Οι μεταγραφές του Juancho Hernangomez και του Aleksander Balcerowski, ήταν οι δύο κινήσεις που απέμεναν, για να θεωρηθεί το ρόστερ του Παναθηναϊκού λειτουργικό. Ακόμα και στο υποθετικό σενάριο (θα δούμε και θα αναλύσουμε πόσο υποθετικό είναι), οι «πράσινοι» έχουν ένα ρόστερ χωρίς τρύπες και τρανταχτές αδυναμίες, έτοιμο να βγει να πολεμήσει, με καλές πιθανότητες να πρωταγωνιστήσει στην Ευρωλίγκα. Ο σχεδιασμός είχε χειρουργική ακρίβεια και κινήθηκε με ιδανικό τρόπο πάνω στους άξονες που έθεταν όσοι γνωρίζουν τα βασικά του αθλήματος, με κάποιες «πινελιές», που πέραν της ουσίας, είχαν και επικοινωνιακό υπόβαθρο. Ποιοι είναι οι άξονες αυτοί:
1) Να θωρακιστεί επιτέλους η περιφέρεια μετά από 3 χρόνια τρανταχτών αστοχιών
Ο Παναθηναϊκός φρόντισε από πολύ νωρίς να κλείσει τον Vildoza, έναν απόλυτα ισορροπημένο γκαρντ, που αν έβγαινε στην αγορά Ιούλιο (και όχι Μάρτιο που υπέγραψε στο τριφύλλι), με τις ελλείψεις που υπάρχουν στα γκαρντ στην Ευρώπη, θα αξίωνε συμβόλαιο κοντά στο 2 εκατομμύρια. Κάποιοι την άνοιξη μίλησαν για υπεραξία (θα αναλύσουμε σε μελλοντικό άρθρο τι είναι υπεραξία και τι όχι), όμως στην ουσία οι «πράσινοι» εξασφάλισαν από τότε πως ακόμα και όλα στραβά να πάνε στον καλοκαιρινό σχεδιασμό, έχουν μετά από χρόνια έναν…ελίτ γκαρντ. Ήρθε μετά να προστεθεί και ο Σλούκας, για να γίνει το…κερασάκι στην τούρτα σε ένα από τα καλύτερα fit στην Ευρώπη που μπορεί να βρει κάποιος τούτη την ώρα.
2) Να ενισχυθεί ο ελληνικός κορμός της ομάδας
Μετά από μια σεζόν, που ο Παναθηναϊκός υπέφερε από έλλειψη ποιοτικών Ελλήνων και κάποια στιγμή απαριθμούσε ακόμα και 9 ξένους, η ενίσχυση του ελληνικού κορμού ήταν ένα μείζον ζήτημα. Δίπλα στον αμετακίνητο Λευτέρη Μαντζούκα, ήρθαν να… κολλήσουν Σλούκας, Παπαπέτρου, Μήτογλου, Μωραιτης και Κώστας Αντεντοκούνμπο. Ναι, ο ελληνικός κορμός του Παναθηναϊκού δεν έγινε ξαφνικά ισάξιος με την ομάδα του ’07 και του ’09, όμως σε κάθε περίπτωση πλέον το «τριφύλλι» μοιάζει ένα κλικ πάνω από τον «αιώνιο» αντίπαλό του στην εντοποιότητα.
3) Ισορροπία στο ρόστερ
Είχαμε δει όλες τις προηγούμενες, ο Παναθηναϊκός να…απαρνιέται τη φύση του αθλήματος, καταργώντας θέσεις και «εξαφανίζοντας» χαρακτηριστικά, που είναι απαραίτητα για τη δομική λειτουργία ενός ρόστερ. Άλλες χρονιές είδαμε περιφέρεια χωρίς ίχνος δημιουργικότητας, τεσσάρια που δεν ξέρουν να κάνουν box out, πεντάρια χωρίς αθλητικότητα, τριάρια χωρίς σουτ. Όλες αυτές οι ανορθογραφίες πλέον αποτελούν ή τουλάχιστον έχουν εξαλειφθεί σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχει πολύ μεγαλύτερη αρμονία μεταξύ θέσεων και ρόλων και ποικιλία χαρακτηριστικών. Για να τα πούμε και πιο απλοϊκά, δεν…τρακάρει ο ένας πάνω στον άλλον. Δεν θα ζήσουμε ξανά τα διλήμματα του τύπου ”πολύ ωραίος παίκτης ο Ponitka, τίμιος ο Πάνος Καλαϊτζάκης, αλλά δεν χωρούν και οι δύο στο «3» γιατί δεν έχουν το σταθερό τρίποντο”. Και αυτό είναι ίσως και το σημαντικότερο νέο που βγαίνει από την στελέχωση της ομάδας του Ergin Ataman.
Με όλα αυτά τα δεδομένα που αναλύθηκαν παραπάνω, ο Παναθηναϊκός έχει για πρώτη φορά πραγματικά ισχυρό ρόστερ, μετά τη σεζόν 2017-18, επί Pascual. Το αν η φετινή ομάδα θα είναι καλύτερη ή χειρότερη από εκείνη του Καταλανού τεχνικού, θα κριθεί στην πράξη. Από τα αποτέλεσμα και τις συγκυρίες. Και ίσως μια από τις συγκυρίες που θα κρίνουν τον πήχη αυτής της ομάδας, είναι η τελευταία κίνηση που (δε) θα γίνει. Ο SG-SF, που θα έρθει να κουμπώσει μαζί με το υπόλοιπο ρόστερ.
