Μερικά από αυτά που θα διαβάσετε σε αυτό το κείμενο, ενδεχομένως να τα ακούσατε και στο πρωινό podcast. Ένα podcast που ξεκίνησε λίγα λεπτά αφότου έγινε γνωστή η θλιβερή είδηση και δυστυχώς δεν ήμουν προετοιμασμένος να πω στον προφορικό λόγο, όσα αποφάσισα να γράψω. Άλλωστε είμαι από τους υπέρμαχους του γραπτού λόγου, πιστεύοντας ακράδαντα πως όσα γράφεις, όταν βάζοντας σε τάξη και σε σειρά τις σκέψεις σου, είναι και αυτά που σε αντιπροσωπεύουν, αυτά που αποτελούν τη δική σου κληρονομιά και σου δίνουν ταυτότητα.
Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, όντας ακόμα μαθητής και ένας ρηχός φαν του μπάσκετ, χωρίς να έχω εμβαθύνει στην έννοια της ομάδας και όλες τις πτυχές της, αυτό που αναγνώριζα ήταν οι 12 παίκτες, ο προπονητής, ο πρόεδρος που βάζει τα λεφτά, άντε και οι διαιτητές όταν γίνονταν αντικείμενο αρνητικής συζήτησης. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο, παρά μόνο οι φανεροί πρωταγωνιστές και η νίκη ή η ήττα σε 40 αγωνιστικά λεπτά. Με το πέρασμα των χρόνων, μεγάλωσα και δικτυώθηκα, για να καταλάβω πως όλοι αυτοί που αγωνίζονται εντός των τεσσάρων γραμμών, αποτελούν απλώς την κορυφή σε ένα παγόβουνο, το αποκορύφωμα σε ένα σύνολο πραγμάτων και καταστάσεων, εντελώς διαφορετικών από αυτό που διαστρεβλωμένα είχα στο κεφάλι μου.
Μέσα μου, απομυθοποίησα αυτούς που απλά σουτάρουν καλά μια μπάλα, αυτούς που απλά έχουν ένα καλό μπασκετικό κορμί, πόσο μάλλον όταν κάποιοι εξ αυτών κοιτάζουν αφ’ υψηλού και μειονεκτικά τους υπόλοιπους. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές, αυτοί είναι οι ”πριμαντόνες”, όμως γύρω τους υπάρχει μια σειρά ανθρώπων που θυσιάζονται πραγματικά για αυτούς. Είναι αυτοί που θα πάνε νωρίτερα στο γήπεδο, ώστε να είναι όλα τακτοποιημένα και στην εντέλεια, για να γίνει ένας αγώνες, αυτοί που περιβάλλουν έναν οργανισμό και φροντίζουν να μην λείπει απολύτως τίποτα στους αθλητές. Οι γιατροί, οι γυμναστές, οι φυσιοθεραπευτές, οι φροντιστές. Άνθρωποι, που θυσιάζονται για τις ομάδας (ειδικά σε επίπεδο πρωταθλητισμού), όχι παίρνοντας παχυλά συμβόλαια και για αστρονομικά ποσά, αλλά για τον βασικό μισθό. Ξεχνούν οικογένειες, σπίτια, παιδιά, σκυλιά, γατιά και αφοσιώνονται σε ένα κλαμπ και – πιστέψτε με, γιατί μιλώ εκ πείρας – στο τέλος είναι και εκείνοι που αγαπούν παθολογικά και χωρίς όρια την ομάδα που υπηρετούν, πολύ περισσότερο από κάθε περαστικό παίκτη ή προπονητή (με λίγες φυσικά εξαιρέσεις).
Είναι άνθρωποι που πάντα θα έχουν κάποιους πάνω από το κεφάλι τους, να τους υποδεικνύουν τι να κάνουν, να τους ψέγουν και να τους μειώνουν όταν κάτι δεν γίνεται σωστά και την ίδια στιγμή, στις επιτυχίες μιας ομάδας, ποτέ δεν θα είναι και αυτοί που θα πάρουν τα credits. Όσα χρόνια κι αν κάποιος γιατρός, κάποιος φροντιστής κι αν έχει υπηρετήσει μια ομάδα, θυμάστε ποτέ να έχει ακουστεί το όνομά του ρυθμικά σε μια κερκίδα; Έχετε δει ποτέ κάποιο πέταλο οργανωμένων να αποθεώνει έναν γιατρό κάποιας ομάδας, που μπαίνει να δώσει τις πρώτες βοήθειες σε έναν παίκτη της ομάδας του; Ούτε καν… Αλήθεια, εσύ Ολυμπιακέ, Παναθηναϊκέ, Αεκτζή, που διαβάζεις αυτό το άρθρο, πέρα από τους παίκτες της ομάδας σου, άντε 2-3 παράγοντες, ξέρεις τα ονόματα του υπόλοιπου staff, που πασχίζει για την εύρυθμη λειτουργία της; Που μπορεί να είναι πολύ πιο σημαντικοί από κάθε Φορτούνη, κάθε Σλούκα, κάθε Αραούχο, που κάνεις σημαία – και δικαίως σε τελική ανάλυση -.
