Η εθνική ομάδα νέων στο Eurobasket U20 δεν ήταν η πιο ταλαντούχα ομάδα της διοργάνωσης, δεν είχε τα μεγαλύτερα αστέρια και σίγουρα, σε σχέση με άλλα τουρνουά, δεν ήταν η ομάδα εκείνη που κατέβηκε με τίποτα φοβερές περγαμηνές. Ελάχιστοι την υπολόγιζαν για μετάλλιο, ελάχιστοι περίμεναν πως η πορεία της ”γαλανόλευκης” θα εξελισσόταν με αυτό τον τρόπο, ενώ ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι, είχαν αποθαρρυνθεί μετά την 4η θέση στον όμιλο, που έφερε την Ελλάδα σε ένα πολύ δύσκολο ταμπλό στα νοκ άουτ. Ωστόσο, όπως αυτή η παρέα (με κάποιες προσθαφαιρέσεις) διέψευσε τους πάντες πέρυσι στην Κρήτη και πήρε το μετάλλιο σε έναν μικρό τελικό απέναντι στο Βέλγιο, σχεδόν… cory paste με τον φετινό, το ίδιο έκανε και φέτος και χάρισε στο ελληνικό μπάσκετ το 32ο μετάλλιο σε διεθνή διοργάνωση. Ναι, δεν θα παίξουν όλα τα παιδιά από τους 12 πρωταγωνιστές αυτού του μεταλλίου σε πολύ υψηλό επίπεδο στην καριέρα τους, ξέρουμε από τώρα, πως όπως σε όλες τις φουρνιές, έτσι και σε αυτή, κάποια ταλέντα θα χαθούν και κάποιοι παίκτες έχουν συγκεκριμένο ταβάνι, όμως τα μετάλλια δεν τα έχουμε σε αφθονία και έχουμε ανάγκη να βλέπουμε πού και πού τις ομάδες μας να κάνουν overachieving.
Μας άρεσε η ψυχή που έβγαλε ο Ζούγρης, που δικαιότατα βρέθηκε στην κορυφαία πεντάδα του τουρνουά, μας άρεσε η ωριμότητα που διαχειριζόταν τις κρίσιμες κατοχές ο Καρακώστας, σαν να έχει παίξει πολλά χρόνια σε top επίπεδο, μας άρεσε το impact του Σαμοντούροφ σε αυτή την εθνική, με τον forward του Παναθηναϊκού να μοιάζει απροσπέλαστος σε αρκετές στιγμές και κυρίως εντυπωσιαστήκαμε για δεύτερο σερί τουρνουά, από τον τρόπο με τον οποίο ο Κώστας Παπαδόπουλος διαχειρίστηκε το υλικό του. Πήρε πράγματα από όλους και ιδιαίτερα στον Μικρό Τελικό, παρά τον τραυματισμό του Πλώτα και το γεγονός πως οι Βέλγοι μας έβαλαν πολύ δύσκολα, ανέδειξε πρωταγωνιστές κάποια παιδιά από τη δεύτερη πεντάδα, όπως ο Μπουντούρης και ο Κωνσταντινίδης, που μπορεί να μην ήταν οι πιο ταλαντούχοι παίκτες αυτής της ομάδας και βρίσκονταν πίσω σε χρόνο συμμετοχής, όμως όταν τους ζητήθηκε να… κολυμπήσουν στα βαθιά, εκείνοι όχι μόνο το έκαναν, αλλά ουσιαστικά ήταν αυτοί που τράβηξαν από το χέρι την ομάδα, έβαλαν μεγάλα σουτ και της χάρισαν τη νίκη.
Μπορεί για τον μέσο απλό παρατηρητή, αυτή η επιτυχία να μην λέει πολλά, μπορεί πολλοί να… σνομπάρουν τις μικρές ηλικίες και τα τουρνουά αυτά, όμως η πραγματικότητα πως η χαρά για αυτό το μετάλλιο είναι τεράστια, περισσότερο για αυτά τα παιδιά, που τα είδαμε πραγματικά να κοπιάζουν, να αγωνίζονται για το εθνόσημο και παρά τα τρανταχτά κενά που υπήρχαν στο ρόστερ, σε θέμα ταλέντου, αθλητικότητας και παραστάσεων, να καταφέρνουν κάτι μεγάλο και απροσδόκητο. Και όλα αυτά, επειδή ήταν ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης.
