Για να ξετυλίξει κανείς το κουβάρι του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, βάζοντας παραμέτρους σε όλα αυτά που συντελούνται την τελευταία δεκαετία, πρέπει να έχει ένα πολύ γερό στομάχι ή να έχει κουμπώσει πολλά ηρεμιστικά. Και πάλι, δεν μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά, ότι μπορεί κανείς με διαύγεια να γράψει όλα όσα συμβαίνουν στο Κορωπί, στη Λεωφόρο και το ΟΑΚΑ. Το παιχνίδι με τη Λαμία ολοκληρώθηκε, πέρασε σχεδόν ένα 24ωρο, με την παραδοχή πως πλέον οι ”πράσινοι” βρίσκονται εκτός κούρσας πρωταθλήματος να είναι ωμή. Όποιος ισχυριστεί το αντίθετο, καλό θα ήταν να περάσει μια βόλτα από το Δρομοκαΐτειο, γιατί εκεί ανήκει. Αν και, μεταξύ μας, όσοι υποστηρίζουν αυτή την παράνοια που ονομάζεται ποδοσφαιριστικός Παναθηναϊκός (ό,τι περίσσεψε τέλος πάντων από αυτό το ξεχαρβαλωμένο DNA), πιθανότατα η ψυχική τους υγεία έχει κλονιστεί σε τόσο μεγάλο βαθμό, που δεν υπάρχει πλέον μεγάλη απόσταση από το τρελάδικο. Στο χθεσινό παιχνίδι με τη Λαμία, συνέβη κάτι που δεν συμβαίνει ούτε στο Γ’ Τοπικό. Τέτοιου επιπέδου είναι το λάθος που κάνει ο Μαντσίνι. Ή μάλλον, για να ακριβολογώ, αν έκανα εγώ αυτή την ηλιθιότητα (δεν μπορώ να βρίσω παραπάνω) παίζοντας 7×7 με τους φίλους μου, πιθανότατα θα με πέταγαν έξω από το γήπεδο. Το να το κάνει αυτό το πράγμα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, που παίζει στον Παναθηναϊκό είναι παντελώς ανεπίτρεπτο. Κι ας θόλωσε το μυαλό του, κι ας μην γνώριζε τον κανονισμό. Τέλος. Ξαφνικά, μετά τη λήξη του αγώνα όλοι ασχολούνταν με το λάθος του Αργεντίνου. Όλοι μιλούσαν για ένα λάθος που έβαζε φρένο στα όνειρα του Παναθηναϊκού για τον τίτλο. Υπενθυμίζω, για όσους τρώνε αμάσητο και χωρίς φίλτρο ό,τι τους σερβίρεται, πως οι ”πράσινοι” έχαναν με 2-1 έπειτα από 88 λεπτά παιχνιδιού. Από την τελευταία Λαμία, που είχε μια νίκη σε όλο το πρωτάθλημα και έχει υποβιβαστεί. Θα γυρνούσε το ματς; Ούτε κατά διάνοια… Κι όμως κάποιοι επιλέγουν να ρίξουν όλο το φορτίο της ευθύνης στον Μαντσίνι, σε μια πάγια και συνηθισμένη πλέον τακτική από την υπάρχουσα διοίκηση.
