Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα πάρα πολύ εύκολο να το βλέπεις. Τα τελευταία χρόνια ειδικά, έχει γίνει περισσότερο της… μόδας, οι ποδοσφαιρικοί έχουν βρει καταφύγιο σε αυτό και ο καθένας μπορεί να πει το μακρύ του και το κοντό του, με αποτέλεσμα όλο το χρόνο να ακούμε… τέρατα και να κοντεύουν να μας πέσουν τα μαλλιά. Είναι δύσκολο να το καταλάβεις το ρημάδι, είναι δύσκολο να αντιληφθείς πως επίδραση στο παιχνίδι μιας ομάδας δεν έχουν μόνο αυτοί που «τη βάζουν», αλλά το σύγχρονο μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι ρόλων και ειδικά όταν φτάνουμε σε σειρές σαν αυτή του Παναθηναϊκού με την Μακάμπι Τελ Αβίβ, μετατρέπεται σε… σκάκι. Ο Παναθηναϊκός είναι σε άλλο Final 4 μετά από 12 χρόνια, αλλά για να συμβεί αυτό ο Αταμάν έπρεπε να τζογάρει, έπρεπε να τραβήξει άσους από το μανίκι και κόντρα στην άποψη πολλών πως θα πήγαινε με ένα πολύ σφιχτό rotation στη σειρά, αντ’ αυτού το rotation άνοιξε σαν… βεντάλια, ο Τούρκος προπονητής κοίταξε στην άκρη του πάγκου του και έβγαλε άσους από το μανίκι.
Για να περάσει ο Παναθηναϊκός στο Final 4, χρειάστηκε να επιβιώσει από μια από τις ωραίες σειρές που έχουμε δει στη σύγχρονη Ευρωλίγκα. Εδώ τα credits πάνε και στον Όντεντ Κάτας, ο οποίος έφτιαξε μια πραγματικά καλή ομάδα, που έχει τη δική της ταυτότητα στο παιχνίδι της και αποτελεί έναν μόνιμο πονοκέφαλο για τον αντίπαλο, αφού επιθετικά είναι… να την πιεις στο ποτήρι. Η σειρά ήταν υπέροχη, γιατί η Μακάμπι δεν πήγε να την ”κλέψει”, αλλά αντιθέτως την έπαιξε στα ίσια, έβγαλε στο παρκέ ό,τι είχε στο Playbook του ο Κάτας, εφάρμοσε πολύ έξυπνα τρικ στην άμυνα και απενεργοποίησε βασικά ατού του ”τριφυλλιού” σε όλη τη σειρά και είδε δικούς της να κάνουν σπουδαία ματς. Πέρα από τον Λορέντζο Μπράουν, που όλοι ξέρουμε τι παιχταράς είναι, είδαμε έναν εκπληκτικό Κόλσον, έναν αψεγάδιαστο Μπλατ, έναν ώριμο Ντι Μπαρτολομέο, έναν φοβερό αμυντικά Κλίβελαντ για τις ειδικές αποστολές. Είδαμε τον Νίμπο να παλεύει στη μάχη των… αιθέρων με τον Λεσόρ, σε ένα matchup που μας χάρισε μυθικές μάχες και θα μνημονεύεται για καιρό, ενώ και οι Ριβέρο, Γουέμπ και Κοέν είχαν τα καλά τους διαστήματα μέσα στη σειρά. Το ότι η ομάδα του ”λαού” έβαζε… τα πάντα στη σειρά δεν ήταν θέμα τύχης, ούτε έκανε κάποια συμφωνία με τον διάβολο, αλλά αντιθέτως αποτελεί ακόμα έναν δείκτη του πόσο καλή ομάδα είναι οι Ισραηλινοί.
Οι ”πράσινοι” από την πλευρά τους έπαιξαν τη σειρά αυτή με… μείον τρεις παίκτες. Από αυτούς που τράβηξαν το κουπί στην κανονική διάρκεια, τρεις παίκτες ήταν πολύ κακοί ή άφαντοι στη σειρά και αυτό κάνει την επιτυχία του Αταμάν πολλαπλάσια. Ο Γκραντ έμοιαζε σαν ψάρι έξω από τα νερά του, σε όλη τη σειρά δεν κοιτούσε το καλάθι και αμυντικά δεν έκανε κάτι το ιδιαίτερο, όπως μας είχε συνηθίσει. Ο Μήτογλου για ακόμα μια φορά έγινε ο εύκολος στόχος στην άμυνα, αυτός που η Μακάμπι σημάδευε ατελείωτα και τον έβγαλε… off, ενώ ο Γκριγκόνις πέρα από ενάμιση καλό δεκάλεπτο σε όλη τη σειρά, κατά τα άλλα περισσότερο θύμισε τον περσινό του εαυτό. Για τον Λιθουανό, η αποστολή του με τον Κόλσον ήταν εξ αρχής πάρα πολύ δύσκολη, ο Γκριγκόνις έγινε ένα κινούμενο miss match και ήταν εμφανές ότι η Μακάμπι δεν του ταίριαζε καθόλου σαν αντίπαλος, με τον τρόπο που επέλεγε να επιτεθεί.
