Η χθεσινή Συνέντευξη Τύπου του Εργκίν Αταμάν αποτελεί μια από τις πιο κυνικές αλήθειες που μπορώ να θυμηθώ να έχουν ειπωθεί μετά από ντέρμπι ”αιωνίων”. Ο Τούρκος, όχι απλά δεν έψαξε δικαιολογίες, αλλά είπε όλα όσα σκεφτόταν κάποιος που έβλεπε το ματς από την τηλεόραση ή μέσα από το γήπεδο. Στο κομμάτι της ομάδας του είπε τα πράγματα ακριβώς ως έχουν. Πράγματι ο Παναθηναϊκός δεν άξιζε να κερδίσει το ντέρμπι, για τον απλούστατο λόγο πως δεν… γυάλιζε το μάτι του, ενώ φαινόταν σε όλα ένα κλικ πίσω από τον Ολυμπιακό. Ένα κλικ πίσω σε ενέργεια, ένα κλικ πίσω σε θέληση (η κυριαρχική επικράτηση των ”ερυθρόλευκων” ήταν σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας της θέλησης), ένα κλικ πίσω σε θέμα συγκέντρωσης. Οι διαφορές μεταξύ των δύο μεγάλων αντιπάλων φέτος είναι τόσο μικρές, που κάθε ήττα – ηλεκτροσόκ, σε κάνει στο επόμενο ματς να μπαίνεις με το μαχαίρι στα δόντια. Έτσι, οι ”πράσινοι” μετά τη θριαμβευτική επικράτηση στο ΣΕΦ πριν 12 βραδιά, έκαναν το εγκληματικό λάθος να μπουν στο γήπεδο με ύφος… μπλαζέ, την ώρα που οι Πειραιώτες για ένα ημίχρονο έκαναν τους αντιπάλους να υποφέρουν στην επίθεση, παίζοντας απίστευτη άμυνα και… δέρνοντας στο ψαχνό. Το ”τριφύλλι” πήγε στο τέλος να κλέψει το ματς, όμως στην ουσία, για όποιον έχει φάει τα ντέρμπι ”αιωνίων” με το κουτάλι, ακόμα και στο 83-82 με τις βολές του Σλούκα, που ήταν και το μοναδικό προβάδισμα του Παναθηναϊκού στο ματς, πίστευε πως ο Ολυμπιακός στο τέλος θα βρει ένα – δύο μεγάλα σουτ να το πάρει το ματς. Αυτή είναι όλη η ιστορία του ντέρμπι, που βάφτηκε ”ερυθρόλευκο” και πλέον οι δύο ομάδες ισοβαθμούν στη βαθμολογία με ρεκόρ 5-3. Υπάρχει και το κομμάτι που ο έμπειρος τεχνικός αναφέρεται στον κόσμο, με έναν τρόπο που δεν έχουμε συνηθίσει και μας φαίνεται πρωτοφανές. Είπε ότι ήταν καλή ατμόσφαιρα, πράγματι ήταν, όμως δεν χάιδεψε τα αυτιά κανενός. Οι δηλώσεις του τύπου ”Κρίμα που απογοητεύσαμε τον κόσμο μας”, ”ο κόσμος μας ήταν φανταστικός και εμείς δεν του δώσαμε χαρά”, ανήκουν πλέον σε άλλες εποχές. Με τον Αταμάν ξεχάστε τα αυτά…
Για να μην λέμε μόνο για τον κόσμο και όσους βρέθηκαν λοιπόν χθες στο ΟΑΚΑ, να πούμε πως το πρόβλημα που σε ένα ντέρμπι τέτοιων διαστάσεων, το γήπεδο ήταν ”εκκλησία”, είναι σφαιρικό. Η διοίκηση των ”πράσινων” έχει κάνει μια εκπληκτική και ιδιαίτερα δαπανηρή επένδυση, έχει μετατρέψει το ΟΑΚΑ σε ένα ”παλάτι” που ονειρευόταν κάθε Παναθηναϊκός, έχει δημιουργήσει μια ομάδα που αν τολμούσε κανείς να την σκεφτεί πριν από δύο χρόνια θα περνιόταν για τρελός και εκτός πραγματικότητας. Υπό αυτό το πρίσμα, μπορεί ο Γιαννακόπουλος να γυρίσει να πει ”Έβαλα από την τσέπη μου τόσα εκατομμύρια, έχεις ομαδάρα, πήρες Ευρωλίγκα, έχεις ΟΑΚΑ Experience, θα βάζω τα εισιτήρια 200 ευρώ μέχρι να κάνω απόσβεση και αν θες έλα, αλλιώς υπάρχουν και άλλοι που κάνουν ουρά”. Και μεταξύ μας, ποιος μπορεί να τον κακολογήσει, ειδικά όταν επενδύει σε ένα σπορ που ΔΕΝ είναι κερδοφόρο, αλλά πρέπει να βγάλεις από τη μύγα ξύγκι για να το κάνεις κερδοφόρο. Η άλλη αλήθεια, η μη βολική, καθρεπτίζεται στις χθεσινές δηλώσεις του Εργκίν Αταμάν. Οι ”πράσινοι”, με την επιλογή να τοποθετήσουν το φθηνότερο εισιτήριο στα 40 ευρώ και εάν αξιώνεις να έχεις μια καλή θέση και όχι στους περιστερώνες, να πρέπει να πληρώσεις ένα σκασμό λεφτά, αυτομάτως στερείς από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας την δυνατότητα να είναι εκεί. Ή τέλος πάντων να είναι σταθερά εκεί. Άνθρωποι