Ο Ρούι Βιτόρια είναι ένας από τους πιο άτυχους προπονητές στη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού. Μπορεί να ακούγεται βαρύγδουπη και υπερβολική η παραπάνω αιρετική πρόταση, όμως τα δεδομένα, όταν ο Πορτογάλος ανέλαβε τον ”πράσινο” πάγκο ήταν συντριπτικά εναντίον του. Αρχικά, παρέλαβε μια ομάδα – καμένη Γη από τον προκάτοχό του, Ντιέγκο Αλόνσο, ο οποίος είχε προλάβει να ισοπεδώσει ό,τι – κατά τύχη – είχε μείνει όρθιο από τον Φατίχ Τερίμ. Έπειτα, όσα καλά κι αν έκανε ο έμπειρος τεχνικός, ο κόσμος του ”τριφυλλιού” ακόμα δεν έχει καταφέρει να αποδομήσει την προσφορά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ούτε καν να την τοποθετήσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Στην πραγματικότητα, στις 26 Δεκεμβρίου του 2023, ο κόσμος του Παναθηναϊκού βίωσε μια από τις μεγαλύτερες προδοσίες των τελευταίων ετών, όταν απροσδόκητα η διοίκηση πάτησε το ”κουμπί” της παύσης της συνεργασίας με τον Σέρβο, ο οποίος νωρίτερα είχε δώσει όραμα σε ένα τμήμα που έμοιαζε… νεκρό. Αν ο Βιτόρια προσγειωνόταν στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 2021, με τα τωρινά του επιτεύγματα, ίσως και εκείνος να… λατρευόταν σαν Θεός (έστω κι αν δύσκολα κάποιος αγγίζει την αύρα του Ιβάν), στο σήμερα όμως είναι πολύ δύσκολο για τον κόσμο του Παναθηναϊκού να ταυτιστεί ξανά με ένα πρόσωπο, που θα έχει την καθολική αποδοχή και αγάπη, όπως ο Γιοβάνοβιτς. Πιθανότητες λοιπόν να πετύχει αυτό το εγχείρημα; Κάτω από 10%… Πόσο μάλλον, όταν ακόμα κι αν πετυχαίνεις τους στόχους σου και κατά γενική ομολογία είσαι καλός και επαρκής, με τη συγκεκριμένη διοίκηση ποτέ δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος για το τι σου ξημερώνει.
Γυρίζοντας στο σήμερα, δέκα μήνες αφότου ο Βιτόρια ανέλαβε τον πάγκο του Παναθηναϊκού και πλέον προσπαθεί να δουλέψει με τις δικές του αρχές, το δικό του πλάνο και τις δικές του δυνάμεις, αρχίζει δειλά δειλά και φαίνεται το πρώτο μεγάλο κύμα αποδοχής από τον κόσμο. Κάποια πράγματα δεν είναι τυχαία, αλλά αντιθέτως επιβεβαιώνεται η παροιμία ”αγαθά κόποις κτώνται”. Στον αγώνα με την Ρέιντζερς στο ΟΑΚΑ βρέθηκαν περίπου 35.000 θεατές. Λίγο η εμπορικότητα του αντιπάλου, λίγο η αίγλη του Τσάμπιονς Λιγκ δημιούργησαν μια πολύ ”ζεστή” ατμόσφαιρα, όπου ασχέτως αν τελικά η πρόκριση δεν ήρθε, ο κόσμος χειροκρότησε την ομάδα, γιατί είδε κάτι. Είδε λύσσα, είδε πλάνο, είδε ξεκάθαρη φιλοσοφία και μπορεί το αποτέλεσμα να μην ήταν το επιθυμητό, ελέω συγκυριών, κυριάρχησε όμως η προσμονή από πολλούς να ξαναδούν την ομάδα. Στο ματς με τη Σαχτάρ, μια ομάδα αργότερα, παρά το γεγονός πως η ομάδα ”υποβιβάστηκε” στο Europa League, παρότι ήταν 7 Αυγούστου και οι συνθήκες ήταν οριακά απαγορευτικές για ποδόσφαιρο, άλλες 25-28.000 κόσμος βρήκαν το κουράγιο να πάνε στο γήπεδο, όχι για να γκρινιάξουν, αλλά για να στηρίξουν. Σε ένα παιχνίδι με λίγες ευκαιρίες γενικά και χωρίς ρυθμό, έβλεπες τον κόσμο να πανηγυρίζει τα τάκλιν του Τουμπά και του Πάλμερ – Μπράουν, να επευφημεί κερδισμένες μονομαχίες και να μην μουρμουράει, αποθεώνοντας στο τέλος την ομάδα μετά το 0-0, αναγνωρίζοντας το πάθος και την θέληση. Στο ματς με την αντιεμπορική Σάμσουνσπορ, το ΟΑΚΑ ήταν κανονική έδρα, με 40.000 θεατές, έγινε πραγματικό ”κολαστήριο” για τους Τούρκους και τράβηξε την ομάδα μαζί του, όταν εκείνη έμεινε πίσω στο σκορ. Στην ανάκρουση των ενδεκάδων, αυτός που αποθεώθηκε περισσότερο από όλους ήταν ο Βιτόρια, για τον οποίον με την είσοδό του στο γήπεδο έγινε… κοσμοχαλασιά. Γιατί ο κόσμος βλέπει τη δουλειά, αναγνωρίζει την προσπάθεια και διακρίνει έναν άνθρωπο, που προσπαθεί να βγάλει από τη μύγα – ξύγκι.
