Καλός ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, καλοί οι σύλλογοι, η τοξικότητα και ο φανατισμός. Η μαγεία των Ολυμπιακών Αγώνων όμως, είναι τέτοια που θα έλεγα ότι για δύο εβδομάδες τα επισκιάζει όλα… Ξαφνικά, για 15 μέρες ανακαλύπτουμε πως υπάρχουν και άλλα αθλήματα. Θα δεις σκοποβολή, θα δεις ξιφασκία, θα δεις τζούντο, θα δεις πάλη και κωπηλασία, αθλήματα που καλά καλά δεν ξέρεις τους στοιχειώδεις κανονισμούς. Ακούς ”ippon” στο τζούντο και λες ”τώρα αυτό είναι καλό ή κακό”. Χαζεύεις το πρόγραμμα του Πετρούνια στην Ενόργανη, αλλά δεν καταλαβαίνεις με ποιο κριτήριο δίνονται οι βαθμοί. Ταυτίζεσαι με αθλητές της Πάλης, του Πινγκ Πονγκ και – όπως ξαναείπα – , αθλητές που θα δεις μια φορά στα τέσσερα χρόνια. Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής, έστω μια φορά στα τέσσερα χρονιά να ασχοληθείς μαζί τους. Όσο ασχολείται δηλαδή και το κράτος μαζί τους, που επίσης τους θυμάται μια φορά στα τέσσερα χρόνια ή ίσως και καθόλου, γιατί αξία για την πολιτεία έχουν μόνο αυτοί που παίρνουν μετάλλια, οι υπόλοιποι παραμένουν στην αφάνεια, επειδή τόλμησαν να… μη βγουν πρώτοι, σε αθλήματα που παλεύουν με Θεούς και Δαίμονες.
Προσωπικά, μπορεί να μην είμαι λάτρης όλων αυτών των αθλημάτων και έχω αυτό το μικρόβιο μέσα μου, να θέλω να τα δω όλα. ”Να δω κωπηλασία επειδή παίζει ο Ντούσκος ημιτελικό, αλλά στις 11:50 να το γυρίσω για να δω Τσελίδη στο τζούντο. Να δω τον τελικό του Πετρούνια, αλλά ταυτόχρονα να έχω το νου μου και να το γυρίζω μια στο τόσο στον τελικό της Σκοποβολής με την Καντζουράκη”. Αυτό κάνω σε όλους τους Ολυμπιακούς Αγώνες, από το 2008 και έπειτα που άρχισα να βρίσκομαι σε θέση να καταλαβαίνω, να ενημερώνομαι και να ξέρω πότε παίζει ποιος. Ανήκω στην κατηγορία ανθρώπων που πανηγυρίζουν πάρα πολύ τα μετάλλια, κάποια εξ αυτών με έχουν συγκλονίσει και έχουν προσφέρει εκπληκτικά συναισθήματα (Τεντόγλου στο Τόκιο, Στεφανίδη στο Ρίο, Κορακάκη στο Ρίο, Καραλής φέτος). Δεν είμαι ούτε πατριώτης, ούτε εθνικόφρων, για να θέλω όλοι οι Έλληνες να κερδίζουν και όλοι οι υπόλοιποι μα αποτυγχάνουν… Όμως, θαυμάζω βαθύτατα όλους αυτούς που καταφέρουν να ευδοκιμούν μέσα στον βόθρο, πλημμυρίζομαι από όμορφες σκέψεις, βλέποντας μέσα από το απόλυτο χάος που βιώνουμε σαν κοινωνία σε όλα τα επίπεδα, να αναδύονται άνθρωποι που βγάζουν προς τα έξω και μια καλή πτυχή αυτής της χώρας. Κι ας υπάρχουν ακόμα άνθρωποι μέσα στη χώρα που λένε ”Έλα μωρέ, ποιος Τεντόγλου”, ”Έλα μωρέ, θα κάτσω να δω κωπηλασία”, ”έλα μωρέ, ο Καραλής είναι μαύρος”. Γιατί είναι τεράστια η κατηγορία ανθρώπων σε αυτή την αποξένωση και την κοινωνική κρίση που βιώνουμε, που δεν θέλουν ο διπλανός τους να επιτυγχάνει… Θέλουν όλοι να παρασύρονται μέσα στον δικό τους βούρκο, από τη στιγμή που εκείνοι πνίγονται και δεν μπορούν να βγάλουν λίγο το κεφαλάκι τους απ’ έξω. Δεν μιλάω τώρα για τους πολιτικούς, αυτοί ανήκουν σε άλλο κεφάλαιο, σε άλλη σελίδα, μιλάω για τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, τον γείτονά σου, τον φίλο σου, τον σύντροφό σου.
