Να ξεκαθαρίσουμε κάτι, πριν μπούμε στο διά ταύτα του κειμένου. Από την πρώτη μέρα που ο Γιάννης Τάτσης ανέλαβε την Παναχαϊκή, φάνηκε πως ο συγκεκριμένος προπονητής δεν ήρθε στην Πάτρα για να κάνει… αρπαχτή. Δεν ήρθε για να πάρει κάποια λεφτά και να αποχωρήσει, αλλά αντιθέτως ήρθε για να δουλέψει, με πλάνο και όραμα να μεγαλώσει τους ”κοκκινόμαυρους”. Τους σχεδόν πεσμένους κοκκινόμαυρους, οι οποίοι έμοιαζαν έτοιμοι να… βαρέσουν κανόνι σε όλα τα επίπεδα, όμως βρέθηκε ένας άνθρωπος με υπόσταση, που μας έκανε έστω και περιστασιακά να πιστέψουμε πως υπάρχει όαση στην έρημο. Το έκανε με έναν τρόπο επαγγελματικό, παράγοντας ποδόσφαιρο, δημιουργώντας από το πουθενά και με όλα τα δεδομένα εναντίον του, μια ομάδα που είχε μέταλλο, χαρακτήρα και ενώ το ταβάνι της δεν ήταν πολύ υψηλό, χαιρόσουν να την βλέπεις. Προσοχή, όμως… Ο λόγος της αισιοδοξίας μας ήταν πως πιστέψαμε στον Τάτση, ο οποίος δημιούργησε μια φοβερή αύρα γύρω από το όνομά του και πιστέψαμε πως σε συνδυασμό με την ”σπίθα” της Αγυιάς και την ατέρμονη και άνευ προηγουμένου δίψα του κόσμου των ”ροσονέρι” να βγει η ομάδα στη… Γη της Επαγγελίας, μπορεί να γίνει το ”θαύμα”. Σε αυτό πιστέψαμε και μόνο… Σε κανένα ”Level up”, σε καμία θριαμβευτική εξαγγελία και επ’ ουδενί, σε καμία διοίκηση.
Δεν πιστέψαμε πως ο σύλλογος ξαφνικά νοικοκυρεύτηκε και ακόμα και όταν σκεφτήκαμε να το κάνουμε, ήρθε η πραγματικότητα και μας χαστούκισε τόσο δυνατά, ώστε να ξέρουμε πως δεν χρειάζεται να θρέφουμε αυταπάτες. Η Παναχαϊκή φέτος, πράγματι έχει καλούς ποδοσφαιριστές, κοιτάζοντας κανείς το βιογραφικό τους, την εμπειρία τους και μια σειρά από πράγματα, θα μπορούσε να είναι μέσα στις 3-4 πρώτες ομάδες της κατηγορίας. Όμως, φάνηκε από τις πρώτες αγωνιστικές πως οι πιθανότητες να ανέβει είναι μηδαμινές. Και αυτό διότι σε κάθε παιχνίδι, βλέπαμε μια ομάδα να την παίζουν μόνιμα κόντρα οι διαιτητές, οι αντίπαλοι να ”σκυλιάζουν” και κανένας να μην λέει τίποτα. Όταν θες να λες πως πηγαίνεις για άνοδο, πρέπει να παίρνεις και τα… σπόρια, πρέπει να έχεις μια υπόσταση και ένα προφίλ δυνατού, που σε καμία περίπτωση δεν είδαμε. Παραγοντική ισχύς δεν υπήρξε και οι Πατρινοί φάνηκαν αδύναμοι στο παρασκήνιο, σε έναν κόσμο γεμάτο… αρπακτικά. Είναι μεγάλη ευθύνη της διοίκησης όλο αυτό κι ας προσπαθούν κάποιοι να το ”καμουφλάρουν” και να τα ρίχνουν ΜΟΝΟ σε διαιτητές.