Κάπως έτσι, για το ”τριφύλλι” βγήκαν μπροστά παίκτες, που όλη τη χρονιά το hype τους ήταν πολύ χαμηλότερο από αυτούς που προαναφέρθηκαν. Να μιλήσουμε για τον Χουάντσο; Ο άνθρωπος έπαιξε στο Game 1, πήγε Ισπανία για εξετάσεις, έμεινε στο νοσοκομείο… Και στην επιστροφή του, χωρίς να έχει κάνει προπόνηση, έβγαλε την ενέργεια που είδατε χθες. Kάποιοι είχαν φροντίσει μέσα στην σεζόν να τον βγάλουν ”λίγο”, ”ηθοποιό”, να χαρακτηρίσουν την μεταγραφή του αποτυχημένη, κοιτάζοντας μόνο τα νούμερά του, περιμένοντας προφανώς πως οι ”πράσινοι” το καλοκαίρι θα έφερναν έναν παίκτη του 50% στο τρίποντο, έναν sniper με λίγα λόγια, που θα άφηνε τους πάντες άφωνους με τις επιθετικές του αρετές. Σε αυτό το πράγμα, ο Ισπανός δεν επιβεβαίωσε τις προσδοκίες, αλλά η άμυνα που έχει παίξει όλη τη σεζόν, το impact που είχε στο χθεσινό παιχνίδι και η συνολική του παρουσία, σε μια χρονιά γεμάτη ατυχίες για εκείνον, τον κάνουν ένα υπέρ – χρήσιμο και βασικότατο γρανάζι για τον Παναθηναϊκό. Και συγχωρήστε μου την υπερβολή και το αδόκιμο του συγκεκριμένου fact, αλλά όταν μια ομάδα έχει να πάει final 4 12 χρόνια, η τριποντάρα του Χουάντσο στο 49-53, όταν όλη η ομάδα είχε κολλήσει και οι άμυνές του, που γύρισαν το ματς, αγοράζονται μόνο με… χρυσάφι.
Ο Παπαπέτρου όλη τη χρονιά αντιμετωπιζόταν με απαξίωση, ενίοτε και με χλευασμό από κάποιους, πράγμα προσβλητικό και ανέντιμο για έναν παίκτη με την συνεισφορά του Έλληνα forward στο ”τριφύλλι”, ακόμα και στη μαύρη διετία των εσόδων – εξόδων, που θυσίασε μέρος της καριέρας του και της εξέλιξής του, για να βοηθήσει την αγαπημένη του ομάδα και να αποτελέσει μια σταθερά για εκείνη, στις πιο δύσκολες εποχές στη σύγχρονη ιστορία του ”τριφυλλιού”. Ο Ιωάννης δούλεψε σκληρά, περίμενε όλη τη χρονιά να ξεφύγει από τον άχαρο ρόλο του αναλώσιμου ρολίστα και έκανε το δικό του step up την κρισιμότερη ώρα, εκεί όπου μιλούν οι μεγάλες καρδιές. Θύμισε σε πολύ μεγάλο βαθμό τον παίκτη που θαυμάσαμε τις σεζόν 2018-19 και 2019-20, όταν και από πολλούς έμπαινε στη συζήτηση για το κορυφαίο 3άρι στην Ευρώπη. Έβαλε πολύ μεγάλα σουτ, έπαιξε σπουδαία άμυνα και ήταν πνευματικά, ίσως ο κορυφαίος παίκτης του ”τριφυλλιού” στη σειρά. Όλες οι επιλογές του ήταν μετρημένες, ξεχείλιζαν από ποιότητα και σιγουριά και θύμισαν σε όλους μας πως το μπάσκετ είναι μια τέχνη που δεν ξεχνιέται και ίσως ο Παπαπέτρου δεν έχει αφήσει οριστικά πίσω του τα prime του. Bonus, ο Παπαπέτρου έχει υπογράψει ίσως τις δύο κορυφαίες και πιο καταλυτικές στιγμές της σειράς. Η πρώτη, στο Game 4, με το σκορ στο 82-75 υπέρ της Μακάμπι, όταν όλα πηγαίνουν… θεόστραβα και ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει το φάσμα του αποκλεισμού, με τον Παπαπέτρου να βάζει ένα μεγάλο τρίποντο στη λήξη, σε σκοτωμένη επίθεση, δίνοντας το σύνθημα πως η σειρά έχει μέλλον και οι ”πράσινοι” δεν θα παραδοθούν τόσο εύκολο. Η δεύτερη, στο Game 5, με το σκορ στο 61-56 υπέρ του ”τριφυλλιού”, σε ένα ματς που μέχρι εκείνη τη στιγμή κυλούσε απολύτως σαδιστικά και καμία ομάδα δεν είχε καταφέρει να ξεμακρύνει και να χτίσει ένα δικό της momentum στο ματς. Ο Παπαπέτρου έχει την οξυδέρκεια να αφήσει ένα ελεύθερο σουτ, να προσποιηθεί και να δώσει την τέλεια έξτρα πάσα στον Ναν, ο οποίος με τρίποντο έγραψε το 64-56 και έκτοτε ο Παναθηναϊκός εξαφανίστηκε από τον ορίζοντα των Ισραηλινών και δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου άξιζε όσο λίγοι ένα Final 4 με τον Παναθηναϊκό και έρχεται σε μια συγκυρία, που ο ίδιος ήταν καταλύτης, για να έρθει αυτή η μεγάλη επιτυχία για την ομάδα του.
