Η κλήρωση του Γ’ προκριματικού γύρου του Europa League, έφερε τον Παναθηναϊκό (ή την Μπότεφ Πλόβντιβ) πάνω στον Άγιαξ, ο οποίος ήταν και η νούμερο 1 ομάδα που οι ”πράσινοι” θα ήθελαν να αποφύγουν, ώστε να έχουν ένα πιο εύκολο μονοπάτι, στο δρόμο για τη συμμετοχή σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Πράγματι, οι ”πράσινοι” δεν είδαν χθες την κληρωτίδα να στέκεται… γενναιόδωρη απέναντί τους. Τουναντίον, έστειλε πάνω τους έναν σύλλογο, που βάσει brand, ποιότητας ρόστερ και παραστάσεων, ανήκει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και πουθενά αλλού. Αυτή είναι η βολική όψη του νομίσματος, για όσους ξεχνούν πως και ο Παναθηναϊκός ήταν κάποτε ένα σπουδαίο brand, στο οποίο κάποιοι έπεσαν από πάνω σαν τα… κοράκια και το κατακρεούργησαν. Γιατί για να βρίσκεται ο πάλαι ποτέ ισχυρός ”Panathinaikos” στα γκρουπ των ανίσχυρων σε κάθε πιθανή κλήρωση, έπρεπε να γίνουμε μάρτυρες μιας απίστευτης λεηλασίας τόσων χρόνων, με αποτέλεσμα πλέον να έχει τσαλακωθεί το ευρωπαϊκό πρεστίζ του συλλόγου, σε σημείο που πλέον δεν μαζεύεται.
Ο Παναθηναϊκός κάποτε απολάμβανε το προνόμιο να παίζει αυτός με ”χωριά”, κάποτε όσοι βρίσκονταν στο γκρουπ των ανίσχυρων έκαναν… το σταυρό τους να μην πέσουν πάνω στο ”τριφύλλι”, όμως πλέον τα δεδομένα έχουν αλλάξει τόσο πολύ, που η εποχή εκείνη μοιάζει με αστικός μύθος, για όσους δεν την έχουν προλάβει. Ακόμα και για αυτούς που την έζησαν όμως την μακρά περίοδο της ευρωπαϊκής καταξίωσης, μοιάζει πλέον να ”ξεθωριάζει” χρόνο με τη χρόνο στη μνήμη τους, αφού η παρακμή και η αλλοίωση του DNA δημιουργεί ένα συνεχιζόμενο μοτίβο, που ολοένα και περισσότεροι οπαδοί των ”πράσινων”, δεν έχουν πια την υπομονή να ασχολούνται με το ”κοινωνικό πείραμα”, που ονομάζεται ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός. Για τον απλούστατο λόγο, πως κάθε φορά που πάνε να πιστέψουν σε κάποιο πρότζεκτ, κάθε φορά που περνάει μπροστά στα μάτια τους μια χαραμάδα φωτός, ένα… αόρατο χέρι ξεχαρβαλώνει ό,τι πάει να ακμάσει σε αυτό το σύλλογο.
Η κολόνια αυτή κρατάει πολλά χρόνια, όμως έχουμε την διάθεση σήμερα να ξετυλίξουμε λίγο το κουβάρι, να τα πούμε λίγο πιο αναλυτικά, ώστε να καταλάβετε ποιες συγκυρίες οδήγησαν τον PANATHINAIKOS να βρίσκει ως ανίσχυρος τον Άγιαξ και να μην τολμάει κανείς να βγάλει μιλιά, αφού όποιος το κάνει ζει σε ένα άλλο… σύμπαν και αρνείται μάλλον να αποδεχτεί ποια είναι η πραγματικότητα τη σήμερον ημέρα.
