Φταίει η διαιτησία, φταίει η ατυχία, φταίει ο ανάδρομος Ερμής… Οι ελληνικές ομάδες, σε μια χρονιά γεμάτη ευκαιρίες και πρόσφορο έδαφος για το κάτι παραπάνω, δείχνουν να συμβιβάζονται ξανά στη μετριότητα και στο… αποκούμπι του Conference. Και όλα αυτά, σε μια χρονιά που Παναθηναϊκός και ΑΕΚ ξεκίνησαν με τεράστιες νίκες κόντρα σε Βιγιαρεάλ και Μπράιτον, μετά από ένα καλοκαίρι που ”πράσινοι” και ”κιτρινόμαυροι” έφτασαν μια ανάσα από την είσοδο του ομίλους του Champions League και τελικά φτάσαμε στον Νοέμβριο για να δούμε τι φταίει. Η χρονιά στην Ευρώπη δεν έχει τελειώσει, όμως βρισκόμαστε σε ένα σημείο που οι ελληνικές ομάδες κινδυνεύουν για ακόμα μια σεζόν να τα πετάξουν όλα στα σκουπίδια και να μείνουν με το ”αν”, το ”γιατί”, το ”παραλίγο” και τις χιλιάδες δικαιολογίες που όλοι ψάχνουμε να βρούμε, θεωρώντας πως στην Ευρώπη πρέπει πάντα να αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας, ως τον ”φτωχό συγγενή”.
Για να ξεκινήσουμε από τον Παναθηναϊκό, η νίκη επί της Βιγιαρεάλ, με τον τρόπο που αυτή ήρθε, γέμισε τον κόσμο με αισιοδοξία και πίστη για κάτι πραγματικά σπουδαίο στο Europa League. Οι ”πράσινοι” είχαν κερδίσει την πιο δύσκολη ομάδα του ομίλου, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μιλούσε για επιστροφή του ”Panathinaikos”, όμως η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Από αυτό το βήμα, έχω αποθεώσει άπειρες φορές τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, έχω εκθειάσει τόσες φορές τον Σέρβο και δεν θα σταματήσω να πιστεύω πως αν δεν… έπεφτε ο Γιοβάνοβιτς σαν… μάνα εξ ουρανού στο Κορωπί πριν από δύο καλοκαίρια, οι ”πράσινοι” θα πάλευαν ακόμα να κλέψουν την 4η θέση από τον Άρη στη Super League. Ταυτόχρονα, θα ήταν όμως και παράλειψη να μην αναφέρω πως στο χθεσινό παιχνίδι, το ματς έχει χαθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον πάγκο και φυσικά από την ένταση των ποδοσφαιριστών στο χορτάρι, που ήταν σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Δεν είναι αποτυχία να χάσεις από τη Ρεν. Είναι αποτυχία να χάσεις από τη Ρεν παίζοντας για 60 λεπτά με παίκτη παραπάνω. Αυτό δεν δικαιολογείται και δεν χωνεύεται. Το ”τριφύλλι”, έτσι όπως εξελίχθηκε το ματς χθες, είχε χρυσή ευκαιρία να πάρει τη νίκη και την επόμενη αγωνιστική να πάει στο ”Μαδριγάλ”, για να παίξει για την πρωτιά του ομίλου. Δεν είναι ακόμα σε αυτό το επίπεδο ο Παναθηναϊκός, αλλά οι συγκυρίες του έδωσαν απλόχερα την ευκαιρία αυτή. Αντί αυτού, το μενού είχε ένα… ξεγυρισμένο τρίμπαλο, από μια ομάδα που δεν ενθουσιάζει και σε καμία περίπτωση δεν έδειξε σε αυτά τα δύο ματς πως είναι τίποτα το τρομερό. Το ότι οι ”πράσινοι” έφυγαν με άδεια χέρια από αυτά τα δύο παιχνίδια είναι προβληματικό, κυρίως για τον τρόπο που προσεγγίστηκαν αυτά τα ματς. Όπως επίσης, αμφιβάλλω και για τον τρόπο που προσεγγίστηκε το ματς με τη Μακάμπι Χάιφα στο Ισραήλ, στο οποίο αντί ο Παναθηναϊκός αντί να μπει με το σκεπτικό ”Πάμε να το καθαρίσουμε”, έπαιξε ξεκάθαρα για την ισοπαλία, απέναντι σε μια ομάδα χαμηλού επιπέδου. Ο Παναθηναϊκός αν δεν κάνει το 2×2 θα πάει στο Conference, αν δεν… αυτοκτονήσει επίσης θα πάει στο Conference, στην τελική δεν έπαθε και τίποτα, αλλά αυτή ακριβώς είναι και η παγίδα. Το ότι προσεγγίζουμε τα ματς στην Ευρώπη για να μην πάθουμε και τίποτα και όχι για να κάνουμε την πραγματική υπέρβαση.
