Το έχω ξαναπεί και δημόσια, το λέω ακόμα περισσότερο και of the record. Είμαστε μια κοινωνία κακών ανθρώπων. Δεν είμαστε αγνοί, δεν είμαστε αυτοί που θα βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας, δεν έχουμε καν πλέον ηθικές αξίες. Κάποιες αξίες μας τις πήραν οι πολιτικοί, η δύσκολη καθημερινότητα, το άγχος, ο κορωνοϊός και μπορούμε να βρούμε αμέτρητες δικαιολογίες. Κάποιες εξ αυτών στέκουν κιόλας. Όμως, είτε φταίνε για όλα οι άλλοι, είτε έχουμε κι εμείς κάπου μερίδιο, πλέον η υπόστασή μας είναι μηδαμινή έως ανύπαρκτη. Μην το παίρνετε προσωπικά όσο διαβάζετε αυτό το blog, γιατί δεν αναφέρομαι προσωπικά σε κανέναν. Στη σούμα αναφέρομαι, στο γενικό σύνολο και το αποτύπωμα που στο τέλος μένει για αυτή την κοινωνία. Παρτάκηδες, καλοπερασάκηδες, που πατάμε επί πτωμάτων για να ανελιχθούμε.
Χθες το βράδυ, ένα νέο παιδί, ένας διεθνής ποδοσφαιριστής ”έφυγε” από τη ζωή και το σοκ είναι τεράστιο. Θα μου πείτε, τόσος κόσμος πεθαίνει καθημερινά, σε τροχαία, από αρρώστιες, αιφνίδια κ.ο.κ., γιατί σοκάρεσαι για τον Μπάλντοκ; Ή γιατί σοκαρίστηκες για τον Γέλοβατς πριν από 3 χρόνια; Θα σας πω… Καλώς ή κακώς, για εμάς που παρακολουθούμε τα αθλητικά δρόμενα, οι ποδοσφαιριστές, οι μπασκετμπολίστες και πόσο μάλλον οι εν ενεργεία παίκτες, αποτελούν σύμβολα ζωής και ζωντάνιας. Εμείς έχουμε ένα σωρό προβλήματα στην καθημερινότητά μας, όμως ταυτόχρονα νομίζουμε πως ο κάθε Μπάλντοκ, ο κάθε Ιωαννίδης, ο κάθε Ρέτσος, ο κάθε Μάνταλος, θα είναι πάντα εκεί. Ακούσια μπερδεύουμε πολλές φορές το αληθινό ποδόσφαιρο με το FIFA ή το Football Manager και δεν έχουμε ποτέ μας κατά νου τους αστάθμητους παράγοντες. Έχουμε στο μυαλό μας τους αθλητές σαν ρομπότ, νομίζουμε πως οι δικές τους ζωές είναι καθαρά και μόνο τα 90 λεπτά που θα τους δούμε να αγωνίζονται την Κυριακή. Για αυτό και το σοκ είναι τεράστιο: Γιατί προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις πως ένας παίκτης που την Κυριακή έτρεχε σαν μηχανάκι πάνω κάτω στο ντέρμπι ”αιωνίων” και κατάπινε τα χιλιόμετρα σαν στραγάλια, σήμερα δεν είναι στη ζωή. Όλα χτίζονται με κόπο, όλα θέλουν θυσίες και διαλύονται σε μια στιγμή. Σε μια κακή ημέρα, σε μια λάθος απόφαση, σε μια περίεργη συγκυρία. Μια τέτοια συγκυρία στέρησε στον Μπάλντοκ πιθανότατα τη ζωή του. Σκέφτεσαι απλά πως αν δεν είχε ενοχλήσεις στο φινάλε του ντέρμπι της Κυριακής, θα ήταν κανονικά στην αποστολή με την εθνική μας ομάδα στο Λονδίνο, σε ένα ξενοδοχείο με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Και θα ζούσε. Το σκέφτεσαι και ανατριχιάζεις.