Οι πιθανότητες να πετύχει ο Βιτόρια στον Παναθηναϊκό έχουν ξεπεράσει το… 10%, όμως και πάλι δεν είναι με το μέρος του. Αντιθέτως παραμένουν εναντίον του και φαίνεται αυτό από το πόσο χλιαρά τον αντιμετωπίζει η ίδια η διοίκηση. Ο Πορτογάλος αναγκάστηκε να παίξει χωρίς δεξιό μπακ, παρά μόνο με τον Κώτσιρα, τη ρεβάνς με τη Ρέιντζερς και τα δύο ματς με την Σαχτάρ, ενώ όχι μόνο δεν αποκτήθηκε 10άρι πριν τα ματς με τη Σάμσουνσπορ, αλλά έφυγε και το βασικό 8άρι, ο Νεμάνια Μαξίμοβιτς, ο οποίος ήταν το ”Α” και το ”Ω” για το πλάνο του ”τριφυλλιού”, που το δούλευε από την προετοιμασία, με το ακατάπαυστο πρέσινγκ. Μάλιστα, ενώ ήταν γνωστό πως ο Σέρβος μετά τα ματς με τους Ουκρανούς θα αποχωρήσει, εντούτοις ακόμα δεν έχει βρεθεί ο αντικαταστάτης του επί της ουσίας. Ο ίδιος ο Βιτόρια δήλωσε εμμέσως πλην σαφώς πριν τα ματς με τους Τούρκους πως η αποχώρηση του Μαξίμοβιτς δεν είναι και το καλύτερο δυνατό νέο για τον Παναθηναϊκό, όμως ο λόγος του δεν φαίνεται να απασχολεί και ιδιαίτερα.
Παρά τις αντιξοότητες, να είστε σίγουροι πως με τον Βιτόρια στον πάγκο οι ”πράσινοι” θα είναι μια σφιχτή, δυσκολοκατάβλητη, παθιασμένη ομάδα, που έχει αρκετά προτερήματα, αλλά και ”τρωτά” σημεία. Το μεγάλο ατού του Βιτόρια είναι πως στήνει την ομάδα του και προσαρμόζεται στο πλάνο του αντιπάλου με τρομακτική προσήλωση, με αποτέλεσμα να μπορεί να ”σβήσει” οποιονδήποτε αντίπαλο και να φέρει το ματς στα μέτρα του. Το μεγαλύτερο αρνητικό του είναι πως οι επεμβάσεις του στο ματς, ιδίως όταν εκείνο στραβώνει, δεν είναι οι καλύτερες δυνατές και πολλές φορές είναι διστακτικός και αργεί να κάνει τις αλλαγές του. Προσέξτε κάτι σημαντικό, ωστόσο. Χθες, για παράδειγμα ο Παναθηναϊκός κέρδισε ένα ματς επειδή ο Βιτόρια όχι μόνο έκρυψε αυτή την αδυναμία του, αλλά αντιθέτως όλες οι κινήσεις του από τον πάγκο ήταν ”to the point” και η ανατροπή ήρθε με τους ”πράσινους” μέσα σε ένα δεκάλεπτο από τη στιγμή των αλλαγών να ”καταβροχθίζουν” τους Τούρκους. Επίσης, η είσοδος του Μπρέγκου σε ένα σημείο του παιχνιδιού αρκετά εύθραυστο ήταν ρίσκο, το οποίο όμως βγήκε και ο νεαρός έδειξε εξαιρετικά στοιχεία.
Με λίγα λόγια, ο Βιτόρια μπορεί να μην είναι… Αντσελότι, ίσως να μην αγγίζει ούτε το impact του Γιοβάνοβιτς σε δουλειά και σε… αύρα, όμως αν μη τι άλλο είναι ένας κανονικότατος προπονητής, που σέβεται τον εαυτό του και την ομάδα που υπηρετεί και σε καμία περίπτωση δεν είναι για ”φάγωμα”. Θέλει υλικά για να δουλέψει, δεν θέλει παρεμβάσεις στη δουλειά του και αν έχει τα κομφόρ για να δουλέψει, μπορεί να πετύχει ό,τι δεν άφησαν τον προηγούμενο – κανονικό – προπονητή που διέθετε ο σύλλογος να ολοκληρώσει.
