Στο πρώτο άκουσμα της αποβολής της Παναχαϊκής από το πρωτάθλημα της Superleague 2, πέραν της ντροπής και της αίσθησης για κατάντια που αφήνει αυτή η μαύρη σελίδα της ”κοκκινόμαυρης” ιστορίας, το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα – και νομίζω και αρκετοί μαζί με μένα – ήταν ανακούφιση. Λύτρωση. Σαν να έφυγε ένα μεγάλο βάρος, ένας μεγάλος βραχνάς. Όταν κάτι φυτοζωεί, όταν κάτι κείτεται και σέρνεται έχοντας χάσει κάθε σπιθαμή αξιοπρέπειας, καλύτερα να το σκοτώσεις. Όσο κυνικό κι αν ακούγεται, είναι η σκληρή αλήθεια. Οι Πατρινοί εδώ και τόσα χρόνια, σχεδόν σε όλη αυτή την τριετία – παρωδία έμοιαζαν με ασθενή που ζει με μηχανική υποστήριξη, οι γιατροί τον έχουν ξεγράψει και απλώς περιμένεις πότε θα συμβεί μοιραίο και δεν τραβάς τα καλώδια, περιμένοντας να συμβεί ένα θαύμα. Επέλεγαν έναν τρόπο αυτοσυντήρησης που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε στα βράχια, σε έναν γκρεμό που οι ιθύνοντες δεν ήθελαν να δουν ή κορόιδευαν τον κόσμο πως δεν θέλουν να το δουν. Αυτό το μοντέλο διοίκησης και λειτουργίας πέθανε. Και καλώς πέθανε και να πάει και στον αγύριστο. Βαρεθήκαμε να μαθαίνουμε για προσφυγές, βαρεθήκαμε να γινόμαστε ενήμεροι για πράγματα και καταστάσεις που βιάζουν κάθε λογικά και σπιλώνουν ακόμα περισσότερο το όνομα της ”Μεγάλης Κυρίας”. Φτάνει πια. Επιτέλους τελείωσε.
Η Παναχαϊκή έχει περάσει μια 20ετία κατά την οποία η ανθρώπινη λογική έχει κατακρεουργηθεί, έχουμε δει πράγματα που δεν θα μπορούσε να σκεφτεί ούτε ο πιο νοσηρός σεναριογράφος. Υπέμεινε τις παρανοϊκές πρακτικές του Κούγια, έγινε για λίγες εβδομάδες και… Παναχαϊκή Κορίνθου (άκουσον άκουσον), έζησε ημέρες Πότη Τσιριμπή, με την ομάδα να ξεκινάει με όνειρα για άνοδο και να καταλήγει να παίζει με τον τερματοφύλακα για σέντερ φορ επειδή δεν συμπλήρωνε αλλιώς ενδεκάδα, είδαμε Σουηδούς από τη Γαστούνη, είδαμε Αμερικάνους μετόχους – φαντάσματα και έναν διαχειριστή που στην αρχή της χρονιάς έταζε… λαγούς με πετραχήλια, έκανε σλόγκαν το ”LEVEL UP” και στο τέλος της ίδιας χρονιάς έκανε… έρανο για να μαζέψει ο απλός λαός της Παναχαϊκής χρήματα να πληρωθούν οι προσφυγές και να μην πέσει η ομάδα. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, οι ”ροσονέρι” δεν έβρισκαν τη λύση ξανά, θα έπαιζαν με τον Παναργειακό, θα τον κέρδιζαν, θα σώζονταν και η ομάδα θα παρέμενε στη Superleague 2. Και; Θα άλλαζε κάτι επί της ουσίας, Η ιστορία έχει δείξει πως τίποτα δεν θα άλλαζε. Κάποιοι θα έβρισκαν την ευκαιρία να το παίξουν σωτήρες, να ταΐσουν ”σανό” τον κόσμο πως δεν πήδηξαν από το καράβι την κρίσιμη στιγμή, να πουλήσουν… Παναχαϊκοφροσύνη και να μείνουν και του χρόνου – ίσως και για πολλά χρόνια ακόμα -, διοικώντας την ομάδα με εχέγγυα… το απόλυτο τίποτα. Θα ήσασταν ευχαριστημένοι με αυτή την εξέλιξη; Μάλλον όχι…