Η πρώτη χρονιά που ο Παναθηναϊκός πορεύτηκε με διοίκηση Αλαφούζου ήταν το 2012-13, όταν και οι ”πράσινοι” κατάφεραν να μείνουν εκτός Play Off πρωταθλήματος (!) τερματίζοντας στην 6η θέση, πίσω από… μεγαθήρια (με όλο το σεβασμό), όπως ο ΠΑΣ Γιάννινα, ο Ατρόμητος και ο Αστέρας Τρίπολης. Η αδυναμία του ΠΑΣ να εξασφαλίσει αδειοδότηση για την Ευρώπη, έδωσε την ευκαιρία στο ”τριφύλλι” να παίξει μπαράζ με την Ξάνθη, το οποίο και κέρδισε (3-0), με αποτέλεσμα οι ”πράσινοι” να είναι οι πρώτοι επιλαχόντες για να παίξουν έστω στα προκριματικά του Γιουρόπα Λιγκ. Τι συνέβη τελικά; ΔΕΝ ΠΗΡΕ ΑΔΕΙΟΔΟΤΗΣΗ ΟΥΤΕ Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ, με αποτέλεσμα να παίξουν οι Ακρίτες στην Ευρώπη. Για τέτοια τάξη, τέτοια αλφαδιά μιλάμε, με την πρώτη ευρωπαϊκή χρονιά να πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων και το ”τριφύλλι” να μην συλλέγει ούτε έναν βαθμό.
Την επόμενη σεζόν, ο Παναθηναϊκός βγήκε στην Ευρώπη, αποκλείοντας την Μίντιλαντ στα Play Off του Europa League, όμως η παρουσία του στη φάση των ομίλων ήταν μάλλον… εφιάλτης. Δύο βαθμοί συγκομιδή, σε έναν όμιλο με Αϊτχόφεν, Κουμπάν και Εστορίλ. Ντροπιαστικές εμφανίσεις, που τις χρεώθηκε ο Αναστασίου, ο οποίος βέβαια πήγε να παίξει Ευρώπη με τον Μπούρμπο, τον Τριανταφυλλόπουλο, τον Μπούι και τον Ατζαγκούν, αφού η διοίκηση εφάρμοζε πολιτική… λιτότητας και το ρόστερ του ”τριφυλλιού” εμφάνιζε τρομακτικές ανορθογραφίες.
Ακόμα και έτσι, οι ”πράσινοι” συνέχισαν να είναι ισχυροί και την επόμενη χρονιά, έχοντας νέα ευκαιρία να μπουν στους ομίλους του Europa League, βρίσκοντας μπροστά τους την άσημη Καμπάλα από το Αζερμπαϊτζάν. Με παίκτες όμως όπως ο Κουτρουμπής, ο Λαγός, ο Βέμερ και πολλοί ακόμα ποδοσφαιριστές χαμηλών προδιαγραφών, η μεγαλύτερη ξεφτίλα στην ιστορία κοντοζύγωνε και η ελληνική ομάδα δεν κατάφερε να αποκλείσει ούτε την Καμπάλα, γνωρίζοντας ένα πρωτοφανές και σκληρό φιάσκο. Φυσικά, η αποτυχία πιστώθηκε ξανά στον προπονητή, ο οποίος λίγο καιρό αργότερα απολύθηκε, παρά το γεγονός πως η διοίκηση δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα για να θωρακίσει την καλή πρώτη ύλη της δουλειάς του Γιάννη Αναστασίου, που πάλευε με σφεντόνες απέναντι σε πυρομαχικά.
Ακολούθησαν πολλές ακόμα εφιαλτικές χρονιές, που η ευρωπαϊκή υπόσταση του Παναθηναϊκού ήταν μηδαμινή. Ο ένας βαθμός στον όμιλο του Europa League τη σεζόν 2016-17 αποτέλεσε ακόμα μια ”κηλίδα” στην ιστορία, ενώ την επόμενη χρονιά, οι ”πράσινοι” υποθήκευσαν το ευρωπαϊκό τους μέλλον, γνωρίζοντας τον τριετή αποκλεισμό από την Ευρώπη, εξαιτίας των 30.000 ευρώ που δεν δόθηκαν στον Βέμερ, σε μια πρωτοφανή συνθήκη για τον σύλλογο, που βίωσε τις πιο εφιαλτικές του στιγμές και ακόμα παλεύει να ξεπεράσει όλα όσα συνέβησαν.
