Η Πάτρα έχει εκπρόσωπο στους ”8” του Basketball Champions League… Διαβάστε το αργά, καθαρά, αναπολήστε το παρελθόν, φέρτε στο μυαλό σας σκέψεις και συναισθήματα, για να καταλάβετε πόσο μεγάλο είναι αυτό που έχει συμβεί. Μια ομάδα που συνεχώς βρίσκει τρόπο να τρυπάει το ταβάνι της, να διαψεύδει τα προγνωστικά και να επιβιώνει σε όλες τις καταστάσεις. Σκεπτόμενος τι να πρωτογράψω μετά τη σημερινή βραδιά και φέρνοντας στο μυαλό όλη την πορεία του συλλόγου στη διοργάνωση, μου ήρθε στο μυαλό ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια – ύμνους, το MY WAY του Φρανκ Σινάτρα, που ταιριάζει ”γάντι” στη φετινή πορεία των Πατρινών.
Πρώτον, όπως τονίστηκε φέτος πριν καν ξεκινήσει η σεζόν, ο Προμηθέας θα προσπαθούσε να επιστρέψει στις επιτυχίες, ακολουθώντας τον δικό του δρόμο. Χωρίς να ξοδεύει πακτωλό χρημάτων, χωρίς να εκβιάζει καταστάσεις για να έχει άμεσο αποτέλεσμα ή δημιουργώντας ομάδες – μιας χρήσης. Το μπάτζετ έπεσε, ο Ηλίας Παπαθεοδώρου έγινε κάτοικος Πατρών για να υπηρετήσει ένα συγκεκριμένο πλάνο και το πλάνο αυτό λειτουργεί ”ρολόι”. Με ένα από τα μικρότερα μπάτζετ στο Top16 του Basketball Champions League, αλλά με ένα ”παρεάκι” τόσο δεμένο, με μια ΟΜΑΔΑ – με όλα τα γράμματα κεφαλαία -, εντός και εκτός παρκέ, με μια σκληράδα και ένα μέταλλο που δεν επέτρεπαν σε κανέναν να τον ξεγράψει, ο Προμηθέας έδωσε σάρκα και οστά στο ευρωπαϊκό όνειρο. Με το δικό του τρόπο και μόνο με αυτόν…
Φτάνοντας σήμερα στον ”τελικό” πρόκρισης απέναντι στην ΑΕΚ, ήταν γραφτό από τη μοίρα να πρέπει οι ”Προμηθείς” να παίξουν ξανά για τη νίκη, αφού το αποτέλεσμα στην Ουγγαρία δεν τους ευνοούσε. Ήταν γραφτό να πρέπει το σύνολο του Ηλία Παπαθεοδώρου να πολεμήσει για το ροζ φύλλο, απέναντι σε μια ΑΕΚ πεισμωμένη, σκυλιασμένη και απελπισμένη, που ήθελε πάση θυσία να κόψει την πρόκριση από τους ”Αχαιούς”. Δεν είναι μικρό πράγμα για ένα brand σαν της ”Ένωσης” να μετράει τόσες συνεχόμενες ήττες από τον Προμηθέα, ούτε εύκολα αποδεκτό για τους ανθρώπους του συλλόγου. Δεν είναι μικρό πράγμα για τη ”Βασίλισσα” να έχει να κερδίσει στα Λιόσια από τον Δεκέμβριο και έκτοτε να μετράει μόνο ήττες σε όλες τις διοργανώσεις, ενώ κοντεύει Απρίλιος. Και υπάρχει και ένας άγραφος νόμος, πως αυτός που δεν έχει τίποτα να χάσει, στο τέλος της ημέρας είναι ο πιο επικίνδυνος.
Ενώ η βραδιά όδευε με μαθηματική ακρίβεια σε πρόκριση των Πατρινών, ήρθε μια στιγμή απελπισίας, που κόντεψε να τα τινάξει όλα στον αέρα. Είναι δύσκολο να χαρακτηριστεί αυτή η ακατανόητη, αψυχολόγητη και πέραν κάθε λογικής ”κουταμάρα” του Αγραβάνη, που μετέτρεψε σε ”ζούγκλα” ένα γήπεδο με 300 θεατές. Ο Προμηθέας έχασε το μυαλό του, είδε την πρόκριση να του ξεγλιστράει και να τίθεται εν αμφιβόλω, την ώρα που τα – προς στιγμήν – δυσάρεστα μαντάτα είχαν επιβεβαιωθεί από την Ουγγαρία, όμως το ευρωπαϊκό μέταλλο αυτής της ομάδας, δεν ήταν η ώρα να λυγίσει. Όχι απόψε. Όχι εδώ. Και όχι με αυτό τον άδικο, σχεδόν ανήθικο τρόπο. Αυτή τη φορά, ο Χέιλ ήταν εκείνος που βγήκε μπροστά και υπέγραψε μια δικιά του ραψωδία, για τον θρίαμβο των ”πορτοκαλί”. Ο ίδιος παίκτης, που την προηγούμενη Τετάρτη, μετά την ήττα από τη Χάποελ Χολόν, ήταν εκείνος που ξέσπασε σε λυγμούς, θεωρώντας τον εαυτό του υπεύθυνο για το λάθος της τελευταίας επίθεσης και οι συμπαίκτες του τον παρηγορούσαν στα αποδυτήρια του Δ. Τόφαλος. Επτά βράδια αργότερα, όταν η υπόλοιπη ομάδα… έπινε θάλασσα, ο Αμερικάνος παικταράς πήρε από το χεράκι τους συμπαίκτες του και τους οδήγησε στον θρίαμβο. Πλέον, το αποτέλεσμα στο Ζομπατέλι δεν είχε κανένα νόημα. Ο Προμηθέας δεν είχε ανάγκη τα… δώρα κανενός. Μπορεί να κάνει μόνος του δώρα στον… εαυτό του. Με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο. Και μόνο με αυτόν…
