«Όλη η ζωή σου σε ουρές λεωφορείων δρόμοι που δεν βγάζουν πουθενά. Πάντοτε χαμένος μες στη ζέστη και στο κρύο μέσα σ’ αυτό το πλήθος που γυρνά. Γκρίζα καφενεία που ‘χει χτίσει η ανεργία στοίχημα, μπιλιάρδα και λαχεία. Δύσκολη επιβίωση σε υγρά μηχανουργεία σπίτι όλο καυγάδες κι αγωνία. Κι όμως να, ήρθε και πάλι η Κυριακή κι έχει φουντώσει η ελπίδα για μια νίκη. Κι όμως να, μου λεν πως τα μάτια σου αρκεί δεν είναι ματς, είναι για σένα θεία δίκη.»
Οι στίχοι αυτοί του Χρήστου Γιαννόπουλου, χθες απέκτησαν νόημα ξανά στον… πλανήτη Παναθηναϊκό, γυρνούσαν συνεχώς στο μυαλό. Χθες δεν ήταν Κυριακή, ήταν Τρίτη, αλλά αυτό στην πραγματικότητα έχει πολύ μικρή σημασία. Οι Κυριακές, οι Τρίτες, οι Τετάρτες, οι Πέμπτες, απέκτησαν ξανά αξία για τους οπαδούς του «τριφυλλιού», που επί μια δεκαετία, έβλεπε την ομάδα του να μικραίνει επικίνδυνα, να αλλοιώνεται το DNA της και τα παιχνίδι των «πράσινων» γίνονταν, όχι μπροστά στα μάτια 60.000 θεατών, αλλά υπό το βλέμμα εκείνων των λίγων, που άντεχαν να υπομένουν τα χειρότερα, προσδοκώντας βαθιά μέσα τους (ίσως πολύ βαθιά), τα καλύτερα. Το χθεσινό ματς με τη Μπράγκα είχε πολύ μεγαλύτερη αξία από την ίδια την πρόκριση στους ομίλους του Champions League. Ξέραμε όλοι εκ προοιμίου, πως η πρόκριση θα κρινόταν στις λεπτομέρειες, ο παράγοντας τύχη θα έπαιζε καταλυτικό ρόλο, όπερ και εγένετο. Πηγαίνοντας προς το ΟΑΚΑ έβλεπες κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα των τελευταίων ετών. Άνθρωποι από την Πάτρα, τη Λάρισα, τη Χαλκίδα, τη Λαμία, από όλη την Ελλάδα κατέφταναν στο Ολυμπιακό Στάδιο, δημιουργώντας από πολύ νωρίς κλίμα για το «παιχνίδι της ζωής τους». Άνθρωποι όλων των ηλικιών, παππούδες που ήταν… μεσήλικες την τελευταία φορά που στο ΟΑΚΑ ακούστηκε ο ύμνος του Champions League, πατεράδες που τότε ήταν φοιτητές, φοιτητές που τότε ήταν παιδιά δημοτικού και μικρά παιδιά, που τότε ήταν αγέννητα. Μια μεγάλη γιορτή, μια σπίθα που έγινε ξανά πυρκαγιά και ένα ΟΑΚΑ, που «έβραζε» καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα. Όσο κι ακουστεί οξύμωρο, τον παλμό χθες στο Ολυμπιακό Στάδιο δεν το έδινε η Θύρα 13, αλλά το υπόλοιπο γήπεδο, υπήρχαν στιγμές που κυριολεκτικά ΚΑΝΕΝΑΣ δεν καθόταν στη θέση του και 60.000 κόσμος ζούσαν τη δική τους… παράνοια, προσπαθώντας να σπρώξουν τον Παναθηναϊκό προς το γκολ.