Τι θα γινόταν αν ερχόταν φέτος ο Grigonis;
Όσο σκέφτομαι και δημιουργώ με το μυαλό μου σενάρια και εικόνες για το πώς θα είναι το μπάσκετ που θέλει να παίξει ο Ataman στον Παναθηναϊκό, τόσο περισσότερο αποκτώ την πεποίθηση πως αυτός ο παίκτης υπάρχει ήδη στην ομάδα. Και είναι ο Marius Grigonis. ΉΡΕΜΑ. ΜΗ ΒΑΡΑΤΕ. Ξέρω πολύ καλά τις ενστάσεις όσων με διαβάζουν. Αλλά θα θέσω ένα υποθετικό σενάριο. Τι θα γινόταν αν ο Grigonis δεν είχε έρθει σε τριβή με τον Παναθηναϊκό, έπαιζε κάπου αλλού, μακριά από τα βλέμματα του μέσου φιλάθλου της ομάδας και ερχόταν ως το «αποκούμπι» που έλειπε στις θέσεις «2» και «3». Κάτι έχω στο μυαλό μου. Τα σχόλια μάλλον θα ήταν διθυραμβικά για την μεταγραφή του Λιθουανού. Γιατί η εικόνα που είχαμε από αυτόν, μέχρι να έρθει στον Παναθηναϊκό ήταν για έναν παίκτη…κομπιούτερ, απόλυτα εγκεφαλικό, που στην επίθεση θα πάρει όλες τις επιλογές που του αναλογούν, θα παίξει «by the book» και θα παίξει την άμυνα που μπορεί, που του επιτρέπει η σωματική του διάπλαση. Αυτός ήταν ο Grigonis πριν έρθει στους «πράσινους». Και αυτός είναι ακριβώς ο παίκτης – ή μάλλον τα χαρακτηριστικά – που θέλει να προσθέσει ο Τούρκος τεχνικός, για να πει ότι ο σχεδιασμός άγγιξε το τέλειο και να απολαύσει τα μπάνια του, πριν αρχίσει η προετοιμασία.
Μόνο που με τον Marius Grigonis, η πρώτη του χρονιά στον Παναθηναϊκό (θα δούμε αν ήταν και η μοναδική) εξελίχθηκε σε εφιάλτη. Δεν είναι ότι δεν έπαιξε καλά. Δεν εκνεύρισε αυτό τους φιλάθλους του «τριφυλλιού». Αυτό που τους εξόργισε και τους έφτασε σε σημείο μέχρι και να τον γιουχάρουν στον 4ο τελικό με τον Ολυμπιακό, ήταν η αδιανόητη -σχεδόν προκλητική ορισμένες φορές- απάθεια του Λιθουανού. Είναι διαφορετικό να είσαι κακός γιατί είσαι ντεφορμέ, γιατί δεν έχεις ταιριάξει στον ρόλο σου, για χίλιους δύο λόγους. Ωστόσο, το πρόβλημα με τον Grigonis ήταν πολύ πιο βαθύ. Ξαφνικά, μέσα σε μια σεζόν, μεταλλάχθηκε σε έναν κάκιστο αμυντικό, που παρά το όχι αμελητέο μέγεθός του δεν έβαζε το κορμί του στη…φωτιά, ενώ στην επίθεση με…κομπιούτερ που του βγάζεις τις μπαταρίες. Διστακτικός, «λίγος» όταν η μπάλα έκαιγε. Στο Twitter πλέον οι οπαδοί των «πρασίνων» τον έχουν βαφτίσει «Βιτάμ». Και όσο απαξιωτικά και αν έμοιαζαν τα σχόλια για αυτόν, ήταν και απολύτως δικαιολογημένα, βάσει των όσων (δεν) προσέφερε.
Και τώρα το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου; (Κυριολεκτικά, γιατί τόσα παίρνει ο Grigonis). Του δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία, σε ένα καλύτερο περιβάλλον, με καλύτερους συμπαίκτες και ελίτ προπονητή να αποδείξει την αξία του; Θα πω ναι. Όσο κι αν κάποιες εμφανίσεις, κάποιες συμπεριφορές δεν «καταπίνονται» εύκολα, είμαι πεπεισμένος ότι ο Λιθουανός μπορεί σε ένα τέλειο περιβάλλον να γίνει αυτό για το οποίο ενθουσιάστηκαν όταν ο 29χρονος SG ήρθε στην Ελλάδα, να κάνει αυτά που δεν μπόρεσε φέτος να κάνει. Μεταξύ μας, άλλο να έχεις δίπλα σου τον Σλούκα και τον Vildoza, άλλο τον Lee και τον μόνιμα τραυματία Wolters. Θέλει να το παλέψει ο Grigonis; Έχει όρεξη να συνεργαστεί με τον καλύτερο προπονητή της τελευταίας πενταετίας και να γίνει «γρανάζι» σε μια ομάδα με υψηλούς στόχους; Ή θα έχει πάλι το «μπλαζέ» υφάκι και την απάθεια στο πρόσωπό του, σαν να τον έχουν βάλει με το ζόρι να παίξει μπάσκετ; Αν θέλει να παίξει, τότε ίσως γίνει ο νέος Elijah Bryant του Ataman. Ειδάλλως, υπάρχουν πολλοί…Mykhailiuk που περιμένουν εκεί έξω.
