Ένα μεγάλο ”ουφ”, μια μεγάλη ανακούφιση πλανάται πάνω από την ποδοσφαιρική Πάτρα και την Παναχαϊκή, από χθες το απόγευμα, από τη στιγμή που ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα της λήξης του αγώνα με τον Διαγόρα Ρόδου στην Αγυιά, που βρήκε νικητές τους γηπεδούχους (1-0), με το αποτέλεσμα να σφραγίζει και μαθηματικά την παραμονή στην κατηγορία. Ένα επίτευγμα, που μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα λαμπρό και σωστά κάποιοι να αντιπαραβάλλουν το επιχείρημα πως ”Η Παναχαϊκή δεν πρέπει να παλεύει για να σωθεί στη Superleague 2, αλλά να πρωταγωνιστεί και να ανέβει στη μεγάλη κατηγορία”, όμως από την άλλη πλευρά αυτή τη στάνη έχουμε, αυτό το γάλα βγάζουμε και οι ”κοκκινόμαυροι” φτιάχτηκαν με μοναδικό στόχο να σωθούν, σε μια χρονιά με πάρα πολλές δυσκολίες, που ο στόχος της παραμονής μόνο εύκολος δεν ήταν. Μιλάμε για ένα πρωτάθλημα, που δομήθηκε για να πέφτουν οι 4 από τους 12, ενώ οι 6 από τους 12 έμπαιναν σε διαδικασία Play Out, κάτι που σήμαινε εξ αρχής πως η σωτηρία μόνο εύκολη δεν θα ήταν. Σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες της κατηγορίας, οι ”Αχαιοί” ενισχύθηκαν τελευταίοι, άργησαν πάρα πολύ να μονταριστούν και να θυμίζουν κανονική ομάδα, ενώ η παρουσία ενός μαθητευόμενου μάγου όπως ο Στέφανο Φραντσιόζα στον πάγκο της ομάδας, ήταν ένας από τους λόγους που οι ”ροσονέρι” καθυστέρησαν πάρα πολύ να βρουν αγωνιστικό ρυθμό και ξόδεψαν έναν ολόκληρο γύρο χωρίς νίκη. Δεν έχω μπροστά μου πρόχειρα τα στατιστικά, αλλά δυσκολεύομαι πάρα πολύ να θυμηθώ άλλη ομάδα να έχει σώσει την κατηγορία (ειδικά όταν πέφτουν 4 ομάδες), ενώ έχει περάσει έναν γύρο (και κάτι), χωρίς να έχει γευτεί τη χαρά της νίκης.
Όλα τα credits αυτής της επιτυχίας, πηγαίνουν στον Γιάννη Τάτση, που είχε το σθένος να αναλάβει ένα καράβι που ήταν έτοιμο να βουλιάξει και κατάφερε από την πρώτη μέρα του στην Παναχαϊκή να βάλει το… τρένο στις ράγες του, με τη νοοτροπία του και τον επαγγελματισμό του. Άνθρωπος από το staff της Παναχαϊκής, μου είχε πει πριν το παιχνίδι με τον Ιωνικό στην Αγυιά (μέσα Νοεμβρίου), πως επιτέλους ήρθε ένας προπονητής στην ομάδα, ο οποίος κάνει προπόνηση υψηλού επιπέδου και όλοι γουστάρουν να παρακολουθούν όσα διδάσκει στους παίκτες, τους οποίους φρόντιζε συνεχώς να εξελίσσει και να βελτιώνει. Σε εκείνο το παιχνίδι, απέναντι στην ομάδα της Νίκαιας, άρχισε να διαφαίνεται λίγο… φως στην άκρη του τούνελ, με τους ”κοκκινόμαυρους” να αρχίζουν να παίζουν κανονικό ποδόσφαιρο. Δεν έγιναν ξαφνικά… Μπαρτσελόνα, οι παθογένειες εξακολούθησαν να υπάρχουν, ωστόσο αρχίσαμε όλοι να διακρίνουμε αρετές και ένα έμψυχο υλικό που συνεχώς προοδεύει. Μια ομάδα που είχε τον τρόπο να γυρίζει παιχνίδια και να επιστρέφει στο σκορ, ακόμα και σε μάχες που έμοιαζαν χαμένες, μια ομάδα με μέταλλο, που αναδείκνυε πρωταγωνιστές και έμαθε να ζει μέσα από τις δυσκολίες της. Για παράδειγμα, το γεγονός πως οι Πατρινοί κατάφεραν να σωθούν, ενώ στα Play Out δεν είχαν τον πρώτο τους σκόρερ, Θέμη Πατρινό, ο οποίος τραυματίστηκε και έλειψε στα κρισιμότερα παιχνίδια της χρονιάς, είναι ένα πλήρως αντικατοπτριστικό δείγμα, για το μέταλλο που έχτισε αυτή η ομάδα, που έμαθε να… πολεμάει παρά τις δυσκολίες και να βρίσκει την άκρη της.