Πάμε ένα βήμα παρακάτω… Η φετινή Ολυμπιάδα ήταν η καλύτερη για τα ελληνικά χρώματα μετά από 20 χρόνια και 4 Ολυμπιάδες, από άποψη συγκομιδής. Αθροιστικά ξεπεράσαμε όσα μετάλλια είχαμε μαζί σε Λονδίνο και Τόκιο, κοντέψαμε να ξεπεράσουμε όσα είχαμε αθροιστικά σε Πεκίνο, Λονδίνο και Τόκιο, δείχνοντας πως ακόμα και μετά από μια περίοδο βαθιάς κρίσης, συνεχίζουμε να βγάζουμε αθλητές με μέταλλο πρωταθλητή, σε διάφορα σπορ. Για πρώτη φορά, πλην του 2004 είχαμε 3 ομάδες σε ομαδικά σπορ (μπάσκετ ανδρών, πόλο ανδρών/ γυναικών), ενώ ακόμα και αθλητές που δεν πήραν μετάλλιο, είδαμε να πηγαίνουν σε μεγάλους τελικούς (στίβος, κολύμβηση, σκοποβολή) και να διακρίνονται, ασχέτως αν δεν ανέβηκαν στο βάθρο.
Το εντυπωσιακό σε όλη αυτή την ιστορία, είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες οι αθλητές που ταξίδεψαν στο Παρίσι, δούλεψαν 3 χρόνια για να πάνε στους Ολυμπιακούς. Τα βιώματα όλων αυτών των χρόνων και η μηδαμινή στήριξη. Για να δεις εσύ, Ελληνάρα, από τον καναπέ την Κορακάκη μετά από τέσσερα χρόνια και να την κράξεις που δεν πήγε καλά, αδιαφορώντας για το background και το ”υπόβαθρο” της αποτυχίας. Για να δεις την Καντζουράκη να αγωνίζεται σε έναν τελικό Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ πριν ένα χρόνο βίωσε τον απόλυτο εφιάλτη και έζησε από τύχη, όντας επιβάτης στο μοιραίο τρένο των Τεμπών. Τότε ήταν απλώς για όλους ένας αριθμός, τώρα λίγο ακόμα και οι πολιτικοί θα είχαν εργαλειοποιήσει ένα πιθανό της μετάλλιο, για να κάνουν μικροπολιτική, εκμεταλλευόμενοι τον αγώνα που έκανε αυτή η κοπέλα για να γίνει Ολυμπιονίκης, χωρίς καν καλά καλά να έχουν επουλωθεί οι πληγές της από όσα έζησε στο περσινό… έγκλημα. Για το οποίο παρεμπιπτόντως, ενάμιση χρόνο μετά, ακόμα δεν έχουμε δει να απονέμεται δικαίωση. Να πούμε για τον Καραλή; Που ο ίδιος ο ομοσπονδιακός προπονητής του είχε φροντίσει να τον μειώσει, να τον ταπεινώσει και τον διασύρει ρατσιστικά, εξαιτίας του χρώματος του δέρματός του; Που ο ΣΕΓΑΣ αντί να τον απομακρύνει, και ενώ και άλλοι έχουν επιβεβαιώσει τα παραπάνω, εκείνος μένει κανονικά στη θέση του; Να πούμε για τον Τεντόγλου; Που είναι ο μεγαλύτερος αντιστάρ σαν περσόνα και παρόλα αυτά, μένοντας ταπεινός, έχει γίνει ο απόλυτος GOAT του μήκους; Που πριν το Τόκιο ο προπονητής του έλεγε ότι δεν υπάρχουν υποδομές και ανθρώπινες συνθήκες να κάνει προπόνηση ο αθλητής του; Και ξαφνικά τώρα όλοι τον μάθανε και τον αποθεώνουν; Μια παρένθεση εδώ, μιας και αναφέρθηκα νωρίτερα στο περιστατικό των Τεμπών. Την εβδομάδα που έγινε η τραγωδία, ο