Η συγκεκριμένη στήλη έχει ξανατοποθετηθεί επί του θέματος, με κίνδυνο να μας χαρακτηρίσουν γραφικούς ή και εμμονικούς με ένα ζήτημα, το οποίο ωστόσο μοιάζει φλέγον αυτή τη στιγμή για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, ο οποίος μέσα στην ευφορία της κατάκτησης της Euroleague, μέσα σε όλα τα κομφόρ του ΟΑΚΑ Experience, με glass floor, kiss cam, διαγωνισμούς, εστιατόρια, τραμπολίνα κ.ο.κ, κινδυνεύει να ξεχάσει μερικά πολύ βασικά πράγματα. Ο κόσμος των ”πράσινων” (αν όλοι όσοι πηγαίνουν στο ΟΑΚΑ είναι φίλαθλοι του ”τριφυλλιού”) κοντεύει να ξεχάσει παντελώς όλα τα χαρακτηριστικά που καθιστούσαν το κλειστό των ολυμπιακών εγκαταστάσεων ως την πιο καυτή έδρα της Ευρώπης (μαζί με τους Σέρβους και ίσως της Μακάμπι, για να μην κολλήσουμε εκεί). Φωνή 40 λεπτά, λαρύγγια έξω, στήριξη όταν η ομάδα δεν πηγαίνει καλά και ένα γήπεδο στον ”αέρα” όταν ο Παναθηναϊκός κάνει ένα καλό σερί. Εκεί πια, ουσιαστικά ο κόσμος δίνει ώθηση, ώστε το ματς να τελειώσει με συνοπτικές διαδικασίες. Τόσο απλά τα πράγματα. Και φυσικά δεν μιλάμε μόνο για εποχές Ζοτς, αλλά και για εποχές Πεδουλάκη, Πασκουάλ, Πρίφτη, ακόμα και του Ράντονιτς. Μπορεί οι ”πράσινοι” να μην πήγαιναν καλά, όμως το ΟΑΚΑ πάντα κατακλυζόταν από ανθρώπους, που αποκλειστικό τους μέλημα ήταν να γίνουν ”ένα” με την ομάδα και να την σπρώξουν προς τη νίκη. Μπορεί το γήπεδο να μην ήταν sold out, μπορεί κάποιες φορές στο γήπεδο να ήταν 6-7.000 κόσμος, ωστόσο όσοι πήγαιναν, έπαιζαν και εκείνοι μπάσκετ με τον τρόπο τους. Πλέον αυτά δεν υπάρχουν.
Στο χθεσινό παιχνίδι με τη Μονακό, ένα ματς που σε όλη τη διάρκειά του είχε τα χαρακτηριστικά μιας καθηλωτικής ντερμπάρας, ένα ματς που έβγαζε μάτι από χιλιόμετρα πως ο Παναθηναϊκός χρειάζεται κάτι, ένα έρεισμα, μια ώθηση για να ξεφύγει από τον ρυθμό που είχε επιβάλλει μαεστρικά ο Σπανούλης και οι Γάλλοι φαίνονταν να έχουν απάντηση σε ό,τι κι αν έφτιαχνε το ”τριφύλλι”, το πάλαι ποτέ κολαστήριο του ΟΑΚΑ, έμοιαζε πιο κοιμισμένο από ποτέ. Πιο κοιμισμένο και από το περιβόητο ματς με τον Ολυμπιακό, που ο Αταμάν χαρακτήρισε την ατμόσφαιρα ”soft”, σαν να βλέπεις μια ωραία θεατρική παράσταση ή έναν αγώνα ΝΒΑ. Και αν κάποιοι νομίζουν ότι το ΟΑΚΑ πρέπει να αρχίσει να βαδίζει σε πρότυπα εδρών του ΝΒΑ, με αποκλειστική αξίωση πια να υπάρχει μπίζνα και χρήμα, ρίξτε μια ματιά στις υπόλοιπες έδρες της Ευρώπης, που δεν υπάρχουν… Experiences και σε… τρώνε ζωντανό με το ”έτσι θέλω”. Ακόμα και οι Γάλλοι, που κάποτε τους περιφρονούσαμε για την οπαδική τους κουλτούρα, ακόμα και οι Γερμανοί της Μπάγερν, για να μην μιλήσουμε φυσικά για Σέρβους και Λιθουανούς. Από τη στιγμή που στη νοοτροπία του Έλληνα φιλάθλου, αρχίζει και περνάει πια η νοοτροπία πως είναι… μπανάλ να φωνάζεις στο γήπεδο, αμέσως χάνεται ένα μεγάλο μέρος της γηπεδικής μαγείας και αυτό έχει αντίκτυπο και στην ομάδα, υποσυνείδητα.