Όλα αυτά, σε συνάρτηση και με την ατυχία που υπήρξε στην ομάδα, δημιούργησαν μια ”θηλιά” γύρω από τον λαιμό του Τάτση, ο οποίος βρέθηκε από νωρίς με την πλάτη στον τοίχο. Και η διοίκηση απέδειξε πως οι ανανεώσεις, τα συμβόλαια και οι δηλώσεις απόλυτης στήριξης, ήταν… ”να’ χαμε να λέγαμε”. Διότι στην πραγματικότητα, αυτό ήταν το πρώτο… κακό φεγγάρι στον πάγκο της Παναχαϊκής για τον μέχρι τότε αψεγάδιαστο Τάτση και επιλέχθηκε να απομακρυνθεί από τον πάγκο, για να δοκιμαστεί ξανά η… αποτυχημένη συνταγή με τον Σούλη Παπαδόπουλο. Έναν προπονητή, που μόνο στο άκουσμά του κάνει πολύ αρνητικό ”γκελ” στον κόσμο των ”Αχαιών” και αποτελεί απτό δείγμα πως η διοίκηση όχι μόνο δεν άφησε τον Τάτση να ολοκληρώσει το έργο του, αλλά παράλληλα δεν αφουγκράστηκε καν τις πεποιθήσεις του κόσμου της ομάδας, φέρνοντας στον πάγκο έναν άνθρωπο που η πλειοψηφία του κόσμου δεν θέλει… ούτε να τον βλέπει και δημιουργώντας από πάρα πολύ νωρίς προστριβές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Δυστυχώς, η απομάκρυνση του Ηπειρώτη τεχνικού δεν έρχεται σε μια ομαλή περίοδο και τα πρόσφατα σκηνικά στο ματς με την Κηφισιά, απλώς άνοιξαν τον… ασκό του Αιόλου, τον οποίο σφιχτά κάποιοι κρατούσαν με νύχια και με δόντια, με τον Τάτση να γίνεται το πρόσωπο, που έστω και προσωρινά, κατάφερε να απορροφήσει πολλούς κραδασμούς. Η ελπίδα όμως για κάτι αξιόλογο, φαίνεται πως θάφτηκε τα ξημερώματα της Τετάρτης, στο άκουσμα της αποχώρησης του έμπειρου προπονητή από τον πάγκο των Πατρινών.
Για να κλείσουμε, ο Γιάννης Τάτσης έπεσε θύμα της Ημέρας της Μαρμότας στην Παναχαϊκή, αλλά ενός δικού του μεγάλο φάουλ, ίσως το μοναδικό πραγματικό του ψεγάδι, όσο βρισκόταν στην αχαϊκή πρωτεύουσα. Το καλοκαίρι, όταν προέκυψε το μεγάλο θέμα με την αποχώρησή των συνεργατών του εν μια νυκτί (Φροντιστής, Γυμναστής, Φυσιοθεραπευτής), ο Τάτσης δεν έβαλε πλάτη για τους συναδέλφους του, με τους οποίους πορεύτηκε για μια ολόκληρη σεζόν και είχαν και εκείνοι μερίδιο στην επιτυχία, βρισκόμενοι πίσω από τα φώτα. Ενήργησε παθητικά και ουσιαστικά δέχτηκε τις προτροπές της διοίκησης για… σταφ μιας χρήσης, αβαντάροντας ακούσια μια παθογόνο κατάσταση, που σέρνεται εδώ και δύο δεκαετίες στην πατρινή ομάδα. Δεν θεώρησε σημαντικό εκείνη τη στιγμή να βγει μπροστά, όντας ένας άνθρωπος υπόσταση και με γνώμη που μετράει, και να απαιτήσει να λειτουργήσει η ομάδα σε επαγγελματικά πλαίσια, μακριά από ερασιτεχνισμούς, πασαλείμματα και τακτικές ομάδων… τοπικού.
Αυτό ήταν και μοναδικό μελανό σημείο του στη διαδρομή του στην Παναχαϊκή, αλλά ταυτόχρονα τόσο ανασταλτικό και σοβαρό στην οικονομία της χρονιάς, με πολλά από τα προβλήματα να πηγάζουν από τον τρόπο που η Παναχαϊκή πορεύτηκε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας.