Ο Μπάλντοκ ήταν και αυτός αποδέκτης όλων αυτών των αισχρών βωμολοχιών που ακούγονται στα ελληνικά γήπεδα, στα σπίτια μας, στις καφετέριες (δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω). ”Να πεθάνεις άχρηστε”, έχει ακουστεί πολλάκις για παίκτες, μετά από μια κακή σέντρα ή ένα χαμένο τετ α τετ ή ένα λάθος τερματοφύλακα για χιλιάδες ποδοσφαιριστές. ”Να πάθεις χιαστό” έχει ακουστεί επίσης πολλές φορές, είτε για παίκτη της ομάδας μας ή της αντίπαλης ομάδας, που εκείνη τη στιγμή φαίνεται ως ο… κακός, ως ο εχθρός μας. Και άλλες ατάκες όπως ”να μη σου ξημερώσει”, ”να πάθει κάτι κακό η οικογένειά σου” και λοιπά. Του Μπάλντοκ λοιπόν δεν τους ξημέρωσε. Ήταν μια από τις περιπτώσεις ποδοσφαιριστών, που οι… κατάρες προς το πρόσωπό του έπιασαν. Οι κατάρες αυτές έκλεισαν το σπίτι μιας οικογένειας, ένα κοριτσάκι έμεινε ορφανό και από το πρωί απλώς είμαι παρατηρητής όσων λέγονται και γράφονται, χωρίς να μπορώ απόλυτα να συλλάβω ότι την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο, έχω πετύχει σε επανάληψη στην Cosmote TV το ντέρμπι της Κυριακής και βλέπω έναν τύπο γεμάτο ζωντάνια να τρέχει πάνω – κάτω και αυτός ο τύπος δεν είναι πια εν ζωή.
Γυρνώντας σε αυτά που έγραφα στην πρώτη παράγραφο και θέλοντας να ”κουμπώσω” πλήρως τις σκόρπιες σκέψεις μου, θα ήθελα να πω και δύο πράγματα για την ελληνική δημοσιογραφία και για τύπους καταξιωμένους στο επάγγελμά μας (τρομάρα τους), που για ακόμα μια φορά με κάνουν να ντρέπομαι για το λειτούργημα που αποφάσισα να υπηρετήσω, έχοντάς το στο μυαλό μου λίγο διαφορετικό. Είπα ότι στο συγκεκριμένο blog θα εκφραστώ όπως θέλω, όποτε συγγνώμη για το λεξιλόγιο, αλλά ένα πράγμα μου βγαίνει να γράψω και αναμασουλάω από το πρωί: Είστε μεγάλοι ξεφτίλες και σκουπίδια της κοινωνίας. Είστε ο απόπατος και φταίτε πολύ περισσότερο από όσο νομίζετε, που η κοινωνία έχει εξελιχθεί σε ένα τέρας. Ελεεινοί, τυμβωρύχοι, άνθρωποι χωρίς καρδιά και μεγαλωμένοι με αποκλειστικό σκοπό τα κλικ και τα views. Εσύ που έγραψες ότι ο Μπάλντοκ έγραψε στις 18:00 το απόγευμα ”I’m Killing the vodka” σε συμπαίκτη του. Εσύ που τόλμησες να πεις δημόσια πως ”του’ φεξε του Βαγιαννίδη”. Εσύ που από το πρωί έχεις δείξει όλη την κάτοψη του σπιτιού του Μπάλντοκ, λες και ενδιαφέρεται για αυτό κανείς υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος. Εσύ που μπήκες και μέσα στο σπίτι σου, μέσω της τρισδιάστατης απεικόνισης του καναλιού σου. Είστε όλοι για κλάματα και σε οποιοδήποτε προηγμένο κράτος, η δημοσιογραφική άδεια θα σας είχε αφαιρεθεί προ πολλού. Βουλώστε το απλά και απαλλάξτε μας από την θλιβερή σας παρουσία.
Συγγνώμη Τζορτζ… Για την σκατοψυχία μας (τους), για το γεγονός πως δεν σε αφήσαμε να ησυχάσεις και γεμίζουμε με πληγές τους οικείους, με ”κίτρινα” ρεπορτάζ της ντροπής.
Αναπαύσου εν Ειρήνη