Κάτι παρόμοιο ισχύει και για την ΑΕΚ, η οποία μέχρι στιγμής στην Ευρώπη έχει διαγράψει μια πορεία, αρκετά παρόμοια με αυτή του ”τριφυλλιού”. Και αυτή έφτασε μια ανάσα από την πρόκριση στους ομίλους του Champions League, ξεκίνησε με διπλό μέσα στη Γαλλία επί της Μπράιτον και έπειτα παραχώρησε ισοπαλία στον Άγιαξ στη Φιλαδέλφεια. Όπως για τον Παναθηναϊκό είπαμε ότι ήταν ”λίγος” στα δύο ματς με τη Ρεν, το ίδιο ισχύει και για την άλλη ελληνογαλλική μάχη, μεταξύ της ”Ένωσης” και της Μαρσέιγ. Πριν διεξαχθούν τα δύο μεταξύ τους ματς με ”Βελοντρόμ” και Φιλαδέλφεια, ήμουν πεπεισμένος ότι η ομάδα του Ματίας Αλμέιδα ήταν απόλυτα ικανή να πάρει καλά αποτελέσματα απέναντι στους Μασσαλούς, ειδικά από τη στιγμή που έχω ολοκληρωμένη άποψη για την εικόνα της ομάδας του Τζενάρο Γκατούζο, τόσο στη Ligue 1, όσο και στα ματς του καλοκαιριού με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Η αγωνιστική αφέλεια της γαλλικής ομάδας, τα κενά διαστήματα στα παιχνίδια της και η κάκιστη αμυντική λειτουργία της, σε συνδυασμό με την καλή εικόνα της ελληνικής ομάδας απέναντι σε Μπράιτον και Άγιαξ, δημιουργούσαν αυτή την αίσθηση, η οποία δυστυχώς… αποδείχθηκε ”πλάνη”. Και στα δύο ματς, η πρωταθλήτρια Ελλάδος παρουσιάστηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων, παρά το γεγονός πως από τις εμφανίσεις της στη Super League ως τώρα, μοιάζει ηλίου φαεινότερο , πως στο μυαλό το παικτών το Europa League βρίσκεται σε περίοπτη θέση. Παιδικά λάθη και στα δύο παιχνίδια, χοντρά σφάλματα από Στάνκοβιτς και Αθανασιάδη, ελάχιστα πραγματικά καλά διαστήματα, απέναντι σε μια ομάδα που σπάνια φέτος έχει εμφανιστεί τόσο κυρίαρχη στα παιχνίδια της. H AEK, έτσι όπως έστρωσε, θα παίξει τη μισή ευρωπαϊκή της παρουσία απέναντι στη Μπράιτον στην «Opap Arena» και την άλλη μισή στο Άμστερνταμ απέναντι στον Άγιαξ.
Για την περίπτωση του Ολυμπιακού, δεν υπάρχουν και πολλά να γραφτούν, υπό την έννοια πως το ευρωπαϊκό underachieving δεν είναι μονάχα φετινό φαινόμενο. Το είδαμε και πέρυσι, με τους ”ερυθρόλευκους” να μαζεύουν όλους κι όλους 2 βαθμούς σε έναν όμιλο με Ναντ, Φράιμπουργκ και Καραμπάγκ, το έχουμε δει και σε άλλες συγκυρίες, που οι Πειραιώτες είχαν πραγματικά μεγάλες ευκαιρίες να κάνουν το κάτι παραπάνω και πάντοτε ”λιποθυμούσαν” όταν έπρεπε να κάνουν το κάτι παραπάνω, όταν είχαν την δυνατότητα να χαράξουν μια πορεία που θα έμενε αλησμόνητη και δεν θα περιορίζονταν στο να θυμούνται κάποιες μεμονωμένες μεγάλες νίκες. Σε έναν όμιλο που υπάρχει η άσημη Μπάτσκα Τόπολα και οι ”ερυθρόλευκοι” έχουν παίξει εντός έδρας ήδη με Φράιμπουργκ και Γουεστ Χαμ, οι 4 βαθμοί δεν είναι επιτυχία (ούτε και τρανταχτή αποτυχία), με την ομάδα του Μαρτίνεθ να οδηγείται εκτός συγκλονιστικού απροόπτου στο Conference.
Το γεγονός ότι στο Conference ίσως έχουμε και τέσσερις ελληνικές ομάδες είναι μια πρόοδος σε σχέση με την αποκαρδιωτική περσινή χρονιά, όμως την ίδια στιγμή δημιουργεί και ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΡΕΠΕΙ για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Πρέπει να βάλουν οι ομάδες υψηλούς στόχους, πρέπει να μην περιοριστούν εκεί σε ρόλο κομπάρσου, πρέπει να καταλάβουν πως ο πήχης στην Ευρώπη είναι αναγκαίο να τοποθετηθεί επιτέλους λίγο πιο ψηλά. Σε αντίθετη περίπτωση, μια χρονιά που φαινόταν να ανασταίνει το ελληνικό ποδόσφαιρο θα πάει στράφι και δύσκολα θα βρεθεί άλλη τέτοια συγκυρία.
