Κάθομαι και γράφω αυτό το blog στις 5 τα ξημερώματα. Σκέψεις σκόρπιες, αφιλτράριστες, χωρίς συνοχή μεταξύ τους. Το καλό του να έχεις ένα blog, μια «πένα», ένα μέσο για να γράφεις την άποψή σου, είναι ότι σε τέτοιες στιγμές, που η οργή σε πνίγει, σαν θηλιά στο λαιμό και δεν μπορείς να κλείσεις μάτι, το γράψιμο είναι ένα μέσο εκτόνωσης. Το κακό είναι πως για λόγους δημοσιογραφικής δεοντολογίας, οφείλω να είμαι κόσμιος, να χρησιμοποιήσω λέξεις εκλεπτυσμένες και να μην ξεφύγω από τα όρια που τόσο προσπαθώ να κρατήσω εντός πλαισίου.
Αυτό που συνέβη σήμερα, ΔΕΝ ΚΑΤΑΠΙΝΕΤΑΙ. Προσπαθείς να βρεις από κάπου να πιαστείς και να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά και ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Ίσως είμαι εγώ πολύ αγαθός (για να μη χρησιμοποιήσω άλλη, που ξεφεύγει της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, όπως αναφέρω άνωθεν), ώστε να μην μπορεί ο νους να συλλάβει αυτό που έγινε στα Φιλαδέλφεια. Δεν το χωράει ο νους, ότι μια παρέα 200 ατόμων ξεκίνησαν από το Ζάγκρεμπ μέσα στο κατακαλόκαιρο, έκαναν ταξίδι 15 ωρών για να έρθουν στην Αθήνα να σφάξουν γυναικόπαιδα. ΟΧΙ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ. ΠΡΟΣΕΞΤΕ. ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. Όχι ότι νομιμοποιώ τα ραντεβού θανάτου, αλλά έχουμε δει στο παρελθόν οπαδούς ομάδων που έχουν μεταξύ τους μίσος, να δίνουν άτυπα ραντεβού, να πλακώνονται στο ξύλο και να βγάζουν τα απωθημένα τους με αυτόν τον αχαρακτήριστο τρόπο. Οι Κροάτες ήρθαν εδώ, άνανδρα, για να χτυπήσουν στις 11 το βράδυ γυναικόπαιδα που άραζαν στις ταβέρνες και τα καφέ, στα πέριξ της Αγιάς Σοφιάς. ΔΕΝ ΗΡΘΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝ ΜΠΑΛΑ. Άλλωστε η Ντιναμό Ζάγκρεμπ δεν είχε πάρει εισιτήρια για το ματς, αφού η ίδια η UEFA είχε χαρακτηρίσει το παιχνίδι υψηλής επικινδυνότητας και δεν επέτρεψε μετακίνηση οπαδών. ΗΡΘΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΡΟΥΝ. Ήρθαν στην Ελλάδα με μοναδικό σκοπό να βαρέσουν, να σκοτώσουν, να κλέψουν κάνα δύο πανό και την άλλη εβδομάδα να γυρίσουν στο «Μαξιμίρ» και να έχουν να καυχιούνται μια νίκη σε οπαδικό σκηνικό. «Σας τρέξαμε», «Σας κάναμε», «Σας ράναμε». Αυτά δεν τραγουδάμε όταν πηγαίνουμε στο γήπεδο; Όλοι μας, δεν το παίζω υπεράνω… Απλά προσπαθώ, ακόμα και τώρα που γράφω, να συνειδητοποιήσω τι συνέβη σήμερα.