Ο θάνατος του Πάρη Δερμάνη, ο οποίος ακόμα και στις τελευταίες του στιγμές, όταν ήταν όρθιος και υγιής ήταν δίπλα στον Παναθηναϊκό στο Βελιγράδι, είναι ό,τι πιο στενάχωρο έχει συμβεί στο συγκεκριμένο κλαμπ, μετά τους θανάτους των Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου. Ήταν η ψυχή αυτού του τμήματος, ο άνθρωπος που υπηρετούσε την ομάδα για δύο δεκαετίες. Ατελείωτα ταξίδια, ατελείωτες θυσίες για το ”τριφύλλι” και ένας άνθρωπος που αν ζούσε και μετά από μερικά χρόνια έβγαινε στη σύνταξη, θα μπορούσε κάλλιστα να γράψει βιβλίο για όσα έζησε με τον Παναθηναϊκό. Για τα αμέτρητα ταξίδια, την καταξίωση και τη χρυσή δεκαπενταετία, που οι ”πράσινοι” σάρωναν σε όλη την Ευρώπη. Για τα χρόνια της παρακμής και των εσόδων – εξόδων, που σαν… φύλακας άγγελος ήταν ο μοναδικός που συνέδεε τη χρυσή εποχή με τα πέτρινα χρόνια του Παναθηναϊκού, ο μόνος που τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση του Μάνου Παπαδόπουλου, του Φραγκίσκου Αλβέρτη και του Δημήτρη Διαμαντίδη, σε έκανε να κοιτάς στον πάγκο και να παίρνεις μια… τζούρα από τα παλιά, ένδοξα χρόνια. Θα μπορούσε να διηγηθεί εκατοντάδες ιστορίες για παίκτες, παράγοντες, παραδείγματα συνύπαρξης και βιωμάτων δίπλα στους κορυφαίους και – πιστέψτε με -, θα γινόταν ανάρπαστο.
Δυστυχώς, η μοίρα τον πρόλαβε και ο Πάρης έφυγε από τη ζωή, πριν το… γήρας τον φθείρει για τα καλά. Από τη μια στιγμή στην άλλη, ενώ λίγες ώρες πριν του συμβεί το μοιραίο καρδιακό επεισόδιο, βρισκόταν κανονικά στην εργασία του και τίποτα δεν προμήνυε αυτή την εξέλιξη. Τουλάχιστον, όσο κλισεδιά και τετριμμένο κι αν ακούγεται αυτό που γράφω, όσο ψεύτικο κι αν μοιάζει και… για τα ματιά του κόσμου, ο ”θρυλικός” Πάρης έφυγε από τη ζωή όπως του άξιζε. Σαν πρωταθλητής Ευρώπης. Και την ώρα που έδινε την δική του δυσκολότερη μάχη, αυτό που αγάπησε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή του, το τμήμα μπάσκετ του Παναθηναϊκού, στο οποίο αφιέρωσε τη ζωή του, πάλευε και για εκείνον να κατακτήσει τον τίτλο. Ο Πάρης, αν και οι πιθανότητες εξ αρχής δεν ήταν με το μέρος του, κρατήθηκε λίγο ακόμα. Και όταν στο ΟΑΚΑ ραβόταν το 7ο αστέρι, στην ανάκρουση όλων των ονομάτων των ανθρώπων που συνέβαλαν στο φετινό έπος, όταν ακούστηκε το όνομα ”Πάρης Δερμάνης”, το ΟΑΚΑ σείστηκε, ο κόσμος δάκρυσε και για όσους ήταν μέσα, θα ενστερνίζονται την άποψη πως εκείνη ήταν και η πιο δυνατή στιγμή του event, μακριά από γραφικότητες τύπου… Νίνο και ”Μέχρι Τέλους”. Και πιστέψτε με, ο Πάρης Δερμάνης πριν ”φύγει”, σίγουρα ήξερε πως η ομάδα είχε γράψει ιστορία και για εκείνον, ίσως αυτό βοήθησε και να ηρεμήσει η ψυχούλα του, σαν μια μικρή δικαίωση για όσα τράβηξε τα τελευταία χρόνια, μένοντας πιστός μέχρι την τελευταία στιγμή σε αυτό που αγάπησε παθολογικά και αθεράπευτα.
Μακάρι να μην έγραφα ποτέ αυτό το άρθρο, είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δακρύζω γράφοντας σε αυτή τη στήλη. Καλό παράδεισο σε μια από τις πιο συμπαθείς και εμβληματικές φιγούρες στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Στον άνθρωπο που τον βλέπαμε όταν ήμασταν μικροί σαν ”αυτόν που δίνει στους παίκτες τις πετσέτες και τα νερά” και σήμερα όλοι κλάψαμε για εκείνον. Καλό ταξίδι Πάρη…
