Έχοντας παρακολουθήσει ως τώρα ολόκληρα τα πέντε από τα επτά παιχνίδια της Παναχαϊκής (δυστυχώς εν έτη 2023 δεν μπορείς να τα βλέπεις όλα, αφού το τηλεοπτικό παραμένει ”θολό” και σε λίγο τελειώνει ο Α’ γύρος), μπορώ να πω ότι σήμερα για πρώτη φορά στην Αγυιά είδα μπάλα. Και να σας πω την αλήθεια, πήγα στο γήπεδο με θετικό vibe, περιμένοντας να δω μπάλα και όχι αυτή την… καρικατούρα των πρώτων αγωνιστικών. Η Παναχαϊκή των 11 περιφερόμενων παικτών, που έμοιαζαν σαν να τους έχουν ντύσει με το ζόρι ποδοσφαιριστές και δεν ήξεραν τι να κάνουν, δεν υπάρχει πλέον. Μέσα σε πάρα πολύ μικρό σύντομο χρονικό διάστημα, από τότε που ανέλαβε ο Γιάννης Τάτσης, η Παναχαϊκή κάνει τα βασικά. Δεν έγινε ξαφνικά… Μπαρτσελόνα, δεν σώθηκε, ούτε καν οι πιθανότητες είναι με το μέρος της για να σωθεί, αλλά δείχνει πως μπορεί να παρουσιάσει πλέον και κάτι ευχάριστο, κάτι που θα συγκινήσει τον κόσμο και όχι αυτή την απελπισία που βλέπαμε στο ξεκίνημα, έχοντας την αίσθηση πως έχουμε μπει σε κάποιου είδους δοκιμασία για να ταλαιπωρήσουμε τα μάτια μας και να τεστάρουμε την αντοχή μας.
Το πρώτο πράγμα που είχα μάθει, πριν από την έναρξη του αγώνα με τον Ιωνικό, είναι πως πλέον στην Παναχαϊκή γίνεται υψηλού επιπέδου προπόνηση, όπως γινόταν τα χρόνια που η ομάδα ήθελε να κάνει πρωταθλητισμό. Καμία σχέση με αυτό που βιώναμε μέχρι πριν ένα μήνα και άφηνε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στο χορτάρι. Δεύτερον, υπάρχει τρομερή αλλαγή στην ψυχολογία των ποδοσφαιριστών και αυτό γίνεται εμφανές, αν παρακολουθήσει κανείς τον τρόπο που πήγαιναν οι παίκτες στις μονομαχίες, τους συνδυασμούς που άρχισαν δειλά δειλά να κάνουν την εμφάνισή τους και την αυτοπεποίθηση που νιώθουν ορισμένοι παίκτες, να δοκιμάσουν το κάτι παραπάνω. Τρίτον, ο Τάτσης αρχίζει και βρίσκει κάποιες σταθερές, τις οποίες προσπαθεί να εξελίξει και να βγάλει από αυτές ουσία. Η πρώτη σταθερά, που είχε βρεθεί και πριν έρθει ο έμπειρος Έλληνας τεχνικός είχε να κάνει με το ”δέσιμο” των δύο σέντερ μπακ, Γκαντσιέρ και Μπάρε, που δεν έχουν… κουνηθεί από την ενδεκάδα, η δεύτερη σταθερά, που αρχίζει και γίνεται σημαντικός παράγοντας (αρχή γενομένης από το ματς στην Ηλιούπολη) έχει να κάνει με την τριπλέτα στα χαφ. Λοτέν, Νάστος και Κυρσανίδης τα πηγαίνουν καλά και μπορεί να πει κανείς πως και στα δύο ματς ως τώρα οι ”κοκκινόμαυροι” τα πήγαν καλά, ελέγχοντας τη μάχη της μεσαίας γραμμής, με τον Νάστο να έχει την εμπειρία, τον Γάλλο να ξεχειλίζει από ποιότητα και τον τρίτο (είτε λέγεται Μασούρας, είτε Κυρσανίδης, είτε Παραστατίδης) να έρχεται να προσδώσει φρεσκάδα και τρεξίματα. Κάπως έτσι, το τόπι αρχίζει να… τσουλάει, η εικόνα αρχίζει να βελτιώνεται και μπορεί να μην υπάρχει χρόνος για χαράς ευαγγέλια, ωστόσο τουλάχιστον μπορεί κανείς να πει πως από εκεί που οι ”ροσονέρι” βρίσκονταν σε αχαρτογράφητα νερά, έχουν πλέον ένα πλάνο, ξέρουν τι θέλουν να κάνουν και προσπαθούν να το εξελίξουν.
Στο παιχνίδι με τον Ιωνικό, αν έλεγες σε κάποιον αποστασιοποιημένο πως η μια ομάδα πάει για… φούντο και η άλλη διεκδικεί άνοδο, χωρίς να του πεις ποια είναι η καθεμία, δύσκολα να έβαζε την Παναχαϊκή στην πρώτη κατηγορία. Ίσα ίσα, η θαρραλέα προσέγγιση των Πατρινών, απέναντι σε ένα ρόστερ με σπουδαία ονόματα για τα δεδομένα της κατηγορίας, οι ευκαιρίες που ήταν περισσότερες για τους γηπεδούχους και το γεγονός πως στο τέλος το ”Χ” δεν πανηγυρίστηκε, αλλά οι περισσότεροι ήταν… σκασμένοι που δεν ήρθε η νίκη, μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Όπως έχουμε ξαναπεί και ξαναγράψει, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, αλλά τουλάχιστον σε αυτή τη συγκυρία που βρισκόμαστε, δουλειά γίνεται, όρεξη να γυρίσει ο ήλιος υπάρχει και μάλιστα μπόλικη και αυτό που χρειάζεται πλέον η Παναχαϊκή είναι 1-2 καλές νίκες, ώστε η ψυχολογία να εκτοξευτεί και να αρχίσουμε να μιλάμε από άλλη βάση. Προς το παρών, το σημερινό αποτέλεσμα είναι ένα πρώτο λιθαράκι, από τα πολλά που πρέπει να βάλουν οι ”κοκκινόμαυροι”, για να σώσουν μια σεζόν που ως τώρα εξελίσσεται εφιαλτικά.
