Ήταν Δεκέμβριος του 2015, όταν είχα την τύχη – ατυχία να βρεθώ σε έναν αγώνα Κυπέλλου Ελλάδος, Παναχαϊκή – Λεβαδειακός 1-4, μαζί με άλλα 70-80 άτομα μαξ, που βρίσκονταν εκείνο το απόγευμα Πέμπτης στο Παμπελοποννησιακό Στάδιο. Τότε, επί διοικήσεως Τσιριμπή (τι έχουμε ζήσει), οι ”κοκκινόμαυροι” ήταν ένα καράβι που βούλιαζε, στην ομάδα είχε ανοίξει η πόρτα και αποχωρούσαν ο ένας μετά τον άλλον και στον συγκεκριμένο αγώνα, η πατρινή ομάδα συμπλήρωνε μετά βίας αποστολή με 12 παίκτες και δύο τερματοφύλακες, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή μέσα στο ματς, να περάσει στο ματς ως σέντερ φορ ο δεύτερος τερματοφύλακας, Χρήστος Βορύλλας, ο οποίος μάλιστα έκανε και ασίστ (!). Παίκτες απλήρωτοι, μια ομάδα μαραζωμένη, κόσμος στις εξέδρες ”μουδιασμένος”, για μια ομάδα που στην ουσία βάδιζε με γεωμετρική πρόοδο προς τη διάλυση και τελικά στο φινάλε εκείνης της χρονιάς υποβιβάστηκε, γνωρίζοντας ορισμένες ταπεινωτικές στιγμές και δεν βάρεσε ”κανόνι”, αποκλειστικά και μόνο λόγω του φιλότιμου κάποιων ποδοσφαιριστών. Είχα ευχηθεί τότε, ανάλογη γηπεδική εμπειρία, τόσο στενάχωρη και καταθλιπτική, να μην ξαναζήσω και βαθιά μέσα μας, όλοι ελπίζαμε πως κάπου υπάρχει ένα ξέφωτο για τους Πατρινούς.
Δέκα χρόνια μετά, η Ιανουάριο του 2025, το άλλοτε… καμάρι της πόλης ακόμα ετοιμάζεται να ζήσει αντίστοιχες στιγμές με τότε. Ξανά σε αγώνα Κυπέλλου, εναντίον ομάδας Superleague, συμπτωματικά και δυστυχώς αυτή είναι η αρχή στην κατρακύλα που έπεται. Μόνο που αυτή τη φορά, έχοντας δει την φάβα, έχοντας δει και το λάκκο, φταίμε όλοι. Και περισσότερο από όλους, αυτή τη φορά, φταίει η φάρα μας (Εφημερίδες, Σάιτ και γενικά τα ΜΜΕ). Φταίει η φάρα μας, διότι εδώ και πολλά χρόνια, δεν ασκούμε δημοσιογραφία, έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει κριτική. Αυτό που γίνεται επί πολλά χρόνια στην πόλη, δεν είναι δημοσιογραφία, αλλά δημόσιες σχέσεις. Να τα έχουμε καλά με τον άλλον, να τα έχουμε καλά με τον άλλον και κυρίως να έχουμε την ησυχία μας. Βαλτώσαμε όλοι τόσα χρόνια και γίναμε ο νούμερο 1 σύμμαχος όσων ασελγούν στο πτώμα της Παναχαϊκής, που επί μια εικοσαετία (που πριν το καταλάβουμε θα γίνει τριακονταετία) κείτεται και σέρνεται, με κάποιες πολύ μικρές αναλαμπές, ίσα να υπενθυμίσει σε κάποιους πως υπάρχει (στην πραγματικότητα φυτοζωεί), πριν ξαναμπεί στο βάλτο της. Εκεί βολεύει τους περισσότερους να βρίσκεται η ιστορική ομάδα της πόλης, στην οποία πόλη τίποτα αξιόλογο δεν μπορεί να ευδοκιμήσει, αλλά είμαστε ποτισμένοι από την κορυφή μέχρι τα νύχια με το δηλητήριο της μιζέριας και του ”μέχρι εκεί είμαστε, δεν πάμε για παραπάνω”.