μεροκαματιάρηδες, άνθρωποι που ζουν με… έσοδα – έξοδα (και ήταν εκεί στον Παναθηναϊκό των εσόδων – εξόδων, τι ειρωνεία), άνθρωποι που πονάνε την ομάδα, πλέον έχουν αποκοπεί από όλο αυτό το φαντασμαγορικό concept, μοιάζοντας πλέον σαν ”παρείσακτοι” σε έναν Παναθηναϊκό που πλέον λάμπει. Σαν να σου λένε, πλαγίως, πως… σε ευχαριστούν που πήγαινες στο γήπεδο και ξελαρυγγιαζόσουν όταν το ΟΑΚΑ είχε μέσα 3-4.000 και δεν ήταν της μόδας, ούτε μέρος της καθημερινότητας των επιφανών Παναθηναϊκών (τότε υπήρχε ο Γιοβάνοβιτς στη μπάλα και είχαμε γίνει όλοι Γιόχαν Κρόιφ) και πλέον δεν είσαι αναγκαίος, γιατί στο ΟΑΚΑ κάνει… παρέλαση η showbiz. Κάνουν παρέλαση άνθρωποι που πηγαίνουν για το story, άνθρωποι που όταν οι ”πράσινοι” έπαιζαν με τον Σέλβικ Μακ και τον Πάρις Λι, είχαν ξεχάσει κατά πού πέφτει στο ΟΑΚΑ. Θα πάνε φυσικά στο γήπεδο και μεροκαματιάρηδες, θα διαλέξουν 3-4 ματς μέσα στον χρόνο για να πάνε, όμως θα το κάνουν με… πόνο ψυχής και πόνο στην τσέπη, θυσιάζοντας πολλές από τις καθημερινές τους ανάγκες.
Η χθεσινή ”soft ατμόσφαιρα” λοιπόν, που σωστά έθιξε σαν ζήτημα ο Εργκίν Αταμάν, πηγάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό από το σε ποιους έχει επιλέξει πλέον η διοίκηση του Παναθηναϊκού να πουλήσει το προϊόν και ποιους έχει επιλέξει να πετάξει έξω από τη λάμψη του. Πώς θα πορωθείς με την ομάδα σου, πώς θα φωνάξεις, πώς θα ξεσηκωθείς, όταν ήσουν εξαφανισμένος στα δύσκολα και άρχισες να την στηρίζεις στα εύκολα; Πώς θα καταλάβεις τι παίκτης είναι ο Ναν ή ο Χουάντσο Ερναντγκόμεζ, αν νωρίτερα δεν έχεις βιώσει… στο πετσί σου Νέιτ Ουόλτερς και Ντέρικ Ουίλιαμς; Πώς θα βρεις κουράγιο να βάλεις πλάτη στο 1-11 και στο 85-89, όταν βλέπεις το κομμάτι του μπάσκετ σαν Play Station; Και το γήπεδο σαν μέρος, όχι εκτόνωσης, αλλά τόπος για να βγάλεις story και να γίνεις ένα με την μάζα…
Πηγάζει όμως και από κάτι ακόμα, για να είμαστε δίκαιοι σε όλα μας και να μην ψάχνουμε μόνο μια αιτία. Αυτό που θα αναφέρω τώρα, δεν είναι θέμα μόνο του Παναθηναϊκού, αλλά και των δύο ”αιωνίων”. Είναι συγκλονιστικό μέσα σε λίγα χρόνια το πόσο κακοί οπαδοί έχουμε γίνει… Η ”πεσιμιστική” νοοτροπία του Έλληνα φιλάθλου (όλων των ομάδων) έχει βαρέσει ”κόκκινο”, σε βαθμό που καταντάει ανεξήγητο και μεταφυσικό. Το έχω γράψει στο παρελθόν με αφορμή το ποδόσφαιρο, το γράφω και τώρα. Από πού προέκυψε τέτοια μιζέρια και νοοτροπία του λούζερ ρε μάγκες; Πριν δέκα μέρες, ο Παναθηναϊκός πατούσε καλύτερα στο ΣΕΦ, έκανε κάποια ξεσπάσματα και μόλις έκανε ένα σερί ή έβαζε ένα τρίποντο ο Ναν, νόμιζες ότι πάτησες κατά λάθος mute στην τηλεόραση. Σταύρωση, Γολγοθάς, Επιτάφιος… Όλα μαζί. Για έναν αγώνα μπάσκετ, που είναι το ομορφότερο δευτερεύον πράγμα που μπορεί να συμβεί στη ζωή μας. Και αντί να το βλέπεις ως ένα μέσο εκτόνωσης, να πας να φωνάξεις (κόσμια πάντα), να βγάλεις το άχτι σου και να περάσεις καλά, καταλήγεις να έχεις μεγαλύτερο άγχος από την ίδια σου την ομάδα. Και να την πνίγεις με τα δικά σου συμπλέγματα. Με τα ”αχ”, τα ”βαχ” και την παντελή έλλειψη στοιχειώδους γηπεδικής δεοντολογίας. Πάρτε το αλλιώς, και οι μεν και οι δε…
Y.γ: Ζούμε στην εποχή που όλη η Ευρώπη κοιτάζει (με το στόμα ανοιχτό) τα παιχνίδια μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Είναι το μπάσκετ στην καλύτερη version του, από δύο κορυφαία brand, δύο κορυφαίους προπονητές και τεράστιους παίκτες. Στο χθεσινό ήταν απλά ένα δείγμα, έπονται πολλά και η χρονιά αναμένεται απολαυστική…