Ο τελευταίος ”X Factor” της πράσινης πρόκρισης, ακούει στο όνομα Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, με τον Αταμάν να τραβάει το τελευταίο φύλλο του από τις άκρες του πάγκου του και να δικαιώνεται για την επιλογή του. Η αποστολή του Πάνου ήταν ξεκάθαρη, να γίνει ένας ”καμικάζι” στο παρκέ, που θα κυνηγάει παντού τον Λορέντζο Μπράουν, θα τον εκνευρίσει, θα γίνει η σκιά του. Το να περιορίσεις τον Αμερικάνο με ισπανικό διαβατήριο είναι σχετικό, αφού ο Μπράουν διαθέτει απίστευτη ποιότητα, εκπληκτικό μπασκετικό iq και συγχωρήστε μου ξανά την απολυτότητα του σχολίου αυτού, αλλά… καλός, χρυσός, υπερπαίκτης ο Μπάλντγουιν, αλλά ο Λορέντζο είναι μια κατηγορία μόνος, είναι άλλο level και η σειρά που έχει κάνει είναι για… ντοκιμαντέρ. Οι αποφάσεις του από το 54-56 και έπειτα, όταν και ο Αταμάν αποφάσισε να επιστρατεύσει τον ”κομάντο” Καλαϊτζάκη πάνω του, δεν ήταν οι ενδεδειγμένες, η δημιουργία του μπλοκαρίστηκε πλήρως και τα τρία τρίποντα που έβαλε στο Δ’ δεκάλεπτο, ήρθαν σε σημείο που η Μακάμπι είχε παραδώσει πνεύμα. Και αυτό πιστώνεται στο μέγιστο βαθμό στον Καλαϊτζάκη, ο οποίος έγινε ο τέλειος αντιστάρ και κατάφερε από DNP και παίκτης των 2-3 λεπτών, να γίνει ο απόλυτος παράγοντας της σειράς και να την… βάλει για ύπνο.
Για την τριπλέτα Σλούκα, Λεσόρ, Ναν δεν έχουμε να πούμε πολλά, δεν έχεις πολλά να αναλύσεις για αυτή την εκπληκτική τριπλέτα, που όλη τη χρονιά έχει δώσει το μάξιμουμ στο ”τριφύλλι” και ουσιαστικά θύμισε στους φίλους των ”πράσινων” τι σημαίνει να έχεις ελίτ γκαρντ, ελίτ σκόρερ και ελίτ center, κάτι που είχε ξεχαστεί τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια.
Υ.γ: Πολιτικά δεν με ενδιαφέρει να τοποθετούμαι δημόσια, δεν είμαι των άκρων, δεν ενστερνίζομαι απόλυτες απόψεις και δεν αποδέχομαι το κούνημα του δαχτύλου από καμία πλευρά. Εδώ κάνουμε αθλητική δημοσιογραφία άλλωστε, όχι πολιτική, ούτε διεθνές δίκαιο. Θα πω κάτι όμως τελευταίο και κλείνει εδώ το ζήτημα. Βλέποντας τις εικόνες με τα δολοφονημένα παιδιά στη Ραφά, με γονείς να κλαίνε πάνω από τα νεκρά παιδιά τους, με άμαχους να βομβαρδίζονται δίχως έλεος από το Ισραήλ, δεν μπορώ να διανοηθώ για ποιο λόγο η UEFA και η Euroleague δεν πετούν εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων τις ομάδες του Ισραήλ. Δηλαδή θέλετε να μου πείτε πως αν η Μακάμπι κέρδιζε χθες στο ΟΑΚΑ, θα έπαιζε στο Final 4 και ταυτόχρονα το κράτος που εκπροσωπεί, θα σκότωνε παιδάκια; Αυτό είναι μη αποδεκτό στην κοινή λογική, περνάει κατά πολύ τις κόκκινες γραμμές και μετά από ένα σημείο η αβάντα της Ε.Ε και της Αμερικής πρέπει να σταματήσει, όταν το κράτος παραβιάζει συστηματικά θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