Στο παιχνίδι με τη Μονακό, λοιπόν, το γήπεδο ήρθε δύο φορές σε έκρηξη, δύο φορές που θύμισε κάτι από τα παλιά. Η μία ήταν όταν το ”τριφύλλι” έτρεξε ένα σερί 13-0 και μετέτρεψε το -8 (57-65) σε +5 (70-65). Εκεί, απολύτως φυσιολογικά, ο κόσμος ξύπνησε και βοήθησε τρόπον τινά την ομάδα. Η άλλη, ήταν όταν ο Σπανούλης ζήτησε challenge στην αγκωνιά του Ναν στον Ντιαλό και ξαφνικά ένα ολόκληρο γήπεδο άρχισε να βρίζει εν χορώ τον ομοσπονδιακό τεχνικό μας. Γιατί, όπως βλέπετε πλέον, το να φωνάξεις για την ομάδα σου δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, όσο να βρίσεις τον αντίπαλο. Και πιστέψτε με, μιας και παραπάνω μίλησα για οπαδική κουλτούρα, το να σηκώνεσαι 2 φορές από τη θέση σου και αυτές να είναι για να βρίσεις κάποιον, είτε τον ίδιον, είτε την οικογένειά του και τα παιδιά του, εντάσσεται στα πλαίσια της υποκουλτούρας. Αν όλοι όσοι, με τόση οργή και τόσο μεγάλο στόμφο, ξελαρυγγιάστηκαν για να βρίσουν τη μητέρα του Σπανούλη, είχαν την ίδια ευθιξία να σηκωθούν και να παράγουν ντεσιμπέλ, κάθε φορά που η Μονακό, μπασκετικά, έβαζε στα… σχοινιά τον πρωταθλητή Ευρώπης, ίσως τα πράγματα να ήταν εντελώς διαφορετικά. Αντ’ αυτού έγινε το εξής εξοργιστικό και πρέπει να κατατεθεί στα πρακτικά: Υπήρχαν άνθρωποι που έφευγαν από το γήπεδο με το σκορ στο 84-85, στο τάιμ άουτ του Αταμάν… Για να προλάβουν την κίνηση, λέει. Όχι σε ματς των 20 πόντων, αλλά σε ματς που παιζόταν στο σουτ.
Αυτό από μόνο του τα λέει όλα και δυστυχώς αποτελεί ένα φαινόμενο που αντί να εμφανίζεται μεμονωμένα σε κάποια παιχνίδια, τείνει να γίνει κανονικότητα.
Υ.γ: Για το αγωνιστικό κομμάτι, υπάρχουν πολλά να λεχθούν, θα πούμε περισσότερα στο podcast της Δευτέρας. Υπάρχουν καμπάνες, όχι απλά καμπανάκια, που αν δεν ληφθούν σοβαρά, οι ”πράσινοι” θα έχουν σοβαρά ζητήματα. Δεν είναι το ρεκόρ 7-5 που προβληματίζει, άλλωστε πέρυσι ο Παναθηναϊκός ήταν στο 6-6 τέτοιες μέρες, είναι όμως η αίσθηση χαλάρωσης που βλέπεις στους ”πράσινους”, την ώρα που η χαλαρότητα του ”Έλα μωρέ, Πρωταθλητές Ευρώπης είμαστε, θα βρούμε την άκρη μας”, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να οδηγήσει σε περίεργα μονοπάτια. Το βασικό χαρακτηριστικό που εύκολα διακρίνει κάποιος, είναι πως οι ”πράσινοι” μοιάζουν πάρα πολύ μπερδεμένοι, αλλά ταυτόχρονα καθόλου πεινασμένοι.