Η Οπαδική νίκη των Κροατών (να τους χαίρεστε, αυτούς και τις πεποιθήσεις τους) είχε κόστος – τουλάχιστον – μια ανθρώπινη ζωή. Έναν 22χρονο συμπολίτη μας, φίλος μας, αδερφό μας, γιο μας, συγγενή μας, ο οποίος έτυχε να βρίσκεται στη Φιλαδέλφεια την ώρα της… επιδρομής των ΟΡΚ. Δεν πήγε για να δείρει, δεν σχεδίασε να περάσει μια αυγουστιάτικη νύχτα, παίζοντας ξύλο με τους μαχαιροβγάλτες που κατέβηκαν από τα Βαλκάνια, για να αποδείξουν πόσο… μάγκες, σπαθάτοι και παντελονάτοι είναι. Είχε πάει για τον καφέ του, το φαγητό του και δεν θα γυρίσει ποτέ ξανά στο σπίτι του. Και μέσα σε όλη τη δυστοπία, υπάρχει και ένα 13χρονο κοριτσάκι (εδώ είναι το σημείο που κομπιάζεις και συγκρατείς ό,τι βάρβαρο μπορείς να εκστομίσεις για αυτά τα ανθρωποειδή) που βρίσκεται στο νοσοκομείο, σοβαρά τραυματισμένη, έχοντας δεχτεί πέτρα στο κεφάλι. ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ. ΧΑΡΕΙΤΕ ΤΟΥΣ. Χαρείτε μια φάρα οπαδών, που όπου πηγαίνει σε όλη την Ευρώπη δημιουργεί προβλήματα, κάνει πορείες, υψώνοντας με περηφάνια το δεξί χέρι, χαιρετώντας ναζιστικά. Χαρείτε αυτούς που κάποιοι άφησαν να σουλατσάρουν ανενόχλητοι στην Αθήνα, να διασχίσουν όλα τα Βαλκάνια, για να ρημάξουν τις ζωές μερικών ανθρώπων, που απλά ΕΤΥΧΕ να βρίσκονται στη Φιλαδέλφεια στις 11 το βράδυ. Καταλαβαίνετε λίγο για τι αρρωστημένες καταστάσεις μιλάμε;
Ξημερώνει η μέρα ενός πολύ μεγάλου αγώνα (που πολύ αμφιβάλλω πλέον αν θα διεξαχθεί). Κανονικά θα έπρεπε όλη μέρα να μιλάμε για αυτόν. Πώς θα κατέβει ο Aλμέιδα, πώς θα είναι η πρώτη ευρωπαϊκή βραδιά της ΑΕΚ στη νεόχτιστη «Opap Arena»; Αντί αυτού θα μιλάμε ξανά για αίμα, θα μιλάμε για ακόμα ένα θύμα της τυφλής οπαδικής βίας. Ακόμα μια οικογένεια θρηνεί και οι 32.000 φίλαθλοι που ετοιμάζονταν να στήσουν ένα…πάρτι για να στηρίξουν την αγαπημένη τους ομάδα, καμία όρεξη δεν θα έχουν να πάνε γήπεδο. Αυτή είναι η μοίρα του ελληνικού αθλητισμού, του ελληνικού ποδοσφαίρου, της ελληνικής κοινωνίας. Ένα βήμα μπρος, δέκα βήματα πίσω. Το κακό για ακόμα μια φορά νίκησε. Το κακό πάντα θα νικάει…
Υ.Γ 1: Τα άπταιστα ελληνικά που ακούγονται στο βίντεο της… ντροπής είναι η πιο τρανή απόδειξη του απόπατου αυτής της κοινωνίας. Έλληνες να σφάζουν Έλληνες, στο βωμό μιας οπαδικής «κόντρας», στο βωμό μιας… ψευτοαδερφοποίησης, με άτομα που έχουν τατουάζ σβάστικες και άλλα ναζιστικά σύμβολα. Αυτοί κάνουν κουμάντο στα γήπεδά μας, αυτοί είναι προνομιούχοι όταν βγαίνουν εισιτήρια για ένα παιχνίδι και εσύ ο αγαθός (είπαμε δεν θα την γράψω την άλλη λέξη) παλεύεις κάνοντας refresh στην Ticketmaster για να πας στο γήπεδο μια στο τόσο, αυτοί είναι που στο τέλος θα μείνουν μόνοι τους στα πέταλα, κάνοντας επίδειξη των επιτυχιών τους στα οπαδικά σκηνικά. Και όλα αυτά, με την ανοχή και το σιγοντάρισμα από την κυβέρνηση, τις διοικήσεις, την αστυνομία και την πολιτεία
Υ.Γ 2: Όχι άλλα κροκοδείλια δάκρυα και τυμβωρυχία, πάνω από ένα αδικοχαμένο παλικάρι, όπως κάνατε κάποιοι με τον Άλκη, συγκινώντας το Πανελλήνιο, που ξαφνικά νόμιζε ότι πατήθηκε ένα κουμπί και όλες οι πληγές θα ιάνουν. Όχι άλλα προσχηματικά «Ποτέ Ξανά», όχι άλλη κοροϊδία. Καλύτερα να μιλάμε τη γλώσσα της αλήθειας. ΤΟ ΚΑΚΟ ΘΑ ΞΑΝΑΣΥΜΒΕΙ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΝΙΚΑΕΙ. Αυτό είναι δεδομένο. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι το πότε, το πού, με ποια αφορμή και μεταξύ ποιων.
Υ.Γ 3: Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του παιδιού. Θα μπορούσα να γράψω μόνο αυτό, όλα τα άλλα, τώρα που ξανακοιτάζω το κείμενο, είναι λόγια του αέρα. Θα διαβαστούν, θα σχολιαστούν, θα ξεχαστούν. Οι μόνοι που δεν θα ξεχάσουν είναι οι οικείοι αυτού του ανθρώπου. Που σήμερα οι ζωές τους καταστράφηκαν, επειδή ένα τσούρμο δίποδων αποφάσισε να αποδείξει πόση μαγκιά τους διακατέχει. Αυτά… Δεν συνεχίζω…
