε πρόσφατα τον ΟΦ Ιεράπετρας, μια ομάδα κόσμημα για την Κρήτη να βαράει «κανόνι», αφού δεν άντεχε άλλο ο χρηματοδότης να επενδύει σε κάτι «ανούσιο», είδατε την διάλυση του Αλμωπού Αριδαίας και να είστε και σίγουροι πως έπονται κι άλλοι. Αν η Παναχαϊκή είχε ανέβει το 2018, τώρα ίσως να είχε σταθεροποιηθεί στη μεγάλη κατηγορία και ακόμα και αν έπεφτε θα είχε τη δύναμη να ξανανέβει. Αυτή τη στιγμή, απλά ψάχνει τη στιγμή της και περιμένει ένα θαύμα, πριν «σβήσει».
Υ.γ : Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν μεγαλώνουμε, η εικόνα των 11 παικτών της Παναχαϊκής στην αποστολή ενός αγώνα Κυπέλλου Ελλάδος με τον Λεβαδειακό, με τον τερματοφύλακα να παίζει σέντερ φορ και τον κόσμο να τραγουδάει δακρυσμένος «όπου κι αν πας, όσο κατρακυλάς», μια παγωμένη Πέμπτη του Δεκεμβρίου, δεν σβήνει από τη μνήμη μου. Και όσοι βρίσκονταν εκείνο το βράδυ στο Παμπελοποννησιακό καταλαβαίνουν πάρα πολύ καλά αυτό που γράφω. Η σεζόν προμηνύεται «γολγοθάς», η Παναχαϊκή όμως δεν τελειώνει…