Η πρόκριση για τον Παναθηναϊκό δεν ήρθε. Όχι επειδή ήταν χειρότερος, αλλά επειδή (σε αντίθεση με όσα έγιναν κόντρα στη Μαρσέιγ), η τύχη του γύρισε την πλάτη. Η κεφαλιά του Βαγιαννίδη, η ευκαιρία του Παλάσιος, οι φορές που στα γυρίσματα του Αργεντίνου δεν βρέθηκε κάποιος να «φυσήξει» τη μπάλα στα δίχτυα, είναι κομμάτια του αγώνα, κομμάτια της ιστορίας, όπου αν η μπάλα είχε καταλήξει στα δίχτυα, η ιστορία ίσως να είχε γραφτεί εντελώς διαφορετικά για τους «πράσινους». Πολλοί κάθονται και αναλύουν τα – υπαρκτά – λάθη του Γιοβάνοβιτς, αν έπρεπε να βγει ο Βιλένα και να μπει ο Τσέριν, αν έπρεπε να γίνει αλλαγή ο κουρασμένος Χουάνκαρ και να μπει ο Μλαντένοβιτς, αλλά η πραγματικότητα είναι πως τούτη την ώρα, μετά από όσα συνέβησαν, μετά τα όσα έχει κερδίσει ο Παναθηναϊκός, η συζήτηση αυτή δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Όχι, δεν λέω πως ο Γιοβάνοβιτς έχει το αλάθητο, ούτε είναι στο απυρόβλητο, αλλά μετά το καθολικό standing ovation στον Σέρβο από 60.000 φιλάθλους, μετά την ξαφνική μεταστροφή της καμπύλης του DNA του συλλόγου, που μεγάλωσε ξανά, εξαιτίας του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, το να εμμένεις σε τεχνικά σφάλματα του 61χρονου προπονητή, είναι τουλάχιστον άστοχο ή τέλος πάντων, δεν είναι της στιγμής. Γιατί πολύ απλά, όλη αυτή η κινητοποίηση για τον Παναθηναϊκό, όλη αυτή η ατμόσφαιρα στο ΟΑΚΑ, όλος αυτός ο ενθουσιασμός, είναι δικό του έργο και του ανήκει εξ ολοκλήρου.
Στην επιστροφή από το Ολυμπιακό Στάδιο, όταν βγαίνεις από το χθεσινό «παραμύθι» και επιστρέφεις στην πραγματικότητα, συνειδητοποιείς πως το ευρωπαϊκό ταξίδι του «τριφυλλιού» τώρα ξεκινάει. Μέσω της διαδικασίας των προκριματικών, ο Παναθηναϊκός έγινε ξανά ευρωπαϊκή ομάδα, έμαθε να παίζει να παιχνίδια του στο όριο. Με ουσία και ψυχραιμία απέναντι στην υποδεέστερη Ντνίπρο, με μυαλό και τακτική κόντρα στην Μαρσέιγ των «αστέρων» ήρθαν οι δύο προκρίσεις, ενώ από τους αγώνες με τη Μπράγκα, η αίσθηση που αποκομίζει κανείς είναι πως επρόκειτο για ένα ισορροπημένο ζευγάρι, που οι «πράσινοι» δεν εκμεταλλεύτηκαν τις δικές τους στιγμές και έχασαν πολύ σοβαρές ευκαιρίες, την ώρα που η Μπράγκα είχε την ουσία και κατάφερε να αξιοποιήσει τις στιγμές κυριαρχίας της στον αγωνιστικό χώρο. Καμία πικρία, ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς πρέπει να πάει παρακάτω. Και το… παρακάτω, έχει κι αυτό αίγλη, το Europa League δίνει την προοπτική για νέα μεγάλα… πάρτι. Την Παρασκευή, μετά την κλήρωση θα υπάρχει και μια πιο σαφής εικόνα για το πού μπορεί να φτάσει ο Παναθηναϊκός, αλλά ας μην ξεχνάμε πως ο Γιοβάνοβιτς έχει συνηθίσει να… τρυπάει το ταβάνι αυτής της ομάδας.