Η επιστροφή στην Ευρώπη ήρθε τη σεζόν 2022-23, όταν από τύχη, βρέθηκε στην ομάδα ένας… ουρανοκατέβατος Γιοβάνοβιτς, σαν μάνα εξ ουρανού και αποφάσισε να βάλει λίγη ποδοσφαιρική λογική στο έκτρωμα που παρουσίαζε τόσα χρόνια ο σύλλογος. Εξασφάλισε ευρωπαϊκό εισιτήριο, πήρε Κύπελλο Ελλάδος και η στήριξη που έλαβε, ήταν στο πρώτο επίσημο ευρωπαϊκό ματς μετά από 4 χρόνια, να παίζει με τον Καμπετσή πρώτη αλλαγή, με παίκτες φευγάτους βασικούς και πλήρη απαξίωση της προσπάθειάς του από όλους. Οι δημοσιογράφοι βάραγαν το ντέφι, μιλώντας για τις… εμμονές του Σέρβου που καθυστερεί, ο μόνιμα ημιμαθής και αδιόρθωτος κόσμος, χόρευε στον ρυθμό και τελικά η χρονιά της επιστροφής του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη, πετάχτηκε στα σκουπίδια και αυτή.
Πέρυσι, ήταν η μοναδική φορά που ο Παναθηναϊκός θύμισε στην Ευρώπη κάτι από τον παλιό του εαυτό. Και πάλι με τον Γιοβάνοβιτς να βγάζει από τη μύγα – ξύγκι, να παίζει σπουδαία μπάλα το καλοκαίρι, με κορωνίδα την μεγάλη πρόκριση επί της Μαρσέιγ, το κούνημα του σεντονιού στο ΟΑΚΑ και τον παροξυσμό 70.000 οπαδών με Μπράγκα και Βιγιαρεάλ, σε ματς που άρχισε να διαφαίνεται ξανά στον ορίζοντα το παναθηναϊκό μεγαλείο και η δίψα του κόσμου για να επιστρέψει ο σύλλογος εκεί που ήταν κάποτε. Το καθολικό standing ovation στον Σέρβο, ακόμα και μετά από αρνητικά αποτελέσματα, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μήνυμα στη διοίκηση πως… ”με αυτόν ονειρευόμαστε, αυτός μας έδειξε τον δρόμο, κάτω τα ξερά σας”. Αντί αυτού, όλο το οικοδόμημα ξεχαρβαλώθηκε μια ωραία πρωία, όταν ο ιδιοκτήτης αποφάσισε να τα διαλύσει όλα και να φέρει στους ”πράσινους” τον Τερίμ, διώχνοντας τον μοναδικό άνθρωπο, που επί ημερών Αλαφούζου, έκανε τον Παναθηναϊκό, να θυμίζει Παναθηναϊκό. Ναι, ο αποκλεισμός από τη Χάιφα άφησε πράγματι πικρή γεύση στην Ευρώπη, ωστόσο αν μη τι άλλο είχε γίνει μια αρχή, είχαν μπει από το μηδέν κάποιες βάσεις, κάποια γερά θεμέλια, ώστε το τρένο να μπει ξανά στις ράγες του.
Ο Παναθηναϊκός, με ξεκάθαρη, απόλυτη και μοναδική ευθύνη της διοίκησης, υποθήκευσε δυο και τρεις φορές το ευρωπαϊκό του μέλλον, επέλεξε τον δρόμο της ανυποληψίας και κάποια στιγμή είπε ”Τώρα είναι η ώρα να επιστρέψω”. Μόνο που, το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ, η UEFA έχει κανόνες και δεν είναι το χάος της Euroleague και της FIBA, και για κάθε χρονιά που βρίσκεσαι εξαφανισμένος από το χάρτη, είναι διπλά και τριπλά δύσκολο να γυρίσεις δριμύτερος, γιατί στο δρόμο σου θα βρίσκεις μεγαθήρια, τα οποία έχουν πλέον πάρει τη θέση που εσύ ήσουν κάποτε. Άλλωστε, όσοι μιλούν τώρα για ατυχία, μετά την κλήρωση του Γ’ προκριματικού, ας θυμηθούν πως από την προηγούμενη κλήρωση, που οι ”πράσινοι” ήταν ξανά ανίσχυροι (όπως σε όλες τις κληρώσεις), απέφυγαν ορισμένες εξαιρετικές ομάδες (Ραπίντ Βιέννης, Μόλντε, Μπράγκα κλπ) και έπεσαν πάνω στην άσημη Μπότεφ Πλόντβιβ. Για να δούμε βέβαια, μπορούν να την περάσουν και αυτοί ή θα βιώσουμε ξανά στιγμές… Καμπάλα;
