Η 26η Δεκεμβρίου του 2023 θα μείνει στην ιστορία και θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια, ως μια ημέρα – σταθμός, μιας απόφασης – μνημείου παραλογισμού από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, από τον ιδιοκτήτη της ομάδας και ο πράσινος τύπος την υποδέχθηκε με… χαρά. Ή αλλιώς θα έλεγε κανείς, η διοίκηση βάραγε το ντέφι και οι πράσινοι ρεπόρτερ χόρευαν στο ρυθμό, έριξαν και μια – δυο αχρείαστες στροφές και πλέον έχουν το μοναδικό παγκόσμιο προνόμιο (που θα ζήλευαν και οι δημοσιογράφοι της Marca και του Skysports), να ξέρουν τις ενδεκάδες πολλές ώρες πριν το ματς. Την επομένη των Χριστουγέννων, στην πραγματικότητα συντελέστηκε ο μεγαλύτερος ”βιασμός” της ποδοσφαιρικής λογικής που μπορώ να θυμηθώ όσο παρακολουθώ μπάλα. Προσέξτε τι λέω. Όσο παρακολουθώ μπάλα, δεν αναφέρομαι στον Παναθηναϊκό, αυτό που συνέβη στο ”τριφύλλι” ήταν παγκόσμια πρωτοτυπία. Εκδιώχθηκε σε ένα πρωινό, χωρίς καν να το γνωρίζει, ο αναμορφωτής του ποδοσφαιρικού τμήματος, ο άνθρωπος που έκανε τον μέσο απογοητευμένο οπαδό των ”πράσινων” να ελπίζει, να ονειρεύεται, να έχει κάτι να περιμένει. Εκδιώχθηκε σε ένα πρωινό, ο άνθρωπος που πέραν των – αδιαμφισβήτητων – προπονητικών του ικανοτήτων, αποτελούσε ένα πραγματικό κόσμημα για τον σύλλογο, για το ίδιο το ελληνικό πρωτάθλημα και η στάση του, οι δηλώσεις του και ο τρόπος που δούλευε, ήταν παράδειγμα και για τους υπόλοιπους. Όπως έχω ξαναγράψει και σε παλαιότερο άρθρο, ο Ιβάν Γιοβάνοιτς ήταν εκείνος που αποτύπωνε πλήρως και ενσάρκωνε το DNA, που ο μέσος φίλαθλος οποιασδήποτε ομάδας, θα ήθελε η ομάδα που υποστηρίζει να πρεσβεύει. Δεν μιλάμε μόνο για προπονητικές ικανότητες, το ξαναλέω, μιλάμε για ένα σύνολο χαρακτηριστικών, που καθιστούσαν τον Σέρβο προπονητή ξεχωριστό και η ομάδα του πρωταγωνιστούσε… με τα ψέματα. Με πρώτη αλλαγή τον Τσοκάι, με ενίσχυση που δεν ήρθε ποτέ, με non paper πως ο Ιβάν καθυστερεί τις μεταγραφές και αρνείται τον πακτωλό χρημάτων που προσέφερε ο Αλαφούζος, για να κάνει τον Παναθηναϊκό… Παρί Σεν Ζερμέν. Και φυσικά, με τις ευλογίες των ΜΜΕ που σιγόνταραν με θράσος αυτή την άποψη, κυριαρχούσε στην κοινή γνώμη η άποψη πως ο Ιβάν είναι… μίζερος, έχει εμμονές και έχει ταβάνι, κρατώντας την ομάδα στάσιμη.
