«Τι θα πας να δεις από αυτό το οφθαλμόλουτρο;», «Δεν τρελάθηκα ακόμα που θα πάω να δω τοπικό», «Τι κάνεις πλέον με τη ζωή σου;» και άλλες τέτοιες απαντήσεις έλαβα σήμερα, όταν αποφάσισα να περάσω το απόγευμα του Σαββάτου μου, παρακολουθώντας τοπικό ποδόσφαιρο (αντίστοιχες λαμβάνω και με το τοπικό μπάσκετ). Βάζω σε αυτό έναν αστερίσκο: Είναι η φύση τους δουλειάς τέτοιες, που όταν επενδύεις σε ένα site που αντανακλά στα τοπικά δρόμενα, είσαι υποχρεωμένος να είσαι ενημερωμένος. Βγάζοντας όμως εκτός το κομμάτι της υποχρέωσης (που για έναν τοπικό δημοσιογράφο είναι, για άλλους δεν είναι), υπάρχει και μέρος της ψυχαγωγίας. Μπορείς να ψυχαγωγηθείς πραγματικά παρακολουθώντας έναν αγώνα τοπικού ποδοσφαίρου; Και με όλες αυτές τις σκέψεις που τριγυρνούν στο μυαλό μου και να προσπαθώ να εξηγήσω πως δεν είμαι ελέφαντας, αποφάσισα να μοιραστώ κάποιες απαντήσεις επί του θέματος.
Πέρυσι, μέσα στη σεζόν βρέθηκα σε πάρα πολλά γήπεδα, κάποιες φορές αποζημιώθηκα από το θέαμα, κάποιες άλλες όχι. Τι συναντάς όμως στο τοπικό που δεν το βρίσκεις αλλού; Αρχικά, η αγνότητα και η καλτίλα παραμένει ατόφια, στο επίπεδο που θέλεις να την βιώνεις. Θα ακούσεις το ωραίο ”μπινελίκι” που σου φτιάχνει την διάθεση, θα δεις ανθρώπους όλων των ηλικιών, που είναι γείτονες της διπλανής πόρτας να ξεσπούν και να δίνουν το δικό τους… content και σίγουρα θα γυρίσεις σπίτι σου έχοντας μάθει καινούριες λέξεις. Έπειτα, δεν υπάρχει καμία απολύτως καχυποψία, αλλά βλέπεις ”μεροκαματιάρηδες” να παλεύουν με λύσσα και με… καρδιά. Βλέπετε, σε ένα πρωτάθλημα που δεν υπάρχει το στοίχημα, όλα είναι καθαρά (εκτός απίθανων εξαιρέσεων), αντικρίζεις παιδιά που παίρνουν από ελάχιστα λεφτά έως καθόλου να βάζουν τα πόδια τους… στη φωτιά και συνολικά σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να κακολογήσεις κανέναν εξ αυτών. Επιπλέον, βλέπεις παράγοντες, προπονητές, ποδοσφαιριστές, οι οποίοι αγαπούν παθολογικά αυτό που κάνουν. Στο τοπικό δεν θα δεις ”ντίβες”, δεν θα δεις ανθρώπους που επενδύουν για… ξέπλυμα, αλλά θα δεις ανθρώπους ποδοσφαιρικούς, που γουστάρουν πραγματικά να είναι στα γήπεδα και να τρέχουν για ένα όνειρο. Και τέλος, ίσως το σημαντικότερο, το τοπικό ποδόσφαιρο παραμένει ΠΡΟΣΙΤΟ για τον απλό λαϊκό άνθρωπο. Το εισιτηριάκι σου έχει 3 ευρώ και παίρνεις στα χέρια σου το ”μαγικό χαρτάκι”, που έχει σημαδέψει τις πιο ωραίες μας αναμνήσεις. Ούτε να πληρώνεις 40 ευρώ για να δεις Superleague, ούτε 15αρια για να δεις Β’ Εθνική, ούτε GOV, ούτε Viva Wallet, ούτε marketing, ούτε τίποτα. Παλιό, ορθόδοξο ποδόσφαιρο, όπως το αγαπήσαμε και – δυστυχώς – κάποιοι το κατακρεούργησαν στο βωμό του χρήματος.
Η αφορμή που επέλεξα σήμερα να γράψω αυτό το κείμενο είναι πως σήμερα το παιχνίδι που παρακολούθησα τα είχε όλα. Άρης – Θύελλα στα Προσφυγικά, με το γήπεδο να έχει 1000 άτομα στην κερκίδα και τις δύο ιστορικότατες ομάδες να παλεύουν για κάθε μπάλα, κάθε κατοχή, στην επιτομή αυτού που ονομάζουμε ”αίμα και άμμος”. Η ανώτερη Θύελλα βρήκε γκολ στο φινάλε του πρώτου μέρους και προηγήθηκε, ο σφιχτός Άρης βρήκε γκολ στο 75′ στην πρώτη του επικίνδυνη επίσκεψη στα αντίπαλα καρέ με μια στημένη μπάλα και στο φινάλε έχασε και ανεπανάληπτη ευκαιρία να κλέψει το ματς. Είδαμε το… τόπι να τσουλάει, παίκτες ποιοτικά που θα μπορούσαν να αγωνίζονται σε υψηλότερες κατηγορίες, μπόλικο τσαμπουκά, ενώ δύο φορές μέσα στο ματς, η γενική σύρραξη αποφεύχθηκε τελευταία στιγμή. Και αν θέλετε την άποψή μου, αυτό είναι και το αλατοπίπερο. Το πρώτο παιχνίδι που παρακολούθησα λοιπόν μέσα στη χρονιά με έβγαλε ασπροπρόσωπο και έρχονται και άλλα (πολλά). Πριν σνομπάρετε λοιπόν τέτοιους αγώνες, περάστε, δείτε, κρίνετε και ίσως μέσα στη χρονιά τελικά να ανταμώνουμε πιο συχνά.