Μίλτος Τεντόγλου έπαιρνε χρυσό μετάλλιο στον κλειστό στίβο στην Κωνσταντινούπολη. Ρωτήθηκε λοιπόν στη μεικτή ζώνη για το πώς αισθάνεται για την τραγωδία αυτή και αρκέστηκε να πει ”Ντρέπομαι να μιλήσω. Ό,τι κι αν πω δεν θα απαλύνει τον πόνο κανενός”. Ούτε τσιτάτα, ούτε δήθεν αφιερώσεις, ούτε ήταν λαλίστατος. Ο κορυφαίος αθλητής της γενιάς μας, έσκυψε το κεφάλι και είπε ”Ντρέπομαι να μιλήσω” και κοίταζε το πάτωμα… Καταλάβατε τη διαφορά ήθους μερικοί; Πόσο επίκαιρο το παραπάνω στο μεταξύ. Να πούμε για τον Κυνηγάκη; Που ο άνθρωπος βγήκε και δήλωσε μετά τον αγώνα του στην ανοιχτή θάλασσα πως ο μόνος που ήταν δίπλα του ήταν ο Σπύρος Γιαννιώτης και κατά τα λοιπά η ομοσπονδία του φέρεται σαν να είναι εχθρός; Τα παραδείγματα μάλλον δεν έχουν τελειωμό και το να συνεχίσουμε να μακρηγορούμε, μάλλον κάθε μια περίπτωση αποτελεί γροθιά στο στομάχι κάθε υγιώς σκεπτόμενου.
Αντί επιλόγου (θα μπορούσα να γράψω πως οι επιτυχίες των αθλητών μας φέτος να γίνει η αρχή για να πάνε με καλύτερες συνθήκες προπόνησης στο Λος Άντζελες το 2028, όμως ξέρω πως αυτό μάλλον θα πάει στο βρόντο), θα κάνω μια ειδική μνεία στην αγαπημένη μου συμμετοχή για το 2024, που πέρασε στα ψιλά μάλλον επειδή δεν πήρε μετάλλιο. Είναι η απίστευτη Δώρα Γκουντούρα στην Ξιφασκία, η οποία έκανε μια συγκλονιστική προσπάθεια και πιθανόν αν η τράπουλα δεν ήταν… σημαδεμένη στον προημιτελικό, πιθανόν θα έφτανε στο χρυσό μετάλλιο. Έπρεπε σόνι και καλά να κερδίσει η Γαλλίδα, όμως για να συμβεί αυτό έπρεπε να βιαστούν η λογική όλων μας (κι ας μην ξέρουμε πολλά… κιλά ξιφασκίας), αλλά και τα όνειρα μιας αθλήτριας που περίμενε το συγκεκριμένο event 4 χρόνια. Έπιασα τον εαυτό μου να βρίζει και να καταριέται τον Ιταλό διαιτητή σαν να ”σφάζει” την ομάδα μου, να στενοχωριέμαι στο φινάλε σαν να έχει χάσει η ομάδα μου. Αυτή είναι και η μαγεία των Ολυμπιακών Αγώνων, να σου προκαλούν συναισθήματα για αθλήματα που δεν τα γνωρίζεις καλά καλά, παράλληλα όμως πρέπει η ΔΟΕ να επιληφθεί της κατάστασης και από δω και στο εξής να τιμωρούνται όσοι δίνουν μετάλλια στους διοργανωτές με το… έτσι θέλω.
Y.γ: Εντελώς συμπτωματικά, στο φινάλε των προηγούμενων Ολυμπιακών Αγώνων, στο Τόκιο το 2021, όλη η χώρα ασχολούταν με τις τεράστιες φωτιές σε Εύβοια, Ηλεία, Βαρυμπόμπη και Ρόδο. Κανένας δεν είδε τελετή λήξης, όλοι ασχολούνταν με την πύρινη κόλαση που ”καταβρόχθιζε” όλη τη χώρα. Πέρασαν τρία χρόνια, υποτίθεται γίναμε σοφότεροι, υποτίθεται έπρεπε να είμαστε πιο έτοιμοι για τέτοιες καταστάσεις, αντ’ αυτού όμως βιώνουμε τον ίδιο φαύλο κύκλο.