Ποιος ήταν αυτός που κρατούσε τον Παναθηναϊκό στάσιμο; Αυτός που τον παρέλαβε 5ο και μέσα σε δύο χρόνια πήρε Κύπελλο, διεκδίκησε πρωτάθλημα και το έχασε έτσι όπως το έχασε, έβγαλε την ομάδα και πάλι στην Ευρώπη και θύμισε στους φιλάθλους της ομάδας πως Παναθηναϊκός δεν είναι μόνο το Μπάσκετ. Υπάρχει και ένα άλλο τμήμα, καταραμένο μεν, αλλά ένα όραμα, μια σπίθα αρκούν καμιά φορά, για να γιγαντωθεί ξανά το κλαμπ. Προσπαθούσατε να μας πείσετε πως ο Ιβάν ήταν το πρόβλημα, γιατί με τις εμμονές του δεν ήταν αρκετός για να γίνει το βήμα παραπάνω. Με την διστακτικότητα και την άτολμη προσέγγισή του δεν μπορούσε να κερδίσει τα ντέρμπι, δεν μπορούσε να διεκδικήσει τα ντέρμπι. Το ταβάνι του ήταν να κερδίζει την Λαμία και την Κηφισιά. Ακόμα και έτσι να είναι ρε φωστήρες, ξεχνάτε πόσο μεγάλο πράγμα είναι για τον Παναθηναϊκό να κερδίζει την Κηφισιά και τη Λαμία; Ξεχάσατε πως μόλις μια σεζόν πριν την έλευση του Γιοβάνοβιτς, το ”τριφύλλι” είχε χάσει 3 φορές από τον ΠΑΣ Γιάννινα, είχε φέρει ισοπαλίες στη Λεωφόρο με Λαμία, Βόλο και Αστέρα, είχε χάσει από τον Ατρόμητο και τον Άρη στο γήπεδό του και τον Διούδη τον έπιαναν… κράμπες για να κερδίσει ο Παναθηναϊκός την ουραγό Λάρισα και τον Απόλλωνα Σμύρνης;
Η επιλογή να εκδιωχθεί ο Γιοβάνοβιτς από τον πάγκο του Παναθηναϊκού, με κάνει να θυμάμαι την περιβόητη δήλωση του Ντούσαν Ίβκοβιτς: ”Θα το πιούμε αγάπες μου, όλο το μπουκάλι”. Το κάρμα είναι το ομορφότερο μεταφυσικό πράγμα στον κόσμο, όταν λειτουργεί για να τιμωρήσει αδικίες, για να υπενθυμίσει σε ανθρώπους πλήρως ανίδεους και ακατάλληλους σε σχέση με το άθλημα, πως είναι προσβολή για το ίδιο το ποδόσφαιρο να παρεμβαίνουν με αυτό τον τρόπο και να λαμβάνουν αποφάσεις. Με το οικτρό θέαμα που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός (ακόμα και στις προκρίσεις στο Κύπελλο Ελλάδος), φαίνεται πως το κάρμα έχει αναλάβει δράση. Και δεν τους τιμωρεί απλά. Τους ξεφτιλίζει… Και υπάρχουν ακόμα τρεις μήνες δράση μπροστά μας, για να ολοκληρωθεί το έργο και να θυμηθεί ο κύριος ιδιοκτήτης και όσοι τον συμβουλεύουν και το περιβάλλουν, πως υπήρχε ένας άνθρωπος που μπορούσε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για έναν ισχυρό Παναθηναϊκό, αλλά του φέρθηκαν χυδαία και ήδη φαίνεται πως το πληρώνουν. Από τη Λαμία και την Κηφισιά κιόλας, που οριοθετούσαν το ταβάνι του Ιβάν. Τρεις μήνες ακόμα λοιπόν για να πιούμε όλοι μαζί ξανά όλο το μπουκάλι (πόσο αλκοόλ έχει καταναλώσει τα τελευταία 14 χρόνια ο μέσος Παναθηναϊκός”.
Υ.γ 1: Καμία μομφή προς το κύρος, το πρεστίζ και την προσωπικότητα του Τερίμ αυτό το άρθρο. Είναι κάποια πράγματα στη ζωή που ξεπερνούν τη σφαίρα του κυνισμού όμως και η κυνική αντιμετώπιση του ”ο Τερίμ θα μας δώσει το πρωτάθλημα, ο Ιβάν δεν μπορεί και τον διώχνω, ακυρώνοντας όσα έχει κάνει ως τώρα”, αποδεικνύεται λανθασμένη.
Υ.γ 2: Τελευταία φορά που γράφω άρθρο για τον Γιοβάνοβιτς. Σας αφήνω με ένα τραγούδι, που όποτε το ακούω, ασυναίσθητα το μυαλό μου πηγαίνει σε εκείνον.