Η αποβολή από το πρωτάθλημα της Superleague 2, μου φέρνει στο μυαλό τους στίχους του Νότη Σφακιανάκη ”Δεν πάει πιο κάτω, πιάσαμε πάτο”. Και η αλήθεια είναι πως καλύτερα να πιάσεις πάτο, παρά να φυτοζωείς. Μόνο από τον πάτο μπορεί να γίνει το πραγματικό restart. Restart σε όλα τα επίπεδα όμως. Μακριά από ανθρώπους αμφιβόλου προελεύσεως και προθέσεων. Μακριά από νοσηρές καταστάσεις του παρελθόντος. Και πρωτίστως, η Ερασιτεχνική οφείλει να λειτουργήσει σαν πυλώνας για την επόμενη μέρα. Όποια κι αν είναι η νέα μέρα στην Ερασιτεχνική, πρέπει να υπάρχει δίαυλος επικοινωνίας με τον κόσμο, να βρεθεί τρόπος να προσελκύσει σοβαρούς επενδυτές και όχι να γίνονται αρπαχτές από εδώ και από εκεί. Φτάνει πια με τις αρπαχτές, η Παναχαϊκή δεν είναι μαγαζάκι κανενός για να γίνεται παιχνιδάκι στα χέρια του κάθε τυχάρπαστου. Restart πρέπει να γίνει σε επίπεδο διοίκησης, σε επίπεδο Ακαδημιών, σε επίπεδο marketing, στο πόσο ”γκελ” κάνει η ομάδα στον πατρινό φίλαθλο κόσμο. Και αυτό θα γίνει μόνο αν υπάρξει κάθαρση. Ας είναι αυτό η απαρχή για το πραγματικό come back και όχι απλώς να υπάρχει κάπου εδώ γύρω η ομάδα, αλλά να μην είναι και πουθενά. Θα δανειστώ τον στίχο από το τραγούδι ”You”ll never walk alone”, που οι οπαδοί της Λίβερπουλ (τυγχάνει να την υποστηρίζω) το έκαναν ύμνο τους και τρόπο ζωής. ”At the end of the storm, there’s a golden sky”. Στο τέλος της καταιγίδας, υπάρχει ένας χρυσός ουρανός. Ίσως αυτή είναι η καταιγίδα που βιώνει τώρα η Παναχαϊκή και ίσως το… ξέφωτο να είναι πολύ πιο κοντά από όσο νομίζουν κάποιοι. Αρκεί να μην πέσει ο σύλλογος σε λακούβες του παρελθόντος.
Υ.γ 1: Αν η Παναχαϊκή το 2004 είχε πέσει στη Δ’ Εθνική, κάτι που πολλοί έβλεπαν ως ”καταστροφή”, ίσως να μην είχαν περάσει 23 χρόνια μακριά από τη Superleague. Μπορεί να μην πήγαιναν πολύ καλύτερα τα πράγματα, σίγουρα όμως δεν θα πήγαιναν χειρότερα. Οπότε μην ξορκίζετε μερικοί τον ”δαίμονα” του τοπικού σαν να είναι κάτι καταστροφικό. Οι ”δαίμονες” ήταν τόσα χρόνια μέσα στην ομάδα, αργήσατε όμως – και αργήσαμε κι εμείς – να τους πάρουμε χαμπάρι.
Υ.γ 2: Ψηλά το κεφάλι, κανένας ”νάνος” παραγοντικά, διοικητικά – και ενίοτε αξιακά – δεν πρόκειται να διαλύσει την Παναχαϊκή. Θα επιστρέψει πιο δυνατή.