Ας θυμηθούμε λίγο, ποιος είναι ο Μαντσίνι και ποια είναι η εξέλιξή του στον Παναθηναϊκό: Ο πρώην παίκτης του Άρη ήταν ένας καλός παίκτης στον Άρη, πήγε στο ”τριφύλλι” ως ένας παίκτης που θα αναβάθμιζε τα εξτρέμ όταν ο Παναθηναϊκός διεκδικούσε το πρωτάθλημα και στην αρχή ήταν καλός. Μετά έγινε καλούτσικος, μετά μέτριος και τώρα μοιάζει σαν να έχει να κλωτσήσει τη μπάλα κάνα χρόνο… Σας θυμίζει κάτι η εξέλιξη του Αργεντίνου στον Παναθηναϊκό; Α ναι, την μέση πορεία ενός μέσου παίκτη στον Παναθηναϊκό όλα αυτά τα χρόνια. Οι περισσότεροι έρχονται ως καλοί, συνήθως η πορεία τους μετά από ένα διάστημα φθίνει και όσοι κάνουν το… λάθος να προοδεύσουν τους τρώει το μαύρο ”σκοτάδι”. Από προπονητές, μέχρι παίκτες και μέλη του σταφ. Γιατί πολύ απλά στην συγκεκριμένη ομάδα, απαγορεύεται να ξεφεύγεις από την μετριότητα. Βλέπετε τι συμβαίνει με τον Ιωαννίδη… Από ένας παίκτης που κοστολογούταν με 30 εκατομμύρια και ο Παναθηναϊκός δεν τον παραχωρούσε, πλέον έχει καταντήσει φέτος ένα σέντερ φορ της σειράς, με μηδενικό impact, που δεν απειλεί, όταν έρθει η ώρα να απειλήσει χάνει τα άχαστα και μονίμως πλέον μανουριάζει με διαιτητές και συμπαίκτες του. Βλέπετε τι συμβαίνει με τον Τετέ, που ήρθε στους ”πράσινους” και έβγαζε μάτια στο ξεκίνημα και πλέον έχει εξελιχθεί σε έναν παίκτη που η μόνη του επίδραση στο παιχνίδι είναι να σουτάρει εκτός περιοχής, με τις επιλογές του να είναι η μια χειρότερη από την άλλη. Και στο τσουβάλι αυτό μπαίνουν πολλοί ακόμα. Ο Ουναΐ, ο Ίνγκασον, ο Ντραγκόβσκι, ο Σένκεφελντ, ο Αράο. Και θυμάστε όλοι πώς έφυγε ο Σπόραρ, πώς πήγε να φαγωθεί ο Βαγιαννίδης, πώς μπήκε στον ”πάγο” ένας από τους λίγους που… ένιωθαν από Παναθηναϊκό, ο Πέρεθ, πώς έληξε η ιστορία με τον Μπρινιόλι, πώς αποδομήθηκαν ο Αϊτόρ και ο Παλάσιος και πώς δεν έγινε καμία προσπάθεια να μείνει ο Μπερνάρ. Όλα αυτά, σε έναν Οργανισμό που ευδοκιμεί και μένει ακούνητος, ο πιο ”διακοσμητικός” τεχνικός διευθυντής όλων των εποχών σε όλα τα σπορ, ο Γιάννης Παπαδημητρίου. Ο οποίος δεν είναι καν ένας άνθρωπος που προέρχεται από τα σπλάχνα της ομάδας και κατέχει αυτή τη θέση τιμής ένεκεν, αλλά αντιθέτως είναι ένας πρώην παίκτης της Ξάνθης. Όλα αυτά σε έναν Οργανισμό που περίοπτη θέση μέσα στα αποδυτήρια κατέχει ο Γιώργος Τζαβέλλας, ο οποίος έχει παίξει στη μισή Superleague… αλλά όχι στον Παναθηναϊκό.
Τώρα που ο Μαντσίνι τίθεται εκτός ομάδας, όπως φαίνεται (και δικαίως), την επόμενη φορά θα φταίει κάποιος άλλος. Όπως έφταιγαν το 2012 ο Κατσουράνης και ο Καραγκούνης, που χαλούσαν τα αποδυτήρια της ομάδας, όπως έφταιγε το 2016 ο Βέμερ, που ζητούσε τα δεδουλευμένα του και ο Παναθηναϊκός διασύρθηκε σε όλη την Ευρώπη, όπως έφταιγε το 2022 ο Γιοβάνοβιτς που καθυστερούσε τις μεταγραφές και χάθηκε το πρωτάθλημα, όπως έφταιγε πέρυσι ο Μπρινιόλι που όλοι έλεγαν πως ”τρυπήθηκε”, λες και ολόκληρος Παναθηναϊκός είναι… σουρωτήρι να τρυπιέται εκ των έσω. Όλοι φταίνε, εκτός από τον ιδιοκτήτη, ο οποίος έχει καταφέρει να βάλει την σφραγίδα του στην πιο ανύπαρκτη διοίκηση όλων των εποχών στο ελληνικό ποδόσφαιρο και συνεχίζει ακάθεκτος, μετατοπίζοντας τις ευθύνες δεξιά και αριστερά, αφού ο ίδιος δεν μπορεί να ξεφύγει από τον βούρκο, στον οποίον ο Παναθηναϊκός μπαίνει κάθε μέρα ολοένα και πιο βαθιά.
