Ο Παναθηναϊκός απέδρασε από την Μπολόνια με ατόφιο χρυσάφι. Δεν κέρδισε απλώς τη Μπολόνια, κέρδισε το δικαίωμα να νιώθει πια πως είναι το μεγάλο φαβορί για την 2η θέση. Κέρδισε το δικαίωμα να ξέρει πως εάν επικρατήσει απέναντι στις αδιάφορες Μπάγερν και Άλμπα, θα βγει 2ος και θα πιθανότατα θα έχει ένα αρκετά ευνοϊκό σταύρωμα στα Play Offs, την ώρα που στο 3-6 και στο 4-5, όλα δείχνουν πως θα δούμε πραγματικές σφαγές. Οι ”πράσινοι” είδαν ακόμα ένα θρίλερ φέτος να καταλήγει στα χέρια τους και αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου παράξενο. Όπως λέγαμε και την προηγούμενη εβδομάδα, το ότι κάποια παιχνίδια πηγαίνουν στον πόντο, είναι μεγάλο λάθος να πιστεύει κάποιος πως βασίζονται στην τυχαιότητα, στο μπες – βγες και στις συγκυρίες. Παίζουν και αυτά ρόλο, παίζουν οι έδρες ρόλο, παίζουν και οι τακτικές ρόλο. Όταν όμως φτάνουμε, σε αυτό που η ίδια Ευρωλίγκα ονομάζει ”crunch time”, αυτό που μετράει πρωτίστως είναι οι προσωπικότητες. Και το ”τριφύλλι” σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια διαθέτει τέτοιες και μάλιστα σε αφθονία. Είναι μεγάλη ευλογία να έχεις την τελευταία κατοχή του αγώνα, το σκορ ισόπαλο και να υπάρχουν στο παρκέ ο Ναν και ο Σλούκας. Και βέβαια όχι μόνο αυτοί, καθώς υπάρχει και ένας Γκριγκόνις, ένας Μήτογλου, ένας Λεσόρ.
Αλλά επειδή, όταν η μπάλα ”καίει”, οι γκαρντ είναι αυτοί που αποφασίζουν, η ταυτόχρονη ύπαρξη των Ναν και Σλούκα είναι κάτι μοναδικό. Να έχεις τον… ευχάριστο πονοκέφαλο και να σκέφτεσαι: να πάρει την επίθεση ο Σλούκας, που έχει φτάσει το παιχνίδι μέχρι εδώ ή να την πάρει ο Ναν που είναι ”καυτός” ως συνήθως στην τελευταία περίοδο. Αίσθησή μου, πως όποιος και να έπαιρνε την τελευταία προσπάθεια, η κατάληξη θα ήταν η ίδια. Βλέπετε, αυτό που έχουν καταφέρει οι ”πράσινοι”, πέρα από τη δημιουργία ενός πανάκριβου συνόλου, πέρα από το να στρώνουν κάποια παιχνίδια και να φτάνουν σε εύκολες νίκες, είναι και το να αποκτήσουν το ”κοκαλάκι της νυχτερίδας”. Αυτός ο χαρακτήρας της μεγάλης ομάδας, το μότο ”refuse to lose” που έλειπε τα προηγούμενα χρόνια και η τεχνογνωσία του νικητή. Την έφερε μαζί του ο Σλούκας, ο οποίος στα τελευταία παιχνίδια είναι συγκλονιστικός, μας την σύστησε πρώτος ο Γκριγκόνις με το απίθανο buzzer beater στο Μονακό, στο παιχνίδι που άλλαξε όλη τη σεζόν του Παναθηναϊκού, την απογειώνει ο Ναν, που μαζί με τον εξαιρετικό Σλούκα, το τελευταίο διάστημα παίρνουν τα παιχνίδια… με το ”έτσι θέλω”.
Μιλώντας για τα παιχνίδια που έχουν εξελιχθεί σε ντέρμπι και έχουν κριθεί στο σουτ, η βελτίωση του Παναθηναϊκού σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια είναι χαοτική. Και όταν λέμε σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, δεν αναφερόμαστε φυσικά μόνο στην καταστροφική τριετία, αλλά πηγαίνουμε και πιο πίσω, σε εποχές Πιτίνο και Πασκουάλ. Στο ματς με την Μονακό ξεκίνησε το… πάρτι, συνεχίστηκε στη Βαλένθια και απογειώθηκε απόψε στη Μπολόνια. Λάβετε υπόψιν δε, πως υπάρχουν ένα σωρό παιχνίδια που οι ”πράσινοι” μπήκαν στο τελευταίο πεντάλεπτο από κοινή αφετηρία με τον αντίπαλο (Παρτιζάν, Μιλάνο, Μπαρτσελόνα, Φενερμπαχτσέ, Ρεάλ Μαδρίτης), φρόντισαν όμως να τα… βάλουν για ύπνο και να τα κερδίσουν με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς να χρειαστεί να φτάσουν στο τελευταίο σουτ.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, είναι εντελώς διαφορετικό να κλείνεις τα παιχνίδια με πεντάδα Σλούκας, Ναν, Γκραντ (ή Γκριγκόνις), Μήτογλου και Λεσόρ, από το να τελειώνεις με Λι, Πονίτκα, Καλαϊτζάκη, Ντέρικ Ουίλιαμς και Παπαγιάννη. Με όλο το σεβασμό στην περσινή ομάδα του ”τριφυλλιού”, δεν έχασαν τόσα παιχνίδια πέρυσι στον πόντο επειδή ήταν άτυχοι, αλλά επειδή, απλούστατα, δεν υπήρχε ο παίκτης που ενέπνεε εμπιστοσύνη, ο παίκτης που ήταν γεννημένοι για να διαχειρίζονται τις κρίσιμες κατοχές, όταν η μπάλα ”έκαιγε”. Τόσο απλά, τόσο λιτά, τόσο περιεκτικά.
Υ.γ: Η διαφαινόμενη ανανέωση του Κέντρικ Ναν, αν τελικά έρθει, ανεβάζει πολύ επικίνδυνα το θερμόμετρο. Θα μιλάμε για μια κίνηση άνευ προηγουμένου, σχεδόν αδιανόητο φαντάζει να βλέπουμε αυτό τον παικταρά και του χρόνου στην Ευρώπη…
