Παρακολουθώντας κανείς την αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με τον Πανσερραϊκό, σε καμία περίπτωση δεν θα… ξετρελάθηκε με την εικόνα των ”πράσινων”. Λίγο – πολύ δηλαδή, αυτό που ισχύει σε όλα τα φετινά παιχνίδια του ”τριφυλλιού”, όπου είναι πολύ δύσκολο να βρεις αγώνες που δεν υπάρχει το παραμικρό ψεγάδι. Για ακόμα ένα ματς υπήρχαν πολύ σημαντικά προβλήματα στις επιστροφές στο transition, ιδίως στο Α’ μέρος, γιατί στην επανάληψη κάπως… μαζεύτηκε το πράγμα.
Υπήρχε όμως και κάτι, που σε σχέση με τα προηγούμενα ματς, επίσης… έβγαζε μάτι και αυτό είναι πως από τη μέση και μπροστά… κυλούσε το τόπι. Υπήρχαν ιδέες, υπήρχε δημιουργία, υπήρχαν συνεργασίες και οι ”πράσινοι” έβγαζαν ωραία vibes στο μάτι. Δεν λύθηκαν ξαφνικά όλα τα προβλήματα, για τον απλούστατο λόγο πως η μεσοαμυντική λειτουργία εξακολουθεί να είναι πολύ προβληματική, όμως για μια ομάδα που πριν 2-3 εβδομάδες έμοιαζε αγωνιστικά… ανορθόγραφη, κάθε μικρό λιθαράκι βελτίωσης αποτελεί ένα κέρδος, τώρα που έρχονται τα ντέρμπι, αλλά και τα ευρωπαϊκά παιχνίδια.
Η βελτίωση αυτή έχει εξήγηση και εν προκειμένω λέγεται… Ουναΐ, Ο Μαροκινός, στο ντεμπούτο του με την φανέλα του Παναθηναϊκού ως βασικός, έδειξε με το ”καλημέρα” τι παίκτης είναι, σε ποιους χώρους θα κινείται και τι μπορεί να προσφέρει. Μιλάμε ουσιαστικά για έναν ποδοσφαιριστή που επιθετικά μπορεί να κάνει κυριολεκτικά τα πάντα. Γίνεται ο συνδετικός κρίκος και είναι το 8άρι που έψαχναν οι ”πράσινοι”, για να κάνει ομαλή την μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση, έχοντας συνεχώς στο μυαλό του να δημιουργήσει, να βρει τις λεγόμενες ”key passes” και να αξιοποιήσει τους υπόλοιπους επιθετικούς. Από τα πόδια του Ουναΐ ξεκινάει η επίθεση για το πρώτο γκολ, με τον τρόπο που ανάμεσα σε δύο αντιπάλους απελευθερώνει για τον Μπακασέτα και στη συνέχεια τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Στη συνέχεια, αμέσως μετά το γκολ του Πανσερραϊκού, έχει βρει μια καταπληκτική πάσα στο ανέβασμα του Τετέ, μια φάση που λίγο έλειψε να καταλήξει σε γκολ, ενώ είχε και δύο καλές τελικές, με τον κίπερ των Σερραίων να του αρνείται δις το γκολ ωστόσο. Με λίγα λόγια, ένα γεμάτο ντεμπούτο (το 10λεπτο που πήρε στην Τούμπα δεν μπορεί να κριθεί), που μπορεί να μην συνδυάστηκε με γκολ ή ασίστ, όμως έκανε άπαντες να καταλάβουν περί τίνος πρόκειται και για ποιο λόγο η Μαρσέιγ τον κοστολογεί τόσο ακριβά.
Υ.γ 1: Ένας παίκτης σαν τον Τζούρισιτς είναι πάντα πολυτέλεια να έρχεται από τον πάγκο και το ξεκίνημά του στη σεζόν δεν θυμίζει επ’ ουδενί τον παίκτη που βλέπαμε πέρυσι. Ο Σέρβος φαίνεται να έχει αντιληφθεί πια τον ρόλο του και από περιπατητής έχει εξελιχθεί σε ένα πολύτιμο γρανάζι, που όποτε μπαίνει στο ματς, έχει κάτι να δώσει.
Υ.γ 2: Είναι κατανοητό να ψάχνει ο Αλόνσο τρόπους να χωρέσει στην ενδεκάδα και Μπακασέτα και Αράο και Ουναΐ και Τετέ και Πελίστρι. Το να διαθέτεις όμως έναν σύγχρονο κόφτη σαν τον Μαξίμοβιτς και να μην τον ξεκινάς καν ή να έχεις περιθωριοποιήσει έναν παίκτη σαν τον Τσέριν που τρέχει τόσο σε κάθε ματς, είναι και η αιτία που το ”τριφύλλι” έχει τόσα πολλά προβλήματα στην αμυντική μετάβαση. Και αν αυτό το σκεπτικό δεν αλλάξει άμεσα, ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη ισορροπία στις ενδεκάδες των επόμενων αγώνων, αυτό θα είναι και το ”κύκνειο άσμα” του Αλόνσο.