Ο Τάτσης μέσα στη χρονιά, κατάφερε να αναδείξει νεαρούς ποδοσφαιριστές και αυτό είναι ακόμα κάτι που αξίζει να του πιστωθεί. Έριξε στα βαθιά τον Πετράτο και εκείνος τον έβγαλε ασπροπρόσωπο, με τρομερές εμφανίσεις στη μεσαία γραμμή, πήρε πράγματα από τους ακραίους μπακ, Καραγιάννη και Λιοφάγο, καθιέρωσε τον Ζέκοφ στο αρχικό σχήμα και εκείνος έγινε ο πιο επιδραστικός παίκτης στα Play Out, ενώ δεν δίστασε να βάλει σε κρίσιμο ματς με τον Διαγόρα ακόμα και τον νεαρό Παπαηλιού, που διαπρέπει με την Κ19 και ο προπονητής του τον εμπιστεύτηκε και τον χρησιμοποίησε και στο ανδρικό, σε ένα ματς ”ζωής ή θανάτου”. Στο τέλος, μετά τα σκαμπανεβάσματα και την μπόλικη αγωνία, ήρθε η δικαίωση, εις διπλούν για τον Γιάννη Τάτση. Σε πρώτο χρόνο, η διοίκηση αναγνώρισε την εξαιρετική δουλειά του και έκανε την πιο ορθολογική κίνηση των τελευταίων χρόνων: Του ανανέωσε το συμβόλαιο, πριν καν τελειώσουν τα Play Out, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την στήριξη προς το πρόσωπο του Έλληνα τεχνικού και την εμπιστοσύνη, για να χτίσει την ομάδα του μέλλοντος. Σε δεύτερο επίπεδο, η δικαίωση ήρθε ποδοσφαιρικά και ηθικά. Ποδοσφαιρικά, με την πανάξια παραμονή στην κατηγορία. ηθικά με την αποθέωση του κόσμου προς το πρόσωπό του, με την σκεπαστή να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του.
Πλέον, η Παναχαϊκή βρίσκεται σε πολύ καλή μοίρα, σε σχέση με πέρυσι τέτοια εποχή. Έχει συμμαζέψει τα οικονομικά της, έχει τακτοποιήσει τις περισσότερες οφειλές, έχει κανονικό προπονητή και κανονικό ρόστερ. Πλέον, η μπάλα είναι στα χέρια της διοίκησης, ώστε να οριοθετήσει ποια Παναχαϊκή θέλει για τη νέα χρονιά. ποιοι θα είναι οι στόχοι και τι θα κάνει για αυτό. Με πράξεις, όχι με λόγια. Πάντως το πρώτο φάουλ έχει ήδη γίνει, καθώς πάνω στην ευφορία της φετινής επιτυχίας, αρχίζουν πάλι οι βαρύγδουπες δηλώσεις για άνοδο. Θα αναλυθεί εν ευθέτω χρόνο για ποιο λόγο η Παναχαϊκή ΔΕΝ πρέπει να μιλάει για άνοδο…