Φταίει η φάρα μας, γιατί αντιμετωπίσαμε μια νοσηρή κατάσταση καλοπροαίρετα ή περιμέναμε με ένα μαγικό ραβδάκι θέλαμε όλα να πάρουν τον δρόμο τους, χωρίς στην πραγματικότητα να γίνει το παραμικρό για αυτό. Όταν την πρώτη ημέρα της προετοιμασίας, αλλάζει όλο το τεχνικό σταφ της Παναχαϊκής, που κατηγορεί τη διοίκηση για οφειλές, την ίδια στιγμή που η διοίκηση έχει εξαγγείλει ”LEVEL UP”, εμείς επιλέγαμε να γράφουμε πόσο παικταράς είναι ο Νίλι και πόσο θα κάνει τη διαφορά στα χαφ ο Καστεγιάνο. Αρνούμασταν να αντιληφθούμε πως όταν δεν πληρώνονται ο φροντιστής ή ο φυσιοθεραπευτής, άνθρωποι μεροκαματιάρηδες, που κάποιοι εξ αυτών ενδεχομένως δουλεύουν part time, πώς αργότερα αυτή η ομάδα θα είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της, απέναντι σε ποδοσφαιριστές που θεωρούνται σοβαρά ονόματα και έχουν παίξει Superleague ή ακόμα και La Liga, όπως ο Καστεγιάνο; Δεν το θίξαμε ή αφήσαμε τεχνηέντως να ”θαφτεί” στην άμμο, για να μην γίνουμε δυσάρεστοι. Σιγοντάραμε μια τοξική πραγματικότητα, που είχε ως βέβαιη συνέπεια, την κατάσταση που ζει τώρα ο σύλλογος. Ξέρετε ποιος ήταν ο μοναδικός τρόπος να είναι βιώσιμο αυτό που έκανε η Παναχαϊκή το καλοκαίρι; Να ξεκινήσει με μια εξωπραγματική συγκομιδή στα πρώτα ματς και είναι στις πρώτες θέσεις, δίνοντας την ψευδαίσθηση πως κυνηγάει άνοδο, μπας και με αρχίσουν και μαζεύονται στην Αγυιά 5-6.000 κόσμος και ψηθούν και οι Αμερικάνοι να βάλουν παραπάνω χρήματα και κάπως έτσι μαζευτούν κάποια παραπάνω έσοδα. Το μέλλον του μεγαλύτερου ποδοσφαιρικού συλλόγου της Πελοποννήσου, βασίστηκε στην… τυχαιότητα και το ”πάμε κι όπου βγει”.
Όταν το καλοκαίρι βούιζε η πιάτσα πως υπάρχει πολύ σοβαρός επενδυτής που θέλει να αναλάβει την Παναχαϊκή, εμείς κάναμε διακοπές. Είχε EURO, είχε μετά Ολυμπιακούς Αγώνες, πού να σπάμε το στομάχι μας με την Παναχαϊκή… Όταν μετά, μάθαμε τι συνέβαινε, αντί να βρεθεί κάποιος να βγει υπεύθυνα και να ενημερώσει τον κόσμο τι συμβαίνει, κρυβόμασταν ο ένας πίσω από τον άλλον, γιατί στην πραγματικότητα όταν μια κατάσταση είναι ζόρικη, κανένας δεν θέλει να πάρει την ευθύνη: ”Έλα μωρέ, πού να μπλέκω τώρα;”, ήταν η μόνιμη προσέγγιση. Ας μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας. Την ίδια στιγμή, φιλικά προσκείμενα μέσα προς τη διοίκηση της Παναχαϊκής έκαναν κάτι άλλο χυδαίο, στα δικά μας μάτια. Πόσες φορές την τελευταία διετία έχετε δει άρθρα ή έχετε ακούσει στα ραδιόφωνα: ”Πληρώθηκαν οι παίκτες της Παναχαϊκής”, ”Τακτοποιήθηκαν οι οφειλές προς τους παίκτες της Παναχαϊκής”, ”Χριστούγεννα/ Πάσχα/ Αγ. Βαλεντίνου με γεμάτες τσέπες για τους παίκτες της Παναχαϊκής”, λες και το να πληρώνεται κάποιος επαγγελματίας, συνιστά κάποια είδηση και δεν το γνωρίζουμε. Αντιστοίχως, είδατε όλο αυτό το διάστημα ή ακούσατε να σας λέει κάποιος πως οι παίκτες είναι απλήρωτοι; (Aκόμα και 6 μήνες σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους). Ο κόσμος το είχε τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι, γιατί στην ουσία κανένας δεν ήθελε να πατήσει το κουμπί… Αντιθέτως, όλοι συντηρούσαν την κουταμάρα του LEVEL UP, ακόμα και όταν είδαν πως η συγκεκριμένη ομάδα, το μεγαλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να πετύχει θα ήταν να μπει με το ζόρι στην πεντάδα και μέχρι εκεί.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Στο σήμερα, που ο κόσμος της Παναχαϊκής νιώθει για ακόμα προδομένος και εξαπατημένος, που ο Τύπος θα συνεχίσει να ασχολείται επιφανειακά γιατί φοβάται να τσαλακωθεί και που η ιστορική ομάδα της πόλης, όχι απλά δεν θα ανέβει στη Superleague, όπως ήθελαν να πιστεύουν πολλοί, αλλά αντιθέτως, το πιθανότερο πλέον είναι να πέσει στη Γ’ Εθνική. Με ένα εντελώς αβέβαιο, με πάρα πολλά χρέη και μεταγραφικό ban και καμία απτή ελπίδα στον ορίζοντα. Ωστόσο, το ακόμα πιο θλιβερό – και εδώ είναι το σημείο που πρέπει να σταθούμε πραγματικά και να μείνουμε ψύχραιμοι – είναι πως υπάρχουν μέσα σε αυτή τη διαδικασία ποδοσφαιριστές, οι οποίοι βιώνουν συνθήκες εξαθλίωσης και δεν μπορούν να θρέψουν τις οικογένειές τους, με αποτέλεσμα να φτάσουν στο έσχατο σημείο της αποχής από τις προπονήσεις, αφού η υπομονή τους εξαντλήθηκε. Σε αυτούς πλέον πρέπει να δοθεί το βήμα, αυτοί πρέπει να μιλήσουν για τις άθλιες συνθήκες που βιώνουν στο τρισάθλιο και τρισκατάρατο πρωτάθλημα της Superleague 2 (το Superleague σας μάρανε) και να υπάρξει επιτέλους πραγματική στήριξη σε αυτούς από την Πολιτεία. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο…
